Życie pełne niespodzianek (część 3 ostatnia)

Minęło kilka tygodni. Krycha nie raczyła mnie jak do tej pory swoją obecnością, z czego nie powiem, niezmiernie się cieszyłem. Nie potrzebna mi tu na razie nawróconej matki Polki, która na zawołanie potrafiłaby mdleć przed kamerami TVN24. Według mnie, obowiązuje zasada 3 miesięcy  - jak patol któremu zabierzesz dzieciaki, w ciągu tego okresu nie zrobi wszystkiego by dzieciaki wróciły – to chuj bombki strzelił, jest mu wygodnie i ma wyjebane na cały system.

Po kolejnym tygodniu, będąc w okolicy miejsca zamieszkania Krychy, postanowiłem do niej wejść. Niech wie, że nie zapomniałem. Pukam do drzwi. Otwiera mi jakiś facet, na oko 60 lat, upierdolony cały w wapnie i farbie. O kurwa – co tu się dzieje, bo przez uchylone drzwi widziałem remont korytarza i kuchni.

- Szukam Krystyny Iksińskiej – zdziwiony zapytałem gościa, który z równym zdziwieniem patrzał na mnie.

- Nie mieszka tu – odpowiedział.

Jak to do kurwy nędzy nie mieszka? W chuja sobie gość leci czy co? Co tu się kurwa dzieje?

- Jak to nie mieszka? Gdzie ona jest – poirytowany gadam do faceta, Aż mi gul skacze. Kogo jak kogo, ale w chuja to mnie robić stare menele nie będą.  – Pan wie kim ja jestem – wkurwiony na Maksa sięgam po legitymację.

- Panie, eksmitowali ją. Ja to mieszkanie z gminy dostałem – wycedził w moją stronę.

Z patolami to tak już jest. Wystarczy na chwile z oka spuścić, a w ich życiu rewolucja. Zmiana mieszkania, konkubenta, zaraz w ciąży albo urodzi i w szpitalu zostawi. Normalnie karuzela ich pojebanego życia. A ty zapierdalasz na kredyt hipoteczny 30 lat i nie ruszysz się ze swojego mieszkania, a w tym czasie patole pół Polski objadą i w każdym większym mieście dupę nastawią.

- Gdzie ją eksmitowali – dopytuję gościa, lecz ten nie wie.

No i chuj. Na dobrą sprawę powinienem mieć na to wyjebane, w końcu do moich obowiązków nie należy szukanie patolki. Ale ciekawość zwyciężyła. W ewidencji ludności czy w wydziale mieszkaniowym w gminie jakaś młoda stażystka nie chciała mi na twarz podać jej adresu zamieszkania. Bo ona pismo potrzebuje. Na chuj ci pismo dziewczyno? Legitymacja powinna ci wystarczyć, gdzie jasno jest napisane, jakie mam uprawnienia. Czy w tym kraju każdy musi robić jakiś problem i do wszystkiego potrzebuje papierka. W końcu adres dostałem, a na zakończenie laska chciała żebym na kawę wpadł. One w większości myślą, że kurator to jak prokurator. A niech sobie myślą, dzięki temu mam lżej i w prawie każdej instytucji darmową kawę i ciasteczka.

W ogóle bycie facetem w tym zawodzie to zajebista sprawa. Wszędzie babiniec, od lewa do prawa. Co chwilę zapraszają cie na jakieś spotkania „integracyjne” suto podlewane alkoholem. Ani przez chwile nie usiedzisz przy stole, bo każda chce cie obtańcować, nie mówiąc o często się pojawiających „innych” propozycjach. Matki i żony po podlaniu alkoholem nie mają żadnych krępacji.

Krycha dostała lokal w bloku socjalnym. Jakiś 20 rodzinny budynek, gdzie Policja mogłaby otworzyć posterunek. Syf, kiła i mogiła, poprzeplatana  chordami małolatów, zbierających pety po ulicy i nielatek z cyckami i brzuchami na wierzchu. Kiedyś był to pałacyk, który po upadku pegeeru został zamieniony na zbiorowisko ludzkiego dna. Zajebiście po prostu, teraz to już zakurwi się Krycha na śmierć, przysparzając uciech cielesnych okolicznym mętom póki nie załapie kiły i rzęrzączki, nie mówiąc o opryszczce na mordzie.

Odnajduje mieszkanie i tu pierwsze zdziwienie. Drzwi wymienione, całkiem ładne. Pukam.

- Dzień dobry – otwiera mi facet, całkiem normalnie wyglądający, choć już nie pierwszej młodości.

- Dobry, dobry. Szukam Krystyny Iksińskiej, mieszka tu? – kurwa, ale kurwa co jest? Kłębi mi się w głowie. Cos mi tu wybitnie nie pasuje.

- Mieszka, wyszła na zakupy. Proszę wejść – jaki kurwa miły, kim on jest do kurwy nędzy?

Wchodzę. Mieszkanie czyste, zadbane. Meble choć nie najnowsze to jednak nie zniszczone. W kuchni halogenki, mebelki kuchenne choć najtańsze z jakiegoś marketu, to jednak przyzwoite. Nie no, kurwa nie wierze.

Rozmawiam z facetem. To jej konkubent. Znali się już kiedyś, on siedział w Zakładzie Karnym, ale wyszedł. Krycha to jego była miłość i jak dowiedział się że została eksmitowana, to zaproponował wspólne życie. Warunkiem wspólnego zamieszkania było niemeldowanie dwóch synków ćpunów, którzy i tak zamieszkali w jakiejś altanie na działce. Jako że jest budowlańcem, odremontował mieszkanie. Ma swój samochód, pracę na czarno, ale stałą i twierdzi że kocha Krysię i będzie dbał, by nie stoczyła się na dno.

Zobaczymy, zobaczymy. Sceptycyzm mnie nie opuszczał. Za, kurwa, wspaniale to wygląda.

Za niedługi czas, został wyznaczony termin rozprawy, w celu wydania postanowienia końcowego, co dalej z dzieciakami. Oczywiście, zostałem zobligowany do wydania opinii, czy dzieci po kilkumiesięcznym pobycie w placówce, mogą do niej wrócić.

Zaryzykowałem, biorąc oczywiście nadzór do osobistego prowadzenia, w razie gdyby znowu było źle, podejmować interwencję.

Od dwóch lat jest w miarę spokojnie. Krycha ma dalej tego faceta, z którym jest szczęśliwa i zapatrzona jak w obrazek. On trzyma ją i dzieciaki krótko, wymagając dbania o dom, sprzątania, chodzenia do szkoły przez dzieciaki i podejmowania pracy, chociażby dorywczej.

Normalnie sielsko i anielsko.

Happy end? Nie do końca.

Adaś od jakiegoś czasu wariuje w szkole, jest wulgarny, agresywny, wyzywa matkę od szmat i kurew. Bije siostrę. Znęca się nad zwierzętami.

Tym razem Adasiu, sprawa sądowa będzie ciebie dotyczyć. Tak mi kurewsko przykro.