Dwa standardy (cz. 2 ost.)

Zanim zaczniesz, drogi czytelniku bloga czytać dokończenie opowieści, kilka słów wstępu. Jestem bardzo miło zaskoczony, trafieniem na wykop.pl bo statystyki bloga ruszyły z kopyta, co mnie niezmiernie cieszy i zyskałem wielu nowych czytelników. Ponad 10 tys. wejść jednego dnia robi wrażenie. Dzięki bardzo także za wszelkie komentarze i maile, na które nie jestem w stanie odpisywać z braku czasu i nawału pracy, przez co także ten post ukazał się później. A szczególne podziękowania należą sie wszystkim psychoanalitykom, którzy tak wspaniale podsumowują mnie, nazywając frustratem, itp., itd. czekam na więcej, może ktoś w końcu trafi. Kilka informacji dostałem także ze zmyślam swoje historię. Ja nie zmyślam, choć przyznałem już wcześniej, że zmieniam miejsca zdarzeń, imiona, czasami liczbę dzieci, czas zdarzeń. Nie mogę pozwolić sobie, by ktoś znalazł zbyt duże podobieństwo do sprawy, która toczy się, lub toczyła w moim sądzie. Niektórzy twierdza, że zbyt mało dosadnie obecnie pisze, zatraciłem cięty język, zbyt literacko próbuje pisać. No cóż, staram się przedstawić swój świat, w którym pracuje wraz ze swoimi odczuciami. Koncentruje się na opisach środowiska, wyglądzie domu, zwracam uwagę na nie istotne z pozoru szczegóły, bo to one mówią dużo o człowieku. Wyzywam mniej od szmat, dziwek, lachociągów - jeszcze na to przyjdzie czas i to nie raz. Moje opisy ewoluują i ich charakter jest  zdeterminowany często także własnym samopoczuciem.

PS. Mój samochód wchodzi w fazę agonalną, więc pewnie niedługo dopisze jeszcze przygody które będę miał dzięki niemu. 

*****

          Lekarka zdziwiona spojrzała na mnie, gdy zapytałem czy kojarzy dziecko Brajana Iksińskiego. Jeszcze bardziej zdziwioną minę zrobiła, gdy zapytałem, czy dziecko jest szczepione w ich przychodni. Cos tam kazała posprawdzać i okazało się że jest karta założona, matka tu kiedyś była z dzieckiem, ostatnie szczepienie….. prawie rok temu. Zanotowałem, podziękowałem i poszedłem do pielęgniarek środowiskowych. Na przepisach się nie znam, ale wydaje mi się, że pielęgniarka środowiskowa powinna odwiedzić matkę i dziecko przynajmmniej dwa razy. Pielęgniarka która tam zastałem, pogrzebała coś w dokumentach i po chwili powiedziała, że była robiona kontrola w domu po urodzeniu. Tylko tyle. Kazała przyjść jak będzie kierowniczka.

Zajebiście. Dlaczego w tym skurwiałym świecie wszyscy tak olewają swoją pracę?

          Ciekawych informacji dostarczył mi miejscowy OPS. Gmina licząca jakieś 6-7 tysięcy mieszkańców, gdzie wszyscy słyszą pierdnięcie wójta. Nasza bohaterka ma fagasa. Z miasta. I do niego bardzo często jeździ, pozostawiając dzieci pod opieka teoretyczną ojca. A ojciec to hmm. Określić go można niedorajdą życiową, lub raczej miejscowym głupkiem, co to idąc rower na wieś pożyczyć, wraca po kilku godzinach pijany i nawet nie zna daty urodzenia swoich dzieci. Pije niestety dużo i choć pracuje dorywczo, to część wypłaty „przelewem” bierze. Jestem niezmiernie ciekaw jak on te dzieciaki zmajstrował, choć wydaje mi się że co najmniej połowa nie jest jego, lecz związek małżeński mają, to wszystkie z automatu w akt urodzenia mają go wpisanego.

Oddając wywiad środowiskowy zaznaczyłem, że w mojej opinii należy ograniczyć jej i ojcu wszystkich dzieci władzę rodzicielską poprzez nadzór kuratora.

Po jakimś czasie nadzór został ustanowiony, a ja powierzyłem go kuratorce społecznej, bo mieszka na terenie tamtej gminy i w częstszym kontakcie będzie.

          Jak to w życiu bywa, a w skurwiałych i beznadziejnych bytach ludzkich, bywa ze zdwojoną siłą, nie trzeba było czekać długo, aż wyskoczy jak wrzód na dupie problem w tej rodzinie. Wracając po urlopie, dowiaduję się że mąż i ojciec rodzony, jadąc nawalony na rowerze, zatoczył się pod samochód i poniósł śmierć na miejscu. Najlepsze w tym wszystkim jest to, że mamusi nie było w domku z dziećmi, odnalazła się po 2 dniach, gdy usłyszała że jej stary zginął. W międzyczasie siódemka z tej trzynastki wylądowała w Bidulu, ku uciesze Pani Dyrektor, a piątka trafiła do nowo powstałego wtedy Pogotowia Rodzinnego. Razem z Brajankiem oczywiście.

          Mamusia wyjebane miała na dzieci, wręcz zadowolona była, że pozbyła się problemów rodzicielstwa dnia powszedniego i dopiero na pogrzebie spotkała się z dziećmi. Ach, co to podobno był za lament. Patolka która w dniu śmierci męża kurwiła się na melinie, łzy ocierała chusteczka, płacząc za najtańszą trumienką, spuszczaną przez zblazowanych grabarzy do ziemi. Wkoło podobno stały dzieciaki, a połowa z nich podczas ceremonii pogrzebowej ziewała niemiłosiernie z nudów. Ksiądz cos tam bąknął pod nosem, a wszyscy po chwili rozeszli się do domów, to znaczy dzieciaki do Bidula, Pogotowia a mamusia do chałupy swojej, tym razem pustej i bez dzieci.

          Po całym tym pogrzebie, dostałem zlecenie na przeprowadzenie wywiadu środowiskowego, ponieważ przecież jest mamusia i powinna zajmować się swoją 13 dzieci. Zresztą, nikt nie brał innego scenariusza że może być inaczej.

- Wie pan, ja jeszcze nie doszłam do siebie po śmierci męża – odpowiada w moją stronę, a mnie krew zalewa, jak to kurwiszcze do mnie się odzywa – ja musze sobie wszystko w życiu uporządkować.

O czym ona pierdoli, zastanawiam się, patrząc z nienawiścią na nią. Co to kurwa jest? W Pogotowiu Rodzinnym dzieciaki chodzą i powtarzają tylko „mama, mama”, płaczą i pytają się opiekunów, kiedy ich odwiedzi, a ona mi tu kurwa pierdoli, że musi się ogarnąć. Minął tydzień od pogrzebu, a ona nawet tych dzieciaków nie odwiedziła.

- Kiedy pani była u dzieci? – pytam

- Nie miałam czasu, dużo roboty do zrobienia……. – odpowiada, zastanawiając się pewnie co wymyśleć.

- Kiedy je pani ostatni raz widziała?

- Na pogrzebie, przecież mówiłam – obruszona na mnie już jest

- To kiedy będzie pani gotowa na przyjęcie dzieci? – najgłupsze pytanie do matki, jakie mi przychodzi.

- No wie pan, to nie takie proste – „szmaciara” do której nie można mieć szacunku, patrzy w moją stronę, zastanawiając się co powiedzieć i co kurwa mi nakłamać.

- Chce pani te dzieci z powrotem do domu?

- Ale oczywiście.

          Na sprawę sądową się nie stawiła. Miałem w stosunku do niej mieszane uczucia, ale w wywiadzie napisałem, że ma warunki mieszkaniowe i powinna zajmować się dziećmi, tym bardziej że są one związane z nią w jakiś sposób emocjonalnie. Płaczą, tęsknią, czekają na nią w bidulu. Patolka co prawda kurwi się gdzieś po melinach, ale może teraz się trochę opamięta i zajmie się bądź co bądź swoimi dzieciakami.

No i jak to w życiu bywa, przestała kontaktować się z dziećmi w bidulu, nie mówiąc o Pogotowiu rodzinnym. Wyjebała na nie całkowicie. W konsekwencji najmłodsze dzieciaki rozlokowano po rodzinach zastępczych, a najmłodszy Brajanek trafił do bezdzietnego małżeństwa, które postanowiło otoczyć go opieką z myślą o późniejszej adopcji.

          Rodzina taka, także podlega pewnym czynnościom sądowym, chociażby potrzeba przeprowadzania wywiadu środowiskowego, czy mają warunki do zajmowania się dzieckiem, itp. Potem kilka razy się z nimi jeszcze kontaktowałem, albo przychodzili zapytać się, w różnych sprawach dotyczących małoletniego. Niestety, nie było kolorowo.

          Brajanek był dzieckiem bardzo specyficznym. Nowi rodzice zauważyli, że jak czegoś bardzo mocno chce, jest wtedy milutki, wręcz taka Przytulanka. Nie miał problemów, by od znajomych i sąsiadów dostawać cukierki, lody, drobne prezenty. Potrafił podejść do starszych pań siedzących na ławce i zacząć rozmowę, że pewnie są zmęczone a on jeśli one chcą to może im pójść do sklepu i cos kupić: lody, wodę, napój. Starsze panie, urzeczone rezolutnym i sympatycznym 7-8 latkiem prawie zawsze korzystały z jego dobroci, dając mu za fatygę jakieś drobne. Będąc w pierwszej klasie, od razu pokłócił się ze wszystkimi dziećmi. Póki ktoś robił to co chciał, bawił się z nim, pożyczał mu różne rzeczy, zabawki, to był jego najlepszy przyjaciel, kolega, z którym spędzał praktycznie cały czas. Lecz po jakimś czasie taka osaczone osoba przez niego miała dość jego towarzystwa, buntowała się, wręcz uciekała od niego – wtedy stawała się wrogiem, znienawidzonym wrogiem, którego trzeba niszczyć i wyzywać.

Brajanek nie lubił dotyku. Wystarczyło go dotknąć znienacka, to wpadał w taką histerie i płacz, jakby go ktoś przynajmniej mocno pobił. Potrafił nawet godzinę płakać w swoim pokoju, czekając aż ktoś przyjdzie i mu wynagrodzi cierpienie, jakąś nagrodą. Ciągle gadał bez sensu, byle gadać i wyrzucać słowotok ze swoich ust. Do osób obcych był miły, ale po chwili absorbował swoją osobą doprowadzając do tego, że trzeba było go wyprowadzać z pokoju, ponieważ nie szło normalnie porozmawiać.

          Różnego rodzaju konsultacje psychologiczne i psychiatryczne pozwalają podejrzewać RAD. Tak opowiedzieli mi rodzice zastępczy, podczas ostatniej rozmowy z nimi.

Mamusia Brajana ma go w dupie. Mieszkanie które miała zostało przejęte przez gminę, bo ona zamieszkała u jakiegoś gacha, w ogóle nie interesując się dziećmi. Zaburzenia dzieciaków w Bidulu spowodowały, ze po jego opuszczeniu wielu z nich popadło w konflikt z prawem, maja pierwsze wyroki. Jedna z córek została mamusią w wieku lat 18. Trójka rodzeństwa, która była w pogotowiu rodzinnym, trafiła do zawodowej rodziny zastępczej. Dwoje z nich prawdopodobnie uczęszcza do szkoły specjalnej. Trzynaścioro dzieci i każde już na starcie przegrało swoje życie.