Skazany na margines

Codziennie z szafy, którą w pracy otwieram wysypują się ludzkie byty, opisywane przez kuratorów i co miesiąc aktualizowane jako znak bytności i kontroli w rodzinie.  Dziesiątki ludzkich tragedii, związanych z alkoholem, przemocą zaniedbaniami. To są byty odkryte, zapędzone w machinę sądowniczą, która mieli je po swojemu, wchodząc w każdy skurwiały zakamarek ich tajemniczości. Im głębiej wchodzisz, im więcej analizujesz tym mniej wiesz i nie możesz się połapać w sensie ich trwania. Ile tajemnic przed tobą skrywają, ile tajemnic uda ci się odkryć, a ile nigdy nie ujrzy światła dziennego, pozostając słodką tajemnicą, zamkniętą w czterech ścianach skurwiałych domostw.

Jaka tajemnice skrywa matka z konkubentem, że córka stanęła któregoś dnia pod progiem domu dziecka i powiedziała że nie chce wrócić do domu? Jaką tajemnicę skrywa upośledzone intelektualnie dziecko, które matka przyprowadziła do Ośrodka Pomocy Społecznej i powiedziała że już go nie chce? Czego było świadkiem w swych krótkim, niedorozwiniętym życiu?

Pierwszy raz ją zobaczyłem w Ośrodku Pomocy Społecznej. Stała z zawiniątkiem, które kwiliło i cicho popłakiwało. Oparta o ścianę trzymała noworodka jak laleczkę, co chwile poprawiając go i uciszając. Ubrana w stare, zniszczone ubrania, rozglądał się na boki w oczekiwaniu na otwarcie kasy. Przykuła moją uwagę, mój wzrok spotkał się z jej wzrokiem, lecz szybko odwróciła głowę. W oczach swoich miała coś, co mnie zaintrygowało i zmierziło – jej oczy były bez wyrazu, bez ciepła matczynego, bez uczucia. Dziecko które trzymała było „czymś” co wymagało nakarmienia, przewinięcia, umycia, ale nie było niczym więcej. Wzrok bez uczucia, przeszyty chłodem i nienawiścią do tego zawiniątka, które cicho popłakując dawało znać że chce być kochane i chce być potrzebne. Kołysała ta ludzką laleczką, próbując spowodować by przestało kwilić, ale robiła to dziwnie, odsuwając od siebie i od swojej matczynej piersi. Przeszkoda, jebana przeszkoda w jej życiu.

Potem ją zobaczyłem. Robiąc wywiad jak Policja przysłała notatkę z interwencji, która została podjęta w tzw. „barakach”. To miejsce, gdzie wszystkie zło tego świata jest eksmitowane i umieszczane w jednym miejscu – na obrzeżach miasta w barakach, a raczej w starych kurnikach dostosowanych do potrzeb mieszkań socjalnych. Męty społeczne, degeneraci, zwyrole i patole, mają tam swoją ostoję życiową w przerwach pomiędzy siedzeniem w Zakładzie karnym a kolejnym płodzeniem dzieci. Jak karaluchy, mieszkają po pięciu, siedmiu w jedno czy dwuizbowych mieszkaniach, dusząc się oparami własnej beznadziejności, zapijając swoje beznadziejne życie tanimi alkoholami. Ilekroć tam jestem, widzę małe dzieciaki zbierające pety na ulicy i próbujące je dopalać. Umorusane, brudne, niedokładnie ubrane, biegają gromadami z jednego baraku do drugiego, wypatrując jakiejś nowej ciekawostki czy wymyślając zabawę w dręczenie kota. Dla nich normą jest najebany żul, śpiący pod drzwiami, pijaczka, która zataczając się próbuje rozwiesić pranie, ujebawszy je uprzednio po trzykroć w błocie.

Staję pod jednym z takich mieszkań, rozglądając się na boki i obserwując ten świat, zapomniany i nierealny dla ludzi zamieszkujących w pięknych apartamentowcach, którzy nie zastanawiają się, czy wydadzą w sklepie 100 czy 200 złotych. Patrzę na świat, który rządzi się własnymi prawami, własnymi normami, gdzie nikomu nie wolno wykapować, kto jest złodziej, kto komu wpierdolił, a kto jest dziwką.

Otwiera mi ona. Chłodnooka kobieta, która uczucie miłości już dawno zgubiła do swojego dziecka. Czy miała je w ogóle? Nie, chyba nie. Uczucie swoje zostawiła dawno temu, oddając troje dzieci do Bidula. Czy kontaktuje się z nimi? Nie, nawet nie wie gdzie są i w jakim mieście. Przyjechała z Polski, szukając lepszego życia, może była bezdomną, nie wiem. Poznała faceta, zaprosił ją do siebie, uprzednio wyrzucając inną kurwę, która mu się znudziła. Ona to zaakceptowała, spodobało jej się, że została wyróżniona, że dla niej jej wspaniały mężczyzna wyrzucił jej poprzedniczkę.

Dała mu dziecko, małe zawiniątko które leżało w starym odrapanym łóżeczku przykryte szmatami. Uśmiechało się, jak do niego zaglądnąłem. Bez badań, bez książeczki zdrowia, leżało i żyło, choć dla niej niestety żyło…

Sa matki co nie potrafią kochać. Już w czasie ciąży odrzucają swoje nienarodzone dzieciątko, nienawidzą je i chciałyby by umarło. Istota ludzka przez dziewięć miesięcy rozwija się w łonie, parszywym i skurwiałym łonie matki, która nie ma wobec niego żadnego uczucia. Pije, wierząc że poroni. Ćpa, licząc że spowoduje to śmierć dziecka. Ona nie chce problemu, nie chce pieluch, nie chce karmić, nie chce wychowywać. Chce być do końca życia poniewierana istotą, bazująca i żyjąca najprostszymi instynktami. Rodzi się potem taki człowieczek, a pierwszą miną matki jaką widzi to nienawiść, okrutna niechęć do istoty jaka wyszła z jej łona i pomimo alkoholu, nienawiści i odrzucenia chce mieć matkę, która go pokocha i która się nim zajmie. Nie dostaje nic, oprócz niechęci i obrzydzenia. Matka ma dość, po jakimś czasie wyładowuje na małej istotce frustracje. Walczy z nienawiścią do niego, potrząsając nim, bo nie chce jeść, bo wypluwa wszystko co zjadł, bo mu się odbiło, po płacze. Agresja powoduje dodatkowe uszkodzenia mózgu, pękają małe naczynka w główce dziecka, ale to nie pomaga. Ono dalej płacze, dalej domaga się zajęcia sobą. Im więcej chce miłości i przytulania, tym więcej wzbudza w sobie niechęci.

Nikt go nie bierze, nie przytula, nie mówi mu czułych słówek. Karmienie piersią jest udręką, bo jak karmić coś, czego się nienawidzi? Jak karmić coś, co jest najmniej pożądaną rzeczą na tym świecie. To nie jest dziecko, to rzecz, przeszkoda, zawiniątko nienawiści nie zasługujące chociaż na minimum normalnego życia.

Zawiniątko leży. Uszkodzony mózg od alkoholu, uszkodzony mózg od potrząsania, uszkodzony mózg z braku miłości naznaczył to dziecko. Już zawsze będzie gorsze, będzie upośledzone, będzie się wolniej rozwijało. Będzie naznaczony i skazany na margines życia.

Patrzę na tą kobietę i widzę, ze ona nie chce tego dziecka. Widzę przepite oczy, które innej rozrywki szukają niż zajmowanie się szczęściem, która urodziła. Dla niej to przekleństwo, przekleństwo stworzenia nowego życia, pewnie w majakach alkoholowych, gdzie chociażby minimalny instynkt samozachowawczy został stłumiony alkoholem.

Dziecko nie ma nic. Oprócz łóżeczka i brudnej szmaty, która służyła do przykrycia go. Pojedyncze pieluchy, jakaś butelka. Nie ma mleka, nie ma owoców, nie ma soczków. Ona nie ma nic. Nie poszła jeszcze do sklepu. Nie ma pieniędzy. Zapomniała kupić. Czeka na faceta, który odmówił uznania dziecka, bo ona się kurwi, ale obiecał kupić cos do jedzenia. Ona nie wie co zrobić. Ma już dość. Nie takiego życia chciała.

Stoję i patrzę na nią nie pojmując, dlaczego. Dlaczego to zrobiła. Dlaczego nie zostawiła w szpitalu. Dlaczego się nad nim znęcała? Co ją kierowało i dla kogo? Kto jest dla niej ważniejszy? Ten facet, który pewnie już ją nienawidzi za to że dziecko tu mieszka. Jeszcze chwila i tez ją wypierdoli, znajdując jakąś inną szmatę na jej miejsce. Kim ty jesteś i dlaczego tak nisko upadłaś, poświęcając życie i zdrowie dziecka na rzecz innej, męskiej szmaty.

Dzieciak trafił do Pogotowia Rodzinnego. Zdiagnozowano u niego szereg chorób, niewydolność nerek, problemy z trawieniem. Zespół dziecka potrząsanego – mikrouszkodzenia mózgu. Dziecko z cechami FAZ-u, z syndromem zerwanych więzi. Obecnie jest w rodzinie zastępczej, rehabilitowany, leczony, terapeutyzowany. Pomimo że został tak wcześnie zabrany od niej, mając 7 lat wykazuje cechy nieprzystosowania, interesuje się przemocą, alkoholem, jest wulgarny. Rodzice zastępczy mają powoli dość, nie dają sobie z nim rady. Coraz częściej Myślą o oddaniu go do domu dziecka. Matka za znęcanie miała sprawę w sadzie. Wyrok w zawieszeniu.

Kim będziesz chłopczyku, gdy już w łonie matki zostałeś skazany na margines. Na nicość,  będąc niepotrzebnym i kolejną statystyką w różnych instytucjach.