Nadesłane: Masochistyczne ciągotki i zakład poprawczy

Od zawsze kręciły mnie ćpunki, pijacy którzy bywają czasem bardzo zabawni ,przestępcy oraz Ci najgorsi - psychopaci , których wyobraźnia zdecydowanie przerasta nas wszystkich i zaskakuje. Wiele razy zastanawiałam się nad tym dlaczego , aż tak mnie to fascynuje i cieszy , cieszy w chory sposób. Myślę , że osoby decydujące się na takie zawody sami nie są do końca normalni - jak ja. Na samym początku zmuszona byłam zadowolić się wszelkimi książkami, artykułami, filmami czy opowiadaniami innych na temat patologii, jednak zawsze było mi mało - nie tego chciałam. Ze względu na wiek nie miałam innych możliwości więc czasem sama na własną rękę badałam toksyczne środowisko , co nie do końca było mądre z mojej strony , jednak ciekawość brała górę. W końcu w wieku 18 lat dostałam szanse , idealną propozycję odbycia czegoś w rodzaju praktyk w zakładzie poprawczym. Wszystko wyglądać miało dokładnie jak normalne praktyki z takim wyjątkiem , że nigdzie mi się one nie liczą. Ale dla mnie to nie był żaden problem. Pamiętam jak wróciłam do domu i oznajmiłam skacząc jak małe dziecko , że będę jeździła do poprawczaka - mina rodziców bezcenna hah. Zaczęłam już odliczać dni i godziny do pierwszej wizyty w świecie , który od zawsze mnie fascynował , ale był dla mnie niedostępny. Jadąc autobusem nie wiedziałam czego mogę się spodziewać, adrenalina rosła , pewien strach zaczął się we mnie budzić , ale chciałam juz być na miejscu. Kiedy przekroczyłam próg bramy całe emocje opadły , weszłam do zakładu i strach znikł - zaskoczyło mnie to , bo myślałam , że właśnie tam będę czuła się dziwnie , a okazało się zupełnie inaczej. Ochroniarze, którzy mnie przywitali na wstępie byli dosyć zaskoczeni moją wizytą , a kiedy im oznajmiłam , że przyszłam na praktyki myśleli że żartuje. Właściwie to się im nie dziwię , musiało to wyglądać trochę komicznie - wchodzi dziewczyna mała , chudziutka , długie blond włosy z oczami rozbieganymi , przepełnionymi radością i świdrującymi każdego i wszystko co tylko złapała w zasięgu wzroku. Wyglądałam trochę jak wypuszczona dopiero co z psychiatryka na jakiś mocnych psychotropach dziewczynka , która myśli , że właśnie jest w wesoły miasteczku. Chłonęłam wszystko jak gąbka , ochroniarze zaprowadzili mnie do wychowawcy , mojego "mentora" , który miał mnie oprowadzić i przedstawić wszystkie grupy. W zakładzie są 4 grupy w każdej po 8-9 wychowanków. Jakie było moje zdziwienie , gdy weszłam na pierwszą grupę , a wszyscy wstali jak na baczność i przywitali mnie mówiąc "Dzień dobry" .. musze zaznaczyć , że żaden z wychowawców nie wiedział o mojej wizycie , prócz mojego mentora , celowo żeby nie przygotowywać wychowanków tylko żebym zobaczyła jak naprawdę się zachowują. Zatkało mnie ,  nie tego się spodziewałam , a było tak na wszystkich grupach. Właściwie w pierwszym dniu nie działo się nic ciekawego , zostałam tylko zapoznana z grupami i całym zakładem. Praca zaczęła się od kolejnych wizyt. Oczywiście byłam totalnie zachwycona tym co zobaczyłam i najchętniej to bym się tam już wprowadziła. Zaczęłam przychodzić regularnie , mniej więcej 3 razy w tyg , nawet w niedziele , po ok.6h dziennie. Jeszcze większa była moja radość kiedy dowiedziałam się , że przysługuje mi grupa 8 wychowanków , którzy są skazani za najgroźniejsze przestępstwa  w tym zakładzie. Ku mojemu zaskoczeniu po raz drugi ich zachowanie wobec mnie (i nie tylko!) było bardzo dobre. Myślałam , że to na pokaz wszystko , ale nie. Za każdym razem jak tam wchodzę słyszę "Dzień dobry", "Do widzenia" , wszyscy mówią do mnie na "Pani" mimo , że połowa z nich jest ode mnie starsza. Powiem szczerze , że zupełnie inaczej sobie to wyobrażałam zapewne jak większość z Was. Spodziewałam się agresywnego zachowania , tekstów na tle seksualnym , totalnego chamstwa a tutaj. taki szok. I to nie jest tak , że oni zachowują się wobec mnie tak , kiedy jest przy mnie mój prowadzący -NIE. Nawet kiedy zostają ze mną sami , co teraz coraz częściej następuje , powiedziałabym że jest nawet lepiej. Trafiło mi się wiele zabawnych sytuacji np. grali na hali w piłkę , nie chciało mi się wchodzić do środka bo nie dość że na polu było 30 stopni to na hali było 100 razy gorzej, więc stałam za szklanymi drzwiami i obserwowałam. W pewnym momencie jeden chłopaczek wyszedł z sali , poszedł na stołówkę i przyniósł mi krzesło żebym sobie usiadła i poszedł dalej grac. Innym razem kiedy była dłuższa przerwa od moich wizyt w zakładzie , przyszłam i usłyszałam od jednego "Jak miło Panią dzisiaj widzieć" i było to szczere a nie przesiąknięte sarkazmem .Ale i tak moją ulubioną sytuacją jest moment kiedy wychodziłam wraz z moją grupą z oddziału na kolacje , otworzyłam im drzwi żeby wyszli i nagle słyszę jak jeden woła do drugiego "TY KURWA CHAMIE! NIE WIESZ ŻE KOBIETY SIĘ PRZEPUSZCZA PIERWSZE IDIOTO.." i nagle odwraca się do mnie i mówi "PRZEPRASZAM ALE TO JEST TAKI CHAM , ZA GROSZ WYCHOWANIA , PROSZE ISC". Nie mogłam się powstrzymać wybuchłam takim śmiechem , że wszyscy przez całą drogę do stołówki śmialiśmy się jak opętani. Dobra wystarczy tego słodzenia,  bo na razie wychodzi na to , że są to anioły , które siedzą tam za NIC. Oczywiście , że tak nie jest. Mimo ich dobrego zachowania w zakładzie za coś zostali skazani. Oczy trzeba mieć do okoła głowy 24h na dobę i nie wolno choć na chwile tracić czujności. W większości czasu wychowankowie są naprawdę spokojni , ale mają też gorsze dni kiedy jest bardziej niebezpiecznie, ale nie o tym dzisiaj. Dzisiaj chciałam Wam ukazać obraz zakładu w tej lepszej wersji, wersji w którą mało kto dowierza. Każdy z nich ma swoje obowiązki, musi sprzątać, nakładać do stołu , niektórzy nawet pełnią rolę lektora na mszy! Dostają również kieszonkowe w zależności od tego jak się zachowują i ile mają pkt ujemnych. Zabieramy ich od czasu do czasu do kina lub teatru , niektórzy uczęszczają na zajęcia z rzeźby do pałacu młodzieży, chętnie biorą udział w konkursach. W gruncie rzeczy nie są oni tacy źli jakby się wydawało. W wielu wypadkach a nawet w większości jest to wina ich rodzin czy środowiska w jakim się wychowywali. Fakt, nie usprawiedliwia to ich zachowania ,ale możemy zadać sobie pytanie czy zachowywaliby się dokładnie tak samo gdyby żyli w kochającej się rodzinie?.Czytając akta każdego z nich 99% pochodzi z rodziny patologicznej ,rodzina kompletnie nie interesuje się tym co dzieje się z dzieckiem w zakładzie , chociaż mają obowiązek współpracy. Pamiętam sytuacje kiedy zadzwoniliśmy do jednego z rodziców , gdyż od rocznego pobytu dziecka nie zadzwonił ani razu. Telefon odebrał mężczyzna zupełnie pijany, który ma totalnie wyjebane na cały świat i interesuje go tylko balanga z litrami lejącej się wódki i najlepiej tańczącymi dziwkami w koło. Pewnie nawet nie pamiętał na następny dzień , że do niego dzwoniliśmy.  Najbardziej czego potrzebują Ci wychowankowie to ludzkiej rozmowy do której lgną jak muchy. Trzeba z nimi pożartować , porozmawiać na luzie i sprytnie w tym wszystkim przemycić wartościowe treści. I nie jest tak , że są całkowicie zdemoralizowani bo resocjalizacja naprawdę na nich działa , trzeba tylko mieć odpowiednie podejście i przystosować je również indywidualnie dla każdego. Jedyne czego to wymaga to zaangażowania , poświęcenia i czasu - problem w tym , że większość wychowawców pracujących w takich miejscach ma to głęboko w dupie(na szczęście nie tutaj). Bardzo duży % nie wraca już do poprzedniego życia , jednak są też tacy , którzy mówią wprost , że wrócą do tego co robili. Tomek , tak go nazwijmy rozmawiając kiedyś ze mną opowiadał mi jak zaczęła się jego historia. Zaczął kraść w wieku 7 lat zaczynał od batoników , ale nie przez to trafił do zakładu. Będąc kiedyś na meczu doszło do zamieszek i Tomuś bidulek pomylił sobie policjanta z jakimś facetem i rozwalił mu butelkę na głowie. Był już w 4 różnych zakładach , a teraz jest u nas i został mu rok do końca odsiadki. Zapytałam go czy ma jakieś plany jak stąd wyjdzie , odpowiedział mi , że właściwie to będzie dalej kradł , a jak go złapie policja to się tym nie przejmuje bo ma znajomości w grypserze i mu pomogą w więzieniu. Ręce mi opadły widząc z jakim uśmiechem na twarzy to wypowiada. W tym momencie sama miałam ochotę rozwalić mu jakąś butelkę na głowie. Na szczęście jest niewiele takich przypadków. Najśmieszniejsze jest to , kiedy wychowankowie sami DAJĄ MI RADY jak mam postępować. Wielu z nich mówiło mi żebym nigdy nie pchała się do pracy do ośrodków jak MOW-y czy MOS-y ,sami opowiadali mi co się tam dzieje. Kiedyś zapytali się mnie "Nie boi się Pani tutaj przychodzić i z nami przebywać?" powiem , że zaskoczyło mnie to pytanie. Odpowiedziałam im "Nie, nie boje się , gdybym się bała nie wybierałabym takiego zawodu" a, oni "Bo wie Pani wiele osób się nas boi i właściwie to nie wiemy czemu" . Chyba starczy jak na pierwszy raz. Pokazałam Wam tą "pozytywną i lepszą" stronę zakładu i wychowanków ,nie wszystko jest takie schematycznie jakby się wydawało. Jeżeli będziecie chcieli to mogę kiedyś napisać o groźnych i niebezpiecznych akcjach jakie spotykały mnie czy innych pracowników i wychowanków zakładu.