Pan życia i śmierci

Witam serdecznie po długiej nieobecności. Co będę się rozwodził, tłumaczył i takie tam. Czytajcie i uczcie się, szczególnie aplikanci kuratorscy :)

***********

     Postanowiłem zmienić samochód. Nie że nagle zaczęło mi się tak zajebiście powodzić i z tego powodu pozbywam się swojego menelowoza, po prostu stary rzęch zaczął odmawiać już coraz bardziej posłuszeństwa. No i osiągnął już pełnoletni wiek, co dla samochodu, o ile ma nie postanawia być zabytkiem, oznacza techniczną śmierć. Starczy tej męczarni i wstydu przed mechnikiem, stwierdzam że czas na zmianę i zerkam na konto ile mogę przeznaczyć pieniędzy na zakup nowego wozidła. Zajebiście dużo odłożyłem, raptem pięć tysięcy złotych. Ale od czego jest Wykurwiście Szybka Pożyczka Bankowa i po kilku chwilach formalności na koncie internetowym, dostaje telefon z banku że drugie pięć tysięcy dostanę. Spłacę w ratach przez 3 lata. Pan życia i śmierci, kurwa jego mać.

     Udaje się do znajomego mechanika by popytać co kupię za 10 tysi. Żeby się nie pierdoliło zbyt często, było ekonomiczne, wygodne i miało jako taki wygląd. „Miesięczny se kup” – odpowiada mi mechanik. Żartowniś jebany. W końcu coś tam polecił 12-letniego, że w tej cenie powinienem się zmieścić, o ile nie kupie z komisu a będę szukał po jakimś facecie w średnim wieku co głównie swoje auto do wożenia dzieci wykorzystywał i żony na wczasy.

     Nie będę opisywał ile czasu trwało szukanie, ale gdy znalazłem nowy menelowóz i szczęśliwie go zakupiłem, utopiłem jeszcze 2 tysie u mechanika, bo wymagał wymiany i naprawy kilku elementów. A taki dobry miał być, od dziadka zza zachodniej granicy kupiony co tylko do kościoła nim jeździł. Chuj w dupę złodziejom i oszustom. Niemiec płakał jak sprzedawał i dzwoni co tydzień posłuchać jak silnik chodzi – zapewne tak był reklamowany w komisie samochodowym.

     Jeżdżę więc sobie dumny moim nowym nabytkiem, szczęśliwie spoglądając na kolorową deskę rozdzielczą i delektując się radiem z CD a nie kaseciakiem.  Muza łupie że się szyby trzęsą bo i nową płytkę z audiotrackami sobie nagrałem ściągając muzykę z jutuby. Niech się trzęsą wszelkie patole w okolicy a patolki niech spoglądają zazdrosnym okiem na kuratora, co zajebista furą podjeżdża pod ich chałupy na końcu świata. Kurwa, jakie to słabe…

     Jadę ja sobie ostatnio moim nowym, błyszczącym samochodem z alufelgami w kolorze srebrnym w godzinach wieczornych na wioskę, by dokonać kontroli pewnych meneli, co to ostatnio podobno chleją na potęgę. Droga dziesiątej klasy odśnieżania, las, ciemno, zimno a na poboczu widać tylko ślepia zwierzaków, które odbijają się w lampach mojego wykurwiatego wozidełka. Nagle….. mijam na drodze i widzę że cos leży. Jakiś człowie, w kamizelce odblaskowej, głowa w rowie, nogi wystają na jezdnię. Kurwa jego mać, pomyślałem inteligentnie i z piskami opon zatrzymałem samochód, bo przecież może jakiś trup albo cos potrącone przez innego użytkownika drogi. Nie powiem, serce zaczęło mi szybciej bić bo jak to jakiś nieboszczyk co wyzionął ducha? Zaraz przyjedzie Policja i powiedzą że to ja potraciłem, ale chuj z tym. W końcu chyba człowiek leży i może dogorywa w męczarniach….

     Wygramoliłem się z samochodu, włączyłem awaryjne, wziąłem latarkę w łapę i zbliżam się do leżącej kamizelki w gumofilcach. Ciemno już, zimno, nieprzyjemnie. Świecę na leżące zwłoki, które jednak się poruszają i próbują wstać. Standardowo się drę w jego stronę czy żyje i takie tam, ale zanim podszedłem bardzo blisko, masa ludzka postawiła się do pionu i spojrzała na mnie swoimi ślepiami.

- Panie, zgaś pan, O matko!!! – zakrzyknął w moją stronę, jednocześnie brudnymi paluchami masując się po kieszeniach z których wystawały dwie butelki wina.

- Nic panu nie jest? Potracił pana samochód? – mówię do niego patrząc jednocześnie na zakrwawioną twarz, bo miał trochę podrapaną od spotkania z asfaltem.

- Nie, w porządku!! – mówił poklepując się po butelkach z winem – do wsi idę, podwiezie mnie pan?

Tak. Podwiozę i może umyje jeszcze. Najebany menel o wyglądzie bezdomnego wywalił się na drodze i z podwózki chce skorzystać. Nie, nie chciał pogotowia, twierdzi że tylko się wywrócił, stał prosto, nie bełkotał, a do wioski miał kilometr. Za pół godziny zamierzam wracać tędy i jak znów będzie leżał to zadzwonię na pogotowie.

     Pojechałem dalej pracować, bo nie było co rozwodzić się nad pijakiem. Obiecałem sobie tylko ze w drodze powrotnej będę rozglądał się po poboczu, żeby być pewnym że znów degustator nie postanowił pospać przy drodze.

     Chlejący menel na potęgę, do którego się udawałem, wraz z żoną i dwojgiem dzieci mieszka w budynku gospodarczym. Zaadoptowali 3 pomieszczenia, zrobili z tego mieszkanie i tak wegetują. Gmina od dawna nie może dać im lokalu socjalnego, bo nie ma żadnego na stanie. Wiec trwają tak w swojej degrengoladzie, topiąc smutki w tanim alkoholu. A to że dzieci widzą całe to ich pijaństwo, to przecież nic takiego, bo nie awanturują się, nie biją, dziateczkom żarcie dają i nawet ubranka zakupują w lumpeksie, jak zasiłki z Opieki dostaną. Ot, normalna rodzinka na końcu świata, żyjąca dniem codziennym. Najstarsze z dzieci w szóstej klasie pali już nawet papierosy. Przy rodzicach.

Siadam ja sobie w prowizorycznej kuchni przy stole. Koło mnie Państwo Patolnięci. Pan Patolniety rozmawiając ze mną skręca maszynką papierosy z taniego tytoniu. Uśmiechnięty od ucha do ucha, bo trzeźwy jest to i bezpiecznie się czuje. Pani Patolnieta uśmiecha się do mnie i patrzy na męża, który udziela mi odpowiedzi na pytania. Ona sama niewiele się odzywa – szkoła specjalna i upośledzenie umiarkowane skutecznie ograniczają jej logiczne wysławianie się.

- Hełbhaty panu zhobić? – pyta.

- Nie, dziękuję nie chce herbaty.

- Może kawy? – Patolniety tym razem zapytuje.

- Nie, za późno na kawę dla mnie – odpowiadam uprzejmie patrząc jak kolejny papieros wychodzi z maszynki nabity tytoniem. Pół stołu zajmuje rozsypany posiekany tytoń, a na rogu stołu leżą puste pudełka po papierosach, które będą zapełniane tymi narobionymi. Marlboro de luxe.

I gdy tak sobie miło gawędzimy o trudach dnia codziennego, młodsze dziecka podbiega do stołu i pac, łapka w tytoń ze połowa się rozsypała po podłodze.

- KURWA MAĆ! – krzyknął Patolnięty – no weź kurwa tego dzieciaka przytrzymaj!!! Widzi pan co narobił, i jak tu kurwa wytrzymać?

     Jebaniutki, chciał bym jeszcze mu współczuł. W sumie to szkoda trochę mi się go zrobiło, tyle tytoniu poszło w pizdu. Pewnie z pół zasiłku z opieki, bo Patolniety nie pracuje bo jak to mówią – nie ma pracy dla ludzi z takim wykształceniem a za „tysionc nie bede robił”.

I wtedy zrobiłem najstraszniejszą rzecz jaką może zrobić kurator w swojej pracy. Rzecz, którą mam dzięki uprawnieniom mi nadanym podczas mianowania na kuratora zawodowego. Rzecz, której boją się wszystkie patole w okolicy bliższej i dalszej. Rzecz, przez którą drżą w strachu i chowają się w szafach przede mną, obawiając się konsekwencji moich urzędniczych czynów. Przeprowadziłem z Patolniętym….. rozmowę dyscyplinującą!

     Tak, drodzy czytelnicy bloga, którzy słusznie mnie opuszczacie nie widząc nowego wpisu. Patolniętych poinstruowałem słownie, ze srogim spojrzeniem, że należy dzieci wychowywać i dbać o ich rozwój emocjonalny, fizyczny i zaspokajać potrzeby biologiczne. Wspomniałem jak ważne jest wykształcenie i edukacja, Jak ważne jest okazywanie zainteresowanie dzieckiem i jego sprawami. Jak istotne z pedagogicznego punktu widzenia jest stymulowanie rozwoju dziecka i okazywanie mu szacunku i zrozumienia. Mówiłem spokojnie, rzeczowo, gestykulując i akcentując najważniejsze rzeczy. Swój wywód kierowałem zarówno do Pana Patolnietego jak i do jego żony, która z rozdziawioną gębą chłonęła wiedzę przekazywaną im przeze mnie. Po 15 minutowym wywodzie byłem z siebie dumny. Teraz to rodzina została naprawiona już przeze mnie i tylko patrzeć, jak nadzór sądu zakończy się niedługo. Uszczęśliwiony wstałem od stołu, gdy nagle drzwi wejściowe otwarły się z impetem.

- Dziadek przyszedł! – krzyknął najstarszy z dzieci.

Kamizelka odblaskowa wgramoliła się do mieszkania.