Usamodzielnienie Kasi

       Usamodzielniające się wychowanki z Domu Dziecka. Te mądrzejsze, wiedzące czego pragną w życiu większych problemów nie mają. Jak nie znajdują chłopaka, w którym bardzo szybko się zakochują, fundując mu dziecko, to kończą szkoły, wynajmują pokoje, stancje, ewentualnie idą do mieszkań przejściowych i….. znajdują chłopka z którym starają się być szczęśliwe rodząc mu w niedalekiej przyszłości dziecko. Są też takie które wracają do skurwiałego miejsca gdzie się wychowywały i powielają swój los patologicznych mamusiek i tatusiów, będąc znowu klientami Sądu, Pomocy Społecznej a ich potomstwo niejednokrotnie jak i one kończy w Bidulu. No tak, powiemy, same są kowalem swojego losu. Czy do końca?

       Katarzyna ukończyła szkołę specjalną. Podstawówkę, gimnazjum i szkołę zawodową przyuczająca do pomocy kucharza. Kurwa, jak to państwie zajebiście dba o ludzi, kształcąc w jednej tylko gminie co najmniej 40 pomocników kucharza co roku i wypuszczając ich na rynek przed żadnego konkretnego wsparcia, nie licząc się z tym, że są to osoby z niepełnosprawnością intelektualna. W każdym bądź razie, Katarzyna ukończyła z bólami taką specjalną szkołę zawodową, nie wyróżniając się w tej placówce niczym innym jak głupotą wrodzoną, objawiającą się paleniem fajek, popijaniem piwa i odpierdalaniem pomysłów typu podpalenie firanek na oknie bo podobno „zajebiście się palą”. Trzymając dyplom w ręku na zakończenie roku szkolnego i uśmiechając się cierpko zaczynała swój start w dorosłe życie, które wcale nie rysowało się kolorowo. Wrócić gdzie nie miała, bo ojciec już od dawna glebę gryzie, topiąc się po pijaku w pobliskiej rzece, matka znalazła sobie nowego meliniarza, który razem z nią chleje i napierdala ją gdzie wlezie, lecz ona zaślepiona miłością i brakiem miejsca zamieszkania trwa w swej spełnionej bezgranicznie miłości.

       Stanęła więc Katarzyna w obliczu dorosłości, bo Bidul nie mógł jej dłużej utrzymywać, bo kolejkach chętnych na jej miejsce stawała się coraz dłuższa, a i koszty dla urzędników niebezpiecznie rosły. Za część wyprawki, jaka dostała na usamodzielnienie, bo państwo nasze hojne jest, przyznając 5 tysięcy złotych, wynajęto jej pokoik w jakiejś pakamerze, gdzie miała podjąć już samodzielne życie. I je podjęła, zamieszkując w pomieszczeniu 3 na 4 metry, z aneksem kuchennym i kibelkiem, plącąc kilkaset złotych miesięcznie i mając opłacony czynsz za pół roku z góry.

       Ale życie dla takiej Katarzyny nie ułoży się pomyśli. Nie znajdzie księcia z bajki na białym rumaku, który nie porwie jej ku krainie szczęśliwości. Księcia znalazła – meliniarza starszego o około 10 lat, który zmajstrowawszy jej dzieciaka, zabrał ja i resztę pieniędzy do pokoju, który on wynajmował, a który mieścił się w chacie na skraju wsi, zajmowanej przez trzech innych facetów, którzy znani są z okolicy z tego że chleją i nie trzeźwieją praktycznie codziennie. W międzyczasie, kiedy tak sobie pomieszkiwała, narażając się na cięgi ze strony swojego ukochanego mężczyzny i będąc obiektem obmacywania przez pijanych meneli, którzy nie raz na jej widok kutasa ze spodni wyjmowali, siląc się na żarty żeby im „obciągnęła”, bo w końcu mieszka z nimi i powinna im usługiwać w każdej sferze ich skurwiałego życia, Katarzyna nasza poczęła na świat dziewczynkę, o dziwo zdrową i dobrze się rozwijającą. Co prawda menelom nie w smak był bachor w ich mieszkaniu, który darł się w niebogłosy i przeszkadzał spać po pijackich melanżach, ale kasę im płacili i na wina było, więc znosili to z coraz mniejszą cierpliwością.

       Katarzyna pieniędzy nie miała. Skierowała swoje kroki do pomocy społecznej, która podczas wywiadu stwierdziła, ze dziecko co prawda odżywiane jest prawidłowo, ale ona sama wpierdol od swojego ukochanego dostaje z systematycznością losowań toto lotka. Ponadto dzieciak, pomimo że mały, to świadkiem jest libacji alkoholowych trzech obleśnych meneli i jej konkubenta, któremu co trzeba przyznać, podejmuje jakieś prace dorywcze. Ośrodek Pomocy Społecznej, po przyznaniu dofinansowania na jedzenie i środki higieniczne dla maluszka, zawiadomił Sąd, że tam jest źle. Bardzo źle. W konsekwencji zawiadomienie wylądowało na moim biurku z zarządzeniem, abym sprawdził, ocenił i napisał jak to wygląda i co dalej z naszą bohaterką należy zrobić. Termin na wywiad krótki, i długo się nie zastanawiając, pojechałem odwiedzić nasza Katarzynę.

       Chałupka, jaka zastałem na miejscu, to nie przymierzając wyglądała jak chatka na kurzej stópce. Siedem kurwa jebanych nieszczęść. Co prawda dom murowany, z czerwonej cegły, przedwojenny, lecz dach wyglądał jakby miał się zarwać pod naporem obrośniętej mchem dachówki. Okna drewniane i zmurszałe, tak zasyfione, że pewnie żaden promyk światła tam od dawna nie zaglądał. W niektórych to nawet resztki starych zasłon wisiały.

       Stanąłem na podwórku, które porośnięte chwastami było składowiskiem wszelkiego rodzaju śmieci. Podejrzewam że menele ściągali od rolników bezużyteczny złom, by potem go na flachę sprzedawać. Żadnej kury, żadnego królika, żadnego ogródka, co by sobie samemu choć do żarcia coś wyhodować. Nic kurwa, nic, nieroby jebane, żyjące tylko z tego co wyszarpią z opieki, dorobią gdzieś na wiosce lub sprzedadzą wyżebrany złom. Aha, no i jeszcze przepiją to, co niby na czynsz dostaną od Katarzyny i jej równie pojebanego faceta.

       Po pukaniu, otwiera mi drzwi facet. Jeden z meneli, u którego nasza kochana rodzinka wynajmuje mieszkanie, a raczej pokoik, do którego trzeba przejść przez sam środek „pokoju stołowego”, który pełnił funkcje głównej meliny tego przybytku. Trudno opisać, co tam zastałem w tym pokoju po wejściu, ale w moje oczy rzuciło się wyro, rozłożone i zakryte szmatami. Obok stół zastawiony jakimiś brudnymi szklankami, pod stołem skończona flaszka po jakimś tanim mózgojebie na siarce pędzonym. Menel wskazuje mi następne drzwi. Niezadowolony że ktoś z sądu przylazł do jego wspaniałej rezydencji, tak okazale się prezentującej. Skierowałem kroki do wskazanych drzwi, spoglądając pod nogi, by nie wdepnąć w stojące puszki po konserwach, służące za popielniczki.

       Bez pukanie wchodzę do pokoju zajmowanego przez Katarzyne. Siedziała nad stołem i kręciła papierosy. Znaczy, pakowała tytoń do zakupionych fifek. Tak patole radzą sobie z drogimi fajkami na rynku. Paczka najtańszego tytoniu, paczka gilz i nabijanie w wolnych chwilach. W pokoju Az siwo było od taniego, śmierdzącego i gryzącego dymu. Pokój ten jednakże wyglądał lepiej niż ten pierwszy, była tam jakaś meblościanka, dywan, lepsze i czyściejsze łóżko do spania. Widać też było kobiecą rękę. W tym wszystkim, w łóżeczku leżała mała córeczka, która rozglądała się na boki, przyzwyczajona widać do zapachu tytoniu.

- Dzień dobry Katarzyno – wypaliłem do niej bezpośrednio na TY. Znam ją jeszcze z Bidula, więc nie będę się silił na Pani.

Aż się zakrztusiła, zaciąganym papierosem na mój widok.

- Dzień dobry – odpowiedziała zdziwiona moim nagłym pojawieniem się – ale co Pan tu robi?

       
       Przedstawiłem jej pokrótce pismo z Pomocy społecznej, zlecenie wywiadu środowiskowego przez Sąd i takie tam. Wytłumaczyłem jej jakie są zarzuty co do sprawowanej opieki i co musze ustalić. Wypytuje o dochody, o faceta z którym mieszka, z czego się utrzymują i takie tam. Pytam o dzieciaka, czy zdrowy.

- Zdrowy- odpowiada – ale trochę kaszle.

- Byłaś z nim u lekarza?

- Jeszcze nie.

No i musiałem ją trochę zjebac. Tak po ojcowsku powiedziałem jej że ma zapierdzielać do lekarza, bo to nie są żarty. Zażądałem książeczki zdrowia, by sprawdzić szczepienia i wizyty małej u lekarza. Przeoczony był ostatni termin szczepienia.

Pogadałem z nią jeszcze chwile, powiedziałem co musi zrobić, aby nie było nieprawidłowości. Przyznać jednak trzeba, że dziecko ubranka, środki higieniczne miało.

       Pogadałem z sołtysem, sąsiadami. Jest tam krótko mówiąc meta i melina, a dzieciak nie powinien tam siedzieć. Konkubent ja napierdala, bo tez podobno wkurwia go dzieciak, tym bardziej że podejrzewa ze nie on jest jego ojcem i nie uznał ojcostwa. Popierdolone na maksa.

Tak oto, zaczęła się moja przygoda z Katarzyną. O jej dalszych losach napiszę w kolejnym poście.