Achtung

Syf, syf, syf. Syf mentalny, syf społeczny, syf emocjonalny. Gnijące nienawiścią oczy patrzą w jej kierunku, pełne pogardy i wzburzenia. Czerwone z zaciekłości, rozszerzone źrenice wtórują słowotokowi wydobywającemu się z ust, podkreślając rosnąca nienawiść do osoby, wobec której są wypowiadane. Wykrzyczane słowa odbijają się echem od ścian i wpadają impetem dźwięków w bębenki dziewczyny, która skulona na kanapie ociera łzy spływające po bladym policzku.

- dziwkę wychowałem! – wieloraki dźwięk odbił się od sufitu, dochodząc do mojej części mózgu odpowiedzialnej za słyszenie i wkręcił się z niemałym trzaskiem w synapsy i neurony mojego śródmózgowia.

- widzi pan, tyle dostałem od życia! – kropelki śliny poleciały w jej kierunku, wyplute z impetem co najmniej 100 km na godzinę, niczym krople rozbrygającej wody, po wrzuceniu kamienia.

- i teraz kurwa co, jej bachora mam bawić i opiekunem prawnym być? – znów impet słów poleciał w kierunku dziewoi, skulonej na tapczanie, która zasłoniła twarz swoją długimi, kasztanowymi włosami.

- Panie, całe życie mam przejebane przez te dzieciaki. Jej brat w kryminale siedzi, rozumie pan, mój syn w kryminale bo złodziejem jest, a teraz co….

- Ale spokojnie – staram się uspokoić sytuacje, bo za bardzo się facet nakręcił – zajmijmy się córką i jej dzieckiem.

- Panie, sam pan widzi, moja córka poszła się kurwić i ma tego efekty – macha tymi rękoma, jakby próbował odgonić od siebie niewidzialne istoty, które mnożą się wokół niego wraz z potęgująca nienawiścią.

- Niech pan posłucha….. – nie daje mi skończyć, przez co rośnie mój poziom irytacji, bo scena której jestem świadkiem powoduje zasrany skurcz w żołądku.

- Panie, wie pan z jakim ona menelem się puściła? On w kryminale siedział, bachory gdzieś już narobił, alimentów na żadne nie płaci!!! – ostatnie zdanie było głośne, za głośne.

- Tato, przestań. – to cichutko dziewczę się odezwało, zawstydzone i w dalszym ciągu mające opuszczoną głowę.

- mam przestać? Ciebie i twojego braciszka matka zostawiła i w długa poszła. W pieluchy jeszcze srałaś, a ja sprzątałem po tobie. I taką mam wdzięczność od swoich dzieci. – zwrócił się w moją stronę swym wykrzywionym nienawiścią pyskiem -  Tyrałem jak wół, żeby mieli i co? Bachora mam, dziadkiem zostałem i jeszcze niańczyć muszę!!! – znów podniesiony głos wkurwił mnie. Niemiłosiernie.

- Tato, proszę….

- zacznijmy od tego, że ja nie jestem tutaj aby pan przy mnie w ten sposób się odnosił, nie mówiąc że to pana córka! – podniosłem teraz ja głos – jeżeli ma pan zamiar wylewać swoje żale i wyzywać ją oskarżając o całe zło, to nie mamy o czym rozmawiać. Przyszedłem ustalić, czy będzie pan opiekunem prawym dla wnuka, bo córka jest niepełnoletnia.

- Może te co jej zrobił niech będzie.

- tato…..

- Chyba że pan odmawia.

- A mogę?

- tato…

Spojrzał na nią. Ze złością. Z zajebiście wielką złością. Z nienawiścią wręcz. Przerażającą nienawiścią. Ona zrobiła się skulona, malutka, prawie zniknęła na tym tapczanie, a gdyby mogła, schowała by się w najmniejszą szparę. Powieki mu pulsowały a na brwi dało się zauważyć prawie niewidzialny tik nerwowy. Sapał, próbując powstrzymywać emocje, aż słychać było zaciśnięte zęby. Znów sapnięcie.

- Tato….

Tato był, a jakże. Całe życie się córeczką zajmował. Przecież pamiętamy, że pieluszki zmieniał a syn teraz w kryminale siedzi. Zajebiście dobry tatuś. Konkubinę miał co prawda brzydką i głupią, bo zostawiła dzieci pod jego opieką i poszła w długą, ale nie chciała być jego gosposią i usługiwać mu od rana do wieczora. Po to była mu potrzebna. On, Pan Mundurowy, co to emerytury 5 tysięcy ma, wcześniej „zajmowałem wysokie stanowisko”, wymagał od kobiety posłuszeństwa i wychowywania dzieci. A gdy to się nie udało, i ta wspaniałą kobieta polazła w długą, został z narybkiem, który okazał się problemem.

Problemem okazał się także dryg wojskowy, który jakoś nie sprawdzał się w stosunku do swoich dzieci. Trudno im było nie spóźniać się codziennie na obiad, prasować rzeczy w kancik, robić generalne porządki. A gdy trochę podrosły i tatuś w nocy „wrócił z poligonu”, nie chciały stawać na baczność i zeszyty pokazywać, w przypływie ojcowskiej troski o ich edukację.

W drugim pokoju, w łóżeczku spało ONO. Dziecko zrodzone z patologicznego uniesienia młodej matki i lumpa, który wykorzystał dziewczynę i jej słabość, związaną prawdopodobnie z brakiem ojcowskiej miłości. Ono, nieświadome tego co wokół się dzieje. Nieświadome nienawiści, jaką jest darzone ze strony dziadka. Nie miało możliwości wyboru i nie wybrało oddanej mu bezgranicznie rodziny.  Wojskowy, bezkrytyczny typ, niemający za grosz zrozumienia piekła, jakie urządza swoim dzieciom i jak wiele z tych wydarzeń, on jest sprawcą. Beton. Emocjonalny beton, bezkrytyczny całkowicie.

- tato…..

Tato się uspokoił, usiadł na dupie, po wyładowaniu złości spuścił z tonu. Teraz myślał, bo stanął przed ważną decyzją. Decyzją, czy bierze odpowiedzialność za dziecko swojej córki.

- Tato….

Spojrzał jeszcze raz na córkę. Ona podniosła głowę i przez chwile patrzyła mu w oczy. To był moment, bo nie wytrzymałaby dłużej jego wzroku. Ponownie spuściła głowę, głaszcząc swoje włosy. Łzy na policzkach zasychały.

- tato….

Nabrał powietrza, przygotowując się do wypowiedzenia tego najważniejszego zdania. Zdania, które zostanie przeze mnie zapisane a potem potwierdzone w sądzie. Jestem niemal pewny, że to co powie teraz przy mnie, zostanie potwierdzone na Sali sądowej, dlatego tak ważne było dla niego.

- tato…

Tym razem spojrzał na mnie. Trwało to długo, że zastanawiałem się, czy czegoś w tym momencie nie powiedzieć. Czy nie zacząć go przekonywać, ze powinien zrobić to dla dobra córki, że przecież to jego wnuk, że nieważne z kim, ważne aby miał oparcie w najbliższych i takie tam farmazony, które należy wypowiadać w takich sytuacjach. Jeszcze chwilę i zaczną swoją litanię.

- Niech pan napisze że tak.

Zakrył rękoma twarz, przejechał rękoma od czoła do brody i zapytał czy cos jeszcze. Ja już skończyłem. Nic więcej nie miałem do zrobienia w tym domu.

Po około 2 lat, robiłem u nich wywiad pod kątem przejęcia opieki nad dzieckiem przez dziewczynę. Była już pełnoletnia i według prawa może zajmować się dzieciakiem. Nie byłem wielce zaskoczony tym, że Pan Wojskowy …. Pokochał wnuka, a także poprawił swoje relacje z córka. Syn co prawda po opuszczeniu zakładu karnego nie mieszkał z nimi, ale wiem, że pomógł mu załatwić pracę.

Wbrew pozorom, takie sytuacje rzeczywiście mogą pomóc scalać rodzinę. Myślę, że nie zrozumiał swoich błędów, ale przyjście na świat wnuka i być może przełomowy moment, że będzie ponosił za niego odpowiedzialność spowodowało, że cos zaczęło się w nim zmieniać na lepsze, a przynajmniej zaakceptował dziecko i córkę.

Happy End? Mam nadzieję że tak.