Jaruś i jego DNA

- Bo widzi pan – pedagog ze Szkoły Podstawowej kontynuuje rozmowę – my już całkowicie z nim nie dajemy rady. Ostatnio wyzwał siostrę na religii że jest śmierdzącym pingwinem, na zajęciach WF nauczycielowi powiedział że on nie jest debil i nie będzie ćwiczył. W zeszytach w ogóle nie pisze, w szatni razem z innymi kolegami próbował koleżance ściągnąć spodnie. W ogóle, inny nauczyciele skarżą się, że chodzi po klasie, rzuca papierkami, śmieje się na głos, rozprasza inne dzieci, jest wulgarny, wyzywa i w ogóle nie respektuje poleceń nauczycieli.

Zanotowałem. W sumie niewiele więcej mogę zrobić na ten czas, oprócz kolejnej rozmowy dyscyplinującej z chłopaczkiem. Jarek ma lat 10 i chodzi do piątej klasy szkoły podstawowej. Nadzór kuratora dostał za całokształt no i po tym, jak nie wrócił do domu wieczorem, bo akurat był z kolegą do późna w nocy. A teraz drodzy czytelnicy, pamiętacie post o „Zaburzańcu” z połowy lipca? To właśnie z tym kolegą nie wrócił nasz Jaruś do domu na noc.

Nie tylko zaburzone dzieciaki ciągną do siebie jak mucha do gówna. Wśród pospolitej maści wszelkich meneli też jest to nagminne. Menelinda zamieszkała z nowym facetem, który wcześniej mieszkał u innej menelindy, lub który mieszkał ze swoją matką, którą okradał z emeryturki lub rencinki. Takie pasożyty społeczne, żerujące na zdrowych tkankach społeczeństwa. Pierdolą się w międzyczasie po kątach, a te co jeszcze nie mają przeżartej macicy alkoholem są inkubatorami dla następnego potomstwa.

Nasz Jaruś został zrobiony w alkoholowym widzie. Lecz mu się pozornie poszczęściło. Matka co prawda menelówa, a dzieciaka zrobiła jej męska menda co teraz od dobrych 8-9 lat w kryminale siedzi. Na szczęście babcia tej mendy nie jest patolka i przygarnęła wnuka na wychowanie w rodzinę zastępczą. Menelówa na sprawie o rodzinę zastępczą popłakała się, pożałowała i przysięgała, że podejmie leczenie i odzyska swojego malutkiego, ukochanego synka, bo przecież ona matka Polka, i w ogóle…

W ogóle temat rodzin zastępczych i przypadków, jakie u nich się wychowują to osobne opowiadania. Jako że z racji wykonywanego zawodu znam wiele takich rodzin i przez wiele lat nazbierało się dużo interesujących przypadków dzieciaków, jakie tam trafiają. Poniszczone, z ADHD, FAS, RAD, zaburzeniami emocjonalnymi, wyczekujące na swych prawdziwych biologicznych rodziców. Lecz są tez rodziny zastępcze obdarzające dzieci bezgraniczna miłością i dostające tego samego od wychowywanych zastępczo dzieciaków. Nie zawsze są problemy, ale są tez radości i bardzo dużo pozytywnych rzeczy. W każdym bądź razie z rodzin zastępczych więcej dzieci kończy studia czy szkoły średnie, niż w bidulach. Kiedyś pokuszę się o opisze sytuacje tych rodzin z punktu widzenia kurateli i zmian prawnych.

Czy można dziedziczyć geny patologii? Ha, drogi czytelniku, jeśli studiowałeś pedagogikę, resocjalizację i inne studia związane z wychowaniem maluczkich, nasłuchałeś się pewnie od przemądrzałych wychowawców, że w książkach jest napisane „tabula rasa”, czyli „niezapisana tablica”. Och, jakie to mądre, wspaniałe. Dzieciątko rodzi się z „czystą główką” a dopiero nabyte doświadczenia życiowe kształtują jego psychikę. Tez tak myślałem, tak wierzyłem że jest w tym dużo prawdy, kiedy rodzi się istotka i dopiero chłonie otaczającą rzeczywistość ucząc się wszystkiego, bez zaprogramowanych w hipokampie stylów zachowań.

Gówno, gówno, gówno. Kochany nasz Jaruś, trafił do rodziny zastępczej w osobie babci Marysi, samotnej już pani, bo mąż na zawał umarł, zaharowując się na śmierć u prywaciarza, kiedy to miał niespełna roczek. Menelówa, czyli jego mamusia, z żalu za konkubentem który poszedł siedzieć, zaczęła chlać i pić z różnymi żulami okolicznymi, przez co Jaruś nie zawsze miał co przełknąć do swojego małego brzuszka, bo mamusi czasami się zapomniało cycka przystawić, czy butelkę dać. Płakał wtedy Jarek w niebogłosy, a babcia Maria biegła wtedy do niej i dokarmiała wnuka. Zdarzało się też, że zabierała go czasami na weekend, by dzieciaka podtuczyć i podleczyć, kiedy to matka pełna szczęścia latała po baletach lub kurwiła się z przygodnymi facetami. Można ją określić jako pół-patolkę, jeszcze nie zniszczona doszczętnie, lecz widać uzależnienie od alkoholu, podobnie jak ojciec dziecka, za kołnierz nie wylewający i parający się tzw. „brudna robotą” – czyli kradzieże, pobicia, jakieś wymuszenia, za które dostał dość pokaźny wyrok, którego koniec kary planowany jest na przyszły rok.

Babcia Marysia przyszła kiedyś do Sądu i paniom w sekretariacie zaczęła opowiadać swoją historię. Te odesłały ją do kuratorów i w konsekwencji złożyła wniosek o ustanowienie jej rodziną zastępczą dla małego. Tak to Jaruś wylądował u niej pod opieką, co się później okazało ku wielkiej radości matki, która szybko przestała starać się o przejęcie opieki nad dzieckiem.

Babcia Marysia jest prawie abstynentką. Żadnego alkoholu w domu, towarzystwo i spotkania bezalkoholowe, ale nie jakiś tam fanatyzm – na sylwestra czy imieninach lampka wina czy szampana nie zaszkodzi. Dlaczego o tym pisze? Jasiu w wieku lat 5-6 przejawiał niezdrowe zainteresowanie wszelkiej maści pijanymi ludźmi. Co z tego, że od kilku lat mieszkał u niej, jak na widok leżącego czy zataczającego się pijaka robił wielkie oczy i zauroczony z rozdziawioną buźką przyglądał się mu. Po rozdziawieniu przychodził moment na uśmiech i śmiech, ale babcię po jakimś czasie zaczęła niepokoić jego właśnie niezdrowa fascynacja tym zjawiskiem, tym bardziej, że po powrocie z przedszkola zaczął bawić się w pijanego, a w domu zbierał buteleczki i udawał że pije z nich wino. No cóż, pomyślała pewnie początkowo babcia, minie mu, bo mały jest i naśladuje.

Jaruś poszedł do szkoły. I zaczęły się spotkania z kolegami. W drugiej klasie szkoły podstawowej poznał smak alkoholu, kiedy to z jakimiś kolegami, wypili pół butelki jakiegoś wina deserowego, ukradzionego gdzieś rodzicom z barku. Wrócił do domu śmierdzący winem i bólem głowy. Babcia Marysia oczywiście wyczuła, zrobiła awanturę a na drugi dzień poszła do szkoły, gdzie z wszystkimi uczestnikami „libacji” i ich rodzicami przeprowadzono rozmowę i porządnie nastraszono. Wszystko byłoby OK, gdyby nasz Jaruś jakieś dwa miesiące później znowu nie przyszedł z chuchem jak z gorzelni, by powiedzieć babuni swej kochanej że wypił alkohol. Lecz tym razem powiedział, że znalazł butelkę w winem i pił sam. Zuch chłopak, do harcerstwa powinien się zapisać zdobywając pewnie bez przeszkód odznakę „sprawnego kłamczucha” i „smakosza win”. Babka znowu do szkoły poleciała, awantury narobiła, że pewnie ktoś go namówił i prosiła żeby jeszcze jedna rozmowę z nim zrobić. Sytuacja na chwile się uspokoiła. Pod koniec trzeciej klasy, kiedy to Jaruś mężniał nam na oczach i wydawało się że starał się coraz mądrzejszy, nie wrócił z podwórka wieczorem do domu. Poleciała babka na podwórko go szukać i znalazła – śpiącego w krzakach. Biedak znowu trochę wypił i przetrzeźwiał już. Niestety w ukryciu wstydu i w obawie przed konsekwencjami, babcia Marysia w pełni strachu zabrała go do domu i całą noc nie śpiąc czuwała nad nim, czy aby trzeźwieje jej malutki wnuczek, czy nie dzieje się coś złego z nim.

Oczywiście, babcia Marysia mówiła o wszystkim matce i ojcu, kiedy na widzenia jeździła z wnukiem do Zakładu Karnego, ale co z tego, jak na rozmowę o skutkach picia alkoholu przez Jarusia, mamusia przyszła najebana w trzy dupy i bełkocząc obściskiwała syna obiecując że już jutro idzie da Sądu i zabierze go do siebie, bo poznała nowego pana i ma duże fajne mieszkanie. Biedny Jaruś wierzył w to i w ogóle przestał słuchać się babci przez jakiś czas, bo przecież „mamusia go zabierze”.

Przez kolejny rok z alkoholem był spokój. Co prawda zaczęły się problemy w szkole, bo opuścił się w nauce i miał wyjebane na odrabianie lekcji, ale nadludzkim wysiłkiem babci udało mu się zdać do następnej klasy, która już do szkoły własna ścieżkę wydeptała. Kradzieże, bójki, przeszkadzanie nauczycielom, brak zadań domowych – to sytuacje na porządku dziennym. Przełom nastąpił, gdy Jaruś z naszym „Zaburzańcem” się spiknął i nie wrócił na noc do domu. Po północy wtedy dowiozła go Policja, a sprawa trafiła do Sądu, w konsekwencji stosując przez sąd środek wychowawczy w postaci nadzoru kuratora Sądowego.

Babcia Marysia jest coraz starsza i coraz bardziej zmęczona. Odlicza czas, kiedy ojciec jego wyjdzie z zakładu Karnego i może się nim zajmie, bo na matkę to już nie ma co liczyć. Jeśli ojciec nie weźmie go na wychowanie, nie wie co będzie dalej, bo czuje że nie da rady. Jaruś ostatnio zaczął podbierać jej pieniądze, okłamuje, wyrywa kartki z zeszytów, zadaje się ze starszymi, nie mającymi zbyt dobrej opinii chłopakami. Chodzi do matki, u której siedzi, gdy ta pije alkohol. Jaki jest wtedy szczęśliwy i mówi jej, ze jak dorośnie to będzie mieszkał z mamą, bo tam jest „luz”.

Wszystko wskazuje na to, ze kurator dla Jarusia to za mało. Prawdopodobnie, by odseparować go od tego środowiska i objąć go opieką specjalistów, umieszczony będzie w Młodzieżowym Ośrodku Socjoterapii. Jak to nie pomoże, to marny jego los.