Sielankowy obrazek

Tani egzystencjalizm wylewający się z prostokątnych pudełek wiszących na ścianach wielu mieszkań powoduje że zaczyna się człowiek zastanawiać nad sensem pracy którą wykonuje. Codzienne zderzenie z wielorakimi problemami ludzkimi powoduje, że zaczyna ogarniać go momentami znieczulica na to, co widzi w szklanym ekranie a i postrzeganie otaczającego go świata nabiera zupełnie innego wymiaru. Cholernie innego wymiaru i kurewsko działającego na wyobraźnię. Czasami zastanawiam się, jak łatwo jest manipulować społeczeństwo, nie ukazując całej prawdy, lub ukazując ją wybiórczo, dostosowując przekaz do widza, który tak naprawdę nie rozumie mechanizmów ludzkiego dna i upodlenia. Jak łatwo jest przedstawić wykreowaną sztucznie rzeczywistość, posługując się migawkami i przebitkami, które powodują że bezwolny widz bezkrytycznie przyjmuje podany mu sztuczny autentyzm. I na koniec, jak łatwo momentalnie bezwolnemu odbiorcy przyjąć za objawioną prawdę to, co przedstawi mu jeden czy drugi dziennikarzyna, który w pogoni za sensacją będzie udawał psychologa, by czasami wręcz upodlić i zniszczyć osobę, która mu bezgranicznie zaufała w chwili swej słabości.

***

Wchodzę do mieszkania, które w swej obskurności przyprawia mnie momentami o mdłości, a przed uzewnętrznieniem swojego posiłku ratuje mnie tylko stępiony odruch wymiotny. Pierwsze wejście do mieszkania zawsze powoduje zdziwienie i obawę. W ruch idą skręcane naprędce papierosy, których siwy dym momentalnie wypełnia z reguły małe pomieszczenie. Przedstawiam się, mówię kim jestem. Spoglądam na drżące ręce, mój słuch, wzrok staje się wytężony i skupiony na szczegółach, które są nieistotne dla postronnych osób. Obserwuje twarze, często zniszczone alkoholem i katorżniczą pracą u różnego rodzajów gospodarzy za marne pieniądze. Brudne, poobgryzane paznokcie. Ślady nikotyny na palcach od tanich papierosów, skręcanych z najobrzydliwszego gówna. Zęby zjedzone przez próchnicę, bolesny przykład awitaminozy odbijający swe piętno na licach zniszczonych twarzy. Trzydziestoletnie kobiety o twarzy starców, z których piękno dawno już uleciało w momencie, kiedy rozpoczęły dorosłe życie z alkoholem w dłoni, szukając swej miłości jedynej w pobliskiej melinie.  Teraz, z gromadą dzieci przy boku, utrzymując się z alimentów i zasiłków pomocy społecznej, trwają w swym żywocie nie wierząc w żadną zmianę. Dzień za dniem, miesiąc za miesiącem, odliczane terminami płatności zasiłków i alimentów.

***

Im bardziej szokujący nagłówek w gazecie tym lepiej. Poczytność wzrasta. Tekst musi być krótki, napisany prostym językiem. Do tego duże zdjęcie, najlepiej smutnych dzieci lub poobijanych kobiet. Zawsze zapłakane, pokazujące kąciki zabawek lub łóżeczko w którym kiedyś leżało dzieciątko, a teraz Sąd zabrał. Oczywisty powód to tylko i wyłącznie brak pieniędzy. Odbiorca to kupi, bo zafascynuje go nagłówek, zafascynuje go zdjęcie dziecka, trzymane przez zasmuconą mamusię. Nikt nie zwróci uwagi, że jest to zdjęcie komunijne, a dziecko ma już 12 lat. Zdjęcia komunijne są przecież takie ładne… Obowiązkowo komentarz eksperta. To podnosi rangę artykułu. Uwiarygodnia prawdziwość tego, co przedstawia redaktor. Musi być formułka, że z biedy nie zabieramy dzieci, że to tragiczne dla jego rozwoju, że zrywa się więź emocjonalną. Wypowiedź musi brzmieć naukowo, ale nie można używać trudnych słów, aby czytelnik zrozumiał.

***

Największy problem to znaleźć miejsce do siedzenia i kawałek czystego stołu. Gdy o to proszę, następuje konsternacja i naprędce poszukiwanie czegoś, na czym można by było pisać i siedzieć. Usyfiony stół ścierany jest przeważnie brudną i zatęchłą ścierą lub po prostu rękawem. Proste i wygodne, a to że na podłogę leci cały ten syf, kto by się przyjmował. Lubię patrzeć na otoczenie. Spoglądam na okna, czy są czyste, rozglądam się po kuchni, łazience. Najgorsza zawsze jest łazienka. Śmierdzi często moczem. Jest brudna i wilgotna, wszędzie walają się stare szmaty, odrapane ściany, z których płatami schodzi stara farba olejnica. Grzyb tak wielki, że można go ścinać. W rogu kłębowisko butelek i puszek po najtańszym ścierwie z marketu, szumnie zwanym piwem. Z pięćdziesiąt, może więcej. Wielodniowa kolekcja mamusi i tatusia, a raczej kolejnego już konkubenta, który przyszedł mieszkać z rodziną, bo poprzednia wypierdoliła go z domu za chlanie i wyżeranie dzieciom jedzenia.

***

W reportażu telewizyjnym najlepiej jest płakać. I trzymać biała chusteczkę w ręku. Stanowczo musi jeszcze być jakaś babcia, lub sąsiadka. Musi mieć „sympatyczną” twarz i dobrze wypowiadać się o rodzicach. Szczytem elegancji jest konkubent, pokazany jak pracuje przy domu, że niby taki zaradny, pomaga wszystkim. Też może płakać, ale to na końcu reportażu, bo przecież mężczyźnie nie wypada. Reportaż kręcony jest przeważnie w jednym pokoju, nie pokazuje on łazienki. Na przybycie telewizji wszystko jest przygotowane, posprzątane, jest ciepło i schludnie, a wszyscy starają się dobrze wypaść. Na patelni smaży się mięsko, jakaś zupka. Niby skromnie, ale trzeba pokazać że rodzina dawała sobie radę. Obowiązkowo Pan domu w koszuli i czarnych spodniach. Czasami sweterek. Pani Domu w bluzeczce. Nikt nie pali papierosów, nie używa przekleństw. Pan Redaktor pozwala powtarzać ujęcia, mówi co i jak powiedzieć, żeby wypowiedź była ładna i składna.

***

Anonimowo to każdy powie, ale z nazwiskiem to już nie. Anonimowo to wiem, że stary chleje na potęgę, a stara razem z nim. Ze narobiła kilkoro dzieciaków, a co drugie to z innym, zresztą po metrykach widać. Że dzieciaki łażą po wiosce i do sklepu prosząc o jedzenie. A to że są brudne, bose i wiecznie zasmarkane. Że Pani domu nie raz widziana była z wózkiem, jak ją prowadził do chałupy, a Pan domu w rowie leżał. Że starsze dzieci mamusię z meliny zabierały, bo późno było.

***

Na nieszczęście dziennikarzy, Sąd zabierając dzieci musi to uzasadnić. Jest to obowiązek i takie uzasadnienie mają rodzice. Jakoś dziwnym trafem, nikt tego nie pokazuje. Po co psuć sielankowy obrazek skrzywdzonej rodziny.