Matka Polka Meneli. cz. 2 ost.

       Zacząłem zadawać swoje standardowe pytania, swoje standardowe formułki wyuczone na aplikacji kuratorskiej, które miały pozwolić ocenić mi rodzaj ludzkiej degradacji. Schematyzm, książkowe teorie o postępującej degrengoladzie ludzkiej istoty, która  siedziała przede mną i zabawnie kołysząc swymi brudnymi stopami w moją stronę, uśmiechała się bezzębnym uśmiechem. Jakie to wspaniałe, jak to mnie ekscytowało. W samym środku syfu, brudu, przespermionego tapczanu, na którym zlał się pies i pewnie wielu innych meneli, którzy w momentach szczytowania rozlewali swe zapijaczone plemniki po wszystkim naokoło, by na końcu skończyć w jej ciele, dając nowe życie, które już na samym starcie będzie naznaczone porażką.

       Pytam dalej, przyglądając się jej reakcji, gdy moje pytania błądzą w poszukiwaniu irracjonalności jej życia a jakże subiektywna moja analiza stara się znaleźć choć cień zawahania w odpowiedziach, które od niej uzyskuje. Jej brudna dłoń zawsze wędruje ku jej ust, gdy bezradnie próbuje uśmiechnąć się w moim kierunku, zasłaniając resztki utraconej, bezzębnej godności. 

       Bezzębna godność. Przesiąknięta swym jakże mizernym, szmatławym życiem, które bez moralności tli się w tych zatęchłych czterech kątach, wypełniając pomieszczenie i zarażając wszystkich tych, którzy mają okazje się tu znaleźć. Jak jeszcze tu zostanę dopadnie i mnie – obłok ludzkiej beznadziejności, wrzynający się w moją duszę, która broni się ze wszystkich sił by nie przyjąć tego, co widzi za normę w tym środowisku.

       Oddycham ciężko, obserwując latające muchy i rozglądając się po pokoju, w którym miałem okazje przyglądać się ludzkiemu żywota. Na parapecie słoik z wodą, a w nim ugaszone pety. Kurwa, dużo zajebanych, wypalonych petów, które dociśnięte o mało co nie wysypują się ze szklanego pojemnika. Zatopione w mętnej, brązowej wodzie jeszcze niedawno były oblizywane przez siedząca koło mnie patolkę a i może przez wielu innych, którzy po akcie kopulacji wstawali i stojąc ze sterczącym kutasem, dopalali nimi przeżyty orgazm. Spoglądam na ścianę – wiszący, przekrzywiony tandetny obrazek, ozdobnik ściany, na którym znajduje się zdjęcie jakiegoś mężczyzny. Spogląda on swoimi niewidzialnymi oczami na pokój i zapamiętuje rzeczy, które działy się w tym pomieszczeniu. Jakże żałuję że nie potrafi mówić i nie może opowiedzieć, świadkiem jakich czynności był. Smutna, stara i zniszczona twarz wyzierająca zza upstrzonej gówienkami much pleksi. W kącie leży sterta ubrań, brudna i śmierdząca – stos szmat które kiedyś służyły za modne ubranie, a teraz dogorywają w zatęchłej melinie, czekając na zbawienie, aż zostaną wyrzucone łaskawie na śmietnik. Gówno, gówno, gówno…

       Czego pragnie patolka kurwiąc się na lewo i prawo. Czego szuka, zmieniając i wynajdując coraz to więcej meneli, których przyjmuje w swoim łożu, by zamajaczona alkoholem rozkładać swoje brudne i śmierdzące nogi, zapraszając przygodnych towarzyszy do spełnienia się jako stu procentowi mężczyźni. Czy jest to chwila uniesienia, spowodowana alkoholem, gdzie hamulce resztek godności puszczają, doprowadzając ją do całkowitego zeszmacenia? A może jest to chęć zaspokojenia swojej potrzeby, li tylko seksualnej. Nieważne z kim, nieważne gdzie, nieważne kiedy. Zrobił co swoje, wytrzeźwiał i poszedł, pozostawiając puste butelki po sobie, a u niej poczuciem zadowolenia. A może jest to potrzeba bliskości? Kurewskiej bliskości by choć przez chwile żyć marzeniem, że ten o to pijany, brudny, śmierdzący typ zwrócił na mnie uwagę, bo jestem atrakcyjna. Bo chcę kurwa kochać, być zauważona i sprawiać radość. Bo chcę być doceniona, mieć normalny dom i wychowywać dzieci, tylko kurwa nie potrafię, nikt mi nie pokazał jak żyć? Bo kurwa jej matka urządzała sama takie same ekscesy w domu, a ona była świadkiem puszczania się alkoholiczki, która jęcząc w chwilach uniesienia krzyczała do niej „wypierdalaj z pokoju!” Czy to myślała patolka?

       Tego się od niej nie dowiem. Podczas rozmowy ze mną maskuje emocje. Mówi że to nieprawda, jakoby często zmieniała partnerów. To nieprawda że widywana jest najebana na wsi. To nieprawda że leżała pod płotem, a 10-letni syn próbował ją za rękę zaciągnąć do domu, a młodsza siostrzyczka starała się mu pomóc. To kurwa jebana nieprawda, że dziecko wstydzi się matki, która idąc wieczorem przez wioskę śpiewa jakieś jebane serenady, a on w oknie wypatruje, czy nikt z sąsiadów nie widzi,. To jebana nieprawda, że wstydzi się tego, że nie ma butów, że pani w szkole przynosi mu rzeczy po swoim synu, żeby mógł choć trochę nie wyróżniać się od innych dzieci w klasie. To zasrana nieprawda, że w domu czasami nie ma co jeść, bo przyszedł jakiś następny wujek i będąc godnym, po pijaku wyżarł wszystko z lodówki, nie przejmując się że dzieciaki potrzebują jeść i mogą być głodne. To kurwa nieprawda…

- Zaszczepi się pani? – zadaje pytanie, próbując uzmysłowić jej, ze brak jakiegokolwiek działania spowoduje, że straci swoje dzieci. Że albo zaczyna się zmieniać, albo straci to, co dla większości normalnie egzystujących ludzi jest najważniejszym dobrem. Ty tępa zakuta pizdo, nie rozumiesz, że te dzieci, siedzące po cichu w drugim pokoju, które nauczone że jak ktoś przychodzi to mają nie wyłazić i nie patrzeć, z kim kurwa mamusia znowu pije, że te dzieciaki przez takie kurwiszcze jak ty, trafią do jebanego bidula? Czy ty kurwa zdajesz sobie sprawę?

- Ja nie mam problemu z alkoholem.

       Tak, kurwa. Ty nie masz. Ty już niczego nie masz. Nie masz godności, nie masz sumienia, i nie masz już dzieci. Straciłaś je, nawet nie walczysz. Dla ciebie to dwie przeszkody, które trzeba nakarmić, choć rzadko to robisz. Czy ty kurwa uzmysławiasz sobie, ze one i tak cie kochają, choć chlejesz i godzisz, i tak cie kochają tępa blazo do siedmiu boleści. One nie maja innej matki, to dla nich ty jesteś matką – autorytetem, choć bardzo skurwiałym autorytetem. 

- Straci pani dzieci – oznajmiam jej patrząc w oczy, które są kompletnie bez wyrazu. Jebaniutka, zimna jak głaz, jak kamień, jak kurwa mały kamyczek w zimnej, lodowatej wodzie. I nagle olśnienie. Jak mogłem się wcześniej nie domyśleć? Jak mogłem. Ona nie chce tych dzieci. Nie kocha ich. To przeszkoda, jebana przeszkoda by żyć tak, by nikt się nie wtrącał. Uwierzycie kurwa? Ja jej wyświadczam przysługę! Pozbawiam jej problemu. Ja pierdolę – ona tego chce. Ona chce je stracić, nie ma żadnych wyrzutów sumienia. Nawet powieka jej nie drgnie. Jebana, zero emocji jak mówię że dzieciaki zostaną zabrane. Kamienna twarz patrzy na mnie i rzekłbym, że przez moment nawet się uśmiechnęła. Wyrachowana suka poświęcająca swoje dzieci dla własnej, menelskiej wygody.

       Znowu muchy. Znowu jebane muchy brzęczą w tym śmierdzącym pokoju. Chmara much unosząca się nad moją głową i szczające małymi kropelkami moczu w moje włosy. Już wiem, czemu tak szybko przetłuszczają mi się włosy. Od kurwa jebanych muszek, które zaciekle atakują intruza, naruszającego mir i spokój tego domu. Patrzę na pokój dzieci, gdzie na rozłożonym tapczanie, wśród następnych walających się szmat, spoglądają na mnie smutne dwie pary oczu. Patolka nawet nie wstała z fotela, gdy powiedziałem że chce zobaczyć pokój dzieci. Nawet kurwa nie podniosła swego dupska, które służy rozkoszy jej i przygodnym menelom. Kurwa jego mać.

- Bez szans że pani cokolwiek zmieni? – pytam bez żadnej nadziei.

- I tak sąd wie najlepiej co zrobić – spojrzała na mnie z uśmiechem i wyrazem triumfu na swojej wypaczonej gębie.

I sąd zrobił.