Norma wioskowa

Stoję pod blokiem na wsi. Blok typowo popegeerowski, znaczy się odrapany, w klatkach powybijane szyby, pokrzywiony i popękany chodnik, zarośnięty wokoło trawą. Wokół bloku znajduje się trawnik z powbijanymi patykami, na których ktoś porozciągał sznurek od snopowiązałki, by rozwiesić pranie, które na wietrze łomocze się i trzepoce o mało nie spadając. Pełno psów i kotów wałęsa się z jednej klatki, do drugiej, patrząc podejrzliwie na każdą nieznajomą osobę, która zakłóca sielankowy spokój tego miejsca.

     Blok kiedyś był ładny, nowoczesny. Wybudowany pewnie w latach siedemdziesiątych i jak na tamte standardy nowoczesny. Na zarośniętym trawniku widać jeszcze kilka metalowych słupków, wkopanych w ziemie, które pełniły funkcję placu zabaw. Obok budynek kotłowni, która jeszcze kilka lat temu dostarczała ciepła wszystkim mieszkańcom. Blok jest duży, dwuklapkowy, cztery pietra. Ponad dwadzieścia mieszkań 2, 3 i 4 pokojowych. Te większe dostawały osoby pełniące jakąś ważną funkcję w PGR, te najmniejsze, dla zwykłych robotników. I coś w tym jest, bo przeważnie odwiedzam tylko te małe mieszkanie, będące często siedliskiem ludzkiego brudu.

     Stoję pod blokiem bo czekam na kobietę. Wiem tylko, jak się nazywa i że złożyła wniosek o ograniczenie ojcu władzy rodzicielskiej. Nie wiem jak wygląda i ile ma lat, ale wyszła gdzieś, niby do sklepu. Podobno zaraz przyjdzie, więc czekam.

Obserwuje dzieciaki, których pełno kręci się wokół bloku. Najstarsze na oko ma z 10 lat, najmłodsze ledwo chodzi, pozostawione pod opieką siostry, pięciolatki.

- ty chuju, ty chuju – woła na oko jakiś ośmiolatek do kolegi.

- Spierdalaj pedale jebany – odzywa się drugi dzieciak.

- Pedał, pedał to cie zrobił – tym razem pięcioletnia dziewczynka, mająca pod opieką dwulatka, włączyła się do dyskusji swoich małych pobratymców.

     Ośmiolatek od chuja i drugi od pedała zaczęli ze sobą walczyć na kije. Dosyć mocno, bo jeden drugiemu przedzwonił w łeb tak, że o mało nie upadł. W tym czasie podleciał jakiś inny dzieciak i zaczął pluć na tego, który tak przypierdolił łebkowi.

- Spierdalaj  stąd, ty jesteś z innego bloku – jakąś inna dziewczynka stanęła w obronie słabszego kolegi.

- bbbbo, cccooo, kkkkurwa, chcceeesz w zzzęby – jakiś mały jąkała wyczuł swoją chwile, do włączenia się w konflikt osiedlowy.

- A twój stary to pedał i butelką cie zrobił – zaczął jeden z nich wykrzykiwać.

- A twoja matka to dziwka i kurwa – tym razem jakaś dziewczynka nie pozostała dłużna.

     Zabawa trwała w najlepsze. W przepychanki i dyskusje włączyło się co najmniej dziesięcioro maluchów. Wśród nich takie szkraby jak dwulatek, trzylatek, pięciolatek. Stały obok i się przyglądały, uśmiechając się słysząc coraz to lepsze wyzwisko. Siedzę w samochodzie i spoglądam na blok i dorosłe osoby przechodzące koło niego. Nikt nie otworzył okna, nikt nie zareagował, nikt nawet nie zwrócił uwagi żadnemu dziecku, że robi cos niestosownego.

     I kurwa nie zrobi nic. Bo to jest ich jebana, patolnięta NORMA społeczna, gdzie dzieciaki licytują się która matka jest największą kurwą, a który ojciec pedałem. Nikt nic nie widzi, niczego nie słyszy, nie interesuje się. Mają wyjebane na to, co ich wspaniałe pociechy robią tam, na dole pod blokiem. Słownictwo wyniesione w domu, w końcu tatuś po pijaku porozumiewa się kilkoma prostymi poleceniami: „polej, kurwa”, „jebnij w gardło”, „dobre w chuj”. Ot, rozmowa inteligencka przy stole.

     Po chwili nadchodzi ona. Prowadzi wózek, którego każde kółko w druga stronę jedzie, a w wózku posadzony dzieciak, lat 1,5, brudny, uwalony jakąś czekoladą, piachem, chuj wie czym jeszcze. Ona idzie, lasencja lat 20, wiejski fashion Imagine, czyli tlenowane włosy, lajkry, czarna obcisła bluzka z dekoltem, ledwo mieszcząca jej wielkie cyce i pet w zębach, którego dopala przy samym filtrze, za chwile wyrzucając i dogaszając klapkiem Kubota. Paznokcie u nóg także pomalowane, lecz trochę odprysków już się porobiło.

- Pani Iksińska? – podchodzę i pytam.

- Tak, a o co chodzi? – odpowiada, patrząc na mnie podejrzliwie.

- Kuratorem jestem, musimy porozmawiać – przedstawiam się, legitymuje – wywiad środowiskowy przeprowadzić muszę w miejscu zamieszkania.

- A nie możemy tu? – pyta

- Nie.

     Prowadzi mnie zmieszana do domu, cos tłumaczy że się nie spodziewała, że bałagan, że ma gości. Ja się nie zapowiadam, bo by dopiero było. Kurator nie powinien się zapowiadać, uderza z zaskoczenia i obserwuje codzienne życie, a nie przygotowane jak na księdza po kolędzie.

Dziewczyna mieszka w mieszkaniu dwupokojowym. Wózek zostawia na dole i wnosi dzieciaka na trzecie piętro. Mały patrzy na mnie zza jej pleców, bo idzie przodem. Mały, pulchny dzieciaczek, już na starcie podejrzewać można skazany na wychowywanie się w gównie. Ale on dorośnie, przyzwyczai się, pozna tutejsze normy i nauczy się słownictwa. Nauczy się także jeszcze jednego, że kobieta to szmata, a swoje przygody seksualne będzie doswiadczał pod wiejskim sklepem za pewnie paręnaście lat. Tak tu wszyscy żyją. Robią dzieci z patolami jak nie tej samej wioski, to z sąsiedniej. Jedna wielka, kurwa, rodzina.

     Wchodząc do mieszkania, patolka rzuciła się pierwsza i biegnąc przez korytarz w mieszkaniu, zamknęła jedne drzwi od pokoju.

- Co tam pani ukrywa – zapytałem, zdziwiony jej postępowaniem.

- ojciec po pracy śpi zmęczony – odpowiedziała butnie.

     Stanąłem kolo tych drzwi i nacisnąłem klamkę. Lekko je uchyliłem i zobaczyłem na oko 50-letniego mężczyznę i jakąś na oko siedemdziesięcioletnią kobietę, którzy w brudnych, śmierdzących ubraniach leżą na jakiejś wersalce przytuleni do siebie i chrapią. Z pokoju buchnął odór taniego alkoholu. Zresztą, pod łóżkiem leżała wielka popielniczka z kiepami i pusta butelka po winie.

- Ale ja sobie nie życzę żeby ktoś mi zaglądał po mieszkaniu – patolka zbulwersowana spojrzała na mnie.

-  Proszę panią, ja mam jasno napisane, co mi wolno, a co nie wolno, a mam sprawdzić warunki bytowe rodziny i w jakich to warunkach małoletni się wychowuje – gdzie możemy usiąść?

     Wskazała miejsce w drugim pokoju. Meblościanka, tapczan, telewizor, łóżeczko. Na kanapie pełno nieposkładanych ciuchów, ale chociaż czyste. Na półkach pieluchy, szampon dla dziecka, jakieś maści. Przyznać trzeba jednak, że w miarę czysto.

     Zbieram dane do wywiadu. Patolka ma 20 lat, ukończyła szkołę specjalną, tylko gimnazjum. Nie pracuje, utrzymuje się z rodzinnego i alimentów wypłacanych z Funduszu Alimentacyjnego. Korzysta z pieniędzy Ośrodka Pomocy Społecznej – jakieś zasiłki celowe. Ma chłopaka ale z nim nie mieszka, nie chce zdradzić nazwiska. Ojciec dziecka siedzi w więzieniu lecz ona nie chce go już znać. Ma nowego.

     Pytam, czy ma jeszcze dzieci. Ma, córkę, ale wychowują ja rodzice ojca. Mała ma teraz 3 lata i jest u nich w rodzinie zastępczej. Urodziła ją jak miała 17 lat i nie w głowie jej było wychowywanie dziecka. Pytam czy się kontaktuje z nią. Ależ oczywiście, aż się żachnęła na moje pytanie, była na święta Bożego Narodzenia. Teraz mamy maj, przypominam jej. Nie robi to żadnego wrażenia.

     Odpala papierosa. Częstuje mnie. Nie, dziękuję, nie palę. A nawet gdyby to i tak bym nie zapalił. Po chwili proponuje kawę. Także dziękuje. Ale przyznać trzeba że kulturalna stara się być. Proszę ją o książeczkę szczepień dziecka. Patrzy na mnie zdziwiona, a ja tłumacze, że chcę sprawdzić czy dziecko zdrowe.

- Przecież powiedziałam panu – znowu się oburzyła, trzymając papierosa w ręku i wypuszczając dym w moją stronę. Szmaciara jedna.

- Pokaże Pani czy nie? – ponawiam pytanie stanowczo, lecz w głębi duszy mam ochotę skończyć ten syfiarski wywiad, bo mdli mnie od taniego tytoniu. Chuj jej w tylną część ciała, jej mieszkanie, niech pali, a ja i tak swoje robię.

Szuka książeczki. Grzebie gdzieś po jakimś barku w meblościance, lecz nie znajduje. Twierdzi, że u siostry zostawiła, bo coś tam, coś tam….

     Ojciec dziecka siedzi za włamania. Razem nawet mieszkali przez jakiś czas w tym mieszkaniu, ale chlał za dużo z kolei z jej ojcem. Ona oczywiście nie piła, bo przecież dziecko i takie tam, że gdyby piła to bym pewnie jej dzieciaka zabrał. Bo ona słyszała o mnie, że ja dzieci zabieram. A ona nie pije i brzydzi się alkoholem. Co za matka Polka, medal jej dać za dobre wychowanie w postawie patriotyzmu swoich dzieci.

     Chce zobaczyć łazienkę. Pokazuje mi drzwi na przedpokoju, które otwieram. Buchnął we mnie smród gówna. Wszedłem do toalety, a tam niespłukane gówna piętrzą się w kiblu. Pewnie stary je narobił i w miłosnym zapomnieniu, bo przecież kochanka leży ciepła w łóżku, zapomniał spłukać. Ogólnie kibel to syf – odrapane ściany, wilgoć, stara, zardzewiała wanna. Wodę twierdzi że ma. Ogrzewanie gazowe, niby, choć wierzyć mi się nie chce, że stać ją na rachunki. Na prąd ma licznik przedpłatowy i zasila kartą.

     Wchodzę do kuchni. Tu trochę lepiej, choć podłoga klei się z brudu. Otwiera lodówkę – jakieś konserwy, margaryna, w zamrażarce kawałek mięsa. Na stole chleb, pozawijany w workach foliowych.

     Stojąc w przedpokoju otwierają się drzwi, gdzie menele śpią w miłosnym uścisku. Nie wiem, może były źle domknięte, ale widziałem jak stary właził na menelkę wypowiadając jej imię. Macał ja po cyckach pod kołdrą, a ona odsuwając jego rękę mówiła „spierdalaj, spierdalaj, nie teraz”. W ogóle mu to nie przeszkadzało, by próbować wgramolić się na nią. Tak, tacy też uprawiają seks. Bezzębny seks, z sobie wiadomą tylko namiętnością, leżąc w barłogach, składających się z brudnych szmat. Seks w oparach tanich fajek, stłumiony jakimś tanim mózgojebem, w oszczanych i osranych gaciach. Seks cuchnący i śmierdzący, gdzie niemyte od wielu dni ciała stykają się w miłosnym (?) uścisku. Najtańsza rozrywka biednych.

     Dziewczyna doskoczyła do drzwi i je zamknęła. Już nie patrzyła w moje oczy, spuściła głowę w dół. Czy się wstydziła? Wydaje mi się, że tak.

     Wracam do samochodu. Biorę teczkę i szukam następnego zlecenia wywiadu. Wioska 10 kilometrów dalej, mieszkanie 12/5. Kurwa, znowu jakiś blok. Zapominam co było przed chwilą, myślę co będzie następne.