Bez tytułu - Ośrodek Adpocyjny

To ja może też coś opowiem. Może nie z perspektywy kuratora, ale historia na czysto z ośrodka adopcyjnego. Sytuacja sprzed kilku dobrych lat w sumie. Jak wszyscy wiemy, proces adopcyjny trochę trwa, do ośrodka zgłasza się kobieta, że chciałaby adoptować dwójkę dzieci. Chłopca i dziewczynkę. I jak szybko by się dało, najszybciej jak najlepiej. No dobra - jasne. Nikt nie lubi czekać, aż wszystkie (czasem zbędne) formalności zostaną dopełnione. Zwłaszcza, że kobitka samotna, a to, jak wiadomo, trochę słabiej niż pełna rodzina. Ale niech będzie, rozmowa, te sprawy, sprawdzi się. Chłopiec ma mieć osiem, dziewczynka dziesięć lat. Trochę dziwne wymagania, babom w ośrodku zaczyna palić się lampka. Sprawdzają, co zacz w ogóle. Kobiecie miesiąc wcześniej zginął mąż i dwójka dzieci w wypadku. Smutna sprawa. Psycholog zaczyna drążyć sprawę, kobieta już lekko rozhisteryzowana. Nie chce być sama. No dobra, ale dzieci to nie maskotki, którymi można sobie zastąpić te zmarłe. Kobieta nalega, dobra, pracownik przyjdzie i sprawdzi dom. W domu czeka kobieta ze swoją matką. Wszystko pięknie, o tu będą spały dzieci, mają swoje pokoje, tu się mogą uczyć, tam ogródek, tam taras, tam huśtawki. Pracownik zadowolony, ale po chwili przeżywa szok. Na biurkach leżą ciągle przedmioty należące do syna i córki tej pani. Nic nie wyrzucone, nawet jakiś obgryziony ołówek, wypełnione zeszyty. Zaczyna dociekać, dlaczego nie kupi nowych (wiadomo, książki do szkoły to droga sprawa, ale zeszyty szkolne?). Kobieta coraz bardziej znerwicowana wychodzi, pracownik naciska na babcię. A, bo ona taka nieszczęśliwa, proszę wybaczyć, ona taka zdenerwowana. Jak zdenerwowana i nieszczęśliwa, pyta pracownik, to jak ona się ma dziećmi zajmować. Sprawdzają dane zmarłych dzieci. Tak. Chłopiec miał osiem lat, dziewczynka dziesięć. Wzywają kobietę na rozmowę. Ale przecież ona wszystko przygotowała. Ona ma wszystko zrobione. Ktoś jej tłumaczy, że to są inne dzieci. Czy obdarzy je taką samą miłością? No oczywiście, tak, tak. Wpadła w momencie, gdy powiedziała, że czeka na _powrót_ dzieci do domu. Jaki, karwasz, powrót?... No sprawa oczywista. Dzieci nie pozwolą adoptować. Nie i już. Czasem rodzina nie musi być patologiczna, by pojawiała się sytuacja niebezpieczna. Kobieta ewidentnie nie mogła pogodzić się ze świeżą jeszcze żałobą i obsesyjnie poszukiwała kogoś, kto pozwoli jej wypełnić pustkę. W tym wszystkim zapomniała, że przyjmuje do domu kogoś innego. Nowego. Tylko patrzeć, aż zaczęłaby nazywać dzieci imionami własnych, oczekiwać od nich tych samych zachowań, kontynuowania zeszytów... właściwie, wszystko na to wskazywało. Ostatecznie wylądowała na leczeniu. A ośrodek aż odetchnął z ulgą, że nie przyznano. Kilkukrotnie jeszcze próbowała - w innych miastach, innych ośrodkach. Nigdzie nie przyznano jej dzieci, wszędzie scenariusz był taki sam. W jednym palnęła nawet, że czeka już na swoje dzieci. Straszne. Inc