Nielatka

Siedzę sobie spokojnie na dyżurze, mam na wszystko wyjebane i zastanawiam się jak miło zakończyć ten dzień i kogo zaprosić na wspólne słuchanie filmów lub oglądanie muzyki w zaciszu domowych pieleszy. Dzień pracy zbliża się ku końcowi, na komputerze odpalony jakiś pasjans, muzyczka z państwowego radyjka gra i nawet nie mam pojęcia, czy moja państwowa instytucja opłaciła za ten zbytek abonament radiowo-telewizyjny. Jeszcze 30 minut i z radością spierdolę z tego ciasnego i klaustrofobicznego pomieszczenia, by oddać się urokom życia. W ręku telefon i przeglądanie numerów zdobytych po ostatnim weekendzie od studentek resocjalizacji, które bardzo chce porozmawiać o urokach pracy i walce z przeciwdziałaniem demoralizacji. Spragnionym wiedzy dziewczynom chętnie uchylę rąbka tajemnicy swojego zawodu, a któraś może skusi się na indywidualne konsultacje. Klikając palcami w klawiaturę i próbując sobie przypomnieć która ładniejsza, by w pierwszej kolejności wysłać esemesa z zapytaniem czy przypadkiem nie ma ochoty wieczorkiem gdzieś napić się kawy, z właściwym sobie uzasadnieniem że „miałem ciężki dzień i potrzebuje porady kogoś, kto ma świeże pomysły” i zastanawiając się w międzyczasie, co wymyślę, aby taka studentka resocjalizacji mogła mi pilnie pomóc, usłyszałem pukanie do drzwi.

- proszę! – krzyknąłem nie podnosząc głowy znad klawiatury telefonu, gdzie właśnie zastanawiałem się jak wygląda Iwonka, pisząca pracą licencjacką o zdemoralizowanej młodzieży i bardzo chcąca poznać jak wygląda praca w terenie.

- dzień dobry – nikła postać ukazała się w otwartych drzwiach, wahając się jednocześnie czy wejść do środka. Zaprosiłem, pokazałem krzesło, odłożyłem telefon. Iwonka będzie musiała zaczekać, lecz cały czas miałem nadzieję że sprawę szybko zakończę, czyli odeślę do kuratora innego, bo pewnie nie z mojego rejonu jest kobiecina.

- W czym mogę Pani pomóc – zwróciłem się do babki w średnim wieku, która ciężko usiadła na wskazanym krześle.

- Jestem macochą dla szesnastoletniej dziewczyny… - zaczęła swa opowieść, co w gruncie rzeczy nie było niczym szczególnym Aż do czasu kiedy opowiedziała mi, że córeczka jej męża systematycznie, co weekend spierdala z domu i przesiaduje na melinie z lokalnymi ćpunami i złodziejami prawdopodobnie sprawiając im oralne przyjemności, całkowicie nie związane ze śpiewaniem.

- Chwileczkę, bo widzi Pani u nas jest rejonizacja. Na jakiej ulicy pani mieszka? – zapytałem z nadzieją w głosie, że nie będę zmuszony dalej wysłuchiwać o córce marnotrawnej, lecz obawy me znalazły potwierdzenie.

- Na osiedlu „Jesteśmy Zajebiści” – odpowiedziała, a mnie zakuło serduszko, że znowu jakaś sprawa na moim terenie się szykuje – Ja wcześniej dzwoniłam i powiedziano mi że dziś ma Pan dyżur.

Po wysłuchaniu opowieści, nie pozostało mi nic innego jak zaproponować macosze spisanie na kartce całej tej sytuacji, tylko nie za długo i niezbyt szczegółowo i oczekiwać na rozwój wypadków, by jej zawiadomienie nabrało mocy urzędowej, czyli przeszło przez co najmniej siedem rąk, a mianowicie: pani Haliny na biurze podawczym, kierowniczki wydziału, stażystki, sędziny, kierowniczki wydziału ponownie, sekretarza sądowego i w konsekwencji trafiło do mnie. Dla tego pisemka została przygotowana teczuszka, z nazwiskiem, nadano sygnaturę sprawy, sprawdzono czy wobec dziewoi nie było wcześniej wydawanych postanowień, czy wobec jej rodziny cos się toczyło, itd. Itp. Sprawa oznaczona została jako „demoralizacja”.

Przyszłe czynności u giganciary były dla mnie przewidywalne. Dostanę wywiad, pojadę w środowisko, sprawdzę szkołę, porozmawiam z dziewczyną, dostanie pewnie kuratora i tak do osiemnastki z nielatą się przebujamy. Oj, jaki ja naiwny byłem. Lecz nie uprzedzajmy faktów.

Ulica na której znajdował się dom, to typowe osiedle domków jednorodzinnych. Nosz kurwa, nie było one typowe. Jakieś 30 domków odgrodziło się płotem, postawiło bramę wjazdową z grubym i wielkim szlabanem, a w nocy zamykane mocarną bramą. Zatrudniono stróża na cały dzień a kto wie, może i w nocy także, co robił obchód pomiędzy domkami i w gruncie rzeczy to spał w swojej komórce czy tez innej kanciapie, którą deweloper mu postawił, a która ogrzewana była zajebistym piecykiem na gaz propan-butan. Ochroniarz którego w godzinach późno-popołudniowych spotkałem to prawdopodobnie rencista po dwóch zawałach i częściowym porażeniu lewej strony ciała, pełniący zaszczytną funkcje „OCHRONY”, co wskazywał napis na odblaskowej kamizelce, a który tak naprawdę był zwykłym cieciem od wszystkiego. Ogólnie był strasznie szczupłym, wręcz wychudzonym facetem, ubranym w czarny dres i buty wojskowe, dające mu plus 50% do zajebistości i plus 20% do ogólnej powagi. Wygląd twarzy natomiast wskazywał na IQ na poziomie 60 punktów w skali Richtera.

Stoję więc przy tej jego kanciapie i patrzę na szlaban, który jest opuszczony. Osiedle dosyć rozległe, mży, nie mam zamiaru napierdalać z kopyta po błocie, bo na asfalt czy tez polbruk deweloper jeszcze nie zdążył się dorobić. Pukam do budki i czekam, aż Pudzian zechce zapytać mnie łaskawie po co przylazłem w jego skromne progi.

- Tak? – zacharczał w moja stronę, trzymając w ustach niedopalonego papierosa, który osmalał jego brązowy od nikotyny wąs a ulatniający się dym powodował mimowolny skurcz lewej powieki oka.

- Do Iksińskich jadę. Pod 10. Otworzy Pan szlaban.

- Był Pan umówiony? – wycedził w moją stronę, a mnie krew zalewała powoli.

- Nie proszę Pana, nie byłem. Służbowo tutaj jestem.

- To proszę zostawić samochód przed bramą. Tam jest parking - i wskazał paluchem na kawałek błotnistego placu około 30 metrów od bramy wjazdowej.

„Chyba go pojebało” – pomyślałem i wkurwiłem się nie na żarty, bo łażenie w butach po błocie i moknięcie w deszczu, który z mżawki robił się coraz bardziej rzęsisty, nie było zajęciem o którym w tym momencie marzyłem.

- Proszę Pana, otworzy Pan ten szlaban, a ja wjadę samochodem, podjadę pod dom bo sam pan widzi, jaka jest pogoda. Jestem kuratorem sądowym i mam pilna sprawę do tych Państwa – ostatnie wyrazy wypowiadałem już podniesionym głosem, bo i wkurwienie na tego pajaca potęgowało się

Zamyślił się. Podrapał po głowie. Wyciągnął z ust papierosa i dogasił w prowizorycznej popielniczce znajdującej się w zasięgu jego ręki.

- Panie, tu wszyscy chcą wjeżdżać, a mnie potem gonią i się dopieprzają – odpowiedział w moją stronę i oparł się ręką o szlaban, bo lekko coś go zachwiało. Wiatru nie ma jakby co.

- Gdzie jest numer 10. Daleko? – ustąpiłem, szkoda mojego czasu, stania i dyskutowania o celowości podniesienia szlabanu. Kij mu w oko.

- Blisko, za tym zakrętem. Ale tu nie wszyscy tabliczki maja. Liczy pan od tego budynku – wskazał ręką na pierwszy domek, będący jeszcze w stanie surowym.

Chuj. Idę i moknę, omijając co większe kałuże i skupiska błota. I tak moje buty są już nim całe oblepione, nie mówiąc o nogawkach spodni. Zachciało mi się dzisiaj jechać tutaj. Czy w tym życiu nic nie może być prostsze? Kurwa, byle cieć może mi nie otworzyć szlabanu, a ja musze zapierdalać z kapcia po grzęzawisku. Przede mną jedzie jakiś samochód. Schodzę na mokry trawnik, skulony i trzymający poły kurtki, bo zamek spierdolony. Szlusssss. O mało co skurwysyn mnie nie ochlapał, tylko szybki refleks podskoku uchronił mnie przed ubrudzeniem błotną breją. Spojrzałem w jego stronę chcąc rzucić kilkoma kurwami ale on już z impetem wyjeżdżał z osiedla, bo cieć zawczasu otworzył mu szlaban i kłaniał się w pas. Chuj im wszystkim w oko. Kurator. Kurwa jego mać. Od pięciu lat jebanej podwyżki nie chcą dać, a w telewizorni dopierdalają się, że kuratorzy źle pracują. Płać to wymagaj, jeden z drugim. Jeszcze trzy domy, cztery kałuże i będę na miejscu. Marne to pocieszenie.

Zziębnięty i przemoczony stanąłem na ganku całkiem ładnego domku, który nie doczekał się okalającego płotu, więc czym prędzej schroniłem się pod daszkiem i korzystając z dzwonka, oznajmiłem swoją obecność domownikom.

Z litego drewna drzwi otwarły się na oścież, a mym oczom ukazał się zwalisty facet, około 2 metrów wzrostu z dłońmi jak łopata od fadromy. Spojrzał na mnie z góry swym przenikliwym wzrokiem, a ja zadarłszy głowę w stronę górnej futryny drzwi, przedstawiłem swoją oklepaną bajeczkę kim jestem i po co przyszedłem, podtykając mu jednocześnie legitymacje pod nos, czyli unosząc wyprostowaną rękę do góry. 

- Nie mam nic do powiedzenia – oznajmił mi beznamiętnym głosem, w dalszym ciągu stojąc w drzwiach domku.

Tłumacze mu o zawiadomieniu sądu przez jego żonę, ze w sprawie jego córki, ze mam sygnały że ucieka i przebywa na melinach….. Przerwał moją wypowiedź i oznajmił że on to wszystko wie i nie ma zamiaru rozmawiać ze mną.

- Czyli odmawia Pan zgody na przeprowadzenie wywiadu środowiskowego? – zapytałem w sumie to ucieszony. Mniej papierkowej roboty.

- Tak. Do widzenia – i zamknął drzwi przede mną.

Chuj mu w dupę. Jego problem, nie mój. Ma wyjebane na córeczkę, to tylko jej współczuć. Chociaż nie, ona bawi się dobrze ze swoimi kolegami, dla których zapewne jest niezłym umilaczem czasu. Kiedyś przejmowałem się, że ktoś mi odmówił wywiadu, potraktował mnie obcesowo. Teraz mam wyjebane na to i nawet się cieszę – mniej roboty papierkowej. Niech inni się martwią.

Wróciłem tą samą drogą, jednakże teraz już w ulewach rzęsistego deszczu. Kurwa, zawsze musi się rozpadać kiedy najmniej mi to pasuje. Niech leje jak siedzę w samochodzie, w biurze, w domu, a nie do cholery jak łażę po tych chatach w celu zbawiennego naprawiania świata. Potem zdychaj, prychaj, kichaj i kaszl, ku radości aptekarzy i firm farmaceutycznych. Na leki dodatku nie ma a jeszcze z wynagrodzenia upierdolą, jak niezdolny jesteś do roboty. Emerytury nie dożyje. Nie ma bata.

Tan na marginesie, bo nie wiem czy wiecie. Sędziowie nie mają emerytur. Przechodzą w stan spoczynku z ostatnim wynagrodzeniem, które pobierają do śmierci. Ja pierdole, co miesiąc na emeryturze przytulać 7-8 tysi. Bajka jak nic. Czy to nie paradoks? Mundurowi mają wysokie emerytury, sędziowie, prokuratorzy przechodzą w stan spoczynku, a człowiek napierdziela dla nich do 67 roku życia, by potem dostać kilka złotych emerytury. A tak naprawdę sędzia rodzinny to dzięki kuratorowi w głównej mierze wie, co w trawie u danej rodziny piszczy. Sprawiedliwość, kurwa.

Następnego dnia telefon do pedagoga. Wypytać co i jak, czy łazi nielata w ogóle do szkoły, czy ma całkowicie wyjebane na system. Jakie ma oceny, czy rodzina interesuje się jej postępami w nauce? Taki standardzik. Oczywistym jest, że problemy były i są, że właśnie szkoła miała zawiadamiać, i tym podobnie. Prawda jest taka, że małe szkoły rzadko zgłaszają problemy. Kiedyś o tym pisałem, a mianowicie – każdy uczeń mniej to czasami być albo nie być klasy, a co za tym idzie być albo nie być etatom nauczycieli w szkole. Myślę że zrozumiecie o co tak naprawdę chodzi. Podziękować tylko Pani Ministrze.

Porozmawiałem sobie jeszcze z macochą w sądzie odnośnie naszej małolatki, jak co gdzie i kiedy się zaczęło i jaki stosunek ma ojciec do niej. Ogólnie stosunek ma chujowy, jest na nielatke wkurwiony i stwierdził że niech sobie gówniara robi co chce.

Jakiś czas później odbyła się sprawa sądowa, na której kochany tatuś i Pan Domu stwierdził, ze on nie chce wychowywać córki, która kurwi mu się po kątach i najlepiej niech Państwo Polskie sobie weźmie ją na wychowanie, a on nawet zapłaci jak będzie trzeba. Potem już nie miał nic więcej do powiedzenia, a Sąd umieścił dzierlatkę w placówce, czyli popularnym bidulu, gdzie będzie mogła wieść swój szczęśliwy żywot, kurwiąc się zapewne z innymi wychowankami bo to, moi drodzy czytelnicy, jest najprostsza i najłatwiejsza rozrywka dużej części tych biednych nastolatków tam umieszczanych.

W bidulach jest dużo zdemoralizowanych typów spod ciemnej gwiazdy. To dzieciaki po 15-18 lat, które wiedzą do czego służy instrument pomiędzy nogami. Dodając jeszcze wszelkiego rodzaju zaburzenia emocjonalne, nadpobudliwości i stres, mamy wybuchową mieszankę. Nie na darmo dziewczynom które skończyły 15 lat, daje się tabletki antykoncepcyjne, jeżeli wiadomo że lubią wystawiać swój tyłek na widok publiczny.

Zastanawia mnie czasami, patrząc na różnego rodzaju „showupy” czy „zbiorniki” ile dziewczyn, tam się filmujących przed kamerkami, jest właśnie z takich biduli czy niewydolnych wychowawczo rodzin. Podejrzewam że niestety większość, a ze swojego ciała robią największy atut.

Po wydaniu postanowienia, nielatka nasza kochana, jeszcze dwa tygodnie ukrywała się u kolegów i znajomych, którzy znani byli w lokalnym półświatku jako ćpuny i złodzieje. Lecz wiadomo, nic nie trwa wiecznie i w końcu znudziło im się ja ukrywać, bo  ile można posuwać jedną dupę, która na dodatek przestała dbać o higienę i nie mając żadnej kasy była na utrzymaniu ich. Jednym słowem któryś z chłopaków wystawił ją Policji, która mając zgłoszenie że powinna być w Bidulu, capnęła ją w parku jak na ławce siedziała.

Pobyt w bidulu upłynął nielatce bez większych wrażeń. Ojciec odwiedzał ją czasami, raz tylko wystąpił o urlopowanie na święta. To macocha częściej się pojawiała, dając jej pieniądze czy zabierając na zakupy. Nielata w wieku lat 17 zaszła w ciążę z poznanym o 10 lat starszym chłopakiem, który pracował i wynajmował kawalerkę. Mając lat osiemnaście i będąc w siódmym miesiącu ciąży wyprowadziła się do niego. Niestety, poza rejon mojego Sądu, więc nie wiem jak jej się układa.