AL(e)K

O Alkach już pisałem. Bujasz się z wieloletnim pijakiem, który przechlał całe swoje życie i wykończył wątrobę, a Sąd w całej swej łasce postanowił zmotywować go do leczenia w trybie niestacjonarnym, czyli przyznał mu kuratora, który będzie łaził za nim i prosił go o podjecie leczenia w AA lub innej Gminnej Komisji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych. Chujowa robota, bo efekty bardzo często są żadne, a pijak ma wyjebane na ciebie i tak łażąc nachlanym. Co z tego że grożę że pójdzie się leczyć do zakładu zamkniętego, jak i tak na miejsce czeka się nawet z rok a i trzeźwym trzeba się tam stawić.

Mam takiego Alka. Lat 40 parę. Urodził się w rodzinie robotniczej. Matka była dojarką w pegeerze, ojciec pracował jako robotnik stajenny. Alk miał pięcioro rodzeństwa, samych braci. Dwoje z braci ukończyło tylko szkołę specjalną, jeden skończył szkołę zawodową i został kierowcą w pegeerze, Alk ukończył szkołę masową, nie powtarzał żadnej klasy w podstawówce. Rozpoczął naukę w szkole zawodowej która przerwał.

W rodzinie Alka alkohol był codziennie. Chlała matka, dojarka, a ponieważ w pegeerze można było chlać, pod warunkiem ze krowy były wydojone, to chlała prawie codziennie. Jak się uchlała, to dymały ja inne patole z pegeeru. Ukochany mąż, pracownik fizyczny za każdym razem jak jej któryś dupsko przetrzepał, trzepał potem swoją zonę, po mordzie, tak że posiniaczona łaziła. Wszystko kiedyś ma swój finał. Ojciec Alka nakrył żonę jak dymana była przez jakiegoś pastucha w stodole. A że akurat w reku trzymał siekierę, rozłupał jej czaszkę na pół w amoku agresji. Konsekwencja tej sceny zazdrości było umieszczenie Alka w Domu Dziecka, gdy miał 15 lat wraz z dwójką rodzeństwa. Reszta braci była pełnoletnia i pozostała w domu.

Do czasu umieszczenia w bidulu wszystko z Alkiem było w porządku. Powierzchownie. Niestety, wtedy psycholog znany był w amerykańskich filmach i nikt za bardzo nie przejmował się tym, że chłopak może przeżywać coś traumatycznego w sobie. Alk po jakimś czasie w bidulu odkrył zajebistą rzecz. Alkohol. Środek na ból po stracie rodziców. W wieku 16 lat zaczął się systematycznie upijać. Bidul, jak to bidul. Dotrwać do osiemnastki Alka i wyjebac go z placówki. Tak tez się stało. Jako że w międzyczasie starsi bracia po pijaku spalili mieszkanie w którym mieszkali, nasz bohater nie mając gdzie wrócić, zamieszkał w hotelu robotniczym.

W wieku 18 lat podjął prace w warsztacie stolarskim. Ogarnął się, zrobił kurs stolarza, ograniczył picie. Poznał fajną dziewczynę, szwaczkę. I chociaż demony przeszłości dawały znać o sobie, co jakiś czas wrzucając go w trwające tygodniami ciągi alkoholowe, szwaczka trwała przy nim, znosząc jego słabości. Wychowanek Bidula i szwaczka mieli szczęście. Dostali mieszkanie – pokój z kuchnią bez łazienki z kiblem na korytarzu w obskurnej, przedwojennej kamienicy. Chociaż nie, raczej on dostał, bo sieroty po Bidulu miały pierwszeństwo na listach. Szczęście pewnie trwało by nadal, gdyby nie głupi wypadek. Szwaczke potrącił motocyklista. Pijany. Zmarła po kilku dniach w szpitalu. Alk nie trzeźwiał wtedy pół roku.

Nikt mu się nie dziwił że pił. W końcu przecież taki biedny chłop. Narzeczona stracił… Alk nie utrzymywał kontaktu z nikim z rodzeństwa. Z chałupy zrobił melinę, do której złaziły się różnego rodzaju męty społeczne. Coraz gorszy sort dziwek i kurw odwiedzał jego skromne progi. Coraz większe śmieci ludzkie, odwiedzały jego przybytek, w nadziei na nocleg i zachlanie mordy.

Nastał cud. Alk opamiętał się i przestał nagle pić. Pogonił towarzystwo, ogarnął się, posprzątał mieszkanie i poszedł do szefa, u którego ostatnio pracował. Z powrotem dostał robotę. Wszył w dupę sobie esperal i przysiągł, że nie tknie alkoholu…..

Po roku znowu był na dnie. Nie wytrzymał, a prześladujące go zmory przeszłości odezwały się ze zdwojoną siłą. Znowu melina, znowu stare dziwki i worki na gówna przychodzące do niego, żyjące instynktem od jednego jabola do drugiego.

Tego dnia Alk się obudził i zobaczył trupa. Nie pamięta z kim pił, nie pamięta kto się tłukł, nie pamięta kto pierdolnał go nogą od stołu. W każdym bądź razie zakrwawiony trup leżał w jego pokoju, w jego mieszkaniu. Dostał 6 lat za udział w śmiertelnym pobiciu. Nawet nie pamiętał, czy go w ogóle uderzył. Kazali tam mówić i się przyznać, to będzie lżej. Przyznał się, co mu zależało….

Alk wyszedł po 4 latach. Wrócił do swojego mieszkania z postanowieniem, że będzie dobrym człowiekiem. Dostał trochę kasy z ZK, z Opieki, wstawił okna, odmalował ściany. Miał chociaż to mieszkanie, co prawda pod jego nieobecność zamieszkiwane przez różne męty społeczne, ale miał.

I wtedy pokazał się ON. Stanął w drzwiach i z uśmiechem na twarzy przywitał się z ……. Synem. Tatuś, kurwa ukochany tatuś, pojawił się w życiu ukochanego synka. Tatuś opuścił więzienie, naprawiony, zresocjalizowany, przykładny obywatel. Przywitał się z synkiem wódeczka, potem drugą, trzecią, czwarta. Witał tak się z nim przez 2 czy trzy lata. Potem tatuś zniknął, podobno wyjechał szukać innego synka. Alk nasz został sam z kolegami, którzy z powrotem odnaleźli wspaniałe miejsce do chlania.

Alk ma już dziury w mózgu. Wystąpiły u niego objawy padaczki alkoholowej, obniżony krytycyzm, agresja pod wpływem alkoholu, brak kontroli picia. Mówi że chce przestać pić, lecz wóda jest silniejsza od niego. Mieszka na melinie, gdzie okna są pozabijane dyktą, żeby wiatr nie hulał.

Alk płacze. Zdaje sobie sprawę że przegrywa życie. Ma jeszcze resztki świadomości będąc trzeźwym, niby wie, że robi źle, lecz nie potrafi tego kontrolować. Nie potrafi przestać pić. Patrzy na mnie i mówi że nie chce żyć, ze jest przegrany i nic go nie uratuje. Do psychiatry nie pójdzie, na detoks się nie połozy. Twierdzi że tu mu dobrze. Nie chce żeby go leczyć. Mówi ze to jego wybór. Czy na pewno jego?

PS. Miał być post o rodzinie pokoleniowej. Zrezygnowałem na razie z niego, ale mam nadzieję że nie zawiodłem.