Kolonijna historia

     Chciałem podziękować wszystkim tym, którzy nadsyłają do mnie swoje przygody z nazwijmy to "marginesem życia". Mam zamiar publikować je na blogu bo choć czasami odbiegają od charakteru bloga, dotykają tak ważnej dla mnie kwestii, jaką jest patologia społeczna. Chciałbym ponadto uspokoić tych którzy liczą na moje wpisy - mam dalej zamiar pisać i umieszczać posty mniej więcej co drugi dzień, tak więc bez obaw. Ale zanim to nastąpi, jeszcze dzisiaj zapraszam do przeczytania nowej historii, którą dostałem na maila, tym razem kolonijnej.


************************************

          Lato pewnego roku. Ja - jako nieopierzony jeszcze wychowawca kolonijny, z uśmiechem na ustach zmierzam na swój pierwszy obóz z 'cywilami'. Dzieci głównie po przejściach, z pogotowia opiekuńczego, domu dziecka i opieki społecznej. Kolonistów, którym rodzice opłacili pobyt można policzyć na palcach jednej ręki. Cóż, przynajmniej brak pieniędzy nie będzie doskwierał dzieciakom tak bardzo - nikt nie ma, bo co można zrobić z siedemnastoma złotymi kieszonkowego na dwadzieścia dni, przydzielanymi wychowankom pogotowia? Z tego co pamiętam, ci z domu dziecka, dostali po kilka groszy więcej (kwestię kradzieży i robienia zakładów, żeby wyszarpać złotówkę na loda, pominę).

          Przez całe swoje życie myślałam, że jestem twarda. Jednak stykając się z taką ilością ofiar braku miłości, głupoty i ludzkiego zaniedbania, w końcu poległam. 

Trafiła mi się grupa tych najmniejszych, 7-10 lat. pierwszy dzień, wizyta piguły, 3/4 dzieci zawszawione. Kilka smutnych dziewczynek z Domu Dziecka hurtowo ściętych na jeża. Podobno panie oporządziły tak całą grupę, bo jedno dziecko miało wszy. Dla Gabrysi był to dramat, bo w przyszłym roku idzie do komunii i nie będzie miała długich, ślicznych włosów jak koleżanki. 

Wieczór. Okazuje się, że czworo dzieci nie ma śpiworów. Na tę noc zorganizuje się po dodatkowym kocu, na resztę coś się wymyśli. Słychać też lament Gabrysi, że nie może pójść spać, bo nie ma swojej ulubionej piżamki. Pani nie raczyła spakować, a małe, nieporadne dzieciątko zapomniało. Ranek. Połowie dzieciaków musiałyśmy wymieniać materac i zakładać folię pod prześcieradło. Oczywiście w kartach obozowych wzmianki o moczeniu żadnej. 

Trzeci dzień. Patrzymy na Martynkę. jakoś tak idzie cudacznie. Myślimy, że to przez te dziwaczne japonki imitujące żabie łapki tak śmiesznie chodzi. Mija kilka chwil, Martynka w innych butach, a chód się nie zmienia. Oho, coś się dzieje. Bierzemy dzieciaka na stronę i pytamy, czy jej tam nigdzie nic nie boli. Przyznaje, że boli. Zadajemy wydawać by się mogło głupie pytanie 'Martynka, czy ty zmieniasz tutaj w ogóle majtki?'. Odpowiada, że nie. Bo nie ma innych. tylko te, co przyjechała. Pani nie zapakowała. Przecież każdemu zdarza się zapomnieć. Normalka.

          Krzyś lat osiem, Andżelika trochę starsza. Chłopak mówi jak czterolatek, napisanie własnego imienia sprawia mu trudność a nazwiska to nawet nie zna. Bardzo lubi uciekać, chować się gdzieś po krzakach i wyć z tęsknoty do matki, jak wilk do księżyca. Dziewczynka wiecznie smutna i zapłakana, wygląda jak siedem nieszczęść. Już pierwszej nocy zaczęli odstawiać szopki, że tęsknią do mamusi, że chcą usłyszeć chociaż dobranoc. Tłumaczymy, że dzisiaj to już trochę za późno, ale jutro po śniadaniu pójdziemy do komendantki i ona do mamusi zadzwoni. Uspokajają się trochę i wreszcie zasypiają. Ranek. Po śniadaniu, komendantka wybiera numer już któryś raz, niestety, kochana mamusia nie raczy odebrać. Dzieci niepocieszone, bo mimo szczerych chęci, odprawione z kwitkiem. Któryś dzień z kolei, Andżelika cichaczem kitra dwie bułki i kawałek szynki za pazuchę. Pytamy po co, odpowiada, że to na podróż. jakby z Krzyśkiem zgłodnieli, to sobie po drodze zjedzą. Myślimy, niech im będzie, droga na basen to raptem pół godziny, ale skoro mają być głodne, niech te bułki już ze sobą wezmą. Wieczór, Andżelika siedzi na zapakowanej torbie, w ręku trzyma woreczek z bułkami z rana. Pytam ją trochę zdziwiona, na co czeka. Odpowiada, że na mamę. Na mojej twarzy maluje się poetycki WTF, jednak czekam na dalszy ciąg historii. „Czekam na mamę,” dodaje z przejęciem, ona zaraz z wujkiem samochodem przyjedzie po nas, dzwoniła do druhny, mówiła, że przyjedzie. Dziecko, ona teraz to na pewno nie jest w stanie. pewnie się cieszy, suka jedna, że was nie ma, że może się z wujkiem uchlać do betonu, i wcale nie musi się przejmować, czy macie co żreć. Telefonu nie odebrała ani razu, wątpię, żeby tęskniła. Jeszcze nigdy nie widziałam tak dzikiej radości na wieść o tym, że jutro powrót do domu. Oczywiście po dzieciaki przyszła babcia. Matka pewnie leżała i dogorywała po imprezie. 

          Adrianek to chyba najcichszy dzieciak z całej grupy. Malutki, wystraszony z okropną wadą wymowy i jeszcze gorszym problemem - nieumiejętnością trzymania moczu i kału. I wszystko byłoby w porządku, gdyby nie fakt, że próbował to za wszelką cenę przed wszystkimi ukryć. Cóż, może jego obesranych gaci widać nie było, ale każdy je czuł. Oczywiście chłopak wśród reszty małych nienawistników życia już nie miał. Zabierałyśmy więc go pod prysznic, mówiąc, żeby wziął czyste gacie na zmianę, umył się i przebrał. (przecież tym dzieciakom trzeba było po kolei klepać co mają umyć, bo bez tego spod prysznica wychodziły brudne) młody odpowiada, że już nie ma czystych majtek. Kuźwa, no, ale jak to? przecież dzień wcześniej czas od śniadania do obiadu poświęciliśmy na pranie. Pytam go dlaczego nie prał z innymi. Spuszcza głowę i wzrusza ramionami. Owszem, mogę wziąć gnoja za szmaty, zaprowadzić pod prysznic i z anielską cierpliwością wyłuszczyć mu po kolei co ma sobie namydlić i umyć. Mogę też stać nad nim i pilnować, czy dobrze uprał swoje małe szmatki. Ale do jasnej anielki, nie będę wyciągać mu syfu z namiotu i prać za niego, bo jemu się nie chce. Jednak w gruncie rzeczy szkoda mi było dzieciaka, bo raczej w tym pogotowiu jego leczeniem się nie przejmowali, matka alkuska dbała bardziej o odpowiednią dawkę jaboli, a z równieśnikami pewnie miał równie pod górkę. Mogli mu przecież zapakować większą ilość bielizny. Nawet jakieś pieluchy. Ale nie. Dzieciak śmierdział jak kloszard, do tego łaził szpagatem, bo mu było niewygodnie. Mówiłyśmy mu, żeby nam powiedział, jak mu się już przytrafi. Że pójdziemy z nim pod prysznic, do toalety, gdziekolwiek. Nie poprosił nigdy. Przecież, kurwa, takie rzeczy powinno się leczyć, a nie wysyłać usranego po pachy dzieciaka na obóz!

          Bliźniaczki o przepięknych oczętach. Imion już nie pamiętam. Rodzina stojąca finansowo na tyle dobrze, że turnus opłaciła dziewczynkom sama. Któraś noc, czytam w ich namiocie bajkę, bo boją się spać. Jedna przytula się do mnie na dobranoc i prawie płacząc mówi: 'druhno, boję się o mamę, bo nie odbiera telefonu.' Ściskam ją wtedy mocniej i zapewniam gorąco, że jest wszystko dobrze, że pewnie rozładował jej się telefon i inne pierdolamenty. Zapala mi się kontrolka w głowie, bo skoro ośmioletnie dziecko drży o własną matkę, która nie odbiera przez chwilę komórki, coś musi być nie tak. Ale przecież nie powiem jej, że mamusia może leżeć z patelnią w głowie, bo tatuś pijany i zupa za słona. Później dowiedziałam się, że kochany ojczulek lubi sobie czasami po pijaku przetrzepać mamusi skórę, stawiając ją na powrót do pionu, bo się kobieta dość często zapomina. Ładne dziewczynki, jednak buźki zamyślone, a oczka smutne. Oby się to babsko w porę opamiętało i posłało skurwiela gdzie pieprz rośnie.

          Kamil miał jedenaście lat, a swojego pierwszego peta zapalił chyba w przedszkolu. Później próbował wyciągać papierosy od starszych. Czasem dali, częściej jednak kazali mu spierdalać. Kamil wraz z siostrą mieszkał w pogotowiu rodzinnym. Drugiego dnia przyjechali po niego z ośrodka, bo chorująca od jakiegoś czasu matka niestety zmarła. Odwieźli chłopaka dzień po pogrzebie. Uciekał z obozu, chował sie po krzakach, palił papierosy i wygrażał, że zabierze komuś żyletkę i się zabije, bo już nie chce żyć. 

          Michaś, Szymon i dwa Grześki - gnojki tak parszywe, że po trzech dniach miałam ochotę spuścić ich w kiblu. Złośliwość w najbardziej skondensowanej i wysublimowanej formie. Żadna kara nie robiła na gówniarzach wrażenia. Nie pójdziemy dzisiaj do miasta, bo chłopcy byli niegrzeczni - chuj w to, i tak nie mamy pieniędzy. Lepiej zostańmy na podobozach i ponapierdzielajmy się patykami. Na początku myślałam, że jak powiemy, że dzięki tym nicponiom nie jedziemy na basen, albo nad jezioro, to pozostałe dzieciaki wezmą tych zasrańców na stronę, dokonają samosądu i tamci będą chodzić jak w zegarku. Jednak nie. Cała reszta była tak przyzwyczajona do cierpienia przez kogoś, że nawet nie reagowali. Jak już jeden z drugim przeholował na tyle, że chciało nam się płakać, posyłałyśmy delikwenta do komendantki na reprymendę. Ta się wczuwała z poważną miną, grożąc paluchem a dzieciak z bezczelnym wyrazem twarzy typu 'możesz mi kurwo skoczyć' śmiał jej się prosto w pysk. Jednak po dwóch tygodniach chyba znudziło im się rozrabianie, albo uznali, że chrzest bojowy mamy za sobą i mogą nas uważać za swoich, bo pokazali nam, że są w sumie tylko biednymi, bezbronnymi i pragnącymi miłości dziećmi. Grzesiu opowiadał mi, że dostał do wyboru albo następne kolonie nad morzem, albo resztę miesiąca u babci.  Nie wiedział co ma wybrać. Zapytałam gdzie jego zdaniem będzie bardziej szczęśliwy. Odpowiedział, że u babci. Co wybrał, nie wiem. Inny z w/w gówniarzy przytulił się do koleżanki i powiedział: 'druhno, ja druhnę tak bardzo lubię, bo druhna jest taka miła.' Inny stwierdził, że chciałby mieć taką mamę jak ja. Rozczuliłoby mnie to do reszty, gdybym nie musiała patrzeć na jego małą główkę znajdującą się niebezpiecznie blisko mojego ciała i kontrolować, czy żadna ze skaczących wszy nie postanowiła zmienić miejsca zamieszkania. 

          Chłopcy nie byli zbyt wylewni w uczuciach. przecież twardzielom nie przystoi. jednak dziewczynki nadrabiały za nich. obsypywały komplementami, każda chciała chodzić z nami pod albo za rękę, trzymały się jak najbliżej, zwierzały, przytulały, a ja siedziałam, słuchałam, opowiadałam bajki o smokach, wkurwiona na cały świat i niesprawiedliwość, bo przecież od okazywania miłości jest najbliższa rodzina, a nie kolonijny opiekun. I nawet przy całej swojej chęci, nie byłam w stanie dać im takiego uczucia, jakie powinni otrzymać od rodziców przez cały rok, a nie tylko trzy tygodnie obozu.