Nie zawsze przegrani

Jarek miał życie przejebane od samego początku. Matka kurwiła się na lewo i prawo, ojciec chlał na potęgę. Dziękować tylko Bogu że dorobili się trójki dzieci. Podejrzewam ze lekarz podwiązał ja przy ostatniej cesarce, ograniczając w ten sposób przyrost naturalny w tej rodzinie. Jarus przez kilka lat wychowywał się w rodzinie zastępczej, która, gdy był on nastolatkiem, nie wytrzymała już jego zachowań demoralizujących i postanowiła oddać go do Bidula. Nie było to tak, ze rodzina zastępcza była be. O nie. Jaruś nie dość że wsławił się podpaleniem jakiejś sterty śmieci, narażając budynki mieszkalne na pożar, to jeszcze miał lepkie ręce. Po prostu musiał wejść do sklepu i cos ukraść. Dla zasady. To było silniejsze od niego. Psycholog, psychiatra, jakieś leki – wszystko to o kant dupy rozbić. Po prostu kradł i już. Policjant do spraw nieletnich komendy na samo jego nazwisko machał już ręką, a w kilku marketach typu Biedronka czy Netto, ochroniarze już go samego nie wpuszczali. Taki był wszystkim znany.

Miarka się przebrała, jak z nożem zaczął straszyć dwoje innych  dzieciaków w rodzinie zastępczej. Nadzór kuratora niewiele pomógł, także wcześniej orzekane prace społeczne. Rodzice zastępczy, chroniąc siebie, a także swoje małżeństwo, podjęli tę decyzje. Rozwiązujemy rodzinę zastępczą nad Jarkiem. Koniec i basta!

I tak oto Jaruś, któregoś pięknego dnia, został przez nich w wieku 14 lat odwieziony do Bidula. Na odchodne, z szelmowskim uśmiechem powiedział opiekunom, że będzie ich odwiedzał. W nocy z zapałkami. Żartowniś jakiego mało, niech go.

W Bidulu dość szybko się zaadoptował, przystając do chłopaków jemu podobnych. Papierosy, ucieczki, późne powroty – to była codzienność w jego wykonaniu. Na szkołę, a chodził już do gimnazjum, miał wyłożone. Wolał szwendać się po mieście w poszukiwaniu rozrywek, a jako ze zmienił miasto, to kieszenie miał zawsze pełne różnych drobiazgów, wychodząc ze sklepu i za to nie płacąc.

Prowadzone rozmowy dyscyplinujące, prośby, straszenie, zajęcia z psychologiem, kontrakty przez niego podpisywane, nie przynosiły żadnych efektów. Jaruś miał na wszystko dosłownie wyjebane. Śmiał się i do wychowawców mówił: „A co wy mi możecie zrobić”. Dokładnie, co oni mogli zrobić, oprócz notatek, pogadanek i skarżeniu się kuratorowi i Sądowi? Gdy zbliżał się do 16 urodzin, Jarusia udało się umieścić w Młodzieżowym Ośrodku Wychowawczym, ku wielkiej uldze wychowawców i co poniektórych dzieci z Bidula, które padły jego ofiarą. Wszyscy się cieszyli, łącznie z Policjantem ds. nieletnich, który już wymiotował na samo jego nazwisko.

Z MOW-u przyszła informacja że Jaruś trafił do poprawczaka. Razem z kilkoma innymi chłopakami, pobili wychowawcę i za ten czyn trafił do poprawczaka. Szczegółów nie znam, ale poprawczak opuścił 2 miesiące przed swoimi 21 urodzinami. I tutaj jest pewien myk, bo nieletni opuszczający poprawczak przed dwudziestoma pierwszymi urodzinami, obligatoryjnie poddawany jest pod nadzór kuratora. I ten nadzór trafił się my.

Idąc na spotkanie z Jarusiem, wyobrażałem sobie typowego zakapiora, łysego, rzucającego co drugim słowem „kurwa, chuj i ja pierdolę”. W końcu opuścił poprawczak, a moja wiedza na temat osób tam przebywających była ówcześnie niewielka. Ot standardowo – debile i zbiry. Dlatego bardzo byłem zaskoczony, gdy zobaczyłem przed sobą chłopaka, może ogolonego prawie na łyso, ale kulturalnego i nie pokrytego w tatuażach. Z kolei dalsza część rozmowy z nim, wprawiła mnie w lekkie osłupienie:

- Jaką szkołę skończyłeś? Zapytałem go

- zawodową w kierunku stolarza.

- pracujesz?

- Tak, na stolarni u…….

- na czarno czy na umowę?

- Na razie na czarno, ale może da mi umowę albo własna działalność założę.

Po dwóch miesiącach nadzór uchylony został, ponieważ miał już 21 lat. W sumie to już zapomniałem o nim, minęło kilka lat, a ja remontując mieszkanie potrzebowałem jakiś fikuśnych desek. Całkiem przez przypadek zajechałem do napotkanej stolarni zorientować się w cenach. Pod stolarnią, zaparkowałem koło całkiem nowego i nieźle się prezentującego samochodu, zastanawiając się pewnie, ze swojego trupa nigdy nie wymienię na coś takiego. Wszedłem do budynku stolarni i przekrzykując pracujące maszyny, wołam kogoś, kto powie mi koszt wykonania deseczek. Podchodzi do mnie chłopak, bujna czupryna, podaje rękę i słucha, jak próbuje na kartce rozrysować wzór deski. Po chwili spoglądając na mnie mówi:

- pamięta mnie pan?

- Nie, niestety nie – odpowiadam mu, wyszukując w zakamarkach mózgowia czy ja go mogę znać.

- Kiedyś był pan u mnie, jak z poprawczaka wyszedłem. Jarosław jestem.

No rzeczywiście. Coś tam mi się przypominało sprzed kilku lat. Po zapytaniu co słychać i jak mu się wiedzie, powiedział mi że ma córkę i mieszka z dziewczyną. Za deseczki zażądał śmieszne pieniądze, jeśli zdecyduje się u niego zrobić. Na zakończenie zaproponował mi swoja wizytówkę, bo on specjalizuje się w schodach drewnianych i jakbym potrzebował to mam dzwonić. Wizytówki trzymał w samochodzie, zgadnijcie jakim.