Dwa standardy

          Urodził się jakieś 8 lat temu, w kurewsko dysfunkcyjnej rodzinie, będąc ostatnim z  trzynaściorga dzieci. Syf, kiła i mogiła – tak można określić warunki mieszkaniowe w jakich wiódł agonalne życie. Stary dom w lesie, zamieszkały przez 3 rodziny, gdzie prym wiodła jedna, właściciele 13 dzieci. Chata stara, nie remontowana od wielu lat. Sypiący się tynk, wypaczone okna, brud i bałagan w obejściu. Ujadający pies na łańcuchu, którego mijałem, miał zaropiałe oczy i posklejaną sierść. Obok niego pusta miska na żarcie, plastikowe wiadro z wodą. Pies nieduży, a łańcuch wielki i gruby, przez co widać było, że zwierzakowi nie jest za lekko. Przed szopką, znajdująca się obok chałupy stała starsza kobieta. Nieporadnie próbowała porąbać drewno na kawałki. Bałem się, że za chwilę ostrze siekiery osunie się i zamiast w szczapę drewna, trafi w wychudzoną nogę staruszki.

          Idąc w jej stronę zauważyłem pełno małych kotów. Plęgną się, niepokastrowane, a i tak później zdziczeją i dokończą swojego żywota w lesie, albo zamordowane zostaną przez okoliczne dzieciaki, które wymyśla zabawę „jak daleko kotek poleci”. 

          W takich miejscach czas i moralność, to zupełnie względne pojęcie. Są miejsca, gdzie ludzie mieszkający w takim odosobnieniu, są od siebie zależni, albo podporządkowani silniejszym. Dżungla, prawo dżungli w środku cywilizowanego kraju.

          Rąbiąca drewno babcia odwróciła głowę na moje „dzień dobry” i zmrużając oczy zaczęła mi się przyglądać. Podchodzę i pytam czy mieszka tu rodzina Iksińskich, czy takich zna.

- Panie – machnęła ręką w dół i wróciła do swojej czynności.

- Mieszkają tu? – dopytuję, bo odpowiedzi nie uzyskałem.

- Ta, mieszkają, ja nic nie wiem – odpowiedziała

- Chyba za dobrze z nimi się tu nie mieszka, prawda? – z uśmiechem próbuję zagadnąć babinę.

- Panie, ja spokojnie chcę żyć.

          Postałem jeszcze chwile, popatrzyłem z pewnej odległości na budynek i teren go okalający. Porośnięty chaszczami, z walającymi się jakimiś starymi zabawki w obejściu, oparty o ścianę wózek dziecięcy zdezelowany i zniszczony, urwane drzwi wejściowe. To właśnie do tych drzwi skierowałem swoje kroki, wchodząc w półmrok korytarza, nie długiego co prawda ale brudnego i śmierdzącego. Po lewej stronie uchylone drzwi, a na futrynie przybita szmata, zapobiegająca chyba wpełzaniu wszelkiego rodzaju robactwa do mieszkania. Z obrzydzeniem ją odchyliłem długopisem i zerknąwszy w głąb mieszkania zawołałem Iksińską.

          Wszędzie panował smród stęchlizny, rozkładającego się żarcia, kocich odchodów. Stałem w kuchni, ponieważ postanowiłem pokonać tą brudna i smierdzącą szmatę i zrobiłem krok do przodu. Za chwile w kuchni znalazło się co najmniej 4 dzieciaków w wieku od 3 do 8 lat. Małe brudasy, umorusane, zagilone, z tłustymi włosami, ubrane w porozciągane szmaty, bo inaczej tych ubrań nazwać nie można. Najmłodszy miał sweter co najmniej dwa razy za duży – sięgał mu po kolana, a jeden rękaw targał się po podłodze. Boso. Inny brudasek wytarł gila w mankiet. Najstarszy z tej czwórki, obcięty na łyso z szelmowskim uśmiechem zapytał mnie po chwili:

- Kogo pan szuka?

- Kogoś z rodziców. Kto jest? – pytam oschle, bo widzę że dzieciak mimo że wygląda gdzieś na 8 lat, może jednak mieć więcej. No i ten bezczelny sposób mówienia. Wkurwiał mnie już.

- Idź, zawołaj mamę – rozkazał jakiemuś sześciolatkowi, który bez słowa sprzeciwu pobiegł w głąb mieszkania.

          Rozglądam się po kuchni. Ogólnie syf taki, że nie chce mi się nawet klikać o tym w klawiaturę. Podłoga drewniana zrobiona ze zwykłych desek, które z brudu mają kolor… brudny. Jakiś stół przykryty ceratą, cztery stare szkolne krzesła, poniszczone szafki  z płyty wiórowej, która w wielu miejscach tak popuchła i zaszła brudem, że obrzydzenie bierze. Wszędzie pełno much i innego robactwa. Na stole porozkładane jedzenie – margaryna, 5 bochenków chleba, konserwy turystyczne, pasztety także w konserwach, mleko. Byle dużo i tanio.

          Patrząc na trojkę dzieciaków, która z wielką ciekawością mi się przyglądała, chciałem zaprosić te wszystkie mamusie, które w przedszkolu psioczą na wychowawczynie, że skarpetki dziecku pani krzywo ubrała, albo poplamiło wspaniały, oryginalny sweterek, pijąc soczek z kartonika o nazwie „Bardzo dobry i drogi”. Po 10 sekundach tipsy same by się połamały.

          Przychodzi patolka, matka znaczy, nawet nie zniszczona po 13 ciążach. Podobno stan błogosławiony odmładza, ale gdzieś 40 na karku jednak robi swoje. Od razu zauważyłem, że mamusia ubrana o wiele lepiej niż swoje dzieciaki. Spódnica, buciki, bluzeczka, ufarbowane włosy, pomalowane usta, makijaż. No kurwa jego jebana mać. Dzieciaki brudne a ona odjebana jak stróż w Boże Ciało.

- Dzień Dobry, jestem kuratorem……… - pierdolenie o Szopenie, standardowo.

- Słucham? – ni to zapytała ni to stwierdziła w moją stronę, a mnie już wkurwienie zaczynało brać.

- Mam zlecenie na przeprowadzenie wywiadu środowiskowego, w związku z zaniedbaniami dzieci …… - zacząłem recytować treść zlecenia i kto poinformował o tym.

- Wie pan, ja właśnie wychodzę – oschle odpowiedziała przerywając mi wypowiedź.

          Czworo najmłodszych "małoletnich" stało z tyłu za nią i przyglądało się mi, nie za bardzo rozumiejąc co się dzieje. Brudasek ponownie wytarł gila w mankiet, który był już cały święcący się od pozasychanych smarków, a najmłodszy przydepnął sobie rękaw bosą nóżką popychając w międzyczasie najstarszego z chłopaków.

- czyli nie porozmawia pani ze mną? – adin, dwa, tri, czietyrie….. tu nawet Kaszpirowski by nie pomógł.

- A długo to zajmie? – bezczelnie odpowiada w moim kierunku.

- Proszę panią, w sądzie toczy się postępowanie o ograniczenie pani władzy rodzicielskiej, a nawet zabranie dzieci do placówki, jeśli potwierdzą się poważne zaniedbania, a pani do mnie ze czasu nie i wychodzi? – nie wytrzymałem, kurwa, nie wytrzymałem i podniosłem głos.

- To ja nie mam prawa nigdzie wyjść?

- Ma pani prawo, i jeżeli jest to pilne wyjście, nie wiem, lekarz, praca czy cokolwiek, to wystarczy powiedzieć i załatwimy to inaczej. Ale pani mina świadczy o tym, jakby pani lekceważyła to co się w sądzie dzieje – spokojnie, bez ciśnienia jej tłumaczę.

- Nie, nie śpieszę się, mam czas. – powiedziała, wskazując usyfiony stół ze szkolnymi krzesłami.

          Kurwa. Jaką ona niechęć we mnie wzbudziła. Tak lekceważącego podejścia to ja nie widziałem. Zachowywała się, jakby tych dzieci nie porodziła i w ogóle jej nie interesowały. Początkowa czwórka jaką poznałem, zachowywała się wobec swojej mamusi tak, jakby była obcą osobą – nie podchodziły do niej, nie wchodziły na kolana. W pewnym momencie najmłodszy dzieciak, ten od rękawa, podszedł to stołu i chciał położyć na nim jakąś zdezelowaną zabawkę.

- Gdzie mi tu włazisz! – ryknęła na niego matka, łapiąc go za przydługi rękawek – do pokoju, ale już!! – rozkazała dzieciakowi, każąc najstarszemu z tej czwórki wyprowadzić go z kuchni, co maluch niezwłocznie uczynił.

- A pani mąż gdzie? – zapytałem

- Na rybach – odpowiedziała.

- Pracuje, czym się zajmuje? – dopytuję.

- Na czarno, nie wiem gdzie.

- Ile miesięcznie zarabia, dokłada do utrzymania domu i dzieci? Ile? – nie odpuszczam.

- 500 złotych, nie wiem ile zarabia.

         I weź tu z taką rozmawiaj. Sam jej widok i mimika twarzy, która wyraża jedno stwierdzenie „mam na ciebie wyjebane” powoduje, że masz ochotę wstać i jebnąć jej w ten chamski i pozbawiony minimum empatii pysk. Niestety, zrobić tego nie możesz, bo jesteś kuratorem, elokwentnym, wykształconym i przynajmniej teoretycznie nauczonym panowania nad swoimi emocjami. Spisuję po kolei wszystkie dzieciaki, jakie zamieszkują w tej chałupie. Trzynaścioro, z czego najmłodsze roczek, a najstarsze 18 lat. Ja pierdolę, praktycznie co roku rodziła jakiegoś dzieciaka. Odpowiedzialne rodzicielstwo, kurwa mać.

          Pytam się o najmłodsze dziecko. Roczny Dawidek. Patolka odpowiada że śpi. Każe się prowadzić do niego, bo chce obejrzeć pokoje i sprawdzić, czy dzieci mają wszystko niezbędne to co potrzebne do życia. Lekka konsternacja, ale po chwili odpowiada mi, że nie posprzątała i się wstydzi.

- Proszę panią, ja nigdy nie przychodzę zapowiedziany. Proszę pokazać – informuję ją i wstaję zza stołu, co oznacza ze nie odpuszczę, a jak się nie zgodzi to i tak sprawdzę. Mam złe przeczucia, że cos jest nie tak.

          

          Pokazuje mi pierwszy pokój, do którego wchodzi się z kuchni. Stare, drewniane okna, brudne firany, zniszczony i zadeptany na śmierć dywan. Dwa tapczany z jakimiś szarymi narzutami, meblościanka mająca co najmniej 20 lat, telewizor na szafce. Za żyrandol robi goła żarówka. Z tego pokoju wchodzi się do następnego. O wiele mniejszego. Znowu tapczan, rozkładany fotel i materac z gąbki, który można rzucić na podłogę żeby się przespać. Na jakimś starym fotelu zmiętolona pościel. W rogu szafa. Podłoga goła, same deski. Widać że dawno nikt tu nie zamiatał. Cofam się z tego pokoju i pytam gdzie śpi najmłodsze dziecko, a także jak w ogóle rozlokowane są dzieciaki, gdzie mają ubrania, środki higieniczne. Sprawdzam oczywiście wszystko po kolei. Na koniec Kobieta prowadzi mnie do pokoju, który zajmuje ona z mężem i w którym śpi najmłodsze dziecko. Pokój znajduje się za dosyć dużymi, masywnymi drzwiami z zamkiem. Co prawda nie były zamknięte na klucz, ale i tak było to zastanawiające, bo po co kurwa, takie drzwi, jak wejściowe w mieszkaniu?

Wpuściła mnie do pomieszczenia, które było… jakby z całkiem innego mieszkania. Na podłodze panele, pokój pomalowany, o wiele ładniejsza meblościanka, ława, fotele. Może nie nowe to wszystko, ale do cholery, co najmniej trzy razy lepszy standard, niż to co widziałem przed chwilą. W kącie łóżeczko, w którym spał najmłodszy dzieciak – chłopczyk Brajan.

I tutaj mała dygresyjka. Imiona, bo chociaż w swoich opowieściach używam imion pospolitych to spotykam się z takimi jak: Vanesa, Alan, Olivier, Brian, Nicol, itp. Jakby nie było polskich imion w kalendarzu.

No to patolka ma zajebiście. Odpicowała sobie swój pokoik, w którym ma czysto, posprzątane, a w reszcie mieszkania to co? Chołota ma spać? Pytam ją dlaczego jej pokój jest taki ładny, a reszta mieszkania taka zasyfiona i zaniedbana.

- Remont będziemy robić – odpowiedziała ponownie naburmuszona.

- A kiedy?

- Jak będziemy mieli pieniądze.

Bez komentarza.

- Pokaże mi pani książeczkę zdrowia dziecka – to nie była prośba, to było stwierdzenie.

- Słucham? – niepewność w głosie.

- Pokaże mi pani książeczkę zdrowia dziecka, chce zobaczyć szczepienia i kto jest lekarzem dziecka – powtórzyłem.

- Nie mam.

- jak to pani nie ma?

- U lekarza została.

- kto jest lekarzem rodzinnym?

- Nie pamiętam nazwiska.

- Jaka przychodnia?

- Ta w centrum.

- na ulicy Warszawskiej?

- Tak.

- Sprawdzę.

CDN.