Kopiec Kreta

     Gorąco. Cholernie gorąco. Uwielbiam lato i beztroski czas spędzany na różnego rodzaju grillach i ogniskach, kąpiąc się nocą w rzece lub jeziorze. Browarek, wódeczka, muza z samochodu i kilku znajomych w postaci nie stroniących od napojów wyskokowych kolegów, tudzież koleżanek. Wyluzka maksymalna. Niewybredne żarty, robienie z siebie pajaca, z dala od oczu tych, którzy na sam nasz widok, chętnie zwolnili by z pracy, bo przecież kodeks etyki kuratora. W moim prywatnym czasie obowiązuje mnie mój kodeks i jak mam ochotę po pijaku tańczyć pod sceną na koncercie, to nikomu nic do tego.

     Lato to także smród. Smród zapuszczonych melin. Zarzyganych po kątach, obszczanych ciepłym moczem, którego strużki spływają po ścianie i wsiąkają w zakamarki spróchniałych, drewnianych podłóg. Unosi się potem ten fetor, drażniąc nozdrza i powodujący nieznośny odór fekaliów. Wszystko śmierdzi naokoło a dotknięcie czegokolwiek grozi nie tylko upierdoleniem sobie stołu, znaczy ręki, ale także złapaniem jakiegoś syfa, gdzie bakteria kałowa to mały pikuś.

     Zlecenie. Jakaś babka z dzieciakiem przyjechała na mój rejon z innego miasta i osiedliła się pod adresem takim to a takim. Pierwszy raz jadę na ta ulicę więc szukam jej najpierw w Google maps. Szczerze, to w większych miastach sprawdza się Targeo, nawet numery budynków są. Nie, nie robie reklamy Targeo. Jak zapłacą to pomyślimy.

     A tak w ogóle stwierdzam że mało zarabiam. A jak mało zarabiam, to mi się chce mało pracować. A tak w ogóle to potrzebuję samochód. Nie musi być nowy, ważne by mało palił i rdza go nie zżerała. Kurwa, po godzinach zostanę cygańska Rumunką. Ja pierdolę, znowu ten kodeks etyki kuratora, nawet żebrać nie pozwalają. 

     Na papierosach jest napis: „Palenie tytoniu powoduje impotencje”. Jakim cudem patole się rozmnażają, skoro palą najgorsze ścierwo na rynku? Moja konkluzja jest taka, że napisy kłamią.

     Ostatnio miałem przyjemną przygodę. Patol wybrechtał mój samochód. Nie dziwie mu się, bo sam zauważyłem że zaczynam stawiać go w najdalszej części parkingu, bo coraz gorzej prezentuje się wśród tych sąsiadów. Mój podręczny zestaw naprawczy składa się li tylko i wyłącznie z liny do holowania, a mój mechanik coraz częściej przebąkuje ze może mi sprzedać cos lepszego, jak będę zdecydowany cos kupić. Niestety, nic poniżej 10 lat do tysiąca złotych nie potrafi zaoferować.

     Podjechałem pod wskazany adres. Obrzeża miasta, stary czterorodzinny dom. Klatka schodowa, drewniane stopnie, niedomykające się drzwi wejściowe. I ten wszędobylski smród. Smród obszczanych kątów. Dotykam poręczy – jest lepka z brudu przez co z obrzydzeniem cofnąłem rękę. Na stopniach kiepy i niedopałki, jakaś puszka po konserwie z napaćkanymi, wypalonymi papierosami. Zapewne sami impotenci tu mieszkają. Na półpiętrze ćwiartka wódki. Niestety wypita. Mnie interesuje mieszkanie na górze i do niego zmierzam, bacznie lustrując te piękne okoliczności przyrody, w jakich się znalazłem. Im wyżej tym cieplej. Ciepło, a wraz z nim smród unosi się do góry, by pod sufitem utworzyć gęsty kłęb śmierdzących oparów, jakże chwalebnie przyciągający różnego rodzaju latające robactwo. Bzzz, bzz…. Bzyczy to nade mną i siada na mojej białej koszuli. Strząsam obrzydzającym ruchem, tak nieszczęśliwie, że zabijam to cos na sobie, przez co czerwona plama zabitego truchła rozmazała się na moim odzieniu, tworząc na ramieniu piękny krwawy pagon. Zajebiście. Do tego śmierdzi gównem. Smród jest przyklejony do mojej podeszwy w postaci psiej kupy w którą musiałem wdepnąć wchodząc tu. Szybko schodzę na dół i wycieram pobieżnie o kawałek trawy. 

     Z powrotem staje przed drzwiami i pukam, w starą dyktę, która wręcz wgniata się pod naporem pukania. Tu nie było niespodzianki, bo drzwi szybko się otworzyły i stanęła w nich bezzębna kobieta. Znaczy miała zęby, tylko z boku, bo te z przodu były zżarte przez próchnicę, a świadczyły o tym czarne ich zakończenia sterczące z dziąseł. W momencie jak zaczęła mówić, cofnęło mnie o dwa kroki do tyłu. Masakra. Ja wiem że może śmierdzieć z ust, ale takiego odoru to nie zniosę.

     Zaprasza mnie do mieszkania. Wchodzę do przedpokoju i uwagę moja przykuwają śmieci. Cholernie dużo śmieci! Jakby ktoś w ogóle ich nie wyrzucał. W każdym kącie, w każdym wolnym miejscu walają się puste konserwy, opakowania po najtańszej margarynie i różnego rodzaju resztki organicznych odpadów. Do tego dochodzi smród moczu i kału wydobywający się z niedomkniętych drzwi od niby łazienki.

- Bo wie pan, ona tu wynajmowała od nas pokój, o ten… - i otwiera drzwi znajdujące się na końcu korytarza. O ja pierdole – tyle przemknęło mi przez myśl, gdy spojrzałem w jego głąb. Smród i walające się obsrane pampersy na środku tego pomieszczenia tylko dopełniał obraz nędzy i rozpaczy. Odór gówna i wokoło śmieci. Pełno śmieci. Karaluchy i inne gówna łażą po podłodze, utuczone do granic możliwości.

- Ona tu mieszkała? – zapytałem z niedowierzaniem, choć nie byłem przerażony, bardziej zaskoczony i zaciekawiony tym zjawiskiem.

- No tak – odpowiedziała bezzębna dama, kierując swój niewątpliwie oddech w moją stronę, aż mi na wymioty się zebrało.

- I w takich warunkach mieszkała? – zapytałem z niedowierzaniem, choć niewiele potrafi mnie zdziwić.

- No tak – znów ta sama odpowiedź.

- A pani czemu nie posprzątała?

- A jakoś tak czasu nie było – odpowiedziała z uśmiechem na swojej pięknej i ponętnej dwudziestoparoletniej twarzy.

     "Czasu nie było". Zajebiście. Obok zamknięty był jeszcze jeden pokój. Szybkim ruchem reki otworzyłem go w taki sposób, że patolka nie zdążyła zareagować. Ponownie buchnął we mnie odór smrodu, aż miałem ochotę się cofnąć. Zrobiłem dwa kroki do przodu, i stanąłem na jego środku. Wokół mnie znajdowało się pełno czarnych worków na śmieci, niektóre zawiązane, z innych wysypywały się śmieci w postaci pampersów, konserw, starych ubrań, szmat, jakiś butelek plastikowych, spleśniały chleb. Na starej i połamanej meblościance niedojedzone konserwy, pudełka po margarynie, ujebane syfem noże, woreczki foliowe z popleśniałą wędliną. Zupki chińskie, jakieś talerze, tacki, spleśniałe jabłka, ogryzki.

- A ta co wynajmowała pokój to kiedy się wyprowadziła? – dalej przyglądam się pełen podziwu temu mieszkaniu.

- Jakiś tydzień temu, w ogóle nie zapłaciła.

Rzeczywiście, warunki jak z Marriota.

- Z dzieckiem tu mieszkała?

- Tak, takim pięcioletnim.

     Yhm. Notuję i rozglądam się dalej. Na suficie bez oprawki wisi żarówka. Jakieś 40 wat. W oknach brudne, wręcz czarne firany. Szyby ujebane do granic możliwości ledwo przepuszczały światło, pomimo że był gorący i słoneczny dzień. Pod ścianą naprzeciwko meblościanki sta tapczan, rozłożony i przykryty tak brudną i uwaloną pościelą, że czuć było bijący z niej odór. Koło tapczanu łóżeczko.

Łóżeczko?

Kurwa.

Po chuj łóżeczko.

Chyba że….

     Ja przepraszam bardzo. Ale to bardzo przepraszam. Nigdy, ale to nigdy nie trafiła do mnie informacja od pielęgniarki środowiskowej, która przecież ma obowiązek sprawdzić warunki mieszkaniowe i sytuacje dziecka po urodzeniu w miejscu zamieszkania. Ja nie wiem czy te Panie muszą to robić, czy nie. Ja nie wiem, jak to działa gdzie indziej, ale nie rozumiem, jak pielęgniarka idąc w środowisko i widząca taki syf, nie powiadomi Ośrodka Pomocy Społecznej czy Sądu o takich sprawach. Chcę wierzyć, że jest inaczej, a tylko do mnie po prostu nigdy nie trafiło takie zawiadomienie. Przecież nawet, jak nie zostanie wpuszczona, to wystarczy napisać odręcznie pismo do sądu, ze pielęgniarka nie została wpuszczona, a zachowanie matki może świadczyć, że nieprawidłowo sprawuje opiekę nad dzieckiem i to wystarczy. Nawet jak się myli to nie poniesie przecież żadnych konsekwencji. Co najwyżej, nie stwierdzając zaniedbań, zużyje ja trochę paliwa i swojego cennego czasu. 

     "Chyba że" niestety się potwierdziło. Tam leżało dziecko. Małe dziecko, około półroczne. Spało w swojej brudnej pościeli, na której znajdowały się ślady zaschniętych wymiocin po tak zwanym ulaniu się. Włoski tłuste, buzia brudna, podobnie niedomyte rączki. Patolka się zmieszała, zaczęła chyba podejrzewać, że nie jestem zadowolony i zbyt bacznie się rozglądam wokoło.

- A gdzie pani ma łazienkę? – zapytałem i otworzyłem drzwi znajdujące się koło kuchni. Hmm, kuchni? To nie była kuchnia, to był kolejny skład na śmierdzące rzeczy, które pleśniejąc tworzyły wspaniały klimat tego mieszkania. Tam nawet kurwa zlewu nie było!!!

     Kibel. Nie ubikacja, nie WC tylko kibel z wanną, która zardzewiała z piętrzącym się stosem śmieci, wystającymi ponad jej brzegi,  robiły coś na wzór Kopiec Kreta czy Kilimandżaro. Na podłodze pełno wody albo moczu. Trudno ocenić.

Wyszedłem z tego mieszkania. W dniu następnym osobiście złożyłem zawiadomienie o nieprawidłowościach w tej rodzinie.