Widziałem zapach umierania

Ustanowienie rodziny zastępczej w osobach Zofii Iksińskiej nad małoletnimi dziećmi Sandrą i Kingą. To cel, w jakim dostałem zlecenie wywiadu środowiskowego. Chodzi o to, że są jakieś dwie dziewczynki, nad którymi rodzice nie mogą sprawować opieki, i tą opiekę ma sprawować babcia Zofia. OK, myślę, sprawa łatwa, wywiad formalność, wokanda ustalona. Pojadę, odpierdolę, napisze pozytywnie i oddam do wydziału rodzinnego, a potem szybko zapomnę.

Znowu wioska. Jak ma się teren głównie wiejski, to popierdalasz drogami, które asfalt widziały ostatni raz z 30 lat temu. Najbardziej rozjebują mnie drogi asfaltowe o szerokości jednego samochodu, mijanka na takich drogach, zarośniętych krzakami po bokach, często z jakimiś rowami melioracyjnymi, to zajebista sprawa. Raz taka jadąc, natrafiłem z naprzeciwka na ciężarówkę. Kurwa, kilometr na wstecznym popierdalałem, żeby ustąpić przejazdu. Musze jednak przyznać, że za komuny to do 3 domów potrafili asfalt wylać.

Jadę ja taką niby ścieżką, niby dróżką do wioski, która liczyła jednak więcej niż 3 chałupy. Odnajduję adres zlecenia, gdzie zastają chałupkę około 100-letnią, trochę zaniedbaną, ale w obejściu czysto. Na podwórku kurki, kogucik, piesek na łańcuchu przy budzie, kaczuszki. „Wsi spokojna, wsi wesoła” chciałoby się rzec. Przed chałupką, na ławeczce skleconej z 3 desek siedzi dziadek – pomarszczony, zastygł w bezruchu wpatrzony tępym wzrokiem w dal, tylko poruszająca się klatka piersiowa pokazywała że jeszcze żyje i oddycha. Na głowie kapelusz, w ręku laseczka, trzymana w pomarszczonych dłoniach.

- dzień dobry – rzekłem w jego stronę.

Zero reakcji, nawet wzroku nie oderwał z marzeń o przeszłości. Żyjący relikt z czasów Piłsudskiego.

- Słyszy mnie pan, halo? – zapytałem, nie wierząc w żadną już odpowiedź.

Rozglądam się i szukam innej duszy. Przede mną otwarte drzwi, zasłonięte szmatą, by muchy i inne ustrojstwo latające nie właziło do mieszkania, brzęcząc w nocy gospodarzom nad uchem

- HALO! – Krzyczę w sieni domu, rozglądając się, czy wynajdę jakiś ruch lub inne ślady bytności człowieka, oprócz żywej skamieliny, siedzącej przed domem i podążającej w stronę światła.

Wchodzę do kuchni. Na kuchni opalanej drewnem stoi garnek z gotującą się strawa. Zaskoczony jestem, bo co prawda czas w tej kuchni zatrzymał się jakieś 50 lat temu, jest czysto, wręcz przyjemnie, tak…. dziwnie.

-HALO! – podnosze głos, czując się jednak troche nieswojo. Niby ktoś tu jest, a jednak nie ma. Cisza, spokój, tylko odgłos bulgotania zupy, mąci ten sielankowy mogłoby się wydawac obraz.

Drzwi na lewo ode mnie uchylają się. Staje w nich kobieta, około 60 letnia, korpulentna ale ubrana schludnie, czysto, z siwymi włosami na głowie.

- Ciiiii – i pokazując palcem na swoje usta, prosi bym mówił ciszej. – Marysia próbuje zasnąć.

No dobra, nie ma sprawy myślę. Niech sobie śpi. Ściszonym głosem tłumaczę kobiecie po co przyszedłem, jakie czynności musze zrobić do sprawy, która odbędzie się niedługo. Zofia słucha mnie w milczeniu, potakuje głowa. Pytam o powód umieszczenia dzieci w rodzinie zastępczej, bo szczerze mówiąc nie chciało mi się sprawdzić w aktach zgromadzonych dokumentów. Wywiad to wywiad a ja wiem co sprawdzać i o co pytać.

- Niech Pan wejdzie do pokoju – to była jej odpowiedź na moje pytanie. Zatrwożyłem się, nie wiedząc co tam spotkam.

W panującym półmroku zobaczyłem łóżko, a na nim postać. Żywe wyobrażenie śmierci. Leżąca kobieta z każdym oddechem pojękiwała, a z zapadniętych policzków wydobywał się świst powietrza. Półprzytomne oczy spojrzały na mnie, a potem na kobietę stojąca koło mnie i ledwo słyszalnym szeptem zapytały:

- Mamo, kto to?

- Kurator z Sądu, córeczko przyjechał, w sprawie dzieci – matka przysiadła na łóżku i złapała córkę za rękę, która zszarzała nie miała siły już odwzajemnić uchwytu.

Oczy ponownie zwróciły się na mnie. Nie wiem czy jeszcze mnie widziała. Stałem i patrzyłem. Grałem jebanego twardziela. Dlaczego kurwa musze grac i udawać że to na mnie nie działa. Jestem kurwa jebany SĄD, patrzący na to i wewnętrznie nie zgadzający się z tym co widzę. Niech te wszystkie sędziny przyjdą tu i zobaczą, jak wygląda umieranie. Niech nie czytają sprawozdań, suchych faktów, tylko będą tu i patrzą, patrzą na ten skurwiały świat, pełen niesprawiedliwości.

Bądź twardy, jebany kuratorze, bądź twardy. Umieranie to twoja praca.

- Proszę – słyszalny szept zaczął świdrować mi umysł. Wytężyłem wszystkie zmysły by móc ją zrozumieć. Czułem nawet zapach śmierci. Już wiem jak pachnie śmierć. Jest słodka i mdła zarazem, wchodzi w każdy zakamarek twojego ciała i każe ci patrzeć na siebie. Nie chciałem na to patrzeć, a mimo to nie odrywałem wzroku. Zafascynowany i przerażony.

- Proszę – powtórzyła – nie zabierajcie dzieci do domu dziecka.

Czuję wewnętrznie że chce odpowiedzi, pewnie że nie zabiorę, przecież jest babcia, jest dom, są warunki.

- Nie proszę pani, ja nie przyszedłem w tym celu. Pani mama będzie dla nich rodziną zastępczą, dopóki pani nie poczuje się lepiej, żeby sama się nimi zajmować. Proszę naprawdę się nie przejmować. Dzieci tu zostaną.

Czułem że prawię banały. Ale nic innego nie przychodziło mi do głowy. Głupie to – wyzdrowieje, poczuje się lepiej. Przecież ona wie że UMIERA!

- Ja umieram – odpowiedziała i przymknęła oczy. Matka jej wstała i zaprowadziła mnie z powrotem do kuchni. Usiedliśmy przy stole a w jej oczach widziałem łzy.

Wracając do domu myślami byłem cały czas w tamtym pokoju, myśląc o umierającej kobiecie, której ostatnimi myślami, były myśli o dzieciach. Nie rozpłakałem się, tylko naciskałem bezwiednie pedał gazu, nie patrząc na prędkościomierz. Ocknąłem się wtedy, gdy na zakręcie zarzuciło mnie, o mało nie wpadając do rowu lub nie rozbijając się na drzewie. A myślałem, kurwa, że jestem twardy.