Pan i Władca Życia

       W poszukiwaniu Pana Ździśka, którego to sąd postanowił pozbawić władzy rodzicielskiej, zapuściłem się w najodleglejsze zakamary ludzkich melin. Ale to w takie miejsca, gdzie człowieczeństwo miesza się ze zwierzęceniem, a ludzki byt znaczy coś wtedy, póki tania materia ludzkiego mięsa może wykonywać jakąkolwiek użyteczna pracę. Nie, drodzy czytelnicy, to nie obóz w Korei Północnej, ani daleka Syberia, lecz ścisłe centrum miasteczka, w którym znajduje się warsztat, skup złomu i jakiś magazyn w którym nie do końca wiadomo co przechowują i składują. Całość odgrodzona płotem betonowym, z prześwitami, a wejścia na teren tego wspaniałego industrialnego przybytku strzeże brama, która będąc otwarta spowodowała, że wjechałem impetem na podwórko, zastawione jakimiś maszynami rolniczymi, starymi samochodami i chuj wie czym jeszcze – jedną wielką kupa żelastwa.

       Kilka cieni snuło się po podwórku, nie za bardzo zwracając uwagę kto i po co wjechał. Praktycznie żadnej reakcji. Zresztą ludzie ci, poubierani w stare poniszczone rzeczy nie przypominali typowych robotników – raczej snujące się z nudów stworzenia, które z braku lepszego zajęcia, łażą w tą i tamtą w nadziei, że w ich życiu zacznie coś ciekawego się dziać. Smutny obraz ludzkiej nędznej egzystencji.

       Mój wzrok przykuł facet, lepiej ubrany, stojący pod magazynem i pokazujący wyciągniętym paluchem na stertę jakiś śmieci. Obok niego stało takie ludzkie stworzenie – potargane, brudne, nieogolone i kiwało głową gdy „pokazujący palcem” cos mu tłumaczył. Gdy wysiadłem z samochodu usłyszałem końcówkę wypowiadanych słów:

- …ale kurwa do piętnastej ma być zrobione!

Podszedłem do tego człowieka, którego brzuch wypychał się metr do przodu, a nad nim sterczała mała główka z kaprawymi oczkami. Wielkie, spracowane od pracy fizycznej dłonie znaczyły, że musiał z niejednego pieca chleb wpierdalać. Typowy bamber – w szerokich jeansowych spodniach, mokasynach, ogolony na prawie łyso, w wieku pomiędzy 50-55 lat.

- Dzień dobry – mówię w jego kierunku, widząc jak mruży swoje malutkie oczka, by lepiej mnie zobaczyć. Krótkowzroczność czy cholera wie co go trapi – szukam Zdzisława Wieśniackiego.

- Komornik? – otwiera paszczę w moją stronę i podaję rękę na przywitanie.

- Kuratorem jestem, sprawę mam do niego a wiem że tu mieszka – tłumaczę i legitymuję się, bo wygląda na właściciela tego przybytku. W międzyczasie człekokształtna istota wygrzebywała coś ze sterty śmieci, leżącej nieopodal i pilnie nasłuchiwała się o czym rozmawiamy. Ruchy tej istoty były mało skoordynowane, albo najebany albo w ostatnim stadium delirium tremens. Przyjrzałem mu się przez chwilę, lecz jego wygląd wskazywał na jedno – lump. Ogorzała twarz, łachmany, stare rozklapane buty, brudne wręcz uświnione spodnie, podobnie jak kufajka którą miał narzuconą na siebie. Czarne ręce grzebały w śmieciach, wyciągając z nich jakieś kawałki metalu i wszystko to, co stanowiło choćby minimalną wartość w punkcie skupu.

- Kuratorem jesteś, a co przeskrobał Zdzichu? – wali mi na Ty, jak jakiemuś koledze. Chuj z nim, też mu będę na TY walił w takim razie.

- Nic nie przeskrobał, chodzi o jego sprawy rodzinne. On tu gdzieś mieszka?

Bamber odwrócił się do lumpa, wyciągnął papierosa Marloboro z czerwonego opakowania, co spowodowało że tamten wbił wzrok w paczkę papierosów, oblizując prawie że usta. Grubas zaśmiał się i z pogardą zwrócił się w jego stronę:

- Widziałeś Zdzicha?

- Jest u siebie, pójdę go zawołać – oderwał się człekokształtny od swojej jakże inteligentnie skomplikowanej roboty i zaczyna pędzić w stronę warsztatu.

- Ale wiesz, ja musze zobaczyć jak Zdzichu mieszka, na spokojnie z nim pogadać – zwróciłem się do Grubego, a ten zaciągnął się mocno papierosem, aż jedna trzecia fajki zamieniła się w popiół. Wypuszczając dym powiedział żebym szedł z nim.

       Idąc w stronę warsztatu znowu spotkaliśmy lumpa, który na nasz widok zaczął krzyczeć że Zdzichu jest u siebie i że już idzie. Przed drzwiami warsztatu stała popielniczka, w której Bamber odłożył papierosa. Tak. Odłożył. Nie dogasił. Została prawie jedna trzecia papierosa, która natychmiast została zabrana przez lumpa i kilkoma szybkimi pociągnięciami spalona do samego filtra. Zdawało się, że ta bezzębna istota poczuła się przez moment szczęśliwa.

       Warsztat przypominał małą halę, w której niekoniecznie widać było że cos się w ostatnich latach ciekawego działo. Ot, puste pomieszczenie zagracone pod ścianą znowu jakimś złomem. Zaprowadzony zostałem pod drzwi na końcu tego pomieszczenia, a Grubas złapał za upierdolona klamkę i pociągnął do siebie.

- Zdzichu! Do Ciebie. Kurator! – specjalnie zaakcentował kurator, śmiejąc się przy tym i ponownie wyciągając papierosa Marloboro z czerwonego opakowania. Burżuj jeden.

       Zdzichu wyglądał jakby dopiero wstał. Właśnie zakładał brudne spodnie na swe wychudzone i wyniszczone alkoholem dupsko. Przez moment mignęły mi brudne gacie, pożółkłe w kroczu i szarego koloru. Brudny, podobnie jak poprzedni lump nieogolony, z siwymi włosami na głowie. Pod nosem wąs, osmolony przez nikotynę. Pomieszczenie w którym mieszkał było kanciapą warsztatową. W rogu stała metalowa szafa, jakieś krzesło, fotel i dwa łóżka, które bardziej przypominały barłóg niż miejsce do spania. Podłoga usyfiona kiepami i różnymi śmieciami. Na starym stoliku telewizor, obok niego kuchenka elektryczna, resztki jedzenia – chleb, konserwa. Na ścianach plakaty z jakimiś gołymi babkami, stare kalendarze. Zaduch niemytego ciała.

       Myli się ten co myśli, że bezdomni to mieszkają tylko w schroniskach lub na dworcach centralnych, ewentualnie w kanałach ciepłowniczych. Bamber miał takich kilku lumpów. Powynajmował im pomieszczenia warsztatowe, garaż i kasował po 200 złotych za miesiąc za życie w takich warunkach. On nie musiał zatrudniać ochrony, miał z tego jeszcze dochód i tanią silę roboczą, bo jak któryś nie miał jak zapłacić, to odpracowywał mu najem. Bamber miał firmę, co zajmowała się wszystkim. Od położenia chodnika, do naprawy dachów. Mając kilku takich „robotników” był konkurencyjny na rynku i to bardzo. Bez ubezpieczenia, za żarcie, możliwość spania i trochę kasy by mogli jego „robotnicy” się najebać, był dla nich Bogiem i wybawieniem. Bamber gardził nimi, pomiatał bo wiedział, że i tak nigdzie nie pójdą. Przymykał oko jak byli najebani, sam płacił im grosze za to że tyraja u niego. Ot, współczesna forma niewolnictwa.

Oni przyzwyczaili się do niego, mają wszystko to, co do życia, a raczej swej nędznej egzystencji potrzebne. Żyją instynktem, bez większych potrzeb, bez chęci zmiany swojego losu. Jak zwierzątka w klatce, czekające na to, aż ktoś da im cos do zjedzenia. Bamber – Pan i Władca ich życia. 

       Siadam na krześle i dziękuje Bogu, że mam czarne spodnie na sobie. Kręci mnie w nosie od tego smrodu. Kurwa i to jak zajebiście mnie kręci. Mieliście kiedykolwiek uczucie, że nagle musicie wyjść, bo nie zniesiecie smrodu w jakim się znajdujecie. Ja tak się czułem. Chciałem wyjść.

- Otworzy pan okno, nie czuje pan że tu straszny zaduch – zwróciłem się Zdzicha, który nerwowo krzątał się po pomieszczeniu.

- Zabite jest, nie da rady – odpowiedział w moja stronę i stoi na środku pomieszczenia patrząc na mnie jak wół w malowane wrota.

- Warunki do mieszkania to ma pan wspaniałe, nie ma co – skomentowałem z szyderstwem w głosie, choć nos dalej mnie kręcił i niedobrze mi się robiło. Musze kurwa oddychać ustami, nie nosem, ustami!

Bamber ciągle stał w drzwiach i palił papierosa. Przyglądał się całej tej sytuacji swoimi kaprawymi oczkami i uśmiechał. Łysa czacha lśniła w promieniach słońca, przebijającego się przez upierdolone brudem okna. Gdy odwróciłem głowę w jego stronę, rzucił niedopałek na ziemię, przy drzwiach pomieszczenia w którym mieszkał Zdzisiek i przydeptał go nogą. Popatrzył pogardliwie na Zdzicha i odszedł, podśpiewując jakąś pioseneczkę pod nosem.

       Nie chciał aby pozbawiano go władzy rodzicielskiej nad dziećmi. Chciał zachować resztki człowieczeństwa i świadomość, że ma wpływ na los swoich dzieci, które być może i darzył jakimś uczuciem, choć od kilku lat nie utrzymywał z nimi kontaktu.

***

Zdzichu nie dożył sprawy sądowej. Powiesił się.