Życie toczy się dalej

Mam trzynaście lat i mam na wszystko wyjebane. Tak w skrócie mógłbym scharakteryzować tego chłopaczka, wobec którego zastosowano środek wychowawczy w postaci nadzoru kuratora. Małolat czy nielat, jakby go określić w nomenklaturze sądowej, to obraz nędzy i rozpaczy z którego jak wiadomo, niewiele już wyrośnie, a jeśli już to skończy jako bezdomny alkoholik z wieloma wyrokami. Ale zacznijmy od początku.

      Dajmy na imię mu Tomek. Tomek w całym swym króciutkim życiu został przegranym człowieczkiem już na starcie. Upośledzenie intelektualne na pograniczu lekkiego i umiarkowanego, zaburzało skutecznie funkcjonowanie jego komórek nerwowych w małym móżdżku i spowodowało że tak naprawdę sam nie wiedział do końca co czyni. Sławetny uczeń szkoły specjalnej, gdzie na same jego nazwisko pani pedagog aż się wzdrygnęła, wydobywając kilka ochów i achów, łapiąc się odruchowo za serce w wymownym geście. Tomuś, jak to Tomuś, dziecko nadpobudliwe, zaczepiające i bijące innych, choć mikry jest niemiłosiernie, oraz potrafiący brendzlowac się pod ławką, czyli delikatniej mówiąc masturbować się, nie zważając na kolegów i koleżanki, znajdujące się w klasie, nie mówiąc o nauczycielce, na której takie zachowania nie robiły żadnego wrażenia. Ogólnie chłopak zaniedbany emocjonalnie, który do szkoły chodzi bo wszyscy chodzą, a nie dlatego że ma nieodparty pęd do wiedzy. Ledwo nauczył się czytać, będąc w szóstej klasie i podpisać, drukowanymi literkami, co zresztą bardzo niechętnie robi. Jego pobyt na lekcjach polega na byciu i przeszkadzaniu, strojąc różnego rodzaju głupiutkie miny, zaczepiając tych, co naprawdę próbują się czegokolwiek nauczyć. Taki pajacyk klasowy, lecz jakby sie przyjrzeć wszystkim dzieciakom w tej placówce, to co drugi ma za kołnierzem nie lepsze odpały.

       Tomuś wychowywany jest przez mamusię i tatusia. Ma też siostrzyczkę, starszą i normalną. Tatuś siedział w kryminale, a trafił do niego, zaraz po poczęciu Tomusia. To strasznie zdołowało mamusię, że ta nie radząc sobie z emocjami i problemami życia codziennego, chlała na potęgę. Ale to tak chlała, że nie trzeźwiała tygodniami, wlewając w siebie hektolitry taniego i podłego wińska, korzystając przy okazji z zaproszeń okolicznych meneli, którzy za nim mieli fakt, że jest w ciąży, a brzuch jest coraz bardziej widoczny.

- Załamana byłam, jak stary poszedł siedzieć – to była jej odpowiedź na wszelkie pytania, czy zdawała sobie sprawę z tego, że niepełnosprawnośc intelektualna dzieciaka wynika z jej ćpania wódy. Bezkrytycznie o tym mówiła i mówi do tej pory, znajdując usprawiedliwienie swojego skurwiałego zachowania w przeszłości.

Oczywistym jest, ze po którymś zachlaniu mordy, z niepokojem stwierdziła, że jej córeczka nie przyszła do domu po lekcjach. U pedagoga szkolnego powiedziała, że nie wraca do domu, bo mama pijana i pije z jakimiś panami, a ona się boi. Zuch dziewczynka, miała 8 czy 9 lat. Szybka akcja i umieszczono ją w Pogotowiu rodzinnym.

       Na chlejąca mamusie także się zasadzono. Ustalono, że jak urodzi, to nie dostanie dzieciaka, tylko także mały pójdzie do Pogotowia Rodzinnego, co zresztą miało nastąpić już za 2 czy 3 miesiące. W międzyczasie w zakładzie karnym stary szalał. Pisał pisma do sądu, pomocy społecznej, rzecznika praw obywatelskich i do kurii biskupiej, ze jego córka zabrana z domu, a on biedny nie może wychowywać, bo niesprawiedliwie go zamknięto. Mamusia, ani razu nie poszła na widzenie do starego, bała się go chyba.

Mamuśka urodziła. Na porodówkę trafiła najebana jak meserszmit. Brudna, śmierdząca, prawie prosto z jakiejś meliny. Podobno młody lekarz, gołymi rękoma chciał ją udusić, gdy bełkotała do niego, że ona kocha swoje dziecko. Sam osobiście jej powiedział, że po jego trupie opuści z dzieciakiem oddział i zrobi wszystko co w jego mocy, by tak się nie stało.

       W pogotowiu rodzinnym Tomuś przebywał około roku. Tam go zdiagnozowano, leczono, zaczęto rehabilitować, bo miał wady wewnętrzne, przechodził nawet jakąś małą operację. W miarę swoich skromnych możliwości, rozwijał się i robił postępy. Mamusia co jakiś czas się odezwała, przyjechała, przywiozła trochę starych ubranek i słodyczy, bo przecież jej córa w tym samym pogotowiu przebywała (nie rozdziela się w miarę możliwości rodzeństwa).

       W Zakładzie Karnym, stary po usilnych staraniach dostał warunkowe przedterminowe zwolnienie. Stawił się podobno z Nienacka w mieszkaniu żony, usiadł z nią do flachy, a gdy ta się spiła i opowiadała, jak bardzo tęskni za dzieciakami, wjebał jej tak, że przez 3 tygodnie posiniaczona łaziła. Gdy siniaki z niej zlazły, tatuś wspaniałomyślnie napisał do sądu, że chce dzieci z powrotem.

       Odbyła się sprawa sądowa, na której mamusia pokazała zaświadczenie, że nie pije, zaszyła sobie esperal w dupsko i ma zamiar wychowywać swoje najcudowniejsze dzieciaczki na świecie, które tęsknią za nią, płaczą po nocach i w ogóle przebywają w tym przebrzydłym pogotowiu rodzinnym, a przecież ona ma i mieszkanie i warunki, a stary ma robotę i zarobi na ich utrzymanie. Co tu dużo mówić – stary co prawda popijał, ale pracował i na dodatek w zakładzie Karnym zrobił terapie alkoholową, a po wyjściu na warunek, jest pod dozorem kuratora, więc się pilnuje, by tam znowu nie trafić. Stara z kolei wszywa i dorabia u gospodarzy, ponadto cały czas odwiedzała dzieci i martwiła się o nie. Teraz nie pije i twierdzi, że jest naprawiona w 100 procentach. Sąsiedzi potwierdzają, że jest spokój od jakiegoś czasu.

       Postanowienie sadu i dzieciaki trafiają w oblicza kochającego tatusia i cudownie ozdrowionej mamusi, która z płaczem na Sali sądowej zapewniała, że już dobrze będzie a ona swoimi dziatkami zajmie się najlepiej jak potrafi kochająca matka Polka od siedmiu boleści. Szanse dostali i wraz z nadzorem kuratora bejbiątka wróciły pod strzechę ich pięknego mieszkania.

       Grzechem byłoby powiedzieć, że wszystko było w porządku. Stara chlała co jakiś czas, ale jak robiło się gorąco, znowu brała esperal, przyrzekała poprawę a ukochany mąż wpuszczał wpierdol co jakiś czas, aby się opamiętała. Udawało się wytrwać.

       Córa osiągnęła pełnoletniość, będąc w ciąży z wiejskim dwudziestoparoletnim pijakiem, u którego zamieszkała, wierząc że się zmieni i będzie szanował ją i ich wspólne dziecko. Tomuś w szkole specjalnej podpalił firanki w internacie, o mało nie doprowadzając do pożaru.

Życie toczy się dalej.