Żyj bezstresowo, będzie Ci wygodniej

- Gdzie jest wasza mama?

- Wyszła do sklepu, do miasta pojechała.

- Dawno pojechała? Z kim jesteś?

- z siostrą.

- Kto was pilnuje?

-Ciocia.

- Zawołaj ciocię.

- Do sąsiadki poszła.

- To zawołaj ciocię.

- Ale ja nie wiem do jakiej sąsiadki poszła.

       I tak kurwa będziesz bujał się do usranej śmierci, z tą nieodpowiedzialna kobietą. Jest sobota, godzina jedenasta przed południem, a ja zamiast wylegiwać się w słoneczku na jakieś plaży nad jeziorkiem i myśleć, gdzie tu popijać jakieś schłodzone piwo, uśmiechając się jednocześnie do jakiejś fajnej laski leżącej nieopodal, jestem na wiosce i kontroluje kuratorów społecznych, czy dobrze wykonują swoja pracę. Trafiłem właśnie na jeden z cudownych obrazków wsi naszej wesołej i spokojnej, gdzie mamusia, mając pod opieka córeczkę lat 9 o imieniu Aurelia i synka lat 5 o imieniu Bożydar spokojnie udaje się sama do miast po zakupy, pozostawiając dwójkę bądź co bądź małych dzieciaków bez żadnej, nawet iluzorycznej opieki.

Bożydarek z Aurelią stoją w drzwiach i swymi jakże pięknymi oczkami patrzą na mnie z zaciekawieniem, ale i z lekkim strachem, co będzie dalej. No co ma być, sam się zastanawiam, i pytam się małego:

- Macie tu jakąś sąsiadkę, panią co do was przychodzi? – pytam, zastanawiając się jak wybrnąć z sytuacji. Nie mogę za bardzo zostawić ich samych, chociaż dzieciaki nie raz pewnie same całe dnie spędzały, ale poczucie obowiązkowości i radości z marnowanej soboty nie pozwalały mi pozostawić tego bez chociażby minimalnego poczucia obowiązkowości. Ja pierdolę, dlaczego ja nie potrafię mieć wyłożone na swoją pracę i nie przejmować się niczym? Mieć wyjebane na system i robić całkowity minimalizm zawodowy, jak wielu innych, o piętnastej będąc w domu z poczuciem spełnionego obowiązku zawodowego. 

       W tej pracy musisz mieć oczy i uszy naokoło. Niech coś się stanie, to pierwsze pytanie, gdzie był kurator i pomoc społeczna. Wszyscy szukają winnych. Najlepiej to powinienem zamieszkać z nadzorowanymi i dupę ich dzieciom podcierać, przygotowując śniadanko i wyprawiając do szkoły. Ech, nie ma co narzekać, lecz czasem ludziom tam na górze brakuje wyobraźni, wymyślając co chwilę coraz to nowe papiery, dokumenty, kontrole, notatki. Czasami mam wrażenie że z pierdnięcia nadzorowanego powinienem zrobić notatkę – takie to ważne. Siedź kurwa i pisz notatki. Że zadzwonił, że przyszedł, że na ulicy go spotkałeś i chwile rozmawiałeś, że w jego sprawie dzwoniła pani z Opieki zapytując, czy dalej tam mieszka bo go zastać nie może, bo wychowawczyni w szkole powiedziała że na wywiadówce nie była. Do tego jeszcze pretensje nauczycieli, pedagogów, nauczycieli, że kurator do nich nie przychodzi i nie wiedzą którzy uczniowie w klasie mają kuratora. Każdy chce się wykazać i pokazać że coś robi, tylko czemu mam zajebiste wrażenie, że moimi rękoma, bo przecież jak jest problem, to do kuratora. Potem, gdy nieszczęście jakieś się wydarzy, to przecież kurator wiedział, prawda. A ja mam się zesrać i wszystkim dogodzić, bo pani pedagog w piątek dzwoni, że dziecko powiedziało jej że mama tatę pobił, a tam przecież jest nadzór. I ja mam co? Jechać w piątek po południu i spędzić z rodziną weekend, dla spokojności?

       Brakuje żeby dali nam jeszcze kamizelki lub mundury. Coś na wzór „Rutkowski patrol”. Nabazgrzą nam odblaskiem „Kurator Patrol” a na prywatne samochody nakleimy taki sam napis. Do tego brakuje jeszcze pomarańczowego światełka na dach i heya. Ci, co nie jeżdżą samochodem, dostana specjalne czapeczki z daszkiem i migającym na nich pomarańczowym światełkiem. Tak uzbrojeni, dodatkowo w gaz pieprzowy i zeszyt w twardej okładce, będziemy zbrojnym, interwencyjnym ramieniem sądu. Zadzwoni pani pedagog ze szkoły na wiosce zabitej dechami, że Jaś do szkoły nie przyszedł, a ty meldujesz przyjęcie rozkazu i pojedziesz sprawdzić, bo przecież Jaś ma kuratora w rodzinie. Potem odmeldujesz pani pedagog wykonania zadania, zrobisz 3 notatki, poinformujesz sędziego, kuratorium oświaty i prokuraturę, i czekać będziesz na następny telefon.

       Dzieciaki patrzą na mnie niespokojnie. W sumie to im się nie dziwię, tez bym patrzał, bo w końcu co chce ten obcy facet stojący na progu domu i wypytujący ich o mamusię czy sąsiadkę. Jak nic pedofil, który chce zrobić krzywdę małym dzieciom. Z opresji wybawiła mnie kobieta, która zauważyła, że cos za długo przyglądam się małym dzieciom i ruszył z chaty obok w moim kierunku.

- Czego pan szuka – krzyczy w moja stronę

- Matki tych dzieci, pani Iksińskiej – odpowiadam, także krzycząc.

- A po co panu? – pyta, podbiegając do mnie.

A ja sru…. i legitymację jej przed nos wystawiam. Przedstawiam się. Pomysł z „kurator patrol” nie jest taki zły, stwierdzam.

Iksińska pewnie po zakupy poszła, tłumaczy ją sąsiadka, na moje pytanie kto sprawuje opiekę nad nimi. Oczywistym jest że ona, bo maja tak uzgodnione. Jak ona gdzieś wychodzi, to Iksińska jej dzieciaki pilnuje i odwrotnie. Pomoc sąsiedzka. Co prawda kobiecina nie chciała napisać mi, że do czasu powrotu matki dzieci, będzie się nimi opiekować, lecz łagodna perswazja, że w takim razie będę częściej kontrolował, jak sprawowana jest opieka nad dziećmi, poskutkowała. Podała swoje dane i poświadczyła, że będzie sprawować nad małymi opiekę.

***

       Jestem świadkiem rodzącej się nowej, świeckiej tradycji. Jestem pod wrażeniem zmian technologicznych, które wchodzą w każdą dziedzinę naszego życia i powodują, że łakniesz nowinek technicznym, niczym mucha smrodu. Podniecasz się, mając nowy gadżet, który za pomocą Internetu pozwala Ci nawiązywać nowe znajomości. Czat, kafejka internetowa, fotka, erodate i inne ciekawe strony kuszą łatwością nawiązywania nowych, jakże przyjemnych relacji międzyludzkich. Zakompleksiony Tomek w gimnazjum, może poudawać zajebistego mena, podrywając dziewczynę o Nicku „spragniona męskiego ciała”. Zaburzony emocjonalnie Krzyś, który ma 30 lat i mieszka z mamą rencistką, napisze słodkiego maila „cukiereczkowi lat 18”. Dla większości to zabawa, lecz nie dla wszystkich.

       Posłuchajcie historii o Marlence, która w wieku 23 lat pozostawiła już 2 dzieci w szpitalu, by znalazły szczęśliwą rodzinkę adopcyjną. Marlenka - ukończona i zakończona pierwsza klasa gimnazjum, bo zeszycik za ciężki był, by do szkoły go donieść, siedziała smutna ze swoimi rodzicami oraz dwójka starszych sióstr, z których każda porodziła już swoje dzieci, tylko co chwile inny konkubent się zmieniał. Mieszkanko w kamienicy, 3 pokoje, 8 osób zamieszkałych. Życie z renty, zasiłku pielęgnacyjnego, alimentów z funduszu, pomocy społecznej. Marlenka sprawy seksu traktowała bardzo frywolnie – tu się puściła, tam laskę obrobiła, poważanie miała wśród miejscowych chłopaków, co to przy budowie autostrady na czarno dorabiali parę groszy. Laska z niej, mimo trzech ciąż była jeszcze całkiem zgrabna, choć między nogi pewnie taczką mógłby wjechać, wraz z cementem i nawalonym majstrem z budowy. Trzecie dziecko jakimś cudem przyniosła do domu i powiedziała że będzie się nim zajmować. No właśnie, zajmować. Jak to szumnie i wspaniale brzmi, Matka Polka od siedmiu boleści.

       Powodem mojej wizyty była wcześniejsza wizyta jej matki, rencistki socjalnej, która stanęła któregoś dnia w korytarzu sądowym, bezradnie rozglądając się na wszystkie strony. Ktoś zauważył ją i pokierował do pierwszego lepszego kuratora, który odesłał ja do mnie, bo ulica na której mieszkała, była w moim rejonie.

- Panie, pojechała gdzieś w Polskę za jakimś facetem, o tu mam adres gdzie pojechała – i wyciąga karteczkę w moją stroną, gdzie literkami jak dziecko w podstawówce wydziergane są adres zamieszkania i numer telefonu gdzieś daleko w Polsce.

- Dorosła jest, może jechać gdzie chce – odparłem, patrząc na kobiecinę, trzymającą tą wymiętoloną karteczkę w dłoni.

- Panie, ona nam dziecko małe w domu zostawiła – odparła kobiecina, pocierając łzę.

- No tak, i co w związku z tym? – zapytałem

- Bo ona w tym, internacie poznała jakiegoś faceta miesiąc temu i pojechała do niego i dzwoni że zostaje tam  - tłumaczy mi kobiecina, a ja oczy szeroko otwarte.

- Z Internetu? Miesiąc temu i zamieszkała?

-  I nie wraca.

       Oh, miłość nie wybiera, wybierz pickera, chciałoby się rzec na samą myśl o wielkiej kochliwości Marlenki do mężczyzny poznanego zapewne na jakimś profilu randkowym lub innej naszej klasie. Jak to łatwo w dzisiejszych czasach o miłość, niczym nie skrępowanej i pozwalającej za pomocą impulsów elektrycznych, zamienianych na kod zero-jedynkowy w procesorach komputerów i różnego rodzaju smart fonów, wyrazić swoje pragnienia co do oczekiwać wobec drugiej osoby. Czas chyba żebym i ja zaczął szukać takich przygód – umieszczę ogłoszenie „kurator szuka miłości, najlepiej jedno-nocnej, z noclegiem. E-mail znany”.

Ok, przeginam, są pary które poznały się w ten sposób i darzą się naprawdę wielkim uczuciem. Nie ma reguły, ale po cholerę po miesięcznej znajomości zostawia taka dziecko i już nie chce wracać? To jest dopiero kurestwo w czystej postaci. Sama niech wystawia tyłka gdzie popadnie, jej dupa i jej Zycie, tylko niech zabezpieczy się odpowiednio i nie krzywdzi kolejnych swoich potomków.

        Poszedł trybik. Dziecko do placówki, bo babina z chorym chłopem i córkami nie chciały problemu na głowie. Marlenka wróciła po trzech miesiącach. Dzieciak już jej niepotrzebny. Ot, urodziła, pobawiła się i oddała. I tak dobrze że z kocyka się nie wyślizgnął.

       Innym razem robię wywiad środowiskowy o ograniczenie władzy rodzicielskiej. Kobieta, dwudziestopięcioletnia opowiada mi, że jej konkubent ożenił się miesiąc temu, z dziewczyną poznaną na naszej klasie. Po miesiącu pisania. Dziewczyna przyjechała do niego z 10 – cio letnim synem, który dostał od mamusi w prezencie nowego tatusia. Zajebiscie to musiało wyglądać:

- Synku, to twój tata – mamusia przedstawia

- Cześć, od jutra jestem twoim tatą, z twoja mamusią ślub cywilny bierzemy – rzeknie Nowy Tatuś.

- A ja pana nigdy nie widziałem?

- Mów mi tato.

Ciekawe czy tatuś niedługo znowu nie znajdzie nowej kandydatki na żonę. Tyle możliwości w Internecie.