Kocham Cię, szczeniaczku

Mały kundelek wesoło merdał ogonkiem bawiąc się z wesołą dziewczynką przed domem. Hau, hau, szczekał radośnie piskliwym głosikiem, a dziewczynka śmiała się z tego śmiesznego szczekania. Hau, hau – mały czarny ogonek merdał raz w lewą i prawą stronę, wesoło szczerząc ząbki do swojej nowej pani i opiekunki. Hania wzięła pieska na ręce i mocno przytuliła.

- Mój ty piesku jesteś, mój najukochańszy piesek – piskliwym głosikiem 10-cio latki wypowiedziała na głos swoje emocje.

Obok stał Jacuś. On tez dostał pieska. Takiego małego Kudelka, jak Hania. Ale Jacuś to dorosły facet prawie. On uczy swojego małego szczeniaczka już aportować. Piesek Jacusia trochę próbuje, gryzie patyczek który mały Jasio mu rzuci i też wesoło macha swoim ogonkiem.

- Przynieś, do nogi – woła Jacuś, co chwile zerkając, żeby jego mały psiaczek nie oddalił się za daleko.

- Kocham cie mój mały wspaniały piesku – szczebiocze Hania, wtulając swoją umorusaną buźkę w sierść szczeniaka – Mój jest ładniejszy! – woła do Jacusia.

- A właśnie że mój! – odpowiedział jej Jacek, robiąc zamaszysty rzut patyczkiem – aport! No aport!

Kilkanaście metrów od domu pojawiła się mama. Lekko przygarbiona, nerwowo rozglądając się na boki. Dzieci zauważyły ją i ze słowami na ustach zaczęły wołać:

- Mamusia, mamusia!! Hurra!

Mama podeszła do nich, objęła ramieniem, przytuliła i ucałowała w czoło. Wróciła z miasta, była na zakupach i sprawy w urzędach pozałatwiać.

- No już, ciii, nie krzyczcie tak – uspokaja swoje maluchy – chodźcie do domu.

- Ale mój piesek idzie z nami – woła Hania.

- Mój też – woła teraz Jacuś.

- Ojciec w domu? – lękliwie zapytała matka ściszonym głosem.

- Nie ma, pojechał gdzieś na rowerze – Hania odpowiedziała także ściszając głos.

- Pił coś? Widzieliście?

- Nie, nie pił – ściszonym dalej głosem odpowiedziało dziecko

Weszli do domu. Matka rozłożyła zakupy i zabrała się za przygotowywanie obiadu. Ziemniaki, kotlety mielone, kompot. Po obiedzie dzieciaki, tym razem w pokoju dalej bawiły się swoimi szczeniaczkami. Hania zawiązała swojemu pieskowi czerwoną kokardkę a Jacuś niestrudzenia próbował swojego pieska aportować. Matka siedziała na tapczanie, ale bardzo niespokojna, co chwile zerkała w okno, czy On nie idzie. „Nie ma go jeszcze, to dobrze” – pomyślała, zastanawiając się, że niedługo trzeba będzie napuścić wodę do balii i umyć jej małe urwisy. Nagle drzwi z hukiem się otworzyły.

- KURWA!, Ile razy mam powtarzać, żebyś KURWA nie zamykała tych Jebanych drzwi!!! – słowa uderzyły domowników jak obuchem w głowę – Ile Kurwa!!!! No ile!!!

Matka zerwała się na równe nogi, łapiąc dzieciaki i próbując wypchnąc je z pokoju, do sypialni, w której miały swoje łóżeczka.

- Idźcie już, no idźcie – mówi do nich, lekko popychając w kierunku drzwi.

- mamo, sunie czka moja, daj sunie moją – woła Hania do matki.

- Uciekajcie, uciekajcie do pokoju, zaraz ci dam, zaraz ci przyniose – szepcze matka do dzieci, jednoczesnie spoglądając gdzie jest ON.

ON już wszedł do pokoju, rozejrzał się wokoło, a wzrok utkwił na dwójce szczeniaków bawiących się na podłodze.

- Ile, kurwa, mówiłem razy, że nie chcę żadnych kundlów w domu!!!!! – donośny, tubalny głos rozniósł się po całej okolicy.

- Jebane, kurwa szczury, no ile razy kurwa mówiłem!!! – i podniósł nogę, obutą wielkim ciężkim kaloszem, którego nawet nie zdążył zdjąć po wejściu do domu. Nie cierpiał szczeniaczek Hani, gdy but miażdżył mu małą psią główkę.

- Mamo! – zawołała Hania, widząc jak ukochany szczeniaczek traci swoje życie.

- Ciii, nic nie mów, uciekaj do pokoju, wyszeptała matka i próbuje zamknąć drzwi.

- Kurwa! Jeszcze jeden?! – złapał szczeniaka w rękę i rzucił nim w drzwi, które przed chwila matka próbowała zamknąć.

Szczeniaczek upadł na podłogę, popiskując  z bólu. Jacuś rzucił mu się na pomoc, ale matka odciągnęła go od niego i zamknęła szybko w pokoju. On tez dokończył swojego żywota pod ciężkim butem ojca.

Dzieciaki siedziały skulone w pokoju, nasłuchując odgłosów dochodzących z pokoju. Było tam wszystko, wyzwiska, razy jak ON bije mame po twarzy, przewracane meble, wybita szyba.

- Jeszcze nie – Hania do Jacusia szeptem mówi, kuląc się na łóżku.

- Już – Jasiu jej odpowiada

- jeszcze nie robi khrrhk, kyhrrkh – naśladuje odgłos duszenia Hania

- Ciiiii – Jacuś położył palec na swoich ustach – cicho jest – zauważył zatrwożony

- Biegniemy – zerwała się Hania, wyskoczyła z łóżka i wraz z Jackiem wpadła do pokoju, gdzie przed chwila słyszeli odgłosy awantur rodziców. To już było wyćwiczone – Jacek rzuca się na plecy ojca, a Hania odrywa jego ręce z szyi mamy. Chwila szamotaniny i mamusia uwolniona, dobrze że zdążyli w ostatniej chwili, bo już sina na twarzy była i ledwo powietrze łapała.

- - Kurwa, obiad daj i posprzątaj ten syf! – już trochę uspokojony ojciec wstał z podłogi. Zaraz kurwa przyjdę i porządnie chce zjeść. A wy, kurwa, do łóżek – zwrócił się do dzieci.

- Idźcie już, moje kochane – matka zaprowadziła swoje pociechy do pokoju i zabrała się do sprzątania pokoju, w którym przed chwila dostawała razy od męża.

„Ledwo zdążyli, kochane moje” – pomyślała, pocierając dłonią szyję.

W pokoju Jacek i Hania płakali. Płakali za szczeniaczkami, do których tak mocno się już przywiązali. Takie miłe były, puszyste, tak ogonkami merdały…

- szkoda mojego pieska – załkała Hania, opierając głowę o poduszkę.

- No, mojego też szkoda – powtórzył Jacek, kładąc się koło Hani.

- a mój miał biała łapkę – przypomniała sobie Hania z pamięci swojego ukochanego szczeniaczka

- a mój umiał już aportować – pochwalił się Jacuś – sam go nauczyłem – widać że bardzo z siebie był dumny.

Koło północy przyszła do nich do łóżka mama. Położyła się po cichu, tak, żeby nie zbudzić śpiącego obok w pokoju męża.

- Moje wy kochane – wyszeptała w ich stronę i każdego pocałowała w czoło.

Któregoś dnia dzieci nie zdążyły. Nie zdążyły bo zostały zabrane do Domu Dziecka. Matka została sama ze swoim oprawcą, któremu nie miał kto oderwać rąk. Poszedł siedzieć za pobicie ze skutkiem śmiertelnym. Oprócz piesków były jeszcze pisklaczki, małe króliczki i kotki. Takie malutkie, które ginęły od jednego uderzenia w kark. Na oczach dzieci.

ON odsiedział 10 lat. Po opuszczeniu Zakładu Karnego miał wrócić do swojego domu. Jakiś miesiąc przed końcem kary, jakieś zwarcie elektryczne, lub iskra zapaliły dom. Jakoś tak się stało, że straż została zawiadomiona późno, zresztą mieli daleko z miasta dojechać, a w samochodzie Ochotniczej Straży Pożarnej na wiosce, nawalił jak na złość rozrusznik. Co za pech.