Nadesłane: Ojciec

K. poznałam, gdy miałyśmy gdzieś po piętnaście lat – ona była o rok młodsza. Odwiedzałam w szpitalu koleżankę, K. leżała z nią w sali, pogadałyśmy, wymieniłyśmy się numerami i zawiązała się jako taka znajomość (akcja dzieje się nie tak dawno temu, ale jeszcze przed boomem portali społecznościowych i komunikacji przez Internet).

Już na pierwszy rzut oka w K. zwracała uwagę. Miała tik nerwowy, polegający na zaciskaniu oczu, a także rozbiegany wzrok. Mówiła dość cicho, dziwnie zbolałym głosem. To, co mnie z nią połączyło, to fakt, iż nasze matki wyjechały za granicę do pracy; moja w tym czasie była  na saksach od około dwóch lat, jej dłużej. K. została z ojcem i dwoma młodszymi braćmi w rodzinnej miejscowości, położonej dość daleko od naszego miasta.

Przez pierwszych kilkanaście miesięcy nasza znajomość ograniczała się do wysyłanych SMSów, czasem rozmowy telefonicznej, zwykle powierzchownych („co słychać?”, „w porządku, mam wakacje, jadę tu i tu” itp.). K. odzywała się regularnie, utrzymując kontakt zarówno ze mną, jak i z naszą wspólną koleżanką, do której czasem przyjeżdżała.

Po jednej z takich wizyt rozmawiałam z koleżanką o K. Zwróciłam uwagę na jej dziwny sposób bycia, tik, trudną sytuację. Koleżanka zasępiła się, a po chwili wahania powiedziała:

- Powiem ci coś o niej, ale nie mów jej, że ci powiedziałam. Ona jest gwałcona przez swojego ojca.

Zrobiło mi się słabo, a ona kontynuowała:

- Dowiedzieliśmy się już jakiś czas temu. Moi rodzice chcieli jej pomóc, zawiadomili jakąś organizację, policję, mieli zakładać sprawę w sądzie. Ale K., gdy to usłyszała, powiedziała że nie chce robić szumu. Jej starego by zamknęli, matka jest za granicą, wie, ale nic nie robi, a ona z braćmi nie miałaby dokąd pójść. Nie mogliśmy do niej przemówić, żeby zmieniła zdanie. Zostało tak, jak jest.

Jakiś czas potem K. z braćmi, ojcem i jakimś swoim chłopakiem pojechała do matki. Mieszkali tam kilka-kilkanaście miesięcy, próbowali pracować, ale nie znali języka, przy tym K. nie ukończyła nawet gimnazjum. Z tego, co pisała do mnie, pracowała matka i czasem chłopak K., natomiast reszta tej szczęśliwej gromadki po prostu siedziała tam na dupach. Z czasem K. i jej facet wrócili do Polski, do jej domu. Załatwiając jakieś swoje interesy przyjechali do mojego miasta i postanowiłyśmy się z K. spotkać, jako że nie odzywałyśmy się do siebie długo, a nie widziałyśmy jeszcze dłużej.

Facet K. był parę lat starszy, chudy, palił jak smok (podobnie jak ona) i ogólnie był typowym, lekko nieogarniętym robolem – ale, z tego co zaobserwowałam, na ten swój robolski sposób dobrze ją traktował. K. była dalej blada i nerwowa. Gdy zdjęła kurtkę, zauważyłam – co będzie ważnym szczegółem – że jej szczupła sylwetka zmieniła się: poszerzyła się w biodrach i miała brzuszek.

K. dużo w trakcie tej wizyty powiedziała. Przyznała się do bycia wykorzystywaną – od dziesiątego roku życia. W jej miejscowości, oczywiście, dużo osób o tym wiedziało i jak to bywa chuj z tą wiedzą robili. Pobyt w szpitalu, w trakcie którego się poznałyśmy, został skrócony na życzenie jej ojca, który, cytuję, „nie mógł już wyrobić”. Cała ta sytuacja stała się jeszcze bardziej chora i obrzydliwa, gdy rodzina pojechała za granicę do jej matki. K. żyła zarówno ze swoim chłopakiem, jak i starym. Zaszła w ciążę – była przekonana, że z ojcem, bo, jak to ujęła „jak mojemu facetowi powiem, że nie można, to odpuszcza, ale do ojca nie przemówisz”… Urodziła córeczkę. Wkrótce razem z chłopakiem wrócili do domu K.

Oczywiście w trakcie całej tej opowieści zadawałam K. pytania, bo historia była dla mnie niepojęta (przyznam się zresztą, że traktowałam K. z pewną dozą nieufności, ponieważ od czasu do czasu naciągała mnie na drobne pożyczki). Dlaczego jej matka nic nie robiła? Bo, jak twierdziła K., wyjeżdżając za granicę chciała uciec od tej rodziny, biedy, awantur. Awantury w trakcie pobytu za granicą były rzeczą na porządku dziennym. A dlaczego nie pozwoliła wtedy na złożenie sprawy w sądzie, zamknięcie jej starego w pierdlu? Bo jej bracia mogliby trafić do domu dziecka, a ona nie chciała na to pozwolić. Jak, do kurwy nędzy, jej facet mógł pozwolić na taki chory trójkąt? Chłopak gówno miał do powiedzenia, będąc w obcym kraju, u obcej rodziny, raz pracując, raz nie.

Najbardziej chyba zasmuciła mnie odpowiedź na pytanie, jak to jest urodzić dziecko. „Cholernie boli”, odpowiedziała K. Nie kochała swojej córeczki i więcej o niej nie wspominała.  

Moja znajomość z K. trwała jeszcze około dwóch lat. Chłopak ją zostawił, ale zaopiekowała się nią jedna z sąsiadek. Poszła do gimnazjum dla dorosłych i ukończyła je – od czasu do czasu posyłałam jej trochę pieniędzy, w zamian żądając np. kserokopii świadectw, żeby mieć pewność, że K. się uczy. Zaczęła szukać pracy i powolutku stawała na nogach. Mówiłam jej, że ma dać sobie spokój ze swoją rodziną (od czasu do czasu dzwonili do niej i robili mały spektakl nienawiści), zrobić maturę i poszukać pracy. Jednak ta znajomość stawała się dla mnie zbyt obciążająca psychicznie i stopniowo ograniczałam kontakty z K. Czasem mam z tego powodu wyrzuty sumienia, ale czułam, że niejednokrotnie K. manipulowała mną, chcąc coś uzyskać, i, jak już wspomniałam, czasem koloryzowała. Z drugiej strony, ona miała już jakieś oparcie, ową sąsiadkę, kobietę podobno zamożną i samotną. Podczas jednej z naszych ostatnich rozmów K. przygotowywała się do matury, myślała o studiach. Chciała lepiej żyć.