Nadesłane: Dawaj k...a pilota!

Od rana krążyła jakaś taka nieprzyjazna aura i przeczucie, że dzisiaj będzie chujowy dzień. To był jeden z tych dni, kiedy miałam wszystko gdzieś i moje wkurwienie rosło z minuty na minutę, z nieznanego mi powodu. Oczywiście jakby było mało rzeczy, które doprowadzały mnie do szału, musiałam wspiąć się na ostatnie piętro, niczym na Mount Everest... Uwielbiałam te chwile, kiedy cała zdyszana wchodziłam na oddział.

Tym razem nikt mnie nie przywitał, nikt nie czekał przy drzwiach jak zawsze. Zdziwiło mnie to, ale olałam sprawę. Poszłam do mego mentora, przywitałam się i usłyszałam na wstępie:

- Mam dla ciebie wspaniałą wiadomość!!! - powiedział z szyderczym uśmiechem na twarzy.

- Taa, niby jaką?...

- Zostawiam cię dzisiaj z nimi samą, wrócę za jakieś 3-4h bo muszę coś załatwić.

Myślę sobie: „Zajebiście”. Normalnie to bym zapewne skakała z radości i jeszcze uściskała go ze szczęścia, ale wyjątkowo nie tryskałam wtedy euforią. Wychowawca z prędkością bolidu F1 spakował swoje manatki, oznajmił grupie, że wychodzi i jedyne, co po nim pozostało to kurz unoszący się w powietrzu. Postałam tak jeszcze kilka sekund na korytarzu, wpatrzona w zamykające się drzwi i poszłam zrobić obchód po pokojach. Wszyscy w milczeniu wpatrywali się w ściany pustym wzrokiem, nikt nawet na mnie nie spojrzał. Wydało mi się to bardzo podejrzane, ten ich spokój i cisza panująca w pomieszczeniu, gdzie słychać było najdrobniejszy szelest. W powietrzu wyczułam narastające napięcie, ale stwierdziłam, że nie będę drążyć tematu, skoro nie wykazują chęci do rozmowy. Rozsiadłam się wygodnie w gabinecie, otworzyłam akta i zaczęłam je przeglądać. Po kilku minutach najwidoczniej znudziło im się milczenie oraz leżenie bezczynnie na łóżku i przyszli mnie odwiedzić.

- Dzień dobry - wydusił w końcu z siebie Jasiu, wchodząc ze swoim towarzyszem do gabinetu i jak zwykle pukając w drzwi po fakcie. Spóźniony zapłon jak zwykle...

Zawsze się zastanawiam, dlaczego kurwa tak ciężko to zrozumieć, że puka się przed wejściem, a nie jak już się wejdzie! Eh…

- Witam, witam. Widzę, problem z pukaniem masz znowu… O co chodzi?

- Bo właściwie to nam się nudzi trochę, wie Pani - powiedział Jasiu i badawczym wzrokiem zmierzył moją twarz.

-Jak ci się nudzi to coś sobie wymyśl, nie jestem tutaj od zabawiania waszego towarzystwa. Zagrajcie w piłkarzyki, a potem coś wymyślimy. Teraz idźcie już i mi nie przeszkadzajcie - tak, lekkie wkurwienie z mojej strony było zdecydowanie wyczuwalne.

Zaskoczeni obrotem akcji, zdenerwowani wyszli i posłuchali mojej rady. Ze spokojem, wreszcie mogłam przeglądać akta. Za każdym razem, jak zaczynałam je czytać, ktoś musiał mi przerwać i nigdy nie mogłam ich skończyć. Zadowolona siedziałam i pogrążałam się w lekturze.

Oczywiście spokój nie mógł trwać wiecznie. Wyjątkowo dzisiaj roznosiła ich złość i ADHD… Podczas gry zawsze towarzyszą im liczne emocje i nie powstrzymują się od ich swobodnego okazywania. Wysłuchiwałam już tylko tego momentu, kiedy zaczną padać wszystkie kurwy, wyzwiska i chuj wie co jeszcze - długo czekać nie musiałam. Pierwsze co usłyszałam:

- Ty, kurwa, idioto!... Ja pierdolę! Grać to ty w ogóle nie potrafisz! Kurwa, jaki debil… - powiedział jeden.

- Spierdalaj, cioto, sam nie umiesz grać!!! Jak ci się coś nie podoba, to zamknij ryj i wyjdź!!!

Myślę sobie: „Oho… Zaczyna się”. Czasem nie zwracam na to uwagi, bo jest to pewna forma ich wyładowania emocji, ale wtedy było tego za dużo. Z resztą cierpliwością w tym dniu też nie grzeszyłam… Nie ruszając się z fotela, wykrzyczałam, że każdy z nich dostaje po -1,5 pkt. za przekleństwa, mają w tej chwili przestać grać oraz przez swoją głupotę i nietrzymanie języka za zębami nie idziemy dzisiaj na papierosa. Ooo, jakie było ich wkurwienie w momencie, kiedy usłyszeli hasło "NIE BĘDZIE DZISIAJ PAPIEROSA". Tak, to jest jedna z niewielu rzeczy, która może poważnie wyprowadzić ich z równowagi i spowodować napad agresji. W ciągu 5 sekund cała grupa znalazła się w moim gabinecie i jeden wrzeszcząc przez drugiego, darł ryja z pretensjami.

- Co?! Ale co my takiego zrobiliśmy!? Ja pierdolę… Przecież to się w głowie nie mieści!

- No nie, ja nie wytrzymam... Przepraszamy - powiedział Kubuś próbując załagodzić sytuację, jeden z największych nałogowców.

- Za co ty kurwa przepraszasz?... Pff, przecież nic nie zrobiliśmy - odezwał się buntownik.

A ja, ze stoickim spokojem i uśmiechem na twarzy, patrzyłam jak złość maluje się na ich twarzach. W końcu postanowiłam się odezwać:

-Już pogadaliście sobie? Skoro tak, to proszę: wszyscy maszerujecie do świetlicy, ja zaraz przyniosę wam jakiś film i będziecie spokojnie siedzieli na dupie, i bez ani jednego słowa oglądali to, co wam puszczę.

Machnęli ręką i wkurwieni na maksa poszli na świetlice. Zgrałam im jakąś głupią komedyjkę na rozładowanie złych emocji, chociaż zdawałam sobie sprawę, że nie będzie to takie proste. Wszyscy patrzyli się na mnie, jakbym co najmniej zabiła kogoś z ich rodziny i teraz chcieliby zamordować mnie… Powiem szczerze, że dreszcze przeszły mi po ciele i po raz pierwszy poczułam lekki strach. Wróciłam do gabinetu i zostawiłam specjalnie otwarte drzwi, żebym widziała co dzieje się w świetlicy. Wszystko było okey do momentu, w którym oddziałowemu cwaniaczkowi zachciało się wkurwiać innych jeszcze bardziej niż byli. Maciek wpadł na świetny pomysł, po prostu genialny. Wziął pilota i zaczął wyrabiać cuda z filmem. To go cofał, to przewijał, to włączał pauzę, a od czasu do czasu całkiem wyłączał.

Polowe grupy wybryki Maciusia bawiły, zawsze robił za cyrkowca, ale miał też wroga, który za każdym razem jak go widział, miał ochotę mu przyjebać, ale jakoś nie miał nigdy okazji. Maciuś doskonale o tym wiedział i uwielbiał go prowokować, i igrać z ogniem. Człowiek ten to w ogóle ciekawy przypadek, dlatego też kiedyś Wam o nim opowiem, ale nie dziś o tym. Niespodziewanie, wróg numer 1 stracił cierpliwość i powiedział grzecznie:

- Dawaj kurwa tego pilota, bo jak nie to ci wszystkie zęby powybijam, pojebańcu i wsadzę tego pilota w odbyt.

„W odbyt”. Nie wiem czemu, ale rozbawiło mnie to słowo, które wypłynęło z jego ust. Maciuś, niezbyt przejęty, zaczął go naśladować i właśnie w tym momencie nagrabił sobie całkowicie…

Usłyszałam niesamowity huk, jakby coś dużego się przewróciło, aż podskoczyłam na krześle. Nagle widzę: stado małpek zrobiło krąg, skacząc w koło i klaszcząc w łapki jak w przedszkolu albo na przedstawieniu w cyrku. W tym momencie żarty się skończyły. Już wiedziałam co się dzieje… Pytanie brzmiało: Co teraz?! Co mam zrobić?!? Najśmieszniejsze jest to, że musiałam podjąć decyzję w ciągu zaledwie kilku sekund. Pierwszy raz porządnie się wystraszyłam. Milion scenariuszy przeszło mi przez głowę, do czego może dojść, co mogą mi zrobić. Tak naprawdę byłam totalnie bezbronna. Dodatkowo, moje jedyne zabezpieczenie, jakie mogłam mieć, czyli radyjko, przez które mogłam komunikować się z ochroną i innymi wychowawcami, mój mentor w pośpiechu zabrał ze sobą. Zostałam z niczym. Ja kontra ośmiu najgorszych wychowanków z całego zakładu. Ahh, jaka była moja radość, jak sobie o tym pomyślałam… Ja pierdolę... A, przepraszam, zapomniałam, że posiadam silne ręce Pudziana, którymi mogę pokonać 2 razy większych od siebie mężczyzn… Ta...

No nic. Nie było wyboru. Mogłam zamknąć się na klucz i czekać, aż się tam pozabijają wszyscy po kolei albo pójść tam i zaryzykować, a nuż nic mi nie zrobią. Wybrałam drugą opcję… W końcu miałam świadomość, że takie rzeczy mnie kiedyś czekają… Wiedziałam doskonale, że siłą ich nie pokonam, mogłam co najwyżej pomachać im moją chudą rączką na pożegnanie. Moją bronią była gra słowna, gra z zaskoczenia. Tylko to mi zostało. Działanie z zaskoczenia w moim przypadku mogło wypalić, gdyż nigdy nie znali mnie od tej strony. Zawsze byłam dla nich miła i wydawałam się niegroźna. Bez przygotowanego scenariusza w głowie, wypadłam z gabinetu jak z procy i zaczęłam drzeć mordę jak nigdy w życiu… Nawet nie wiedziałam, że moja przepona ma taką siłę...

- Kurwa!!! Co się tutaj dzieje!? Całkowicie was już pojebało? Jeden z drugim stracił rozum?! A Wy co, kurwa, skaczące małpki z cyrku jesteście? Boże, jakie to żenujące… Proszę, wszyscy na korytarz, stajecie pod ścianą i czekacie, ani mi drgnąć!!!

Ich mina: bezcenna… Sama byłam sobą zaskoczona… Klęłam jak szewc, ale tylko tak mogli mnie zrozumieć. Ku mojemu szczęściu, byli w takim szoku, że bez słowa wyszli z sali jak stado potulnych baranków. Wyglądali jak posągi, jakbym wzięła pilota i zrobiła stop klatkę - to był piękny widok. Zabrałam całą grupę na dół, tych dwóch pojebańców kazałam zamknąć w przejściówkach.

Przejściówki to druga z rzeczy, która wkurwia ich najbardziej. Zamknięci mieli być tam przez tydzień. Jest to mały pokój z łóżkiem, stolikiem i łazienką w środku. Siedzą tam 24 godziny na dobę, nie mają prawa stamtąd wyjść nawet na jedzenie, a przez okna nic nie widać.

Po wsadzeniu ich tam poczułam niesamowitą ulgę i radość w sercu, ponieważ miałam świadomość, że mogło się to dla mnie skończyć naprawdę źle, gdyby tylko chcieli. Reszta grupy wróciła ze mną na oddział i rozeszła się w ciszy do pokoi. Do końca dnia miałam spokój. Nikt się nie odzywał, nie przeklinał, cicho jak makiem zasiał. Kończąc zmianę przyszedł do mnie jeden z wychowanków, który często też daje w kość i powiedział:

- W sumie to chciałem pani powiedzieć, że zaskoczyła mnie pani… Nie wiedziałem, że taka lwica siedzi w środku… Kurwa, szacun.

To był jeden z komplementów, który zapamiętam do końca życia. Na koniec odpowiedziałam tylko:

- Jeszcze nie raz was zaskoczę - powiedziawszy to, obróciłam się na pięcie i wyszłam z oddziału.

Kurwa, to był najbardziej tandetny tekst, jaki mogłam przyjebać, hahahah… Jak z jakichś brazylijskich seriali albo „Mody na sukces”. Brakowało jeszcze tylko zbliżenia kamerą na moją twarz i Hollywood wita!