Menelissum alkoholissmum

Zobowiązanie do podjęcia leczenia odwykowego w trybie niestacjonarnym, czyli popularny Alk, jest jednym z tych nadzorów, które przyprawiają mnie o mdłości i tak naprawdę w większości można je o kant dupy rozbić, bo jakże to zmusić menela żłopiącego wódę i inne wynalazki, by zechciał zostać prawowitym obywatelem i przykładnym Polakiem. Ten menel, nazwijmy go Zdzisław, choć nic do Zdzisławów nie mam, bo to fajne i inteligentne chłopaki, był w swojej głupocie tak niemiłosiernie uparty, że rozśmieszał mnie momentami do łez. Ale nie uprzedzajmy faktów. 

       Dostałem piękna teczuszkę, na której napisano czarnym flamastrem Zdzisław Iksiński wraz z adresem zamieszkania i wpiętym postanowieniem Sądu, ze ten oto delikwent, ma przestać pić i zacząć się leczyć odwykowo w trybie niestacjonarnym, czyli łazić na terapię przeciwalkoholową, tak chętnie finansowaną z kapslowego. Tak, kupując piwo czy wódkę w sklepie, dofinansowujecie takie terapie w każdej gminie, ponieważ każdy sklep za koncesje sprzedaży alkoholu płaci podatek do waszej gminy czy tam miasta.

Adres był tzw. kolonią pewnej dużej wsi, więc niezwłocznie, z wielkim i nieukrywanym pospiechem, udałem się przepięknie zieloną dróżką na skraj pewnej zapyziałej wioski, by zrobić tak zwane objęcie nadzoru, czyli wypytać menela o mamę, tatę, babcię i inne cholerstwo, w celu sporządzenia tak zwanej diagnozy środowiskowej, w której zawrę swój wszechpotężny plan pracy z pijakiem. Oczywistym jest, że jestem jebanym cudotwórcą i niczym papież Benedykt, Jan Paweł czy inny Franciszek, przyłożę swe piękne i wypielęgnowane dłonie i niczym Zbigniew Nowak z rąk które leczą, uleczę z alkoholizmu tego jakże wdzięcznego mi pijusa i degenarata. Tak. Jestem cudotwórcą, a moc ma jest nadana od samych najjaśniejszych tam na górze, czyli posłów, choć czasami myślę czy literka „p” powinna tam się znaleźć w tym wyrazie, bo co za debil wymyślił, że pogadanka i wizyty w domu uzdrowią ochleja z jego wieloletniej choroby. Ale mus to mus, bo potem wytyk będzie, że za mało menela motywowałem do zaprzestania picia. Rodzina go nie zmotywowała, Policja go nie zmotywowała, lekarz go nie zmotywował, ale ja, kurator, musze mieć pewnie dar do motywowania i prowadzić pojebane pogaduszki ze Zdzisławem, który zapewne czeka na ma pomocną dłoń i jak tylko spojrzy na mnie, to zaiskrzą się iskierki w jego oczach i zaprzestanie picia i w ogóle zapewne zacznie chodzić do kościoła, a może i nawet wolontariuszem w przedszkolu zostanie. Chociaż nie, przedszkole to chujowy pomysł, bo jeszcze dzieci go sprowokują do pedofilskich zachowań.

Zatrzymałem swój jakże piękny i nowoczesny samochód, przed jakże piękna i nowoczesna zagrodą, która w swojej nieskazitelnie pięknej doskonałości, zionęła starą ruderą i walącym się dachem. Zapukałem w niedomknięte drzwi i wszedłem do środka, bo ja to przecież robot jestem, cyborg, robocop kurwa, który nie boi się żadnej meliny i żadnej melinie nie przepuści. Jakże to pięknie nasz ustawodawca wymyślił, że Policjant na służbie ma pistolet, a ja tylko jebany zeszyt w grubej okładce, chyba tylko po to, żeby się samemu w głowę pierdolnąć za głupotę którą robię. 

       No ale nic. Służba nie drużba, pracujesz tu gdzie pracujesz, płaca Ci wielkie pieniądze za ryzyko które podejmujesz, więc zapierdalaj do menela i lecz go, kurwa, z jego jakże pięknej przypadłości, która wyżarła mu resztki kory mózgowej. Oczywistym jest, że wcześniej umyłem raczki, jak to pewna Pani w pewnym serialu mówiła do dzieci swych, abym mógł dotknąć nimi menela i uzdrowić, bo przecież ustawodawca stwierdził że ja jestem w stanie pomóc.

       Wszedłem do ciemnego pomieszczenia, próbując znaleźć jakiś kontakt. Macam ta cholernie brudna ścianę i stwierdzam, że kontaktu nie ma. No kurwa nie. Zajebali nawet na takim odludziu. Czaicie? Zajebać kontakt ze starej rudery. Desperacja złodziei złomu zaczyna coraz bardziej mnie przerażać. Obawiam się o swój samochód, bo jeszcze za chwile jakiś podejdzie i moje wszechpotężne Seicento z całymi 50 kucami mechanicznymi, wyląduję na wózku jakiegoś innego menela, którego niestety nie będę mógł uzdrowić, bo przecież nie została mi nadana przez sad taka moc prawna. 

       O właśnie. Nie mogę uleczać wszystkich meneli, bo świat byłby zbyt szczęśliwy. Mogę uleczać tylko tych meneli, których wskaże mi sąd. Z imienia i nazwiska. Inaczej to nie działa. W ogóle nie zadziała. Nie mogę sobie podejść do menela na ulicy, albo innego degustatora chowającego się za winklem sklepu i nałożyć swoje cudownie leczące ręce i powiedzieć „Uzdrawiam Cie menelu od wódy i innego mózgojeba”. No niestety. Sąd nadaje mi moc wskazując tego jednego luja. 

       Tak więc, gdy już wymacałem cała ścianę a na moich palcach wiły się pościerane nóżki pająków i jakieś zaschnięte gluty, dotarłem w prawie całkowitej ciemności do następnych drzwi, które złapawszy uprzednio za klamkę otworzyłem. Ludzie, co to za kurewsko przejrzysta jasność uderzyła w me oblicze, niczym panienka najjaśniejsza i wszyscy święci. Widok niesamowity ukazał się mym oczętom, bo jakże nazwać inaczej menela, który w samych gaciach, z żółta plamą po środku odznaczającą się na wysokości penisa, który jak podejrzewam był w równie podobnym stadium zaniku co mózg delikwenta, siedział na czymś co wyglądało na stary fotel, wyrwany spod śmietnika jakiemuś kloszardowi. Zdzichu ponadto miał wielkiego wąsa, siwiejące włosy i klatę, tak niebotycznie zapadniętą, że zastanawiałem się czy on ma jeszcze płuca, czy oddycha za pomocą por w skórze, bo klatka piersiowa (tego nawet klatką nazwać nie można), ledwo co poruszała się w górę i w dół. To że oddycha, dało się zauważyć po wąsie, który lekko drgał niczym listek pancernej brzozy na wietrze. Zdzichu w ogóle siedział bardzo ciekawie. Rozkraczone nogi na fotelu, wskazywały że właśnie dokonywał aktu higienicznego w postaci wietrzenia miejsca intymnego, rozłożone na oparciu ręce, wietrzyły sięgające prawie do łokci Włochy pod pachami, a rozdziawiona japa informowała, że dokonuje szczególnie dokładnego wietrzenia zębów. 

       Cóż, jako uzdrowiciel, czarnoksiężnik i zarazem bioenergoterapeuta z nadania wielce szanownego Sądu, musiałem dokonać aktu przerwania teko jakże pięknego snu pijackiego. Na stole obok, stało kilka butelek najtańszego sikacza z biedry, którym pewnie nasz Zdzisław delektował się w ekstazie intelektualnej od dnia poprzedniego, a może i nawet dłużej. Już miałem obudzić go i przystąpić do aktu oczyszczania jego umysłu, gdy nagle otwarły się drzwi od drugiego pokoju, a w nich stanęła ONA.

     ONA. Piękna jak Agnieszka Chylińska, gdy jeszcze nie śpiewała kawałków do tańczenia na wiejskich dyskotekach. Z zniewalającym uśmiechem i pięknym obliczem swej jakże umęczonej wysokoprocentowym alkoholem twarzyczce. Bladolica piękność o aparycji kostuchy, ze spływającymi do szyi zmarszczkami. O Panie Wszechmogący, Stwórco, jesteś lepszy niż Picasso. Podobno Chuck Noris doliczył do nieskończoności. Dwa razy.

       W tej sytuacji nie pozostało mi nic innego jak odezwać się swym jakże seksownym głosem i przedstawić się tu wszystkim zgromadzonym na tę okoliczność, po co tu przyszedłem i jakiego cudu zamierzam dokonać, by żyło im się wszystkim lepiej i szczęśliwiej, a na pewno żeby już nie pili, sadzili kwiatki przed domem, przesiadywali na ławeczce i wspominali jak to Halinka Mostowiak jebła w karton.

Po wypowiedzeniu przeze mnie słów, w których się przedstawiłem zgromadzonej publiczności i podałem cel swego przybycia, nie omieszkując wspomnieć o darze, jaki został mi nadany przez sąd wobec Zdzisława i jaka łaska za chwile go spotka, usłyszałem jedno i zasadnicze pytanie:

- a po chuj mam się leczyć? – wybełkotane w moją stronę, z poprawnie zaakcentowanym „u” w wyrazie chuj.

- no właśnie, po chuj? – zapytała tym razem bladolica niewiasta, ubrana w szaty królewskie, czyli powyciągany sweter i lajkry na dupie, które przepięknie wpijały się w szparę pomiędzy nogami i to taką, że można by było tam takiego naszego Zdziśka całego schować. I jego wypite browary też.

No właśnie, po chuj? Powtórzyłem sobie w myślach to staropolskie przysłowie, które zapewne nasi pradziadowie i prababy przekazywali sobie z pokolenia na pokolenie, utrwalając i żłobiąc nasz język, tak jak to przedstawia pewna piękna Pani polonistka z pieprzykiem na poliku w video-blogu „muwionc inaczej”. Jak to Pani czyta, to poświęcę się i przyjadę by drinka postawić. A co, nie stać mnie?

Najebany i prawie cały nago menel nie jest co prawda obrazkiem, który chciałoby się na co dzień spotykać, ale stwierdziłem, że skoro taki kawał jechałem, to nie ma sensu wracać stąd z pustymi rękoma, więc jakąś prace wykonać trzeba. Próbuje przepytać Zdzisława, z jakiej rodziny pochodzi.

- Chujowej.

Jakie ma wykształcenie chociaż, fakultety?

- Chujowe.

Z czego się utrzymuje, czy ma jakieś środki na życie?

- Z chujowej renty.

O. Jest lepiej. Zaczyna odpowiadać całymi zdaniami, używając nawet przymiotników i rzeczowników.

- Zdzichu, a ja tez mam przestać pić? – zapytała, jak się okazała żona Zdzicha, bardzo przejęta zaistniałą sytuacją i szczerze współczująca mężowi, że zaraz zostanie uleczony i nie będzie go już ciągnęło do alkoholu.

- Nie, pani sobie pije dalej, to Pan Zdzichu nie może, bo ma wyrok.

- To Ty już Zdzichu ze mną się nie napijesz? – wybełkotała menelinda w stronę amanta z żółtą plama na jajach.

- No, kurwa, słyszałaś pana kuratora, mi Sąd zakazał pić – zwrócił się Zdzichu do piękniejszej podróbki Agnieszki Chylińskiej.

- Sama Pani widzi, będzie musiała pić teraz Pani za siebie i za męża – całkiem poważnie zwróciłem się do niej, zachowując kamienną twarz i powagę.

- Ale, proszę Pana, ja nie dam rady – ze smutkiem w głosie i kładąc swą delikatną rączkę na jędrnej piersi powiedziała ze smutkiem w głosie.

- Ale musisz, kochanie, musisz – wybełkotał Zdzichu w jej stronę, zachowując także poważny wyraz twarzy.

- No musi Pani, musi. To dla dobra Zdzicha – znów poważnie zabrzmiał mój głos, choć w środku ryłem ze śmiechu z tych dwóch, którzy patrzyli na siebie i raczej nie ogarniali sytuacji w jakiej się znaleźli. Na wpół najebany Zdzichu, bełkotał mi odpowiedzi do sprawozdania, które doszczętnie i dokładnie zapisywałem w swym zeszyciku. Pierdolił mi o jakiś statkach, że był marynarzem, potem że owce pasał w górach a na jeziorze łowił ryby kutrem morskim. Ojciec był pijakiem i alkoholikiem, matka dziwką a brat alfonsem. Tylko on, porządny człowiek wyszedł na ludzi. Takie pierdolenie o Szopenie i zero składu i ładu, ale diagnozę jakąś napisać trzeba, by potem podczas kontroli się nie dojebali. I tak nikt tego nie zweryfikuje. Ale mus to mus. Przez cały czas jak rozmawiałem na wpół trzeźwym Zdzisławem Iksińskim, jego najjaśniejsza małżonka siedziała na starym i zarwanym tapczanie i patrzyła się tępo to na mnie to na Zdzisia, nie ogarniając już całej sytuacji. Wzdrygnęła się tylko na pytanie od kiedy nadużywany jest alkohol, lecz było to tylko krótkie wzdrygniecie, spowodowane raczej obawą, jak ona teraz będzie musiała pić sama, w samotności, przy trzeźwym Zdzichu, wobec którego w tym momencie Sąd dokonuje aktu pełnego uleczenia. 

       Nie zdołałem jeszcze przedstawić czytelnikom całego aktu uleczenia. Tak w ogóle to jest cała celebra, którą uczymy się na aplikacji kuratorskiej, by być mądrzy i umieć pracować z patologią. Potem jest egzamin, na którym musimy wykonywać wszystkie rytuały potrzebne to dokonania tego jakże wspaniałego aktu. Należy stanąć przed menelem, w odległości 1 metra i 32 centymetrów (każdy kurator dostaje specjalna miarkę, by odmierzyć tą odległość) i wypowiedzieć magiczne słowa:

„menellissum alkoholismum uleczismum ciem”.

       Wierzcie mi drodzy czytelnicy. To zawsze działa. Świadczy o tym moja 100 procentowa skuteczność. Niestety, jak już wspomniałem wcześniej, żony uleczyć nie mogłem. Może innym razem.