Przedmiot

Siedzę na dyżurze. Za oknem cholernie skurwiała pogoda, bo „czasem słońce, czasem deszcz” parafrazując tytuł jakiejś bollywoodzkiej szmiry, gdzie wszyscy tańczą w rytm jakieś skrzeczącej muzyki. Pochylam się, produkując bezużyteczne notatki w akta, że byłem, zadzwoniłem, skontaktowałem się, które użyteczne są głównie podczas kontroli, gdzie do awansu mogę wykazać się swoimi dokonaniami. Awansu nie dostaniesz za to, a co za tym większej pensji, że ludzie dobrze oceniają twoją prace, że pomagasz nadzorowanym, że robisz więcej niż powinieneś, że masz dobrą opinię ze względu na współprace z innymi instytucjami. Do awansu zabiorą ci akta i będą sprawdzać terminy, czy aby o dzień się nie spóźniłeś z niczym (choć nie ma to wpływu na nic), czy nie brakuje jednej zwrotki, itp. Ja rozumiem, wezwanie na sprawę, sprawdzenie czy prawidłowo dostarczone, ale zwrotka w zwykłym zawiadomieniu, jak potem jest to udokumentowane w notatkach? Bez sensu. Ale mniejsza o to.

Przygotowałem sobie z 10 karteczek, na których będę produkował te nieszczęsne notatki, gdy nagle słyszę pukanie do drzwi. Odwracam głowę i ze znudzonym głosem, spoglądając na zegarek i orientując się, że tylko kilkadziesiąt minut dzieli mnie od końca roboty tego dnia.

- Proszę! – krzyknąłem, modląc się w międzyczasie żeby to była szybka i wygodna sprawa, nie angażująca moich szarych komórek, które po całym dniu czytaniu o pogiętych, a gdzieniegdzie skurwiałych losach ludzkich nie mają ochoty na jakikolwiek wysiłek intelektualny.

Do pokoju weszła kobiecina, w średnim wieku, pełna zaciekłości i determinacji. Spojrzałem na nią i wiedziałem już, że nie wyjdę o czasie.  Od samych drzwi zaczęła mnie atakować takimi o to słowami:

- Co mam zrobić, żeby oddać dziecko?

Ale, co, kurwa? Z początku nie ogarnąłem całej sytuacji. Wymęczone całym dniem pracy zwoje mózgowe w istocie szarej mojego mózgu próbowały ogarnąć pierwsze zdanie, które wypowiedziała w moją stronę. Jakie oddawanie dziecka, co to kurwa jest? W piątek o czternastej? Pojebana jakaś czy co?

- Spokojnie, niech pani usiądzie, wytłumaczy mi dokładnie o co chodzi. – przetarłem twarz, przygotowując się na najgorsze. Kurwa, dlaczego właśnie pod koniec pracy, w piątek trafiają się takie przypadki, zmuszające cię do myślenia i rozwiązywania ludzkich problemów.

- Mój brat pracuje za granicą. Mieszkał do tej pory z kobietą i jej dzieckiem. Od niedawna. I wczoraj ta kobieta przyszła i zostawiła mi swojego dzieciaka, żebym go przypilnowała, bo musi pilną sprawę załatwić. I że pod wieczór go zabierze. A ona dzisiaj do mnie dzwoni, że jest w Niemczech!

- Zaraz, zaraz, jeszcze raz – spojrzałem na nią pełnym braku zrozumienia wzrokiem – o ile dobrze zrozumiałem, tamta pani, która była w konkubinacie z pani bratem, podczas jego wyjazdu za granicę, przyszła i pozostawiła pani dziecko, a sama wyjechała do Niemiec.

- Tak.

- No to niech pani skontaktuje się bratem i do czasu jego przyjazdu zaopiekuje się dzieciakiem – zaproponowałem pierwsze i najprostsze rozwiązanie – to czemu chce pani dzieciaka oddać? Do przechowalni jakiejś?

- Pan mnie źle zrozumiał – odpowiedziała – to nie jest dziecko mojego brata. To jej dziecko z jakimś facetem. Dzwoniłam do brata i on odpowiedział mi ze to dziecko go nie interesuje, bo nie jest jego, a on wróci dopiero za 3 tygodnie.

- A kontaktowała się pani z matką? Kiedy przyjedzie? Może dzisiaj albo jutro będzie?

- Tylko ona do mnie zadzwoniła i powiedziała że nie wie kiedy wróci i żebym zajęła się dzieckiem. Panie, to nie moje dziecko i proszę cos z nim zrobić! Ja go nie będę utrzymywać!

W sumie, to musze przyznać jej rację. Sam nie chciałbym być postawiony w takiej sytuacji, Obcy dzieciak, pozostawiony pod opieką obcej osoby, a wszyscy mają na niego wyjebane. W ogóle jest to chłopczyk, czteroletni, który chyba za bardzo nie rozumie co dzieje się w jego otoczeniu.

Ale dobra, trzeba działać, bo kobieta stanowczo utrzymuje, że nie chce go mieć w domu. Ustalam jak najwięcej możliwych danych. Dane matki, do której także próbuje się dodzwonić lecz bezskutecznie. Podobnie zresztą jak do faceta, który za granicą siedzi. Pytam co wie o dziecku? Może jakaś rodzina tej kobiety, gdzieś mieszka w pobliżu? Babcia dziecka, dziadek, ciotka, ktokolwiek. Nic, nic nie można ustalić. Jest dziecko, jego imię i nazwisko i data urodzenia. 

Sprawdzam w wydziale. Może gdzieś figuruje, może była jakaś sprawa kiedyś, gdzie odnotowano by takie nazwisko. Nic. Czarna mamba.

Spisuje notatkę. Kontaktuje się z sędzią, żeby wydała postanowienie o umieszczenie dzieciaka w placówce opiekuńczej. Z kobietą która do mnie przyszła ustalam, że do czasu kiedy dziecko nie będzie od niej zabrane, to się nim zajmie. Tłumacze jej że jest piątek, popołudnie i może być ciężko. Po namowach zgadza się na to, lecz niechętnie. Szkoda stresu dla dzieciaka, a może w weekend matka się zjawi i nie będzie potrzeby umieszczania? Jeszcze się łudzę.

Dziecko zostało zabrane od kobiety w poniedziałek. Po weekendzie i umieszczone w Pogotowiu Rodzinnym. Znalazła się babcia dziecka, która zaraz złożyła wniosek o urlopowanie dziecka i miała starać się o rodzinę zastępczą. Z tego co wiem, matka wróciła po kilku tygodniach, lecz obydwie pochodziły z innej właściwości terenowej Sądu, więc nie wiem już, jak potoczyły się losy dziecka.

Dziecko jak przedmiot. Niepotrzebna rzecz, podrzucona obcym osobom. Zastanawia mnie jedno, jak można być tak nieczułym i nie interesować się losami swojej najbliższej rodziny. Patolka zostawiła dzieciaka, jadąc za granicę, jej rodzice dopiero zainteresowali się wnukiem, gdy to trafiło do placówki. Konkubent, to co że były, kazał pozbyć się dzieciaka no i na koniec kobieta, która przychodzi do mnie i chce żeby szybko go zabrano, bo nie będzie się nim zajmować. Zabawka, nie warta uwagi, która się znudziła. Dla mnie to jest gorsze, niż chlejący wódę rodzice, bo ci przynajmniej są.