Opowieść Wigilijna

Pukam cichutko swoimi kuratorskimi paluszkami we framugę drzwi, które co prawda lata świetności mają dawno za sobą ale wbrew prawom fizyki opierają się jeszcze upływowi czasu. Pukam cichutko, by nie zbudzić jaśnie najjaśniejszej pani, która po pozbyciu się dwójki dzieci, dogorywała w swojej dziupli nękana omamami trzeźwości. Chuj. Za cicho bo nikt nie otwiera. Pukam więc mocniej mając nadzieje że ją zastanę w jej mieszkanku i przeprowadzę wywiad o urlopowanie dzieci na święta z bidula, bo przecież niby bardzo je chce. Oczywiście, pewnie że marzy o tym by spędzić czas z dziećmi, przy choince, lampkach, prezentach, śpiewając kolędy przy stole, głaszcząc i przytulając po małych główkach swe dziecinki. W telewizji puszczą pastorałki i inne przyśpiewki, a cała rodzina przy stole będzie wpierdalała wigilijnego karpia, tak szczęśliwie kupionego na przecenie w pewnej sieci marketów. Ahh, to będzie sielanka, ze słomą pod obrusem i dwunastoma wigilijnymi potrawami, a marzeniem dzieci będzie nie wrócić już po świętach do bidula, tylko zajmie się nimi trzeźwa i pracująca mamusia.

       A tak w ogóle to wkurwia mnie ta jebana niesprawiedliwość. Dlaczego ja musze zapierdalać za marne grosze i brać kredyt hipoteczny by kupić sobie jakieś małe mieszkanko w bloku i co miesiąc becelować do banku jakąś sumę pieniędzy, a taki zajebiście zapijaczony patol ma mieszkania komunalne. Albo dlaczego normalna rodzina tylko skromnie żyjąca na mieszkanie będzie czekać latami, a jak patolce zabierze się dzieciaki, to nagle gmina znajduje lokal dla niej, by dzieci miały szansę powrotu znów pod jej skrzydełka. Ty zapierdalaj na etacie i spłacaj kredyty, a patol…, no cóż, póki opłaca czynsz nic mu nie grozi. A jak sam nie zarobi, to opieka da na opłacenie… i wodę podłączy, i energie elektryczną, i na żarcie da….. Nie to żebym nie miał odruchów ludzkich, ale jak tracisz dzieci i nie wrócą do ciebie po kilku miesiącach, to wypierdalaj z mieszkania pod most i nieważne czy twoje czy nie, czy własnościowe czy spółdzielcze. Mieszkanie idzie na utrzymanie twych dzieci w bidulu czy innej placówce a Ty co najwyżej możesz do rzecznika Praw Obywatelskich napisać i poskarżyć się na niesprawiedliwość wymiaru sądowego. Najlepiej ze schroniska dla bezdomnych.

No dobra, służba nie drużba, zapierdalać trzeba w tej robocie, bo PATOL NASZ PAN i tak naprawdę jest moim pracodawcą i chlebodawcą. A rękę która karmi szanuje się i dba jak o własną, bo jakby takich nie było, to i by pracy nie było, i chlebusia bym nie kupił i w ogóle pewnie bym pod mostem mieszkał, bo za co kredycik wziąć na mieszkanko? Wiec trzeba szanować swego szefa i dbać jak o własna matkę.

       Łapie za klamkę drzwi. Klamka zostaje w dłoni. Ojej, może narzędzia mam w samochodzie i naprawię te drzwi, bo jakże tak mój pracodawca może bez klamki mieszkać? Głupi ja, popsułem, zniszczyłem i powinienem odkupić jak najszybciej, by moja chlebodawczyni się nie zdenerwowała i nie nakrzyczała na mnie. Jeszcze po złości sporządnieje i strącę ją, a wtedy mój etat okaże się zbędny i zasilę szeregi bezrobotnych….. Nie. Klamka do naprawienia.

Na szczęście drzwi się otworzyły mogłem powoli wejść do mieszkania. Ojej, olaboga, co za zapach niemiły dotknął moje nozdrza. Bidulka, muszę jej odświeżacz kupić bo pachnie niemiło moczem. Pewnie piesek się zsikał a ona zapomniała posprzątać. Zaraz wezmę szmatkę i powycieram jej podłogę, co by bidulka moja nie wdepła i nie poroznosiła po innych pokojach szczoszków pieska. Dobrze że wożę ze sobą środki chemiczne, to zaraz na kolanach szybikiem ogarnę jej podłogę a i od razu pokoje przelecę, skoro już kleknę.

       Ale tutaj w tym pomieszczeniu mojego chlebodawcy nie widzę. Pewnie zmęczona w pokoju przysnęła, przygotowując się od kilku dni do wigilii. Spojrzałem na kuchnię w której jestem i żałuję teraz że mam trochę mało czasu. Okien nie umyła, pewnie gości miała bo butelki po wódce stoją. Ehh, no tak, sąsiad urodziny miał i pewnie wpadł z malutkim toastem. Ta życzliwość i dobre stosunki sąsiedzkie tak mało widoczne w dużych miastach. Zapomniała moja chlebodawczyni posprzątać pewnie, zafrasowana ubieraniem choinki i robieniem generalnych porządków w mieszkaniu. Bidulka, jak ja jej współczuję.

Od kuchni w której się znajduję prowadzą drzwi do pokoju, w którym to przeważnie rozmawiałem wcześniej z moją SZEFOWĄ. Łapię za klamkę, która jakimś cudem nie została w mojej dłoni i moim oczom ukazał się widok….. a raczej zapach, który uderzył w moje nozdrza i spowodował lekki odruch wymiotny. Zapach wódy, papierosów i przepoconych ciał.

       W zaciemnionym pokoju przebywało z 5 osób. Wszystkie one siedziały w milczeniu, kierując swój wzrok na mnie, stojącego z rozdziawioną japą w drzwiach do pokoju. Normalnie kurwa, Pan Japa ze mnie zrobił się w tym momencie i jeszcze tylko tekstu o Zulu-Guli brakowało. Jeden z facetów, najbliżej mnie się znajdujący oparty był w kuckach o ścianę – palił jakiegoś peta a w ręku trzymał kubek z winem. Zaczął cos bełkotać w moją stronę w stylu co tu robię, kim jestem i takie tam pierdolenie w bełkotliwym slangu. Rozglądam się dalej w poszukiwaniu mojej patolki, znaczy chlebodawczyni, co by namierzyć ją kuratorskim wzrokiem i zapytać czy nie potrzebuje mojej pomocy, w końcu jestem tu po to aby pomagać i chuchać na nią, dbać i martwić się o jej jakże smutny, zapijaczony los.

       Drugi z meneli siedział na taborecie przy stole. Jakoś tak dziwnie się kiwał – w przód i w tył. Robił to na tyle dziwnie i niebezpiecznie że pomyślałem że zaraz wyjebie się na plechy i wyrżnie swoją malutka główką o telewizor, który grał za jego plecami. Ogólnie to chyba tracił kontakt z rzeczywistością, bo białka w oczach zawało mi się widzę, gdy jego źrenice wędrowały do góry w momencie odchylenia do tyłu, by po chwili wrócić na swoje miejsce gdy odzyskiwał równowagę i pochylał się do przodu. Przekomiczny obrazek podczas którego oglądania żałowałem że nie mam telefonu by nagrać to i wrzucić fejsunia. Kasę chociaż jakąś konkretną bym zarobił.

- gdzie jest Iksińska – pytam się tych dwóch meneli, którzy odpowiadają mi bełkotliwie pytaniem na pytanie kim jestem. Chuj cie to obchodzi pomyślałem, bo nie mam zamiaru dwóm lumpom reprezentującym pokłady lumpenproletariatu społecznego tłumaczyć się ze swojej wizyty. Chce zobaczyć Iksińską, bo w końcu wniosek o urlopowanie rzecz święta, choć z góry wiadomo że gówno z tego będzie.

       Przemieszczam się do drugiego pomieszczenia, znaczy pokoju. Drzwi uchylone, to zaglądam nieśmiało czy aby tam mojej cudownej Matki Polki nie ma schowanej. I zaskoczenie wielkie mnie ogarnęło, jak dzieciaka który w oczekiwaniu na prezenty pod choinką dostał wymarzony podarek. Normalnie kurwa poczułem się tak miło i przyjemnie zdziwiony, tak ma dusza się radowała, tak mi krew w żyłach buzowała, tak podniecenie mną targało, gdy widziałem ten widok, widok mojej chlebodawczyni….

„Leżeli wtuleni w siebie w ekstazie podniecenia, dotykając się swymi ustami nie zważając na otoczenie i osoby które znajdują się obok nich. On delikatnie masował jej pierś, a jej rozchylone wargi wydawały z siebie jęk rozkoszy. Druga ręka masowała jej udo i krocze intensyfikując doznania. Ona trzymała go za sflaczałego penisa, szarpiąc nim tak, jakby miała zamiar go co najmniej urwać albo wyrwać razem z korzeniami” 

Auć, kurwa mać, aż mnie zabolało.

       Nie przyglądałem się dłużej, co by nie obrzydzić sobie seksu na jakiś dłuższy czas, choć raczej chyba mi to nie grozi, co najwyżej chwilowym brakiem partnerki, ale garbaty nie jestem więc sobie poradzę. Zawsze mogę założyć profile na stronach randkowych i zacząć wybierać wśród setek tysięcy kobiet w bliższej lub dalszej okolicy. Problem w tym, że niektóre to mogą być patolki, umalowane i ubrane jak stróż w Boże Ciało, ale będę liczył na swoje wyczucie i umiejętność poznawania się na ludziach. Hmmm, musze spróbować i opisać swoje doświadczenia w jednym z opowiadań. Haha, może następnego bloga stworze. To jest myśl J

       Odwracając głowę od aktu kopulacji mojej chlebodawczyni z jakimś nie do końca umytym menelem, którego sflaczały kutas nie chciał stanąć na wysokości zadania, mimo tego że pchał brudne łapska w jej zarośnięte i oklapłe krocze, miętoląc w międzyczasie jej obwisłą i suchą czterdziestoletnią pierś, spojrzałem na wyro stojące w drugim rogu pokoju. Pod barłogiem i zatęchłymi  szmatami leżała druga parka, obejmująca się pięknym uściskiem. Ci przynajmniej spali i nie próbowali kopulować na moich oczach i innych meneli znajdujących się w mieszkaniu.

       Odwróciłem się i wróciłem do pierwszego pomieszczenia. Kiwający się menel z wywalającymi się białkami w oczach wybełkotał w moja stronę:

- A czego tu szukasz?

- Niczego – wyszedłem z mieszkania, czując na sobie smród meliny.

Tego samego dnia udałem się do bidula. Dwoje dzieci menelki gdy mnie zobaczyły podeszły nieśmiało gdy z wychowawcą piłem szybką kawę.

- A nie wiem pan czy pójdziemy na święta do domu do mamy? – zapytała mnie 11-letnia dziewczynka o buzi aniołka. Jej młodszy braciszek patrzył na mnie swoimi dużymi oczami w nadziei ze na kilka dni przed wigilia przekażę im dobrą nowinę.

- ja niestety nie wiem – odpowiedziałem – to pani sędzia musi wyrazić zgodę.

- To powie jej pan że my chcemy iść do domu – poprosiła mnie dziewczynka.

- oczywiście że powiem.

Kłamałem patrząc w oczy dzieciom.