Pilną sprawę mam...

          Lucyna. Każdy Sąd ma taką Lucynę a większe może nawet i dwie. My mamy jedną. Wystarczy jedna.

Lucyna to kobiecina około 50-tki, która strasznie uwielbia kuratorów. Wpada do sądu by pogadać i pożalić się, jak to jej czasami ciężko, jak to jej czasami nie jest ciężko, jak to chłop zdradził, albo zachlał mordę. Przyznać trzeba jedno – Lucyna jest zawsze uśmiechnięta i choćby 10 kataklizmów przeszło przez jej dom, to zawsze znajdzie pozytywa w takiej sytuacji.

          Moje pierwsze spotkanie z Lucynką, odbyło się świeżo po otrzymaniu „własnego” rejonu. Siedziałem wtedy w jednym pokoju z trzema innymi kuratorami, o wiele starszymi stażem, więc nie przeczuwałem niczego niepokojącego w słowach, dobiegających z korytarza:

- Jest mój kurator?

          Początkowo nie zwróciłem uwagi, bo niby skąd mogłem wiedzieć. Koleżance obok wymsknęło się tylko „o kurwa”. Za chwilę drzwi otworzyły się z impetem i stanęła w nich kobiecina około 160 cm wzrostu, szczuplutka z przetłuszczonymi włosami. Od razu skierowała swoje kroki do biurka koleżanki, która z wielce udawanym uśmiechem ale i także z przeogromna satysfakcją w głosie wskazała na mnie i powiedziała”

- Teraz to jest pani kurator, pani Lucyno. Do niego będzie się pani zgłaszać.

          Podniosłem głowę znad notatki odręcznej pisanej, nie wiedząc dokładnie o co się rozbiega. Koleżanka w międzyczasie z uśmiechem wyszła z pokoju. Jak przystało na kulturalnego i porządnego faceta, poprosiłem panią Lucynke by usiadła i zapytałem najkulturalniej jak umiałem, żeby opowiedziała co ją sprowadza. To był błąd. Zajebiście duży błąd.

          Przez godzinę nasłuchiwałem jak to dzieci nie chcą się uczyć. Jaki to ma konflikt z sąsiadem, bo mają wspólną szopę a on jej kawałek części zajął, jak to konkubent pół wypłaty przepił albo zgubił, jak to siostra przyjechała w odwiedziny, ta z drugiej wioski i na jej koszt 3 dni mieszkała, jak to sołtys się brzydko do niej odezwał, jak to opieka była i powiedziała że ona to dobra kobieta, jak to najstarszego syna z roboty wywalili, jak to dorabia zbieraniem grzybów i sprzedaje przy drodze, jak to u lekarza była, ale wszystko w porządku, jak to ją noga bolała, ale znajoma dała jakąś maść i szybko przeszło (jak będę chciał to mi przyniesie), jak to…

Fuck. Fuck. Fuck. Pierwsze 15 minut słuchałem z zainteresowaniem. Drugie 15 minut słuchałem ze znużeniem. Trzecie 15 minut ziewałem. Czwarte 15 minut byłem wkurwiony. Z opresji wybawiła mnie koleżanka, która po godzinie przyszła i powiedziała ze kierownik mnie wzywa. Lucynka chciała zaczekać, ale już zreflektowałem się że to blef i powiedziałem że mam naradę z kierownikiem i sędzią i to może długo potrwać.

          Minęły trzy tygodnie. Zapomniałem już o Lucynce, gdyby nie przypadek, kiedy to spotkałem ją na korytarzu sądu. Oj, jak ona uradowała się na mój widok. Na podwyższenie alimenta czekam – powiedziała na swoje usprawiedliwienie, a ja po zdawkowym dzień dobry, próbowałem jak najszybciej się oddalić, przypominając sobie pierwsze spotkanie.

Daremny mój trud. Dopadła mnie po pół godzinie u mnie w pokoju. Od razu się rozsiadła na krześle i próbuje dokończyć mi sprawę z sąsiadem i szopą, której część jej zajął.

- Dobrze pani Lucyno, ja rozumiem, ale ma pani coś konkretnego do mnie? – przerywam jej w połowie zdania modląc się by skończył się ten słowotok.

- Tak, tak, bo wie pan, moje dzieciaki, ten najstarszy Janusz, to chory jest i do szkoły nie poszedł, zresztą byłam dzisiaj w szkole, u córki, tej najmłodszej, wie pan?

- Tak, jasne że wiem – odpowiadam, choć na oczy jej nie widziałem i nie miałem pojęcia o czym mówi – no i co u tej córki?

- No nic, wszystko w porządku, taką mam zdolną dziewczynę – cieszy się i uśmiecha w moim kierunku

- To gratuluje córki – silę się na komplement.

- Bo ja tą sprawę o alimenta założyłam, bo stary przepija pieniądze, a tak to dorabia na czarno, cos dorzuci, a komornik i tak nie ma z czego ściągnąć i mi opieka wypłaca. Miałam po 250 na dziecko a napisałam po 400, może być? A wie pan ile dostałam?

- Ile?

- Po 300, ale dobre i to – odpowiada ucieszona – za rok znowu złożę, może tez dostanę.

Tylko pogratulować zaradności.

- Dobrze, pani Lucyno, mam dużo pracy, cos pilnego chciała może pani przekazać? – próbuje kończyć rozmowę.

- No mówię, że te alimenta mam wyższe. Ale ostatnio u mojego młodszego syna, Bartusia, wyczułam papierosy. Gnój ma 12 lat i popala.

- Yhm.

- To gówniarz jeden. Ja mu na papierosy pieniędzy nie daje. Potem będzie taki jak stary, obibok i leń śmierdzący.

- opowie pani kuratorowi, co do pani przychodzi – próbuję już ją zbyć.

- O właśnie, chciałam powiedzieć, że pani kurator była u mnie dwa dni temu. Musze ja pochwalić, jest wspaniała, tak świetnie mi się z nią rozmawia. Tylko zawsze ma mało czasu jak przychodzi, bo ja zawsze, wie pan, herbatę zaproponuję….

- No kurator ma wiele rodzin, może naprawdę się spieszyła – próbuję bronić kuratorkę, współczując jej rozmów z Lucynką.

- Ja wiem, że ona ma pracę. Zresztą znam jej matkę, bo jej matka mieszka w drugiej wiosce, a ja tam też kiedyś mieszkałam. Ja panią kurator pamiętam jak ona taka malutka po wsi biegała, ze 20 lat temu. Teraz nauczycielką jest w innej wiosce….

- Pani Lucyno, naprawdę, jestem bardzo zajęty – nie wytrzymuję, ale staram się być jak najbardziej uprzejmy.

- tak, tak, wiem. A pan kiedy przyjdzie mnie odwiedzić, zapraszam.

- Przyjdę, to wtedy porozmawiamy.

Poszła. Uff, dzięki Bogu. 

          Jakiś miesiąc później, idąc korytarzem, usłyszałem głos:

- A mój kurator to jest?

Panika w oczach. O nie, tylko nie Lucynka. Oglądam się za siebie, gdzie by uciec, bo wchodzi po schodach. Łazienka. Wchodzę. Siadam na kibel. Czekam. 5 minut. 10 minut. Może już wyjść?

Z korytarza słyszę koleżankę, która mnie szuka. Już chcę się odezwać, ale naprawdę nie mam ochoty słychać opowieści Lucynki. Nie mam telefonu, to zadzwoniłbym zapytać koleżanki co chciała, ewentualnie jak nic pilnego, to niech ją spławi. Kurwa.

- To powie pani panu kuratorowi że byłam – usłyszałem znowu z korytarza i odetchnąłem na myśl że sobie poszła. Odczekałem jeszcze ze 3 minuty i wyszedłem z kibla.

W pokoju koleżanka podaje mi kartkę i mówi że sporządziła notatkę z rozmowy z moją nadzorowaną. Na kartce „bla, bla, bla” i podpis. Ale kurwa śmieszne.

          Znów minęło kilka tygodni. I znów dyżur. I znów Lucynka.

- A ostatnio byłam u pana i pana nie było – z uśmiechem rzecze do mnie, nie zapominając oczywiście o dzień dobry.

- Koleżanka mi przekazała – odpowiadam i załamuję ręce.

- Ale ja dzisiaj na chwilkę, bo się spieszę…

- Pani Lucyno, to się bardzo dobrze składa, bo ja też się spieszę – uradowany powiedziałem w jej kierunku.

- A bo pan nie wie – ściszyła lekko głos – babcią będę!

- to gratuluje pani Lucyno, wspaniała nowina!

- No nie bardzo, bo ta moja najstarsza córa, z tym swoim facetem u mnie chcą zamieszkać.

- No to się pani rodzina powiększa, tylko się cieszyć – z uśmiechem do niej mówię, wstając i próbując delikatnie odprowadzić ją do wyjścia.

- Ale to ja musze o nim panu opowiedzieć, bo pewnie go pan zna, on od tych Iksińskich, ale tych od strony Zenka, który u tego Niemca pracował….

- Pani Lucynko, ja się do pani wybieram, to pani mi wszystko opowie.

- A to kiedy pan będzie, ciasto upiekę – uradowała się niezmiernie.

- Kurator się nie zapowiada, niespodzianka.

- Będę czekała – odpowiedziała i udało mi się ja wypchnąć za drzwi. 

Uff.

Po dwóch miesiącach.

- Nie było pana – wparowała z impetem swej kruchej postaci do mojego pokoju, aczkolwiek uśmiechnięta i zadowolona.

- Yyyy, dużo pracy miałem, pani Lucyno, a u pani zawsze spokój i wszystko w porządku – staram się tłumaczyć.

- Ale ja czekałam.

- Ale ja nie powiedziałem kiedy przyjadę.

- Ale ja cały miesiąc czekałam, oszukał mnie pan.

- Pani Lucyno, kurator oszukuje? Bój się pani Boga! – z uśmiechem na ustach.

- A to kiedy pan przyjdzie?

- Pani Lucyno, umówmy się że w tym miesiącu będę na pewno.

- Trzymam pana za słowo.

          Pojechałem do niej. Trzy godziny w domu, historia życia opowiedziana. Po tej wizycie myślałem, że odpuści nagłe najścia do Sądu. Myliłem się. Ich częstotliwość uległa nasileniu. Potrafiła kilka razy w miesiącu mnie szukać, nie zrażając się tym, że często ją zbywałem, albo poświęcając jej tylko 5 minut czasu, wykręcając się obowiązkami służbowymi. Było mi jej żal trochę, bo widziałem, ze chciała się wygadać przed kimś, a miała wielki szacunek do kuratorów, których traktowała bardzo poważnie i szukała wręcz porad życiowych. Jaka szkoda że wtedy nie było asystentów rodziny w OPS-ach.

          Po około roku, cześć rejonu na którym mieszkała Lucyna, oddałem innemu kuratorowi. Tamten poradził sobie z nią i przestała przychodzić w odwiedziny. Szkoda, bo zawsze to trochę kolorytu.