Bóg jest mądrością, cz. 2

Ciągle bujam się z tą Irena i nie wiem jak ją ugryźć. Umówiłem się z pedagożką szkoły (się to odmienia jak ministra Mucha?) że podjadę i dokładnie porozmawiamy sobie, jak Martynka funkcjonuje w szkole. Co tu ukrywać, chcę i musze czekać na jakieś szczególne i poważne zaniedbania, jakie sygnały czy symptomy, że Martyna musi być umieszczona z dala od matki. W międzyczasie namierzyłem już ciotkę i wujka Martyny, umówiłem się nawet z nimi na rozmowę – w razie czego przygarną dzieciaka, gdyby matkę trzeba było umieszczać przymusowo w psychiatry ku, czy zabierać dzieciaka spod jej opieki, bo jej już tak palma odbije, że będzie świrować.

Zaczynamy polowanie.

Bez obaw. Cały czas staram się rozmawiać z Ireną żeby położyła się do szpitala. Rozmawiam telefonicznie z rodziną, czy mogą na nią wpłynąć. Nawet pedagożka z dyrektorką wybrały się do jej domu porozmawiać. Nic. Kurwa jak grochem o ścianę rzucasz, bez efektu. Irena twierdzi że jest zdrowa, nic jej nie jest, była badana przez lekarza i nikogo więcej do domu nie wpuści. Chuj bombki strzelił.

W międzyczasie poluje. Ja poluje i czaję się jak myśliwy, który upatrzywszy zwierzynę, podąża jej tropem, i rozglądając się idzie za postrzałkiem, który farbą znaczy drogę ucieczki. Żołnierz ma CEL. Likwiduje CEL którym jest człowiek. Jak o wiele łatwiej myśleć, że zlikwidowało się CEL. Nie człowieka, za którą to likwidacją stoi tragedia rodziny, może miał dzieci, żonę, chora matkę, której zapewniał lekarstwa, że był jedynym żywicielem rodziny. Żołnierz likwiduje CEL i ma nie myśleć w innych kategoriach. U myśliwych zwierzęta nie krwawią – one puszczają farbę. Prawda, brzmi łagodniej?

Z jednej strony jestem empatyczny i niosę pomoc. Mam pomagać. Mam wpływać na rodzinę tak, aby zmieniło się u niej na lepsze. Mówię miłe słowa, pocieszam, wzmacniam, podbudowuję. Z drugiej – bezwzględnie musze podjąć decyzję co z dzieckiem, gdy jest coraz gorzej. Nie zważać na prośby, na lamenty, na ciągłe obietnice poprawy. Nie zważać na przestraszone buźki patrzące w moją stroną i zadające pytania: „czy przyszedł nas pan zabrać?”

Irena. Czekam na jakieś poważne zaniedbanie, na sygnał, że dziecko nie chce wracać do domu. Rozmawiam z pedagogiem – Martynka jest wycofana, ma mało koleżanek, czasami jest brudna, ma zniszczone rzeczy. Lecz wszystkie podręczniki ma, zeszyty, zawsze przygotowana, taka czwórkowa uczennica. Matka co prawda ostatnio olewa kontakty ze szkołą, ale to norma, połowa rodziców ma wyłożone i pokazują się w placówce raz w roku lub rzadziej. Zobowiązała się brać na jakieś rozmowy po lekcjach, cos ala socjoterapia, żeby Martynke trochę wzmocnić, podbudować a jednocześnie przyjrzeć się jej, czy wszystko w porządku. Jakieś pismo do Poradni Psychologicznej też pójdzie, żeby może przebadali dzieciaka pod kątem rozwoju emocjonalnego. Zacząłem się zastanawiać, czy były badania w RODK robione – nie pamiętam już, a może niedokładnie sprawdziłem?

Pedagożka jest młoda. Całkiem niezła, szczupła, wysoka, od dwóch czy trzech lat pracuje w szkole. Oczywistym jest, żeby usprawnić wymianę informacji w tak trudnej sytuacji, przekazaliśmy sobie prywatne numery komórek, co by niepotrzebnie nie szukać się po biurach czy nie wydzwaniać po innych numerach stacjonarnych. No i najważniejsze – nie ma obrączki, chociaż, zależy do czego ta informacja jest ważna. Połowa ludzi w związkach zdradza i będzie zdradzać. To takie oczywiste. Połowa pracy jako kurator to telefon, a zdobycie numeru komórkowego od młodych, zaangażowanych w zbawianie świata urzędniczek, nie jest żadnym poważnym problemem.

Po raz kolejny odwiedzam swoją nadzorowaną. I po raz kolejny jest ten sam obrazek. Ona zaniedbana, brudna i zwierzęta, łażące z kąta w kąt. I ta sama rozmowa o Bogu, że jest mądrością i kieruje naszym losem i że On wie, co dla nas najlepsze. No niby tak.

Martynka jest w pokoju. Siedzi na tapczanie i bacznie mnie obserwuje. Uśmiecham się do niej, pytam jak w szkole, rozmawiam czy ma koleżanki, co lubi robić w czasie wolnym. Przy każdej odpowiedzi spogląda na matkę. Mówi do mnie niepewnie, a Irena co chwile próbuje za nią odpowiedzieć. Delikatnie mówię jej, że przecież córka umie mówić i nie potrzebuje jej pomocy.

Pytam o zwierzęta. Co jedzą, czy są szczepione, czy zdrowe. Wtedy Irena mniej mówi o Bogu, koncentruje się na zwierzakach i opowiada mi o trudach zajmowania się nimi. Bierze kicię do ręki, głaszcze. Każe Martynce tez na kolana zabrać jednego kotka. Jaka wspaniała, kochająca się rodzina.

Zastanawia mnie, jak mieszkanie, tak młodej dziewczyny, z tak chora matką wpływa na jej psychikę. Jakie spustoszenia w główce dzieciaka wywołuje choroba psychiczna matki, która codziennie funkcjonuje w ten sposób. I do cholery, jak rozwiązać tą patową sytuację?

Któregoś dnia siedzę w pracy i słyszę dźwięk komórki. Patrzę na wyświetlacz – pedagożka. Już dawno z nią na „TY” przeszedłem, co by barier we współpracy nie tworzyć, a ta mi trajkocze w słuchawkę, że Martynka przynosi do szkoły pieniądze i ubrana jest w lepsze ciuchy, jakieś bransoletki, kolczyki, paznokcie pomalowane. Pedagożka zrobiła wywiad i okazało się, że Martynka wraz z mamusią chodzi na spotkania jakiejś grupy „religijnej”, a dziecko przyznało się jej, że jest tam bardzo fajnie, bo śpiewają piosenki, tańczą i wszyscy są wobec siebie mili i poznała starsze koleżanki. W każdym razie, wyciągnęła od Martynki jeszcze, że tańczą wokół jakiegoś posągu.

Ja pierdole kurwa mać. Jeszcze jakaś sekta na głowę mi potrzebna, jakbym nie miał innych zmartwień. Tyle się człowiek nasłucha, że sekciarze potrafią być bezwzględni i nie lubią, jak ktoś im grzebie w ich kociołku i zbytnio dokładnie przygląda się czym tak naprawdę się zajmują.

Trzeba zacząć działać.

CDN.