Złożonośc wyborów

Stał na korytarzu sądowym i za bardzo nie wiedział, w którą stronę ma się poruszyć. Pytał przechodzące osoby gdzie znajdzie Panią kurator, bo chciał jej cos powiedzieć. Nie potrafił podać nazwiska, imienia, tylko powtarzał, ze chciał widzieć się z Panią kurator która do niego przychodziła. Przyprowadzony został przez kogoś do mojego pokoju, właśnie dyżur miałem i zajętym byłem wielce wkurwiającą i pasjonująca robotą, czyli pisaniem, ze rozmawiałem telefonicznie z tym, tym i tym oraz tamtym, by potem pięknie zrobione notateczki, wpiąć w teczuszki i akta, wykazując swoją wielce potrzebną do udokumentowania pracę.

- Jakiś chłopak szuka kuratora, a tylko jesteś dziś na dyżurze – powiedziała głowa, która wychyliła się zza uchylonych drzwi do mojego gabinetu. Nim zdarzyłem zajarzyć kto wypowiedział te słowa bo zniknęła, a w drzwiach stanął kilkunastoletni chłopak.

- Wejdź – powiedziałem do niego, zapytując przy okazji co go sprowadza i czego lub kogo szuka.

- Szukam pani kurator, co do naszego domu przychodziła kiedyś…. – zaczął swoją opowieść. Zapytałem o nazwisko i gdzie mieszka. Nie mój rejon. Sprawdzam w komputerze, jakieś 2-3 lata temu był tam nadzór w rodzinie, już zakończony, a kuratorka która go prowadziła (społeczna) odeszła w zaświaty. Powiedziałem młodemu, że u niego w rodzinie nie ma kuratora już no i zapytałem, dlaczego szuka tej pani.

- Bo ja nie chcę mieszkać w domu.

Wstrzymałem oddech, policzyłem do trzech.

- Czemu nie chcesz, co się stało? – jeszcze bez emocji, może pokłócił się z mamusią i tatusiem, bo do szkoły nie chodzi lub coś nawywijał i rodzice kazali mu wypierdalać. Uniósł się pewnie honorem, trzasnął drzwiami i poszedł do sądu na złość im robić. Do wieczora pewnie wszystkim minie, młody dostanie pasem po dupie, potem będzie przyrzekał że się poprawi, i wszyscy kurewsko zadowoleni, usiądą do kolacji.

- A co Twoi rodzice na to? – dopytuję, licząc na szybkie załatwienie sprawy, ewentualnie wykonując telefon do rodziców i sporządzając notatkę z przeprowadzonej rozmowy, która potem zaniosę do wydziału, by inny kurator mając jego rodzinkę w rejonie pogadał i skontrolował co oni tam wyprawiają.

Ogólnie łepek robił dosyć smutne wrażenie. Brudny, dwupaskowy dres i tanie, zniszczone adidasy, włosy przetłuszczone, palce brudne, paznokcie niedomyte. Pociągał nosem co chwile, a ręce mu drżały. Bał się. Sprawiał wrażenie, że cholernie dużo kosztowało go przyjście tutaj. Szukał kuratorki, bo prowadziła nadzór w ich rodzinie. Pewnie ją polubił, zapamiętał, że pomagała w jego rodzinie. A teraz przyszedł, znowu szukając jej i jej pomocy. Patetyczne ale prawdziwe.

- czemu do domu nie chcesz wrócić? – zapytałem znużony, spodziewając się odpowiedzi, jaką zakładałem powyżej, spoglądając w międzyczasie na latająca w pokoju muchę, która swoim brzęczeniem wkurwiała niemiłosiernie. Jak ja bym ją pierdolnął gazetą albo jakimiś aktami. Stoczyłbym walkę na śmierć i życie z tym małym, przebrzydłym stworzeniem, które sra czarnymi kropkami na szybie.

- Bo chcę skończyć szkołę – odpowiedział a ja w myślach miałem w dalszym ciągu to ochydne muszysko, które właśnie przysiadło na zakurzonej lampie wiszącej przy suficie i przypiekało sobie delikatne skrzydełka o gorącą żarówkę, wcale nie energooszczędną. Idealna sytuacja do złapania akt i pierdolnięcia nimi w lampę.

- A co, w domu nie możesz skończyć? – Kurwa, druga mucha. Uwzięły się na mnie wywołując wojnę światów. Świata Much i Mojego Świata. Toczyć teraz będą ze mną wojnę o przywództwo w pokoju, albo one albo ja. Zaczynam bacznie je obserwować, latają w kółko wokół lampy, kręcąc sinusoidy w powietrzu według swojego znanego planu. Rozpoznają teren, obserwują, pewnie robią zdjęcia i przesyłają za pomocą mikroskopijnych antenek do sztabu dowodzenia, gdzie inne muchy – dowódcy, zaplanują Wojnę Światów – Bitwę o Mordor, czyli mój pokój.

- Mamy w domu nie ma od miesiąca a tatę zabrali do szpitala… - odpowiedział chłopaczek, a ja w międzyczasie obmyśliwałem plan morderstwa dwóch wrogów. Ciekawe czy wkurwianie nieustanne jest okolicznością łagodzącą, gdybym zasiadł na ławie oskarżonych z powodu morderstwa dwóch żywych istot?

- A czemu mamy w domu nie ma? – zapytałem, licząc i tak na szybkie zakończenie sprawy, czyli pozbycie się chłopaczka i dokończenie straszliwego planu eksterminacji narodu muchowego.

- Mama od miesiąca się wyprowadziła, uciekła gdzieś od nas – spojrzał na mnie swoimi smutnymi oczkami, oczekując reakcji.

No dobra. Muchy musza zaczekać. Wykończę je następnym razem. Będę bezlitosny i zastosuję broń chemiczną w postaci gazu w aerozolu.

- A tata, mówiłeś że w szpitalu? – zapytałem, coraz bardziej zastanawiając się, że ta sprawa robi się coraz bardziej skomplikowana.

- Tata umiera…… nie wróci już…..

O Matko Przenajświętsza. Czego się mogłem spodziewać. W piątki nic nie jest proste i nieskomplikowane.

Chłopak opowiedział że od około miesiąca wychowywany jest praktycznie przez dwóch braci. Znaczy wychowywany to za dużo powiedziane. Bracia, dwaj nieroby ćpają i sprowadzają kolesi do mieszkania. Z opowieści dzieciaka wyglądało to tak – w jednym pokoju on z umierającym na nowotwór ojcem, w drugim pokoju braciszkowie, chlejący wódę z kolesiami i jakimiś dziwkami, za pół litra.

- Wytrzymasz jeszcze kilka dni w domu? – zapytałem, sporządzając w międzyczasie notatkę, która przedłożę sędziemu, w celu wydania zarządzeń do skontrolowania całej sytuacji dzieciaka.

- Ja nie chcę wracać, nie mam nic do jedzenia, głodny jestem – odpowiedział, pochylając głowę do przodu by ukryć łzy. Otarł oczy brudnymi palcami i patrzył na swoje zniszczone, rozklapnięte buty.

Nie pozostało mi nic innego jak wykonać kilka telefonów do Ośrodka Pomocy Społecznej, Szkoły i poszukać sędziego, co dalej w tej sytuacji.

Właśnie przeżuwała kolejnego dziś pączka, gdy udałem się do jej gabinetu, gdzie w powietrzu wisiał Boży Palec sprawiedliwości dziejowej, tak, że można było siekierę powiesić a i pewnie pranie. Cholera, nawet muchy u niej nie latają, tak wystraszone są potęgi władzy i palca sprawiedliwości dziejowej, wylukrowanego od właśnie zjedzonego pączka.

Wyłuszczam jej co i jak. Mówię o takim to a takim chłopaku, ojciec umiera, matka w długą poszła, bracia chleją i ćpają a on do szkoły nie chodzi i nie ma co jeść.

Oblizała palec, głośno cmokając.

Mówię że trzeba będzie dzieciaka chyba do placówki władować, bo nie chce wracać do domu, ma dość i chce skończyć szkołę, nie ma perspektyw na dalsze mieszkanie z tymi pojebami.

Rozglądnęła się po stole szukając chusteczki.

Mówię o biednych dzieciach w Nairobii, głodujących sierotkach w Afryce, o moich wrzodach na dwunastnicy i fryzjerce, która okazało się krypto-gejem.

Wytarła usta i pomiętą chustkę położyła koło drukarki, obok stosu co najmniej pięciu innych.

Wykładam elaborat o Globalnym Ociepleniu, misji na Marsa i biednych szczeniaczkach podrzuconych do schroniska przez złych i okrutnych ludzi, którzy za nic mają dobro i szczęście braci najmniejszych.

- Niech pan zrobi wywiad u niego. Najlepiej teraz. Dam zarządzenie. Ma pan tę notatkę? – Oh, zwróciła na mnie uwagę, co za szczęście.

No dobra, daleko nie mam, podjadę, sprawdzę chałupę, zobaczę co ustalę z braciszkami, potwierdzę że ojciec w szpitalu a matka od miesiąca znaku życia nie daje. Wrócę, napiszę na szybkiego sprawozdanie, i dzieciak z Bożym Palcem sprawiedliwości, zakotwiczy się w Bidulu. W sumie to mi go szkoda.

Jadę na obrzeza miasta. Barakownię gdzie mieszka zlepek istot ludzkich, dumnie kiedys nazywany ludźmi. Ohhh, nie będę generalizował, przecież mieszka tu pan Miecio, co średnio raz na tydzień ma atak padaczki alkoholowej, jak uda mu się doprowadzić do kaca, a zdarza się to bardzo rzadko. Mieszka tu Helenka, po 20-letnim wyroku za zabójstwo konkubenta – słuchy chodzą, że wkurwiał się że dupy innym dawała. Mieszka tutaj tez Halinka Kiepska, bo kiepsko się dziećmi opiekowała, i cała 10 w Bidulu siedzi. Ot, przekrój społeczeństwa, gdzie głównym programem informacyjnym w ich telewizorniach są seriale typu „Dlaczego ja”, „Trudne sprawy”, „pamiętniki z wakacji” i obowiązkowo „Anna Maria Wesołowska”.

Ha, właśnie, Anna Maria Wesołowska jest naprawdę zajebiście Wesołowska. Ile to anegdot na salach sadowych przez nią się urodziło, to mała bania. Minister order powinien jej dać za rozśmieszanie sędziów, protokolantów i ławników. Ludzie przychodzą na wokandę i naprawdę myślą, że tak jest w sądzie, bo przecież w telewizorni widzieli. Ukłony dla Pani Sędzi, bo podobno to sympatyczna kobieta z ogromną wiedzą.

Stoję przed drzwiami baraku. Całkiem znośne, przynajmniej nic z nich nie odpada i klamka nie urwana. Młody nie chciał jechać, został w budynku sadu. Nie będę go zmuszał. Zapukałem. Otworzył drzwi jakiś dwudziestolatek, trzeźwy. Wchodzę do mieszkania – ogólnie brudno i wysyfione, choć mieszkanie całkiem znośne. Widać że do niedawna była tu kobieta, odmalowane ściany, nie zniszczone jeszcze meble. Lecz na podłodze już walają się puszki i butelki, śmierdzi papierosami, ogólny nieład. Jeszcze kilka tygodni i nie będzie różniło się niczym od innej meliny, których pełno tu w pobliżu. Pytam go o rodziców, z kim mieszka, z czego się utrzymują.

- Matka poszła w długą, pewnie już nie wróci bo poznała jakiegoś fagasa, a ojciec umiera w szpitalu – odpowiedział beznamiętnie, ostentacyjnie odpalając papierosa. Wyglądał jak skurwysyn bez uczuć. W wymiętolonym, brudnym ubraniu sprawiał wrażenie ludzkiej gnidy, pozbawionej moralności. Zero empatii i współczucia.

- A Twój młodszy brat? – zapytałem o chłopaka, który wylądował w moim pokoju.

- Chuj z nim, gdzieś poszedł – Az się zakrztusiłem z wrażenia.

- Kto tu jeszcze mieszka?

- Starszy brat, ale polazł gdzieś.

Obydwoje nie pracują, wyprzedali większość wartościowych rzeczy, dorabiają czasami by mieć na chlanie. Co prawda znaleźć w okolicy jakiegoś sąsiada co prawdę powie, ale po przyciśnięciu kilku okolicznych pijaczków okazało się, ze skurwysyny od wyjazdu matki, chleją praktycznie codziennie. Dzieciak póki ojciec był w domu, trwał przy nim i pielęgnował go, lecz w końcu i go zabrało pogotowie, gdzie dogorywa w śmiertelnej i nieuleczalnej chorobie.

Wyszedłem stamtąd, wsiadłem w samochód i naprędce zrobiłem sprawozdanie, a międzyczasie zapadło postanowienie o umieszczeniu młodego w Bidulu. Był zadowolony bo choć ojciec umarł w przeciągu kilku dni, a matka chyba raz czy dwa razy się z nim kontaktowała, to zyskał spokój i pewną stabilizacje.

A bracia? Dalej chleją, mając odcięty prąd. Dwa łażące nury, które przekreśliły swój żywot nie dlatego ze nie mieli warunków, bo te póki rodzice mogli, starali się zapewniać, ale dlatego że wóda i towarzystwo lokalnych złodziei było silniejsze. A jednak najmłodszy brat nie poszedł ta droga, miał cel i chciał go osiągnąć. Nie stoczył się na dno i podjął chyba najbardziej przełomową decyzje w swoim krótkim dotychczas życiu. Czy słuszną? Czas pokaże.