Oblicza beznadziejności

       Wyobraźcie sobie blok. Dwupiętrowy. Na wsi. Popegeerowskiej.  Szary kolor z odpadającym tynkiem. Nie ocieplony, z wyrwanymi drzwiami wejściowymi. Dojazd droga utwardzaną, gdzie resztki asfaltu zachowały się w kępach okolicznej trawy. To kiedyś było modelowe osiedla, jebana duma lokalnego sekretarza PZPR, który na nieprzygotowane podłoże wylał kilka wywrotek asfaltu, bo wizytacja będzie. Teraz to jedno wielkie gówno, koła zapadają się w wyrwy a ja nieświadomie wjeżdżam w kurewsko głęboką kałużę, szorując podwoziem po glebie a w głowie kołacze mi następne przekleństwo typu „kurwajapierdole”.

       Parkuje pod blokiem. Gromada dzieciaków wisi na trzepaku, drąc swoje japy niemiłosiernie. Wokół pełno psów, które wyrywają pomiędzy sobą jakąś starą lalkę.  No i koty. Prychają i się stroszą, gdy jakiś kundel za blisko do nich podejdzie. Niedaleko wysypany śmietnik – nikt nie posprząta i nie podniesie. Państwo - mieszkańcy bloku, maja od tego śmieciarzy, którzy co jakiś czas opróżniają kontener. Zawsze pozostawiając to, co zostanie porozsypywane wokół przez bliżej niezidentyfikowane osoby lub przez okolicznych meneli, rozgrzebujących worki w poszukiwaniu puszek czy butelek, które potem uda się spieniężyć. 

      Przypomniała mi się historia z okresu studiowania, gdzie mieszkałem w innym, dużym mieście. Wynajmowałem mieszkanie ze znajomymi, a w zamian za mniejszy czynsz, zobowiązaliśmy się zrobić porządek w piwnicy, czyli pousuwać wszelkiego rodzaju kurestwo które tam przez lata pozbierali właściciele mieszkania. Piwnica dosyć duża, a do wywalenia miedzy innymi stara pralka Frania, jakaś wanna żeliwna, jakieś stare grzejniki. Aby się nie napracować, poszedłem do najbliższego śmietnika, co by żulów poszukać, którzy za cały złom, wyniosą nam wszystkie śmieci. Przy śmietniku stoi chłopak, i prętem rozgrzebuje worki. Ładnie ubrany, rękawiczki, dwadzieścia parę lat. Pytam go o meneli, bo mam złomu w piwnicy i trzeba wywieźć. Chłopak zgodził się zabrać wszystko i pyta która klatka. Pokazałem mu ręką, a on za 5 minut podjechał ładną osobówka z przyczepką. Z opowieści która mi przedstawił wynikało, że nie ma pracy, żona pracuje w markecie na kasie, niedawno mieli wesele, a samochód to prezent. On, żeby utrzymać samochód i zanim znajdzie pracę, zbiera złom. Robi to w innej części miasta i wieczorami (była godzina po 18 w listopadzie) bo zona się wstydzi tego czym się zajmuje. Powiedział mi także że uda mu się dorobić w ten sposób nawet 1500 złotych. Wtedy czułem się lepszy, w końcu ja po śmietnikach nie muszę zbierać, ale w pewnym sensie zaimponował mi. Schował dumę do kieszeni po to, by utrzymać rodzina którą założył. Nie chciał wyciągać ręki po zasiłek, tylko robił jedną z najbardziej poniżających rzeczy, jaka jest zbieranie złomu po śmietnikach. Sam nie wiem, czy bym tak potrafił. Ale wróćmy do opowieści.

       Jak poznać wioskę, gdzie żyją gospodarze, a jak pegeerusów. Po czystości. Na wiosce gdzie większość mieszkańców to prawdziwi, z dziada pradziada i baby prababy rolnicy i gospodarze, jest czysto. Płoty naprawione, pomalowane, domy ocieplone, elewacje czyste. Psy biegają swobodnie spuszczone w obejściu z łańcucha, zawsze mają pełna miskę. Bo są kurwa szanowane – to stróż domu i dba się o niego. Jak pies w nocy szczeka, znaczy obcy we wsi. W gospodarskich obejściach widać kury, kaczki, gęsi. Gospodarz z głodu nie umrze. Ma działkę i uprawia warzywa. Ma sad. Ma maszyny, bo często ma pole. Ma obory, gdzie jedna lub dwie krowy daje mleko. Ma ziemię, która uprawia z większa lub mniejszą opłacalnością. Dzieci pomagają w obejściu, mają swoje zadania. Nie musza kraść, chlać taniego wina i rozpierdalać się starymi samochodami - trupami po drodze. Nie znęcają się nad zwierzętami, bo zwierze w gospodarstwie spełnia określoną rolę. Albo dostarcza pożywienia, albo chroni. On wie, ze jak kopnie psa, to ojcu łapa na jego plecy poleci, żeby to samo poczuł. Proste jak budowa cepa. Wiecie jak wygląda cep, bez sprawdzania w Google?

       Duma regionu i całej okolicy to były pegeer. Zniszczony przez kapitalizm w imię opłacalności i dochodowości. Ludzi tych najnormalniej wyjebano w kosmos, zwalniając ich, z tych jak nie patrzeć, zakładów pracy i dając im trzyletnie kuroniówki (nazwa pochodzi od Jacka Kuronia, zmarłego ministra pracy, ojca Macieja Kuronia, tez zmarłego, kucharza). Siedział wtedy taki bamber i ochlejus w domu i przepijał te kilkaset (obecnie) złotych na miesiąc. Za odprawy wyrosły na domach anteny satelitarne, powodując zajebiście komiczny widok, świadczący o tym, że dzieci w dzień ślepiły przed bajkami typu Inspektor Gadget, a starzy wpatrywali się w erotyki na RTL lub Sat 1. Rosła populacja dzieci wtedy, oj rosła, bo rozrywką, jaka jest pierdolenie się bez zabezpieczeń, zajmował się każdy z nudów. Wszak płacić za to nie trzeba, a zona zawsze dupy dać powinna, i to ona niech uważa, jak w ciąże z kolejnym zajdzie.

Teraz mnoży się kolejne pokolenie, nie zważając na brak środków finansowych a także i mieszkaniowych, bo jak pomieścić siódme czy ósme z kolei na dwóch małych pokojach. Ale kogo to kurwa obchodzi, przecież nie ich.

       Stoję przed tym blokiem i rozglądam się wokoło, szukając tabliczki z numerem, czy aby dobrze trafiłem. Nie ma. Przez okno wygląda jakaś bezzębna kobiecina i mi się przygląda. Obserwuje. Nowy jestem. Mam jakieś papiery w łapie. Pytam ja o Iksińską, czy tu mieszka. Odpowiada że na drugim piętrze po prawej stronie.

       Wchodzę. Klatki opisywać nie będę. Strach  ścian się dotknąć i poręczy, ale dumnie krocze na drugie piętro. Najlepsze są stopnie, takie „wyjedzone” po środku, od ciągłego deptania, starły się i skruszyły. Tanie, beznadziejne materiały nie wytrzymują próby czasu. Staje przed drzwiami i pukam. Dzwonka jak zwykle brak.

       Iksińska złożyła wniosek o pozbawienie ojca władzy rodzicielskiej. Często spotykane, przeze mnie robione wywiady. Ojciec nie interesuje się, nie łoży, nie odwiedza dzieci. Po prostu ma wyjebane na to co spłodził i w ogóle tym się nie interesuje. Alimenty płaci Fundusz Alimentacyjny – do 500 złotych na jedno dziecko, a takiego pojeba ściga komornik, lub co jest częstsze, nie mogąc niewiele ściągnąć, ląduje w zakładzie karnym za niepłacenie alimentów.  Odebranie praw rodzicielskich ma sens - po co tatuś ma w przyszłości babrać w życiu dziecka, niech spierdala zachlewając swoją mordę. Gdyby pracował legalnie to chociaż dziecko po jego zgonie rentę rodzinną by miało, a tak to nic nie dostaje oprócz rzekomych alimentów.

       Drzwi otworzył mi starszy facet. Po 50-tce. Cos jadł, bo przeżuwał w swej gębie jakieś żarcie, a z wąsów które wyhodował pod swoim wielkim nosem, spływał jakiś sos. Najlepszy był barnej, jaki wystawał przez futrynę drzwi. Tak wielkie brzuszysko, ze ledwo kolana było widać, w myśl przysłowia chyba, że „dobry gospodarz konia pod dachem trzyma”. Lustrzyca od wielu lat pewnie go trapi. Na całość sylwetki, oprócz dresów ortalionowych naciągnięta była brudna, biała podkoszulka, ochlapana w kilku miejscach rzekomym sosem. Komiczne były jego nóżki, takie króciutkie i cienkie. Jak one utrzymywały go to nie wiem. Wytrzymałość ludzkiego organizmu jest zdumiewająca.

       Zapytuję o Iksińską, okazuje się że to jego córka. Zaprasza mnie do środka, podając rękę na powitanie, wytarłwszy ją uprzednio w spodnie. Przywitałem się. Zaprosił do mieszkania. Po wejściu na przedpokój, zobaczyłem całą ścianę usianą półkami i wieszakami. Ledwo do pokoju się przedostałem. Na półkach buty, stare, nowsze, kapcie, klapki, buty dużych i małych dzieci. Multum butów. Na wieszakach pełno kurtek, od ładnych, nie zniszczonych, po jakieś kufajki i rzeczy robocze. Śmierdziało brudnymi i przepoconymi skarpetami. Nieprzyjemnie.

       Wszedłem do pokoju. Na przeciwległych ścianach stoją dwa tapczany, na oko maja po 20-30 lat. Przykryte kocami. Po środku równie stara ława, z odpryskami, poprzepalane ślady w niektórych miejscach. Niejedno przeżyła. Mieszkanie ogólnie było zaniedbane, aczkolwiek w miarę czyste. Na starych meblach poukładane jakieś bibeloty, mające po dwadzieścia i więcej lat, takie sprawiały wrażenie. Na podłodze wytarty dywan.

Usiadłem na kanapie, rozłożyłem zeszyt. Za chwilę z łazienki wyszła kobieta. Na oko 30-letnia, ale zmęczenie odbijało piętno na jej twarzy. Widać było resztki młodości, bo musiała być piękna kobietą jakieś 10 lat temu. Ubrana w zniszczony sweter, spodnie dresowe. Smutny uśmiech i poobgryzane paznokcie – tak pokrótce mógłbym ją opisać.

Wytłumaczyłem jej cel swojego przybycia. Pokiwała głowa ze zrozumieniem a cała twarz zrobiła się smutna. Zestresowała się, była spięta, nawet trochę przestraszona. Zażartowałem coś, uśmiechnąłem się, żeby rozluźnić atmosferę. Poinformowałem, że jeżeli będzie miała jakieś pytania, to żeby w trakcie rozmowy zadawała.

       Z patolem, jak ustaliłem, ma dwójkę dzieci. Ślub wzięli jakieś 10 lat temu. On zaczął pić, nie interesował się dziećmi. Po jakimś czasie urodziło się pierwsze dziecko. Obecnie 7-mio letni Jaś. Z porażeniem mózgowym. Wymagający stałej i codziennej rehabilitacji. Wtedy zauważyłem, że w pokoju stoi wózek inwalidzki. Jaś ma problem z poruszaniem się. Trzeba go znosić ze schodów. Drugi synek, Tomaszek, urodził się dwa lata później. Wydawało się że zdrowy, jednakże okazało się że wadę serduszka. Wymaga ciągłych wizyt i konsultacji lekarskich, nie może się przemęczać, choć jest żywym dzieckiem i trudno go upilnować. Schorzenie jest poważne, był operowany. W tej ciężkiej opiece nad dziećmi pomagają jej rodzice – niepracujący ojciec – chorujący na cukrzycę, bez żadnych dochodów i matka, która dorabia dorywczo sprzątaniem, sama chorując na kręgosłup a jej życie polega na łykaniu środków przeciwbólowych. Matka dzieci ma rodzinne i świadczenia z funduszu alimentacyjnego – jakieś 1500 złotych razem z dodatkami pielęgnacyjnymi.

       Ojciec dzieci mieszka w wiosce obok, Od dobrych trzech lat nie kontaktował się z nią i dziećmi. Ma wyjebane na to. Pił wódę i lał ją, wyładowując swoja frustracje. Postanowiła się w końcu wyprowadzić od niego i zamieszkała ze schorowanymi rodzicami. Od kilku lat żadnej pomocy od niego.

       Trzydzieści lat i dwoje ciężko chorych dzieci. Najlepszy okres życia, gdzie powinna cieszyć się i korzystać z jego pełni, spędzony jest na walce z chorobami i rehabilitacją dzieci. Kobieta zdaje sobie sprawę że ma nikłe szanse, by na nowo sobie swój los układać. Nikt jej nie zechce z takim bagażem. Jej smutne oczy wyrażały głęboki żal a także strach o przyszłość swoja i swoich najbliższych. Gasła w niej nadzieja na lepsze jutro. 

       Wiele osób dramaty z chorymi dziećmi ogląda w telewizji. To dzieje się gdzieś daleko, poza mną i moim otoczeniem. Suchy przekaz w telewizji powoduje co najwyżej krótkotrwałe wzruszenie. Wejście do takiego domu i na żywo spotkanie się z tak wielkim ogromem tragedii ludzkich powoduje, że wracasz myślami to tamtych miejsc. Zastanawia cię los tych dzieci, jak sobie radzą, jak funkcjonuje rodzina, czy mają środki finansowe na leczenie i rehabilitacje. Krew cie zalewa, jak widzisz jednego i drugiego lumpa, który z pomocy społecznej dostaje różnego rodzaju zasiłki, które przepija tanim winem alkoholopodobnym. Wkurwia cię baba, która obwieszona złotem przychodzi po okresówkę do Opieki, a została skreślona z listy osób bezrobotnych bo odmówiła podjęcia pracy, bo kurwa ona nie będzie zwykłym robolem, choć ledwo średnie ogólne wykształcenie ma. Wkurwia cię były wojskowy, który będąc na emeryturze napierdala po pijaku swoją chorą psychicznie zonę, biorąc co miesiąc koło 4000 złotych i który swojemu 17 – letniemu synowi kazał wypierdalać z domu.

       Wkurwiasz się i co z tego. Złe emocje się kumulują i coraz trudniej znaleźć im ujście. Końca świata nie było. Trzeba żyć dalej.