Każdy sposób dobry

Sprawa Ireny wypłynęła z odmętów ludzkiego marginesu całkiem banalnie. Nagle na środku miasta zauważono wózek z półrocznym dzieckiem, pchany przez ośmioletnie dziecko. Nie byłoby może w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że wokoło nie było mamusi i tatusia ani zdanej innej dorosłej osoby, który choć mrugnięciem oka przyznałaby się do pilnowania maluchów. Uwagę przechodzących obok osób zwrócił pisk opon samochodowych, które spowodowane były nagłym hamowaniem, gdy wózek najeżdżając na krawężnik wywrócił się, a małe dziecko wypadając z wózka, poturlało się prawie wprost pod koła nadjeżdżającego wozu i tylko refleks kierowcy spowodował, że zatrzymał on samochód praktycznie centymetry od leżącego i podobno nawet nie płaczącego dziecka. 

Wezwano Policję, pogotowie ratunkowe. Wypytano dzieciaka skąd przyszedł, gdzie mieszka, gdzie mamusia, gdzie tatuś. Ośmiolatek rezolutnie wskazał stara kamienicę, gdzie z mamusią jeszcze niedawno przebywał.

Z notatki Policyjnej, znajdującej się w aktach sprawy wynikało, że mamusia przyjechała na gościnne występy do znajomych. Impreza popołudniowa tak się przeciągnęła, że mamusia postanowiła zostać na noc razem z półrocznym dzieckiem i ośmiolatkiem. Wszystko było w porządku, teoretycznie, gdyby starszy dzieciak nie wpadł na pomysł wyjechać wózkiem z podwórka, gdzie w promieniach słońca spało w nim najmłodsze.

Nieodpowiedzialność matki została potwierdzona jeszcze jednym niepokojącym faktem. Maluszek był aż nadto gruby, w opinii lekarza badającego po upadku zbyt gruby, co mogło być spowodowane nieodpowiednim odżywianiem, prawdopodobnie karmieniem tylko mlekiem krowim.

Oczywistym jest w takiej sytuacji, ze zawiadomiono Sąd Rodzinny w celu sprawdzenia, czy małoletnie dzieci mają należyta opiekę ze strony rodziców. Jako że okazało się, że miejsce zamieszkania matki jest w moim rejonie, nie pozostało nic innego by odwiedzić ją i jej rodzinne strony i zobaczyć, czy jest potrzeba wydawania zarządzeń w trybie art. 109 krio.

Stary pałacyk, przerobiony na mieszkania socjalne, gdzie gmina może umieszczać wszelkiej maści degeneratów i męty społeczne, straszył i zionął swoim obliczem degrengolady. Z przodu prezentował się jeszcze w miarę, ale wejścia do mieszkań zrobiono z tyłu budynku, dzięki czemu od ulicy nie było widać starych wózków i rowerków dziecięcych połamanych i zniszczonych, suszącego się prania na sznurkach porozwieszanych pomiędzy drzewami i pourywanych drzwi, które od co najmniej dekady nie spełniały swojej życiowej funkcji.

Jakiś facet siekiera rabie drewno na opał. Jakieś badyle i gałęzie, które szybko trzeba pociąć i schować do piwnicy, bo w nocy podpierdolą i nie będzie czym grzać się w zimowe chłody. Oczywiście, Pomoc społeczna kupi z tonę węgla, żeby dupa nie odmarzła, ale badyle i patyki też są przydatne. Zresztą, jak kasy brakuje, to można taki węgiel na wiadra sprzedawać potem – całkiem dochodowy interes, podobnie jak z żywnością z różnego rodzaju Polskiego Komitetu Pomocy Społecznej, Caritasu czy innych charytatywnych instytucji. Przepraszam bardzo, wiem że wiele osób nie ma co do gara włożyć i korzystają z takich dóbr, ale wkurwia mnie, cholernie i jebitnie wkurwia, jak zdrowe chłopy i kobiety, mające sprawne organizmy do lania wódy w mordę, stoją w kolejkach po darmowa żywność, przekazaną z krajów bratniej Unii, by potem sprzedawać karton mleka za złotówkę, ryż za 2 złote, czy inne makarony, konserwy. Jednego dnia z Caritasu dostanie reklamówkę, drugiego z PKPS, trzeciego dnia z jakiejś innej organizacji. Do tego jakieś pajacyki, które mówią że w Polsce jest taka bieda, że jak nie klikniesz w głodny brzuszek, to dzieci będą na ulicy z głodu przymierać. No i nie zapominajmy o wszelkiego rodzaju dofinansowaniach do posiłków w Pomocy Społecznej – jak nie obiadki w szkole to bony i kasa na sklep. 

Zapytałem się faceta gdzie dokładnie mieszka Irena. Zanim udzielił odpowiedzi, podrapał się po głowie i zapytał:

- Chodzi panu o „Krzywą”.

- Nie wiem, ma dwoje dzieci, 8 lat i malucha w wózku – odpowiedziałem.

- To Krzywa! – uśmiechnął się uradowany ukazując brak zębów na przedzie  i wskazał ręką klatkę pod którą mam się udać.

Mieszkania w pałacyku były podzielone według standardów. Standard lepszy to takie, gdzie oprócz 2 pokoi jest jeszcze kuchnia i mała łazienka. Standard gorszy to jeden pokój z piecem typu „koza” i kuchenką. Bez łazienki a WC wspólne na korytarzu. Jeden kibel na pięć mieszkań. Oczywiście sprzątaczki nie ma zatrudnionej, to w obowiązkach lokatorów jest dbać o niego. Przechodząc koło drzwi, łatwo domyśleć się, po zapachu uderzającym w nozdrza, za którymi drzwiami znajduje się ten przybytek związany z wypróżnianiem się.

Pokój Ireny, kiedy już zostałem wpuszczony do środka nie wyglądał tragicznie. Rzekłbym, że nawet czysto. Meblościanka, ława, łóżeczko, duży tapczan. W rogu telewizor typu „Plazma 45 cali full HD high defi-cośtam, USB, MP3, HDMI, DVD, sra, sprząta i gotuje”. Na raty wzięte.

„Irena Iksińska, lat 28, zamieszkała w (…) Ukończyła szkołę zawodową w kierunku kucharza. Posiada dwoje dzieci, ośmioletniego Kacpra i 7-mio miesięcznego Kubusia. Wdowa. Utrzymuje się z renty rodzinnej, świadczeń z pomocy społecznej (…) Po śmierci męża musiała opuścić mieszkanie, w którym zamieszkiwała, ponieważ nie miała tytułu najmu. Wychowanka Domu Dziecka.”

Dzieci ogólnie były zadbane tylko nadwaga najmłodszego spowodowana nieprawidłowym odżywianiem doprowadziła do nadmiernej otyłości dziecka. Zaznaczyć jednak należy, że poinstruowana przez lekarza i pielęgniarki, zakupiła odpowiednie mleko.

Irena nie radziła sobie z samotnością, problemami, nie była twardą kobietą. Towarzystwo, w jakim szukała akceptacji to towarzystwo przyjaciół i kolegów z Bidula, gdzie wóda i tanie wino leje się hektolitrami. Zabalowała u jednej z takich koleżanek, została z dwójka dzieci na noc. W końcu najmłodszy może spać w wózku – z rozbrajającą szczerością mi o tym powiedziała. Owszem wypiła trochę, bo imieniny, ale nie miała pieniędzy na taksówkę by na wioskę wrócić, dlatego wolała przenocować.

Irena nie robiła złego wrażenia. Zajmowała się dzieciakami jak umiała, innych niepokojących sygnałów na jej temat nie było, oprócz faktu, ze zdarza jej się jednak pozostawiać małego pod opieką 8-letniego braciszka, a ona w tym czasie „wyskakuje” do sąsiadki czy do sklepu. Pić, nie widywaną jej pijanej, czasami jakieś piwo przed domem. 

W sprawozdaniu zawnioskowałem o ograniczenie władzy rodzicielskiej poprzez nadzór kuratora. W sumie, mam starszą kuratorkę społeczną, która pomatczy jej trochę i pokaże w jaki sposób zajmować się dziećmi. W sumie przyda jej się takie wsparcie, bo sama nie ma nikogo, a pozostawienie jej bez nadzoru może spowodować, że któregoś dnia znowu „zabaluje” u znajomych, lecz skończy się to tragedią dzieci.

Nadzór i ograniczenie władzy rodzicielskiej trwały jakieś 2,5 roku. W tym czasie Irena sprawowała opiekę bez zarzutu, zaczęła brać udział w projektach Unijnych skierowanych dla samotnych matek z dziećmi podnoszące kompetencje zawodowe a także odbyła kurs coś jak szkoła dla rodziców. Poznała faceta, który z nią zamieszkał i naprawdę starał się jej pomagać.

Czasami zastanawiam się, jak niewielki zbieg okoliczności, śmierć kogoś z rodziny, może doprowadzić do wielkich tragedii. Mam przekonanie, że jej zainteresowanie moje, sądu, potem kuratora społecznego pomogło. Pozostawiona była sama sobie, otaczając się doradcami takimi, jakich znała, często z marginesu społecznego, bo w końcu była ta „gorszą”, wychowanka Bidula z dwojgiem dzieci, z niskimi dochodami i mieszkająca w mieszkaniu socjalnym.

Strach przed sądem, odebraniem dzieci, w pewien sposób zmotywował ją do działania. Więcej spraw odnośnie jej nie wpływało do wydziału rodzinnego.