Babuszka

W odmętach ludzkiej beznadziejności można natknąć się na zapomniane miejsce. I ja do takiego trafiłem, robiąc wywiad w celu znalezienia opiekuna prawnego dla jakiejś osoby znajdującej się w Domu Pomocy Społecznej. Podano mi adres i w zleceniu napisano zapytanie, "...czy ktoś z członków rodziny wyraża zgodę na bycie opiekunem prawnym dla jakiegoś tam biedaka w dps-ie". Szukam więc chałupy, którą ludzie określają „Panie, tam w lesie” i wskazują ręko w bliżej nieokreślonym kierunku. Kurwa, zakląłem wtedy, na myśl o przedzieraniu się lasem bagnistymi błotami. Najbardziej wkurwiającą rzeczą w tej robocie na wioskach jest brak zasranych, jebanych tabliczek na domach. Że też nikt, kurwa, tych ludzi i sołtysów nie pogoni, by ludzie wieszali tabliczki z numerami domów. Albo chociaż farbą na swojej chałupie namazali numer!. Ale nie, jeździsz jak ten palant po wiosce w tą i w tamtą i szukasz chałupy. Numery popierdolone, bo często jest tak, że ktoś kiedyś postanowił zrobić porządek w numeracji i doszedł tylko do połowy wsi. A potem kurwa pytasz się ludzi o numer, a oni „ale nowy czy stary?”. A skąd ja mam kurwa wiedzieć? Nie lepsi są napływowi. Stawia taki dom, ale numerku tez nie powiesi. Bo, kurwa, w Castoramie ładnych nie było. Chuj mnie to. Farbą namaluj. Albo ci wymyślą numeracje „11A/a” , „13 F/2a” – jak ze snu pijanego wójta. Jeszcze lepsze są ulice na wsi. Wystarczy że pobuduje się kilka nowych domów, a już uliczkę robią. Nazywa się potem taka standardowo „Brzozowa”, „Dębowa” czy jakiś inny krzak, ale kurwa oznaczenia tej ulicy to już za chuja nie znajdziesz. Nawet debilnej tabliczki ci nie wkopią w ziemię, bo po chuj.

Tak więc jadę tym lasem, wypatrując jakiejś chałupy zapomnianej już dawno przez Boga, by znaleźć jakiegoś opiekuna dla nieszczęsnej istoty ludzkiej, która swój marny żywot prowadzi w jakimś przytułku dla obłąkanych i psychicznie chorych, nafaszerowana lekami czwartej lub piątej generacji, bo ładnie to brzmi, a tak samo od wielu lat tłumi ostatnie pokłady inteligencji w upośledzonej lub trawionej chorobą psychiczną mózgownicy. Im dalej posuwam się swoim samochodem, tym większy i gęstszy las jest, a droga którą się poruszam, coraz niebezpieczniej zarasta krzakami.

Uwielbiam takie klimaty. Jedziesz i nie wiesz co zastaniesz. Żyją na tym świecie jeszcze ludzie, gdzie czas zatrzymał się 50 lat temu. Są domy bez energii elektrycznej, bez bieżącej wody, z wychodkiem na zewnątrz. Niby do miasta niedaleko, a jednak…

Wyłania się, skowyt ludzkiej nędzy, naznaczony zębem czasu. Chałupina z zarwanym do połowy dachem, z sypiącym się drewnianym płotkiem, od 30 lat nie malowanym. Płot zżarty przez próchnicę, jak szopa drewniana stojąca obok – niemy świadek ludzkiej degrengolady. Pomiędzy chaszczami od resztek furtki do zabudowania wydeptana ścieżka. Znaczy się ślad życia.

Idę tą ścieżką, zbliżam się powoli do drzwi, które półotwarte zapraszają do wewnątrz. W sumie, kto tu przychodzi? Pewnie tylko ja i demony ludzkiej tragedii i beznadziejności swojego życia. Kim jesteście ludzie, żyjący tak, jakby czas nie istniał.

Sumienie. Zastanawialiście się czasem jak wygląda sumienie ludzi, którzy swoje życie utrzymują dzięki instynktowi przeżycia? Czy maja taki sam szacunek do zwierząt jak ty? Czy ich szacunek do innych ludzi jest podobny do twojego? Nie. Ich sumienie jest stępione. To co dla ciebie jest złe, obrzydliwe i straszne – dla niego jest normą. Norma środowiska w jakim się obraca. Czy zastanawiałeś się czasem, kto dał komu prawo ustanawiania norm? I czy te ustanowione normy są normami prawdziwymi i prawidłowymi.

Czym jest choroba psychiczna? Jest niczym innym jak zachowywaniem się inaczej niż chcą normy. Jak ktoś słyszy głosy powiemy jest chory psychicznie, a co jeśli to my jesteśmy chorzy, bo tych głosów nie słyszymy? Zastanawiające, prawda?

Wchodzę to tej chałupy, pewien obaw i lęków co tam zastanę. Cisza. Pusto. Nie ma nikogo. Słyszę tykanie zegara. Tik, tik, tik. Jak w jebanym Pan Tik Tak.  Wchodzę dalej. Obok mnie pomieszczenie z piecem chlebowym. Taka wielka góra gliny z otworem w środku do pieczenia chleba. Kurwa, przed pierwszą wojną chleb piekli w czymś takim. Wołam, nawołuje kogoś. Cisza. Cholerna cisza.

W ogóle w pomieszczeniu panuje półmrok. Czuć zapach palonego drewna. Podłoga jest klepiskiem, utwardzona glina. Jakiś stół, krzesła, meble 50 – letnie. Wszędzie pełno szmat, różnych drobiazgów jakby ze śmietnika ktoś je wygrzebał. Stęchlizna.

Ale ktoś tu mieszka, musi mieszkać. Tylko gdzie jest? Gdzie poszedł? Co robi? Postanawiam wracać do wioski. Pogadam z sołtysem, popytam ludzi. Wsiadam z powrotem do samochodu i jadę. Po drodze spotykam JĄ. Babinkę niosącą chrust na opał. Kurwa, folklor jak cholera. XXI wiek a ona chrust nosi. Zdziwiło mnie to i zaszokowało. Egzotyka jak dla mnie. Nie ten świat.

Pytam ja o ubezwłasnowolnionego. Zatrzymała się, poprawiła chustę na głowie, lekko się wyprostowała. Patrzy na mnie, jakby niewidzialnymi oczyma. Ubrana w walonki i waciak, jak z pegeeru 50 lat temu. Powtarzam pytanie. To ją ocknęło. Patrzy na mnie i zaczyna coś wołać. „Nie pójdę, zostawcie mnie, nie chcę!!” Tyle zrozumiałem z jej słów. Wychodzę z samochodu i krzyczę żeby zaczekała, ale ona pobiegła, śmiesznie podrzucając chrust co chwile zsuwający się z pleców. Nie wiem czy jechać za nią, czy odpuścić. Stoją jak ten kołek na środku lasu i patrzę na oddalająca się postać. Zburzyłem jej porządek dnia. Wprowadziłem zamęt w jej ułożony w bardzo prosty sposób świat. Spowodowałem że zaczęła się bać, zaczęła uciekać nie oglądając się za siebie.

Kim jesteś kuratorze, wchodząc do świata ludzi bazujących na prostych potrzebach. Ty, wykształcony, elokwentny, znający się na prawie i wiedzący jak należy żyć, by prawa nie łamać i nie zaniedbywać obowiązku wobec państwa, stajesz przed babinką, której świat jest prosty i nieskomplikowany i wymagasz od niej tego, czego ona nigdy nie pojmie. Jak jej wytłumaczyć, ze ma być opiekunem prawnym, pisać sprawozdania do sądu, reprezentować jakiegoś człowieka. Jak? To jest jej syn. Zawsze głupi, zawsze nieporadny, zawsze się z niego naśmiewali. Jej syn był dziwakiem. Znosił śmieci do domu, prawie w ogóle nie mówił, dziwnie się zachowywał. Mieszkał tylko z nią, która go karmiła i opiekowała się nim. Do czasu.

Dziwak trafił do DPS-u. Rozrabiał, a choroba uniemożliwiała prawidłowe funkcjonowanie. Ludzie na wiosce mówili ze gwałcił matkę – babuszkę. Ile w tym prawdy, nie wiem. Ona nigdy się nie przyznała, a nikt tez specjalnie nie dociekał czy jest to prawda. Po co problemy, jak znaleźć dowody, jak ustalić prawdę?

Babuszkę chcą zabrać do Domu Starców. Ona nie chce. Woli swój świat, bezpieczny dla niej i prosty, nieskomplikowany. Nie chce ingerencji innych. Nie chce sądów, DPS-ów, domu Starców. Nie chce pracowników socjalnych i kuratorów. Chce żyć i umrzeć tam, gdzie się urodziła. W miejscu jej znanym i bezpiecznym. Taki jej los.