Bóg jest mądrością - część 3 ostatnia.

Mrauuu. Uwiązany kot na sznurku spojrzał na mnie swoimi świecącymi ślipiami, gdy naruszyłem jego domowy mir, wchodząc z impetem do mieszkania Ireny przez drzwi, które były otwarte na oścież. Hau. Usłyszałem głos psiaka z drugiego pokoju, który zaniepokojony dał znać, że ktoś obcy wszedł na jego terytorium, a on biedak zamknięty w pokoju nie mógł zareagować w inny sposób swoją psią wściekłością. Miauuuu. Ponownie odgłos wydany przez kota przypomniał mi, ze jestem kimś, kogo za bardzo nie oczekują w tym domu.

- Dzień dobry – z uśmiechem na twarzy spojrzałem na najjaśniejsza schizofreniczkę, która stojąc tyłem zmywała coś w zlewie rozchlapując wodę na podłogę i przyległe szafki, pamiętające lata wczesnego Gierka a może i późnego Bieruta. Myła jakieś puste pojemniczki po margarynie i innych serkach. Cały ich rządek, pozmywany i schnący leżał na stole, dumnie prezentując swe plastikowe wnętrzności. Po jaki chuj jej one potrzebne?

- Dzień dobry – ponowiłem swe słowa, bo zapewne nie usłyszała mnie w szumie płynącej wody z kranu, gdy szybkimi ruchami ściereczką wydłubywała resztki zawartości znajdujące się w plastykowych pudełeczkach. 

Nic. Zero odzewu. Jak grochem o brudną i zagrzybioną ścianę rzucone. Stanąłem na środku kuchni i rozglądnąłem się po pomieszczeniu. W kątach było jeszcze więcej takich pudełeczek, pod stołem też, na wiszących szafkach także. Coś ponad setki. Po cholerę jej to?

       W swojej pracy nie raz widziałem ludzi, którzy mieli manię zbieractwa. Znoszą wtedy najprzeróżniejszy syf do chałupy, który gnije i śmierdzi ku utrapieniu sąsiadów i innych okolicznych mieszkańców. Jak mieszkają w domkach, to całe podwórka są zagracone i zaśmiecone wszelkiego rodzaju złomem, i innym gównem, nie mówiąc o robactwie które legnie się potem w tym syfie. Irena jak widać wyspecjalizowała się w pojemniczkach. Plastikowych, jednorazowych pojemniczkach, które z taką pieczołowitością szorowała w zlewie. Przynajmniej są czyste, to i nie śmierdzą.

- Halo! – już głośniej krzyknąłem, aż Irena wzdrygnęła się i podskoczyła na palcach do góry, wypuszczając z rak ściereczkę i kawałek jakże użytecznego dla niej kubeczka po jogurcie. Odwróciła się w moja stronę i …..

„O fuck…” – pomyślałem swoim super hiper inteligentnym mózgiem, a impulsy elektryczne płynące moimi neuronami i neuroprzekaźnikami doprowadziły mnie do intelektualnego orgazmu. „O kurwa” – mimowolny skurcz mięśni twarzy spowodował przykurcz kącików moich ust, unosząc je, całkowicie bezwolnie i bez wpływu mojej diabelnie silnej woli ku górze. „ O ja pierdole…” – kotłowanina myśli w mojej czaszce osiągnęła apogeum i musiała znaleźć ujście właśnie za pośrednictwem otworu gębowego który, jak pamiętam z lekcji biologii, był na samym początku układu pokarmowego. Tym razem mojego układu.

Przede mną, w pełnej okazałości stała Irena. Stała jak stała, ubrana jak zwykle, ale wzrost aktywności mojego mózgu spowodowało co innego. Z uszu Irenki wystawały….. poskręcane kawałki ligniny lub jakiejś chusteczki jednorazowej, kupionej zapewne na wyprzedaży w Biedronce lub innej aptece. Przekomiczny widok.

Irena szybkim, kocim ruchem złapała te dwa wystające z ucha cudeńka i wyciągnęła, dopuszczając dźwięki jakie wydobywały się z moich ust do jej jakże pokręconej głowy.

- Dzień dobry – odpowiedziała w moją stronę, trzymając te waciki w dłoniach – nie słyszałam jak pan wszedł.

- Co się stało, zapalenie uszu Pani ma? – wydobyłem z siebie głos, z wielką mocą starając się ukryć banana, który rósł na mej twarzy, a należy pamiętać że rósł on bezwolnie, spowodowany potężną dawka impulsów elektrycznych, na które nie miałem wpływu.

- Nie, nie, to tylko tak… - zaczęła mówić, lecz nie dokończyła, bo z impetem do kuchni wpadła Martynka trzymając kota na rękach. Podeszła do matki i praktycznie rzuciła tym biednym kociakiem w jej stronę, odwracając się na pięcie i zamykając ponownie w pokoju. Ciekawy widok, nie ma co.

- To co z tymi uszami ma pani – ponowiłem pytanie, będąc lekko zszokowanym widokiem jaki zastałem przed chwilą.

- Ja po prostu muszę, tak lepiej się czuję – odpowiedziała, patrząc swym przenikliwym spojrzeniem na moja facjatę, Az mnie ciary po plecach przeszły. Wyglądała jak jakaś opętana, czy cholera wie co.

- Niech pan usiądzie, zaraz wytrę – zaprosiła mnie wskazując na rozklekotane krzesło i szybkim ruchem zebrała pojemniczki ze stołu, które schnąc tak zajebiście pięknie ociekały z wody, robiąc na kuchennym blacie niemałe kałuże. Wrzuciła te plastiki do zlewu i brudną szmata starła wodę z ceraty. Wyciągnąłem zeszyt i zacząłem notować.

- Martynka się mnie nie słucha, ją chyba coś opętało – odpowiedziała na moje pytanie, jak sobie radzi w wychowaniem córki. Kurwa jego mać, jeszcze mi tu jakiegoś Lucyfera, który dzieci opętuje potrzeba. Dobrze że jej nikt nie opętał i do cholery jasnej jak ja do lekarza zmusić żeby poszła się położyć. W sądzie już leży wniosek o przymusowe badanie psychiatryczne, ale to wszystko wymaga czasu, a ja mam go coraz mniej.

- Jak to jest z tą Martyną, dlaczego się Pani nie słucha? – dopytuję schizolkę, żeby choć trochę dowiedzieć się prawdy, by później zweryfikować to w rozmowie z nastolatką.

- Ona robi co chce, nie słucha się, straszy mnie, nie wierzy w Boga – kieruje swoją litanię w moją stronę a ja wszystko skrupulatnie notuje w swoim kapowniku, by nie uronić żadnego cudownie cennego słówka z jej opowieści.

- Ale niech pani opisze jej zachowanie, wyzywa panią, bije, kłóci się… - staram się naprowadzić Irenkę na właściwe tory, lecz słabo mi to wychodzi.

- Ja wierze że Bóg jest sprawiedliwy, że to oceni. Martynka jest z gwałtu, on tu przychodzi, ja się boje….

Yyyy. Kurwa, kto, co, po co i dlaczego… Kurwa! Kto przychodzi?

- Ale kto przychodzi? Nie rozumiem. Niech mi Pani powie kto przychodzi? – dopytuje się coraz bardziej zdziwiony przedstawianą opowieścią – duch przychodzi, ojciec? Kto?

- Tak, on przychodzi. Ale ja nie pozwolę zabrać Martynki. On mnie nie nastraszy. Martynka jest dobra. Mam w niej oparcie. Bóg mi ją dał. Ja kiedyś byłam w sklepie, bo ja staram się oszczędnie żyć, mi starcza, ja w ogródku porobię, kurki nakarmię, ja potem się lepiej czuje, ale Martynka tego nie zawsze docenia, bo ja choruje, na nogę choruje, ja rentę mam na ta nogę, ale ja się modlę i mogę pracować. Martynka do szkoły chodzi i ona dobrze się uczy…..

Słowotok. Każde zdanie na inny temat, aż sam się pogubiłem w jej opowieści. Każde zdanie to inny watek. Szczerze, to nie chce mi się dociekać każdego słowa, jakie wypowiedziała w mojej obecności. I tak to nic nie zmieni. Powiedziałem Irenie że idę porozmawiać z Martyna. Chce sam z nią porozmawiać, na osobności. Ta nie widzi problemu. Wchodzę do pokoju, którego wymiary to około 12 metrów kwadratowych. Jakiś dywan, łóżka dwa, stara meblościanka. Brak telewizora, brak komputera. Nawet radia nie ma. Martyna siedzi ostentacyjnie rozwalona w fotelu i przegląda ulotki z pobliskiego hipermarketu.

- Jak ci się z matką mieszka? – zapytuję.

- W porządku.

- Mama skarży na ciebie, że nie słuchasz się jej?

- Słucham.

- Jesteś już prawie dorosła i nie ukrywam, że zachowanie mamy jest trochę dziwne. Co ty myślisz o tym?

- Ona zawsze taka była.

- A pomiędzy Tobą a mama dochodzi do awantur? Wyzywacie się, kłócicie?

- Nie, jest dobrze.

- A były takie sytuacje że na przykład obawiałaś się mamy, że może coś ci zrobić, albo zachowywała się w ten sposób że sobie mogłaby coś zrobić? – staram się dociec.

- Nie.

Kurwa jego mać. Sielsko anielsko można by powiedzieć w tym domu mlekiem i miodem płynącym. Szukam dalej punktu zaczepienia, jak nie dziś to jutro może.

       Mija kilka dni. Z rana, jadąc do pracy mijam chałupę nadzorowanej Irenki. W sumie to przejechałem już pod jej domem, lecz mnie tknęło. Zapewne ten duch, który opętał Martynkę i Irenę doczepił się teraz mnie i świdruje mój mózg i kłębiące się w nim myśli. Jaki był numer do Ghostbustersów? Następnym razem sobie zapiszę. Po kilkuset metrach zawróciłem i wjechałem swoim nowiusieńkim bo 20 lat temu z salonu odebranym samochodem  na podwórko. Zazgrzytały sprężyny od amortyzatorów na kilku dziurach, które zapewne wykopane były przez wałęsające się wokoło psy i zatrzymałem się praktycznie pod samymi drzwiami mieszkania. Zauważyłem że ostatnio w ogóle zrobiłem się wygodny i najchętniej wpierdoliłbym się do mieszkania swym autem i nie wysiadając zrobił swoje, jakże szlachetne czynności sądowe. Człowiek z wiekiem robi się wygodny. A i więcej trzeba się nastarać, by młodszą laskę poderwać. Jeszcze trochę i zostanie mi tylko szpanowanie kasą, której na dodatek nie mam za wiele. Starość nie radość. Trzeba się będzie kiedyś ustatkować. Lecz jeszcze nie teraz. Za rok, albo dwa. Wojewódzki to ja nie jestem, nie mam porsche i własnego programu w telewizji. A tak w ogóle to pozdrawiam Panie Wojewódzki, jeśli to czytasz. Pana Krzysztofa Ibisza też. Taaa, czytają. Niepoprawny optymista ze mnie.

       Pukam do drzwi. Nikt nie otwiera i zastanawiam się że może rzeczywiście nikogo nie ma, gdy w oknie obok poruszyła się firanka. Może to kot, albo pies. Nie wiem. Zaglądam przez szybę.

W momencie gdy zbliżyłem swe oczęta do szyby, zasłaniając ręka odbijające światło słoneczne, oczom moim ukazała się facjata Martyny, zerkająca przez pożółkłą firankę.

- Otwórz Martyna.

Otworzyła drzwi a ja wszedłem do środka.

- Jest mama?

- Nie ma, gdzieś poszła i nie wróciła.

- Tak wcześnie wyszła?

- Od wczoraj jej nie ma.

- Jak to od wczoraj? Sama jesteś?

- Tak.

- Ale jak, jak długo sama jesteś?

- Od wczoraj rano.

- I nikomu nie powiedziałaś że Twojej mamy nie ma?

- Nie, ona czasami tak wychodzi i wraca na drugi dzień.

Oczywiście, do tego przyszły pytania o telefon do matki, czy ma jakąś rodzinę, czy ma do nich telefony, itp. Cały uradowany poleciałem w te pędy do sądu, każąc nastolatce czekać w domu, jakby mamusia wróciła. Szybko notatka że dzieciak bez opieki, pozostawiony w domu od wczoraj, nikt się nim nie interesuje, itp. W międzyczasie telefon do OPS. Sędzia wydaje postanowienie by w trybie pilnym umieścić dzieciaka w placówce, lecz OPS znajduje ciotkę i wujka, którzy zabierają nastolatkę do siebie, dzięki czemu unika ona bidula.

I tak drodzy czytelnicy, zakończyła się historia z Ireną i jej schizofrenią. Z tego co wiem, Irena trafiła w końcu do psychiatryka, po jego opuszczeniu chciała by Martynka wróciła do niej, lecz jej córka wystarczająco zadomowiła się w nowym domku. Wolała zostać u swojego wujostwa.