Przykazania boskie

Zaciskała zziębnięte pięści, chuchając słabym oddechem, bu choć trochę je ogrzać. Stała na progu domu, na schodach prowadzących do jej własnego jeszcze mieszkania, które zajmowała wraz ze swoim do niedawna jeszcze ukochanym.

- Wypierdalaj szmato, już cię tu nie ma!!!

       Nawet nie podniosła głowy, zgięta wpół oczekiwała razów, wymierzanych od swojego oprawcy. Płakała, a łzy ciekły jej po policzku, tworząc strugi razem ze spływającym z włosów deszczem. Zakryła pięściami oczy, przykucnęła, łkając i prosząc by ją wpuścił. Prosiła słabo, co jeszcze potęgowało JEGO agresję.

- Poszła mi stąd, spierdalaj do swojej matki i swojego jebanego braciszka!!!

       Lecz ona nie ruszyła się, trwała w bezruchu udając że nie słyszy. Nagle mocne kopniecie przewróciło ją, że spadła z tych kilku schodków, wpadając w kałużę. Podnosiła się powoli, czując zimno wody i błoto, które przylgnęło do jej twarzy. Ręką podparła się, lecz ta ześlizgnęła się z mokrego kamienia, powodując że znowu straciła równowagę. Czuła się upodlona, bezbronna, lecz nie to ja martwiło. Podniosła głowę w poszukiwaniu dzieci. Wzrok zatrzymał się na swoim oprawcy, któremu złość malowała krzywy grymas na twarzy. Stał ON w drzwiach z poczuciem triumfu, czerpiąc satysfakcję z upodlenia swojej kobiety. JEGO kobiety, która była własnością, która miała być ślepo podporządkowano jemu i jego rozkazom. PAN i WŁADCA życia, jej życia i życia jej dzieci. Poorana twarz od pracy, a także od alkoholu, nie wykazywała ani krzty uczucia empatii. Zaciśnięte zęby, pożółkłe od dziesiątek dziennie wypalanych papierosów wyrażały skrajna pogardę.

- Jesteś nikim, ty i te twoje jebane bachory, które nawet nie wiadomo z kim narobiłaś!!!

       Takie słowa nie robiły na niej wrażenia. Słyszała je bardzo często, za często. Pierw były wyzwiska, portem szarpnięcia. Myślała że tak musi być, że jeszcze się zmieni, będzie lepiej, bo jest nerwowy, mało zarabia. To jeszcze udało się znosić, lecz nie przeczuwała, że z biegiem lat, zacznie się katowanie – najpierw uderzy z płaskiej ręki, potem z pięści. Nie pamięta nawet kiedy ukrywała pierwsze siniaki na twarzy. Wierzyła za każdym razem, że to ostatni raz.

       Gdy chodziła poobijana, sąsiedzi i znajomi odwracali głowy. Każdy udawał że nie widzi. Nie wtrącał się, to nie jego sprawa. Po co wchodzić temu wariatowi w drogę. Skoro takiego faceta wybrała, to niech teraz się męczy. Ksiądz na kazaniu często mówił, że małżeństwo jest w doli i niedoli, że trzeba cierpieć czasami, bo Bóg tak chciał i każdy ma jakąś rolę. Małżeństwo to sakrament, którego trzeba się trzymać za wszelką cenę, to uświęcenie. I Ona nosiła to brzemię ofiary, modląc się do Boga, żeby dał jej siły, bo są dzieci i dla nich żyje i żeby Bóg w końcu zmienił GO, by przestał pić, bo jak nie pije to jest tak przyjemnie, tak normalnie….

       Wierzyła w to także, gdy podnosząc się z błota, w samych kapciach na nogach spojrzała na niego. Myślała że zaraz mu przejdzie. Wyżyje się i połozy spać. Ona wtedy po cichu wróci to mieszkania, sprawdzi czy synowie są w pokoju i ich utuli. Małe dzielne szkraby, gdyby nie one, straciłaby już dawno chęć życia. One dzielnie znoszą awantury pijackie ojca. Tak po cichutku i spokojnie trwają w pokoiku, czekając aż ucichną odgłosy i wyzwiska ojca.

- Nawet kurwa nie próbuj tu wleźć!!!

       Trzasnął drzwiami, pozostawiając ją na zewnątrz. Z jej ust wydobywała się para. Jest listopad, zimno, nieprzyjemnie. Ona w samej koszuli, mokra, ubrudzona błotem stoi przed domem czekając aż ucichną wyzwiska pod jej adresem. Jeszcze kilkanaście minut, poczekaj, wytrzymaj, dasz radę…

Poszła do obory, Tam trochę cieplej. Pokrząta się, sprawdzi czy kury są pozamykane, czy króliki dostały jedzenie. Cały czas myśli o dzieciach, co porabiają, czy bezpieczne przebywają w swoim pokoju. W sumie, dzieciom nigdy krzywdy nie robił, czasami krzyczał na nie i wyzywał od bękartów, ale nigdy nie uderzył. Ona wierzy, że tym razem będzie tak samo.

       Wyzwiska ucichły. Odczeka jeszcze pięć minut, może z dziesięć. Tak będzie bezpieczniej. Jak ją znowu zobaczy, znowu wpadnie w złość i będzie bił. Na dzisiaj jej wystarczy, nie chce już razów, w sumie to mniej bolą niż wyzywanie dzieci od bękartów, bachorów, skurwysynów…

Przecież zawsze była mu wierna. Nigdy nie zdradziła, nie myślała o tym. Bóg jest wszędzie a ona nie potrafiłaby łamać przykazań kościelnych. Zazdrościła czasami tym, które tańczyły na zabawach z innymi mężczyznami, śmiejąc się i żartując. Jej MĄŻ nigdy nie tańczył, zawsze schlał się wódką a ona czekała, kiedy zaprowadzi go do domu, bo sam ma problem z dojściem. Przecież jest dobrą i wierną żoną.

       Minęło 10 minut. Nie słychać żadnych odgłosów. Po cichu podchodzi do drzwi mieszkania, uchyla je powolutku tak, żeby ewentualnie GO nie obudzić. Śpi. Zdejmuje ubłocone kapcie i na bosaka kieruje się do pokoju dzieci. Uważnie stąpa po podłodze, by żadna deska nie zaskrzypiała. Nagle jęknięcie deski, skrzypnięcie, które spowodowało, że stanęła w bezruchu. Słyszy mamrotanie z pokoju obok. ON zasypia, leży jak zwykle na kanapie, pewnie zalany moczem. Odczekuje minutę, może pół. Robi następny krok do przodu spoglądając na drzwi od pokoju, za którymi jest przekonana siedzą jej dwaj synowie. Mali jeszcze – 13 i 10 lat. Schodzą z drogi ojca, bo nie chcą być ofiarami jak ich matka. Ona wstydzi się przed nimi. Wstydzi się tego, że jest tak traktowana a oni na to patrzą. Wstydzi się swojej słabości.

Jeszcze dwa kroki i złapie za klamkę. Zobaczy ich i przytuli. Uspokoi. Potem pójdzie do NIEGO i go rozbierze. Jak zaśnie po pijaku, to nic go nie zbudzi. Rano będzie chciał zupy – dobrze ze zostało jej rosołu z dzisiaj.

       Otworzyła powoli drzwi. Skuleni pod kołdrą leżeli jej chłopcy. Usiadła koło nich i przytuliła. Poczuła wewnętrzny spokój.

       3-4 lata później ON szedł wioską. Z zakrwawionej twarzy lała się krew. Ledwo powłóczył nogami. Ktoś zadzwonił po pogotowie. W szpitalu spędził bardzo długi czas. Pęknięcie czaszki, złamana szczęka, wstrząs mózgu, złamane żebro. Gdy wrócił ze szpitala, ona pomagała mu jeść. Lecz nie drżała już na jego widok. Przestał pić. Przestał także odzywać się do synów.

       Powyższa historia nie jest z akt sądowych. Jest naoczną obserwacją autora bloga.