czwartek, 23 maja 2013

Miranda. Lat 36. Trochę się nachlała (część 2)

Przekroczywszy lewą noga próg mieszkania znalazłem się w świecie który tak uwodzi swoją tajemniczością, a może po prostu jest to świat do którego mnie niezdrowo ciągnie, powodując u mnie ten przyjemny dreszczyk emocji gdy nie wiem co za chwile wydarzy się w tej piekielnej czeluści ludzkiego obłędu. Wykonując swój krok przy przekraczaniu tajemniczej linii oddzielającej mnie od tego co na zewnątrz, od pozornej normalności do świata patola, który w swej hermetyczności stara się ukryć swój całkowicie moralny upadek, spojrzałem na dziewczynkę, która z rozdziawioną buzią patrzyła w moją stronę. Nie wiem co to dziecko czuło, czy było przestraszone tym, że obcy facet włazi jej do mieszkania w poszukiwaniu matki? A może nic nie myślało, czekając na rozwój wypadków? Spoglądając na jej smutną twarzyczkę, z której niewiele mogłem wyczytać w półmroku korytarza, postanowiłem odezwać się do niej, być może po to by złagodzić napięcie do którego się przyczyniłem. 
- Wytrzyj nosek dziewczynko, gile Ci wyszły - nie będę się rozczulał, nie będę uspokajał, nie będę nachylał się nad biednym dzieckiem i "ciumciał" na wszystkie strony że jesteś biedniutka, zaniedbana, nie masz zabaweczek, ubranek i zapewne normalnego jedzonka. Niech to robią inni, którzy mają czas i uspokajają swoje sumienie "ciumcianiem" a potem przeżywaniem przez miesiąc, jaki to ciężki przypadek mieli i jakie biedne oczka dziewczynki widzieli. Nudne to.
- Twoja Mamusia to Miranda? - zapytałem ogilowaną dziewczynkę, która w mankiecik wytarła swój nosek i pokiwała twierdzącą główką, drapiąc się mocno po niej. Stanowczo za mocno.
Wszy. Wszunie. Mendy. Weszki. Robactwa. Cudownie i wspaniale chciało by się rzec patrząc na tego biednego dzieciaczka, szorującego palcami po głowie, aż śmiesznie przymrużała oczy. Kurwa mać, żeby na mnie nie skoczyła żadna. W domu trzymam szampon przeciw-wszowy. Profilaktycznie, by po takich własnie incydentach nalać sobie na głowę tego świństwa, wierząc że wybije ewentualne plugastwo, zanim jakieś jajeczka nie pozostaną na mojej łepatynie, by potem drapać się po głowie. Brrrr. 

Korytarz ma jakieś 3-4 metry długości. Na końcu kuchnia, po lewej łazienka z WC, pokój. Po prawej drugi pokój. Zaglądam do najbliższego pokoju po prawej stronie. Lekko uchylone drzwi, z wybitą szybą i zasłonięte starą szmatą łatwo, za pomocą jednego popchnięcia dają się otworzyć. 

Pokój wydawał się całkiem przytulny rzekłbym nawet, gdyby nie grzyb na ścianie, urwany  żyrandol zwisający na jednym kabelku, odchodząca brudnożółta tapeta i stara, zniszczona i połamana meblościanka. Aha, jeszcze łóżko czyli zarwany tapczan pamiętający czasy późnego Gierka, a może Bieruta lub innego Cyrankiewicza. Ciekawie z kolei wyglądała podłoga. Takie drewniane dechy, pomalowane olejnicą i poprzecierane w miejscach gdzie najwięcej się chodzi. Zresztą, walające się śmieci skutecznie utrudniały rozpoznanie jakiego koloru jest. Już miałem cofnąć się do przedpokoju i przejść do następnego pomieszczenia w poszukiwaniu mamusi tejże dziewczynki, gdy moją uwagę przykuł człekopodobny kształt leżący pomiędzy zarwanym tapczanem a stołem, stojącym pod oknem, które o dziwo miało wszystkie szyby, tylko troszkę ujebaną zasłonkę, pewnie 10 lat nie zdejmowaną. Jak oblepi się wystarczającą ilością brudu, to sama spadnie. Proste i nieskomplikowane.
- To twój tatuś? - zapytałem dziewczynkę, która spojrzała na mnie z taką miną obrzydzenia, mówiącą jak śmiałem w ogóle o coś takiego zapytać. 
- Nie.
- A co to za Pan?
Wzruszyła swoimi wątłymi ramionami, a ja podszedłem do leżącego truchła, by sprawdzić chociaż czy żyje jeszcze i oddycha jakże świeżym i zagrzybionym powietrzem. Nachyliłem się nad nim, zwracając uwagę na rzygowiny, które przykrył swoim ciałem. 

--------------------------------------------------
Ktoś. Lat nieustalono. Wstydzi się że nabrudził.
--------------------------------------------------
"Pewnie się wstydzi że nabrudził" - pomyślałem, patrząc na otwierające się ślipia gentlemana, który pewnie ze zmęczenia położył się na podłodze, by brudną kufajką i kaloszami na nogach nie pobrudzić tapczanu. Biedaczysko, tak żeby ciężka praca niszczyła ludzi. Pewnie na śmieciowej umowie robi. Wszystko przez tego Tuska.
Lezący biedaczek wybełkotał coś w moją stronę i dalej poszedł sobie spać, rozsmarowując ręką wymiociny, które znajdowały się obok jego głowy. 

Cofnąłem się na korytarz i swoje kroki skierowałem do drugiego pokoju, w nadziei że zastanę Melindę czy Mirandę a może Mirindę w stanie podobnym do tego, w jakim widziałem jej współlokatora, który pewnie do czynszu się jej dokłada i pomaga w wychowaniu dzieciątek, gdy jej konkubent zapierdala u gospodarzy, by na bułeczki i chlebek zarobić. 

Drugi pokój wyglądał troszkę lepiej niż poprzedni. Pod oknem, przez które wpadało trochę promieni słonecznych i które rozświetlały to wspaniałe pomieszczenie, stał wielki fotel. Na fotelu z zamkniętymi oczami siedziała ona. Mirinda. Miranda znaczy.Włos rozpuszczony, posklejany czymś, ręce na kolanach a na swą ponętną figurę zarzuciła coś na kształt halki. Oczy zamknięte, usta rozszerzone. Trup.

----------------------------------------------
Miranda. Podczas snu udaje trupa.
----------------------------------------------
No dobra, nie była trupem bo za chwile otworzyła oczy i spojrzała na mnie, w pośpiechu zakrywając swoje owłosione nóżki, z wielkimi czarnymi paznokciami u delikatnych stópek. 
- Dzień dobry, kuratorem jestem... - zacząłem od przedstawienia się, gdy tylko jej ponętny wzrok padł na moje lico, wywołując ukłucie w pęcherzu moczowym.
Miranda zerwała się z fotela, aż ten zaskrzypiał ze starości, wydając ostatnie jęki swojego istnienia i stanęła naprzeciwko mnie z wyciągniętą ręką, by się przywitać. 
- Miranda. W czym mogę służyć. O co chodzi? - zapytała nie znoszącym sprzeciwu głosem, aż uśmiechnąłem się lekko, rozbawiony jej postawą. W międzyczasie rozejrzałem się po pomieszczeniu w którym się znajdowałem i ze zdziwieniem odkryłem że w rogu na rozkładanym fotelu leżała jeszcze jedna człekokształtna istota, opatulona jakimś czarno-szarym kocem. też chyba nie-trup. 
- Mam informację, że tutaj opiekę nad dziećmi sprawują pijane osoby - tłumacze jej cel swojej niespodziewanej wizyty, a ona w międzyczasie przyjmuje rożne poważne miny, raz usta w dzióbek składając a innym razem rozdziawia szeroko usta, kiwając przecząco głową.
- To jest, proszę pana, wierutne kłamstwo! To oszczerstwa i pomówienia! -o kurwa! Jaka wyedukowana i jakie słownictwo zna. 
- Piła Pani alkohol? - zapytałem wprost.
- Wczoraj i owszem. Imieniny kolegi były, ale dzisiaj jestem trzeźwa.  - poinformowała mnie ponownie wydymając usta w różne strony. jak ona to robi? jakieś inne mięśnie usta ma, czy cholera wie. Albo takie wyćwiczone w udawaniu niewiniątka.
- A dwoje Pani dzieci gdzie są?
- Bawią się, na podwórku, a co?
- Nic. chcę je zobaczyć.
- Po co?
- Bo chcę się przekonać, czy w ogóle są i czy im nic się stało - informuje ją, bo mnie drażni taka jałowa dyskusja.
- Gwarantuje ze im się nic nie stało - mało przekonywająco to zabrzmiało.
- Dobrze, ale i tak chce je zobaczyć. Zadzwonię na Policje i przebada się Pani alkomatem - stwierdziłem i wyciągnąłem telefon, by zadzwonić na komisariat z prośba o interwencję.
- Proszę bardzo, niech Pan dzwoni. - pewna siebie odpowiedziała w moją strona, a ja w duchu zastanawiałem się, co dalej z dzieciakami, gdy okaże się że jednak najebana jest.

Ile to ja już takich patoli miałem, co sprawiali wrażenie że trzeźwi są jak Pan Bóg przykazał, Koran, Biblia i Mahomet, a wydmuchiwali po ileś tam promili. W ciągach alkoholowych organizmy tak są przyzwyczajone do życiodajnego płynu, że powinno im się raczej określać promil krwi w alkoholu niż alkoholu we krwi. Skończą jakąś interwencję i przyjadą, tyle ustaliłem przez telefon a w międzyczasie ponawiam swoją prośbę o pokazanie dwójki maluczkich dzieciaczków.

- Zdzisiek - pójdź po dzieci, bo Pan kurator chce je zobaczyć - ponownie wydymając śmiesznie swoje usta zwróciła się w kierunku niby-człowieka leżącego na rozkładanym fotelu.

-----------------------------------------
Zdzichu. Lat 40. Jego hobby to leżenie
-----------------------------------------

Zdzichu wstał, spojrzał zaropiałymi oczkami to w moją stronę, to w stronę Mirandy, podrapał się po głowie, w celu zebrania myśli, i wypowiedział znamienne słowa:
- Jakie dzieci?
Masakra. Zdzichu nie ogarnął jeszcze albo się nie obudził.
- Nasze dzieci, głupku jeden. Wanesse i Nicolę. Na podwórku gdzieś latają. Leć kurwa i poszukaj! - ostatnie zdanie Miranda wykrzyczała wręcz, doskakując do Zdzicha i popychając w kierunku drzwi. Zdzichu poszedł, mamrocząc coś pod nosem.

Powiedziałem Mirandzie że czekamy na Policje a w pokoju leży zarzygany menel. Zrobiła wielkie oczy i poleciała sprawdzić, a ja wyszedłem na zewnątrz mieszkania, odetchnąć świeżym powietrzem. Podjechałem do sołtysowej, wypytać co się u Mirandy dzieje. Nic ciekawego w sumie nie powiedziała. Że piją i takie tam. Nic nowego. 
Przyjechał radiowóz. Wracam pod blok, podchodzę do Policjantów. Znajomi. Kilka niewybrednych żartów i wchodzimy do mieszkania Mirandy i Zdzicha. Na schodach mijamy siedzącego menela, całego w zarzyganej kapocie i niemrawo ocierającego gila, który wyszedł mu z kichawy. Smacznego.

W mieszkaniu zastaliśmy Zdzicha, Mirandę i trojkę dzieciątek. Alkomat przygotowany i strzelamy po kolei. Na pierwszy ogień idzie Zdzichu. Pufff i nagle wyskakuje 0,6, czyli ponad jeden promil. Pięknie.   Druga Miranda. Puffff. i........ ZERO!
Jeszcze raz, coś chyba się zjebało.
Pufff..... ZERO!

Miranda jest trzeźwa. Aż trudno uwierzyć. Cud na cudy pod niebiosa. Albo wytrzeźwiała, albo rzeczywiście alkomat nad nią się zlitował wskazując ZERO. Miranda stanęła nade mną pełna triumfu z wysuniętym dzióbkiem by rzec:
- I co teraz?
Pozostało nic innego jak pouczyć, zwrócić uwagę na menela w domu, zagonić do sprzątania rzygowin i przestrzec, że następnym razem także znienacka ktoś zajedzie. Miranda triumfowała. Bitwa przegrana, lecz nie wojna.





29 komentarzy:

  1. Liczyłam na bardziej dramatyczne zakończenie :)
    Ale to mnie zszokowało.
    Coraz lepszy styl pisana, choć i tak od zawsze kocham tego bloga!

    Anasz.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Liczyłam...
      No widać na co tu ludzie liczą.

      Usuń
  2. Hmm... Sama jestem zaskoczona, bo jak do tej pory podobał mi się sposób pisania Autora [i to pomimo jak na mój gust nadmiernej ilości wulgaryzmów]. Tym razem jednak po przeczytaniu posta mam jedną refleksję: "So what? Ale o sooo choziii?"... Przerost formy nad treścią. Za dużo ozdobników, kwiecistego pisania, szczególików. Gubi się przez to sens historii. Miałabym ochotę wziąć ten wpis i wycisnąć go porządnie, tak, żeby została może z połowa objętości. Nie zawsze ilość oznacza jakość.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Już nie krytykuj. Są lepsze teksty i gorsze. Jeszcze się taki nie narodził, co by wszystkim dogodził. Sama napisz jakiś lepszy od tego tekst na swoim blogasku, jeśli potrafisz.
      Ja tam wolę, żeby obaj Kuratorzy trzymali się mniej lub bardziej faktów, niż żeby zmyślali historie, żeby tylko zadowolić gawiedź.

      Agaton

      Usuń
    2. Dragonella, a kim Ty właściwie jesteś? Nie raz spotykam twoje komentarze, w których mądrzysz się tak, jakbyś wszystkie rozumy zjadła. Ania

      Usuń
  3. No dobra, jestem laikiem, powiedz mi proszę, co z tego, że matka jest jakimś cudem trzeźwa, jak dookoła brud, smród, ubóstwo i zarzygany menel? Bycie pod wpływem to jedyne kryterium do umieszczenia dzieci w odpowiedniej placówce?

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Jednak nie są nim również warunki bytowe . kane

      Usuń
  4. A czasem mamusia ma po raz kolejny 2,5 promila, nie jest w stanie się ruszyć.. ale w domu czyściutko więc dzieci zostają.. a mamusią mają się zająć bo "chora".. ot prawo...

    OdpowiedzUsuń
  5. Jak ty to znosisz?!!
    Paula

    OdpowiedzUsuń
  6. Rewelacja. Nareszcie coś, co samego kuratora wprawiło w osłupienie. Pisz, człowieku, pisz!

    OdpowiedzUsuń
  7. Bez względu na to jak bardzo stępiałes na skutek takich widokow, to dziecko jest bardzo nieszczesliwe a szyderstwo jakim sie tu popisujesz jest obrzydliwe.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. To się nazywa profesjonalizm. Co ci miał napisać. Że rozpłakał się nad biednym losem dziewczynki,utulił ją ( i jej skaczących towarzyszy), ucałował i zabrał do domu???!!! W każdym budzi się współczucie, autor chciał pewnie troszkę sprowokować tym tekstem o " ciumkaniu". A ty jak widać to ta "ciumkająca". Zapewniam cię że autor większej liczbie dzieci pomógł niż ty łez wylałaś nad biednym ich losem. Liczą się czyny. A napisać można wszystko. Nawet to że się nie wzrusza na widok zaniedbanych dzieci. Nie wyklucza to jednak wymiernej pomocy.Więc niech cię to tak nie obrzydza.

      Usuń
    2. Zawsze mierzi i oburza mnie naigrywanie sie z ludzkiego nieszczescia z pozycji kogos lepszego, zwłaszcza kiedy robią to osoby powołane do pomocy tym upośledzonym.
      Pomiedzy ckliwą egzaltacją a obrzydzeniem jest bardzo duzy obszar normalnych, dojrzałych i wyważonych reakcji a co za tym idzie wyważonych opinii.
      Cały obszerny opis zawszonej i zasmarkanej dziewczynki tchnie tak obrzydliwym szyderstwem, ze az sie rzygać chce.
      Wstrętne to w odniesieniu do dziecka, które w zaden sposób nie ma wpływu na smarki, wszy i całą nędzę swojego biednego istnienia. Nie godne to humanisty ani wykształconego człowieka , tak postrzegac dziecko w kontekscie jego nieszczescia, ty tępa dziuno.

      Usuń
  8. Puff... ZERO!
    Drugi raz - pufff.... ZERO!

    - Ej, weź przynieś drugi alkomat, bo ten się chyba zepsuł.

    OdpowiedzUsuń
  9. Pierwszy pił jakieś f16 i spalił alkomat :)

    OdpowiedzUsuń
  10. Jak zawsze poziom wysoki! Pisz chłopie pisz jak najwięcej!


    W ramach komentarza pozwolę sobie na reklamę mojego bloga:
    http://cwianstain.blogspot.com/


    Masz ochotę? Zajrzyj i zostaw po sobie komentarz.

    OdpowiedzUsuń
  11. O co chodzi z komentowaniem stylu pisania autora?Interesują nas historie ludzi czy to gdzie jest przecinek w tresci? Znudzonym polonistom proponuje np sprawdzanie matur. Co jest ważne? ludzki los? doswiadczenia kuratora? czy jednak moze ocena stylu pisania? Styl,styl, styl...to masz gdy przechodzisz obojetnie kolo ludzkiej tragedii ale przecinek i kropke stawiasz w odpowiednim miejscu.Super styl nawet.
    Kuratorze-szanuje to co Pan robi w pracy i na tym blogu.To o wiele wiecej niz społeczenstwu daje wiekszosc z nas.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. bo na maturach mają klucz odpowiedzi, a tutaj mogą się przyczepić wg własnego widzimisię

      Usuń
  12. Tych co są na marginesie życia, a chcą wyjść jeszcze dalej zapraszam na moją stronkę :(!

    OdpowiedzUsuń
  13. UWAGA UWAGA UWAGA

    POD ŻADNYM POZOREM NIE WOLNO WAM WCODZIĆ W TEN LINK, NIE WAŻNE CO TAM JEST. NIE WOLNO WCHODZIĆ I TYLE!

    NAWET NIE PRÓBUJCIE!

    OdpowiedzUsuń
  14. Panie Kurator, super napisane, chcemy więcej!

    OdpowiedzUsuń
  15. kiedy ciag dalszy ?

    OdpowiedzUsuń
  16. czekamy na więcej...
    wciągasz nas Panie Kuratorze w to bagno...
    bo żyjemy jak pod kloszem, w nieświadomości tego co jest po drugiej stronie linii oddzielającej te dwa światy, a Ty uświadamiasz nas, że życie nie jest czarne czy białe, że często jest to brudna i śmierdząca czerń która może kiedyś próbowała być szara nawet...

    OdpowiedzUsuń
  17. Basia Pudelek--- Witam Panie Kuratorze:)

    OdpowiedzUsuń
  18. Dzięki Tobie zmieniłam pogląd na kuratorów. Czytam tego bloga sporadycznie, ale za każdym razem przekonuję się, że ta praca jest okropna i musi nieźle dawać kopa w dupę albo policzek. Doświadczasz złych i niemoralnych zachowań, które zwykły zjadacz chleba może sobie tylko wyobrazić, gdyż jego bezpośrednio to nie dotyczy. Dziękuję za pokazanie innego, dziwnego, śmierdzącego świata, który jest w okół nas, a którego nie zauważamy. Podziwiam Twoje mocne nerwy, spokój i wytrwałość, choć zdaję sobie sprawę z tego, że idea "ratowania świata" jest już tylko odległym wspomnieniem naiwnego młodzieńca.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Z ust mi to wyjęłaś. Miło się czyta takie blogi przybliżające prace, które inaczej ciężko było by nam poznać od podszewki. A jak widać kuratorzy mają wiele do opowiedzenia.

      Usuń
  19. Od jakiegoś czasu czytuję tego bloga i mogę powiedzieć, a właściwie napisać jedno. Każdy mądry przyczepiłby się do jakichś tam błędów, czegoś tam, bo arcypoprawni jak je zobaczą, to natychmiast chcą usunąć. Moim zdaniem ważniejsza jest tu strona merytoryczna tekstu, treść, poprzez którą dowiadujemy się o życiu ludzi z którymi może nie mamy do czynienia na co dzień. Jak dla mnie to jest to pokazanie zupełnie innej strony życia, ludzi, którzy są gdzieś między nami, ale ich sposób życia powoduje, że obecny jest w ich życiu kurator. Bez wątpienia ciekawe jest to, jak kurator widzi ludzi, do których musi pojechać, z którymi musi porozmawiać i robić swoje "kuratorskie" sprawy. Autor tego bloga to Polak, bez wątpienia. Tak wygląda Polska naszych czasów, na co dzień widzi się tylko szarość i ciągłość, a także przenikalność światów różnych sfer społecznych. Ten blog pokazuje, że są też inne światy i inni ludzie. Gdyby chcieć posegregować wszystkich, postawić jednych po stronie dobra, a drugich po stronie zła, ktoś mógłby się zdenerwować. Zbyt jasno by to było powiedziane. Autor tego bloga nie pokazuje palcem, opisuje ludzi i z całą pewnością mogę stwierdzić, że rozumny człowiek sam dojdzie do tego, które rzeczy na jakim powinny być miejscu.

    OdpowiedzUsuń
  20. Szkoda, że nie ma prochomatu... Te wyginające się usta budzą moje podejrzenia...

    OdpowiedzUsuń