Spadochron

Spadochron. Tak nazywam patolkę, która pojawiła się z odległego miejsca w Polsce i wylądowała na moim terenie. Za takim spadochronem, bardzo często przychodzą akta z innego sądu – „przekazano według właściwości”. Ale zanim zacznę opowiadać o patolce, która zawitała w gościnne progi naszego terenu, zacznę opowieść o jednym psycholu.

Psychol, bo tak inaczej tego zjeba nazwać nie można, ma około 40 lat, z czego 15 lat swojego pojebanego i nędznego życia przekiblował w zakładach karnych. Myli się ten, kto pomyśli że to jakiś pijak i podrzędny złodziej. Gdy pierwszy raz kilka lat temu psychola spotkałem, zrobił na mnie przerażające wrażenie. Cyniczny, oschły, dobrze zbudowany, umięśniony, na łyso obcięty. Po prostu zakapior i bandyta z wyrachowania. Tak się zdarzyło także, że czytałem jego opinie psychiatryczną, która brzmiała mniej więcej tak:

„…poziom uczuć wyższych obniżony, cechy psychopatii, zna zasady i normy społeczne lecz manipuluje innymi osobami w celu osiągnięcia korzyści, bezwzględny…”

Jak z nim rozmawiałem, to zawsze patrzył tymi swoimi oczkami, niby miły, ale czułem w jego słowach pogardę do tego, co mówiłem do niego. Niby na wszystko się zgadza, na wszystko potakuje, ale patrząc mi prosto w oczy robił to zawsze za długo a na gębie widziałem wyraz twarzy mówiący” „mam wyjebane na ciebie”.  Zawsze łaził w skórze, oryginalnych butach, dobrych ciuchach, lecz oficjalnie utrzymywał się ze świadczeń pomocy społecznej i mieszkał z ojcem, emerytem. To typ człowieka, który bez mrugnięcia zabiłby cię, ot tak, dla zabawy.

Psychol ze względu na swój wygląd miał powodzenie u patolek, ale takich lepszych, nie zniszczonych jeszcze i wyglądających atrakcyjnie. Sprowadzał do domu różne kurwy, urządzając popijawy kończące się dymaniem, a ojciec staruszek w pokoju obok oglądał telewizję. Był bezwzględny i cyniczny dla tych dziwek, bo jak nie chciała zrobić tego co chciał, to potrafił wypierdolić taką z domu na mróz, w samych gaciach, śmiejąc się przy tym i wyszydzając. Typowy cyniczny pojeb.

*******

Przychodzę któregoś dnia do pracy i dostaję akta jakiejś Izabeli Iksińskiej, która ma pod opieką dwoje dzieci i przeprowadziła się na ulicę Dzentelmeńską 12. O psycholu już wtedy praktycznie zapomniałem, bo z 2-3 lata minęły, jak ostatnie z nim czynności przeprowadzałem i nie skojarzyłem że to jego adres. Biorę sprawę do osobistego prowadzenia i zapierdalam na Dżentelmeńską 12. Stojąc przed drzwiami, zaczyna mi coś świtać. Deja vu czy jaki chuj, chyba kiedyś tu byłem. Pukam.

Słyszę dochodzące do drzwi kroki i zgrzyt otwieranego zamka. Drzwi się otwierają na całą szerokość i staje w nich ……………. Psychol. Ale jaki to był widok! Stoi w bokserkach, z nagim torsem pokrytym tatuażami, jakieś smoki, czachy, lecz trzeba przyznać że robione przez kogoś kto się zna. Bary jak zwykle szerokie, łysa głowa i te malutkie oczka, patrzące na ciebie i świdrujące mózg.

Nie zdążyłem nic powiedzieć, bo pierdolnął drzwiami ze słowami:

- poczeka pan, ubiorę się – i jebut, drzwi się zamknęły.

O ty chuju pierdolony. Znowu kurwa ty! Powiem wam szczerze, boję się go. Nie wiem co potrafi mu do łba strzelić, tym bardziej że miał wyrok za udział w śmiertelnym pobiciu.

Po około 2 minutach otwiera. Wpuszcza do środka, prosi żeby usiąść – wystudiowane bycie miłym. Robi patent, którego wcześniej nie znałem, ale nauczony doświadczeniem nie nabieram się na to. A mianowicie każe usiąść z dala od drzwi, a sam pewnie zajmie miejsce przy drzwiach. W przypadku awantury czy ataku, ja mam odciętą jedyną drogę ucieczki. Wyrachowani debile tak robią, a ty w przypadku jakiegoś niebezpiecznego zdarzenia musisz pierw go ominąć żeby wyjść. Siadam od razu przy wyjściu, przez co on jest zmuszony usiąść dalej. Pytam go o Izabelę i dwójkę jej dzieci (dwie dziewczyny 14 lat i 12).

Na moje pytanie zastygł w bezruchu przez chwilę. Zapytałem go czy tu mieszkają. Chwile popatrzył na mnie, prześwidrował swoimi oczkami i odpowiedział:

- mieszkają tu, a co?

- Bo wie Pan, ta Pani ma ograniczoną władzę rodzicielską poprzez nadzór kuratora, więc gdzie ona jest? – uprzejmie go spytałem, lecz zobaczyłem zakłopotanie i zdziwienie na jego twarzy, a potem wkurwienie.

- Wyszła gdzieś, jakieś sprawy załatwiać, nie interesuje mnie to.

- Przekaże pan jej, żeby stawiła się u mnie jutro w sądzie o godzinie 9. Musze z nią porozmawiać. Proszę powiedzieć że to pilna sprawa.

- Powiem.

I to była cała rozmowa z psycholem, lecz dla pewności zostawiłem kartkę z dokładnymi danymi do siebie. Nic się nie dowiedziałem, ale nie miałem zamiaru z nim dyskutować. Za bardzo to wszystko śmierdziało, cuchnęło wręcz na odległość. Mój kuratorski nos mówił mi, że cos tu jest nie tak.

Następnego dnia stawia się u mnie w biurze Patolka i dwie jej dziewuchy. Przyszły z torbami i plecakami, gotowe do wyjazdu.

- Co się stało? – pytam zdziwiony

- Wyrzucił nas. Dzisiaj rano – odpowiedziała Patolka – kazał się nam wynosić, spierdalać i powiedział że nie chce mieć problemów przez nas.

- Co pani nie powie – cynicznie do niej – a ja myślałem że to taka wielka miłość i pani tam się zamelduje na stałe.

Nic nie odpowiedziała. Dziewczyny patrzą w podłogę, jakby wstydząc się matki i tego że tu są.

- Czemu panią wyrzucił? – znowu pytam, bo mnie to cholernie zaintrygowało.

- Mówił że pan u niego był i rozmawiał.

- no i co? – dociekuję dalej

Cisza. Powtarzam pytanie. Znowu cisza.

Spoglądam na córki. Jedna nerwowo przestępuje z nogi na nogę, zerka na matkę.

- Wie pan, on ostatnio mojej starszej córce kazał sobie na kolana siadać – zaczęła opowieść – ja nie wiem, i tak już chciałam od niego odejść.

- To pani widząc cos takiego od razu się nie wyprowadziła, tylko dopiero jak panią wyrzucił? – wkurwiająca irytacja brała górę – przecież to się do prokuratury nadaje! – już prawie wykrzyczałem.

- Ja wracam do męża – odpowiedziała.

Dwie córeczki stały obok ze spuszczonymi głowami. Patolka poznała psychola przez przypadek, będąc w odwiedzinach u jakiejś kuzynki. Wystarczyło kilka dni, by zapałała taką miłością, że zabrała dzieci od męża i przyjechała do niego mieszkać. Przebywała u niego dwa miesiące, przysparzając dzieciakom tęsknot do ojca, narażając na molestowanie, zmianę środowiska.

Milczące obiekty destrukcji, z gwałconą psychiką, będące świadomymi świadkami upadku tej, która powinna je chronić i wspierać. Dlaczego to robisz, szmato?