Lajcik jak cholera

W życiu Patrycji nastał wielki przełom życiowy. Ta 16-letnia dziewucha, o twarzy aniołka i dobrotliwym serduszku, co to żadnego zwierzaczka nie skrzywdzi i nawet przestraszona muszkę z pajęczynki złego pająka wyciągnie, po osiągnięciu rzeczonej granicy wieku, dostała jakby całkowitej szajby i odjebało jej, przekręcając jej myślenie o 180 stopni. Postanowiła zostać EMO. Emoludek to taki śmieszny stwór, co niewiele zastanawia się swoja przyszłością, żyjąc dniem dzisiejszym i zamartwiając się, jak to zjebane ma się życie i jak to wszyscy wokoło nie rozumieją jej. Coś w tym było. EMO-Patrycja wychowywana była przez matkę, będącą pracownikiem urzędu gminnego, a cały dochód rodziny wraz z alimentami oscylował w granicach 2500 złotych miesięcznie. W domu nie było biedy, matka dorabiała jak mogła, dziewczyna na swoje potrzeby w sezonie babrała się w ogrodnictwie. Typowa nastolatka, z mankamentem rozbitej rodziny. No, ale przyszło EMO jako manifest swojej niezależności, i matka pewnie i to by przełknęła, czekając aż jej przejdzie i skończy się farbowanie włosów na czarno oraz mazanie swoich oczu kredką w kolorze hebanu, nie mówiąc o ciuchach i butach typu Martens Glan’s edition. Emoludkowi odpierdalało w domu.

„Proszę sąd o pomoc mi w zdyscyplinowaniu córki. Od około pół roku nie potrafię sobie poradzić z jej wychowaniem. Lekceważy mnie, nie wraca na noc do domu, wyzywa mnie, stosuje wulgaryzmy, kradnie pieniądze, pali papierosy i podejrzewam że próbowała narkotyków. Wiele razy wyczułam od niej alkohol. Zgłaszałam problemy w szkole, byłam z nią w poradni psychologiczno-pedagogicznej, lecz nikt tak naprawdę nie potrafi mi pomóc, bo w szkole jest lubianą i grzeczna uczennicą. Ponadto montuje sobie blachy na twarzy, przekłuwa się w różnych miejscach, podejrzewam że także w intymnych, przez co obawiam się, o jej zdrowie. Ma zrobiony tatuaż na lewej ręce. Córka zastrasza mnie, straszy że pójdzie do Domu Dziecka i opowie że ja ją biję, przez co zostanie mi odebrana. Proszę o jakąkolwiek pomoc”.

Taki mniej więcej, ze zmienionymi poniekąd szczegółami, trafił list do sadu, a w konsekwencji na moje biurko, co by sprawdzić, jak wygląda poziom demoralizacji nieletniej i czy potrzeba wobec niej zastosować przewidziane UPN-em środki wychowawcze.

Siedzę u nielaty w domu i patrzę na tego EMO-ludka z lekkim uśmiechem na twarzy. Jak żałośnie ta dziewczyna mnie rozśmieszała. Pomalowane na czarno oczy i wargi, pociągnięte czarna szminka. Żuła gumę i patrzyła na mnie. Ruszając brodą, ruszały się także dwa ćwieki wbite po bokach brody. Ale ona musi być kurwa cool zajebista. Czarne paznokcie, co chwile zerka na nie nerwowo, lecz stara się dosyć długo wytrzymać mój wzrok na sobie, gdy na nią po raz pierwszy spojrzałem. Na pierwszym spotkaniu nigdy nie odpuszczam i patrzę się w oczy aż taka gówniara czy gówniarz spuszczą wzrok. Nauczyła mnie tego pewna historia, gdy jako początkujący kurator wszedłem do mieszkania, zajmowanego przez, jak się okazało, kilku młodocianych uciekinierów. Zdewastowany lokal należał do jednego z nich, a raczej rodziców, którzy wybyli gdzieś w długą. Wszedłem tam poprzez uchylone drzwi bo usłyszałem że ktoś jest w środku. Trafiłem na libację młodocianych. Nielat, który był pod nadzorem, w popisie przed kolesiami stanął przede mną i kazał mi wyjść. Bezczelnie patrzał mi w oczy z głupim uśmieszkiem. Nie odwróciłem wzroku, tylko powiedziałem żeby kazał opuścić mieszkanie swoim starszym kolegom. Odpowiedział wtedy „bo co?”.

- Nic – ja także odpowiedziałem, a on coraz bliżej przysuwał swoją głowę do mojej, dalej mi patrząc w oczy – powiesz kolegom żeby sobie poszli do domu – powiedziałem spokojnie nie odrywając wzroku od niego.

Atmosfera robiła się bardzo gorąca, to wszystko trwało w rzeczywistości może kilkanaście sekund, ale ja czułem, że nie mogę odwinąć się na pięcie i wyjść. Tym bardziej że reszta, jakiś 3-4 innych nielatów mnie obserwowało. Stałem tak i szczerze mówiąc nie wiedziałem co będzie. Jak na mnie się rzucą, to przejebane. Jak nielat mnie uderzy, to także przejebane. Jak odpuszczę – jeszcze gorzej.

Wybawienie z opresji i nieciekawej sytuacji przyszło od strony innego nielata. Wstał on i po prostu walnął ręka mojego nadzorowanego lekko w głowę, ze słowami że on wychodzi. Razem z nim podnieśli się inni nielaci i wyszli a mój debil spuścił głowę i stanął pod oknem, w znacznej odległości ode mnie.  Od tamtego czasu nauczyłem się, żeby nie spuszczać wzroku, jak ktoś na ciebie patrzy w ten sposób, siłując się. Na szczęście z nielatami to działa. Jeszcze.

Wróćmy do naszej nielaty. W jej obecności wypytuje matkę o wszystkie problemy wychowawcze. Matka relacjonuje jak najęta, lecz stara się już wybielić córeczkę, że jest lepiej, że mniej się kłócą, że ona już z pedagogiem rozmawiała, że może za szybko złożyła wniosek do sądu, bo nie jest tak źle. Kurwa, WHY, LEO, WHY, chciałoby się rzec, bo cała machina ruszyła nie po to, by teraz umarzać postępowanie. Najprościej, napisać do sądu że sobie nie radzę, niech kurator przyjedzie, sąd wyznaczy termin wysłuchania, a potem umorzy. 30-40 % spraw w ten sposób się odbywa – w chuj czasu na to jest tracone i pieniędzy podatnika, a potem ludzie z rzeczywistymi problemami dziwią się, ze taka przewlekłość postępowań. Podczas moich odwiedzin pogadałem jeszcze z emoludkiem, wrzuciłem jej kilka dosadnych słów, postraszyłem ośrodkiem szkolno-wychowawczym, kazałem słuchać się matki i inne pierdolenie, które pewnie na niej nie zrobi żadnego wrażenia, ale ja w sprawozdaniu to ujmę. Na koniec mamusia mi podziękowała i stwierdziła, że teraz to pewnie już wszystko będzie dobrze, a córeczka stanie się grzeczniutką dziewczynką, z warkoczykami zaplecionymi czerwonymi wstążeczkami. Zadzwoniłem następnego dnia jeszcze do szkoły, gdzie zblazowana pedagożka powiedziała mi, że nic w szkole odnośnie nielaty się nie dzieje, lecz matka jest dziwna, bo przychodzi i tylko ma pretensję do córki, że w domu jest niegrzeczna i sprawia jej problemy wychowawcze.

Ok. Już widzę hejterów internetowych, którzy wypisują mi, ze pewnie matka nie jest autorytetem dla córki, nie radzi sobie z nią, to wina rozbitej rodziny. Wiem, kurwa, że są takie przyczyny i zalążek problemów jest w postawach matki, lecz co ja na to poradzę. Nielata ma wyjebane, szmaci się, chleje, ćpa i wbija sobie gówno w twarz, to nic na to nie poradzę. Jak matka nie zrozumie, że sama ze sobą także musi cos zrobić, to potem będzie żałować i płakać po nocach, gdy córeczka z brzuszkiem zawita w gościnne progi rodzinne, ze słowami że nie wie kto jest tatusiem, bo naćpana i pijana leżała na jakiejś melinie i pewnie kilku ją dymało na wszelkie możliwe sposoby.

Tak jak przypuszczałem. Nieletnia na sprawie sadowej została pouczona. Matka wybieliła ja na wszelkie możliwe sposoby tak, że prawie to kryształowe dziecko w domu, które drewna porąbie i węgla do piecyka podrzuci, by mamusia z łóżka nie musiała wstawać za wcześnie, a i jeszcze herbatkę z cytrynka przyniesie. Matczyna miłość. Chorobliwa wręcz miłość. Aż przypomniała mi się „Ballada o Januszku”.

Mija miesiąc i matka przychodzi do mnie, że ona sobie nie radzi. No i co w związku z tym, pytam wcale nie zaskoczony jej obecnością u mnie, spodziewając się takiego obrotu sprawy. Mamusia płaczliwym głosem opowiada, jak to córeczka wywędrowała gdzieś na cały weekend, a po powrocie do domu powiedziała jej, że piła z jakimiś facetami i się pierdoliła (cytuję słowa mamusi) i ma w dupie ja i całą szkołę.

- Panie, co ja mam zrobić – pełnym zniechęcenia głosem mówi w moją stronę.

- Składa pani ponownie wniosek o demoralizację, bierze pani opinie ze szkoły, jeśli ostatnio zaczęła wagarować. Zrobić jej badania w poradni psychologicznej, może umieści ją pani w jakimś ośrodku młodzieżowym, lub socjoterapii. No i niech Pani idzie z nią do ginekologa, niech jakieś tabletki antykoncepcyjne jej da, bo jeszcze z brzuchem wróci ze swoich eskapad.

Ojciec nielatki nie interesuje się nią od dobrych kilku lat. Łoży jakieś tam alimenty i poza tym ma wyjebane co jego Emo-córeczka odpierdala. Pogubiło się biedne dziewczę, ale do kurwy nędzy, wszystko ma swoje granice a ona nie jest dziesięciolatką. Na koniec rozmowy matka pochlipała w chusteczkę, ponarzekała, jaki to ciężki los ją spotkał i solennie zarzekała się, że ponownie napisze podanie na córkę do sądu o demoralizację.

Po kilku dniach dostałem telefon. Młoda poszła znowu się kurwić, a matka nie wie gdzie. Nie chce już jej wychowywać. Ma jej dość. Chce żeby poszła do Domu Dziecka, bo nie chce brać odpowiedzialności. Jest zdesperowana i marzy o spokoju, bo ze względu na córkę zaczęły się jej problemy w pracy. Po dwudziestu minutach rozmowy sam mam ochotę pierdolnąć słuchawką. Mówię jej  żeby złożyła w sądzie wniosek o umieszczenie nielatki w Domu Dziecka. Tłumacze jej, że będzie się to wiązało z ograniczeniem jej władzy rodzicielskiej. Nie zależy jej na tym, ona jej już nie chce.

Desperacja matki była tak wielka, że tego samego dnia jeszcze przed zamknięciem biura podawczego, taki wniosek został złożony, a ja nazajutrz dostałem zlecenie na pilny wywiad środowiskowy, odnośnie czy dobro małoletniej nie jest zagrożone, ponieważ matka chce się jej pozbyć z domu. Uzasadniając potrzebę umieszczenia emoludka w bidulu napisałem:

„Zachowania świadczące o demoralizacji małoletniej, trwają co najmniej dwa lata. Matka przez długi czas próbowała radzić sobie z tak destrukcyjnymi zachowaniami córki, tym bardziej że w środowisku szkolnym funkcjonowała bez zarzutu. Jednakże ostatnie problemy wychowawcze, w tym nocowanie poza domem, picie alkoholu, podejmowanie kontaktów seksualnych ze starszymi mężczyznami spowodowały, że małoletnia nie poddaje się żadnym wpływom wychowawczym ze strony matki. Ponadto, matka małoletniej złożyła pisemny wniosek, o umieszczenie jej dziecka w placówce opiekuńczo-wychowawczej, ze względu na niemożność sprawowania opieki. Obawia się, że córce stanie się krzywda, a ona zostanie pociągnięta do odpowiedzialności karnej. W rozmowie ze mną oświadczył, że NIE CHCE sprawować opieki nad swoim małoletnim dzieckiem”.

Oczywiście nie cytuję dosłownie, lecz coś w ten deseń. Nielata nic nie wiedziała o poczynaniach matki i po kilku dniach została dowieziona do placówki, mieszczącym się w innym mieście. Skwitowała to w ten sposób:

- I co kurwo, pozbyłaś się mnie, tak jak i ojca!!!

Pewnie to jest przyczyna całych problemów w rodzinie. Czeka ja teraz co najmniej 2 lata w bidulu, by w wieku dorosłym już, czyli po swojej osiemnastce, wrócić na łono rodziny, by pewnie dalej wkurwiac mamusię i drzeć z nią koty. Ale nie uprzedzajmy faktów.

Patrycja w Bidulu była gwiazdą. Emo-ludek świetnie zaczął się dogadywać z innymi współplemieńcami bidula, podporządkowując sobie kilka młodszych dziewczyn, a wśród starszych chłopaków zdobyła sympatię, dobrze robiąc loda i dając dupy za osiągnięcie pewnych korzyści materialnych lub innych przywilejów. Naiwni ci, co myślą, że dzieciaki w bidulu nie pierdola się po katach. Popytajcie wychowawców, jeśli takich znacie, a jeśli prawdę wam powiedzą, to się bardzo zdziwicie. Przecież to całkiem normalne, że 16, 17 robią sobie dobrze, nie zważając na zabezpieczenia, a seks traktują instrumentalnie. O tym, moi kochani czytelnicy, nie oglądnięcie w TV, ani nie przeczytacie w żadnej innej gazecie. Osobiście uważam, że powinno się uświadamiać te dzieciaki a najbardziej pobudliwym seksualnie dziewczynom, dawać środki antykoncepcyjne, bo przecież nie stać ich raczej, by kondomy kupować systematycznie. W każdym bądź razie, jeżeli w jednym bidulu jest 60 dzieci w wieku bardzo różnym, to nocne zabawy są tam na porządku dziennym.

Patrycja gwiazdorzyła około 1 roku. Potem ze zdziwieniem zorientowała się, że nie dostała okresu. Czekała jeszcze miesiąc aż dostanie, i w końcu poszła do wychowawcy, pełna strachu że chyba jednak któryś ja zapłodnił. Potem szybkie sikanie na test, który dwiema malutkimi kreseczkami potwierdził, że oto w jej bądź co bądź pięknym brzuszku rozwija się ukochane i wyczekiwane maleństwo.

Od tamtego okresu zaczęła się walka z czasem. Lekarz ginekolog wyliczył, że termin porodu to jakieś 2 tygodnie po osiemnastce. Patrycja, na co mieli nadzieję wszyscy wychowawcy, w dniu swojej osiemnastki jest ekspediowana do matki, a będąc u niej rodzi swojego dzieciaczka. Sprawa czysta i zamknięta, tym bardziej, że Nielatka nie wskazała żadnego ojca dziecka, twierdząc ze nie pamięta. Ot, umknęło jej, komu dupy dawała. Smutne to, bo przecież to dziecko, lecz cóż było zrobić, pasa cnoty ani korka nikt jej nie założy.

Po zajściu w ciąże, Patrycja usiadła na dupie. Przestała uciekać, przesiadywała całe dnie w pokoju. Z powrotem zaczęła nawiązywać relacje z matką. Im większy brzuch, tym matka częściej ją odwiedzała. W końcu obiecała że pomoże jej w wychowaniu dziecka, Patrycja ma dalej się uczyć i jakoś to będzie.

Urodziła już formalnie będąc w domu u matki, jako dorosła i pełnoletnia kobieta. Zdrowy chłopczyk, bardzo do niej podobny. Poszła potem nawet do szkoły zawodowej, uczyć się w jakimś zawodzie. Początkowo zajmowała się małym i robiła przy nim większość czynności. Po około pół roku znudziło się jej i wyjechała, podobno za granicę do pracy. Jako że w rozmowach telefonicznych nie śpieszyło się do powrotu, matka wystąpiła o rodzinę zastępczą nad wnukiem, ponieważ córeczce nie śpieszyło się nawet do przysyłania żadnych pieniędzy. Patrycja nie stawiła się nawet na sprawę sądową.