Wujek - dokończenie

- A ty nie powinnaś być w szkole o tej porze? – zapytałem butnie aczkolwiek nieśmiało, gdy swym ponętnym i jakże sportowo porysowanym samochodem zatrzymałem się przy sklepie. Nasza Główna Bohaterka mizdrzyła się w stronę Alwara, gdy ten prężył swój ponętny tors schowany pod czarną bluzą, której napis wielbił Jana Pawła II.

     Uwielbiam osiedlowe sklepiki. Po prostu zajebiście je kocham. Sam robię rano zakupy z takim jednym, gdy czasami przed pracą zaiwaniam po bułki, by zeżreć je później z dżemem i popić mlekiem lub innym kakałem. Jak to jest, że już o 7 rano najczęściej schodzącym artykułem jest piwo? Najtańsze, z butelką na wymianę. Najbardziej rozpierdala mnie taki plastikowy koszyczek na sześć browarów. Co by się kurwa nie potłukły. Nie żadna reklamówka, siateczka, tylko koszyczek plastikowy z rączunią do wygodnego niesienia trunku za 1,69 za butelczynę. I te facjaty kupujących, którzy z obłędnym wzrokiem wchodząc do sklepu sprawdzają, czy przypadkiem nie zbrakło ich napoju mocy. „Niech mocz będzie z nimi!”. Tak, mocz, bo śmierci przy takim sklepie jak z TOI-TOIA na Woodstocku.

     Nielatka spojrzała w moją strona beż większego wrażenia, a Alvaro wstał z murka na którym siedział i wycedził w moją stronę słowa:

- Czego od niej chcesz?

O Ty chuju niemyty. Ciebie nie pytałem, nie wnikam co tu robisz, choć powinieneś pamiętać jak u Ciebie wywiad robiłem, bo przyszło zawiadomienie ze napierdalasz swoją konkubinę z dwójką dzieci.

- Nie pamiętasz mnie? – To ja też na Ty mu wale, doczekując momentu aż sprowadzę go słownie do parteru. Osiedlowy chojaczek z miodem w uszach i włosach wystających z nosa. Dlaczego oni nie patrzą w lustra i nie pozbędą się tej oznaki męskości to nie wiem. Bardziej rozwalają mnie jeszcze wąsy, które rosnąc krzywo próbują przedostać się do dziurek w nosie. Cholera, zakichałbym się na śmierć chyba gdybym cos takiego wyhodował u siebie.

- Dobra, ja idę – wycedził Alvaro w stronę nielatki, której mina wyrażała tak totalne wyjebanie na cały system, że zacząłem wątpić w sens swojej pracy. Zastanawiać nawet się zacząłem, po co ja się tak przejmuję. I tak jej nie zbawię, co najwyżej nowa rysa na moim samochodzie przyjedzie, gdy jeden z drugim debile postanowią pokazać mi co sądzą o mnie i mojej jakże potrzebnej narodowi polskiemu pracy. Gdy tak sobie myślałem nad egzystencjalnymi problemami dnia codziennego i zastanawiałem się po jaka cholerę w moim samochodzie pali się następna kontrolka koloru pomarańczowego na desce rozdzielczej, ze sklepu wyszła kobiecina, na oko 70-letnia chowającą setkę wódki i mocnego Okocimia do siateczki razem z bułkami zresztą.

      Alvaro chodem gibona oddalał się od sklepu zarzuciwszy uprzednio kaptur na głowę i rozłożywszy ręce jakby dwa arbuzy z biedronki niósł, udał się w stronę najbliższego bloku mieszkalnego, bo co w końcu miał innego do roboty.

- Czemu nie w szkole, Zuzanno? – powtórzyłem swe jakże naiwne pytanie w stronę piętnastolatki, która wymalowana na gębie jak tania dziwka z autostrady dodawała sobie lat.

- Już skończyłam lekcje – odpowiedziała naburmuszona i wzrok skierowała w nieokreśloną dal, wspominając zapewne wiersz, jakiego uczyła się na pamięć na ostatniej lekcji języka polskiego.

- Sprawdzę – odpowiedziałem jakże uprzejmie i pojechałem dalej, bo cóż innego miałem do roboty. Nie stanę przecież i nie zacznę prawić morałów, że „ucz się, ucz, bo nauka to potęgi klucz”. W ogóle śmieszy mnie to, że morałami tego typu można osiągnąć sukces. No, chyba ze mówimy do dzieciaka, który jeszcze nie jest zdemoralizowany i przeżarty gównianym myśleniem do szpiku kości no i jeszcze się boi Sądu, kuratora i nie maże po ścianach „HWDP”. Zdemoralizowany nielat ma wyłożone na cały system. W sumie to za mało powiedziane, on ma WYJEBANE. Tak, nieraz słyszałem słowa skierowane do mnie które brzmiały „i co mi zrobicie?”, albo jeszcze lepiej „w dupie mam sąd i jebaną Policję”. Niektórych stwierdzeń nie da się w sumie cytować, nie dlatego że wulgarne, ale najnormalniej w świecie wstyd. Tak, moi czytelnicy, nawet taki pojebany gówniarz zmiesza cię czasami z błotem i wskaże gdzie ma instytucje sądową i nadzór kuratora. Na szczęście zdarza mi się to rzadko, bo niejeden z nich miał możliwość przekonania się, że w słówkach nie przebieram i jak się uprę, to osiągnę cel.

      Ale wróćmy do naszej podsklepowej małolaty. Oczywistym było, że do szkoły nie chodziła. Oczywistym było także, że już dawno złożyłem na nią wniosek by umieścić ją Młodzieżowym Ośrodku Wychowawczym. Jednakże nasze kochane przepisy nie ułatwiają nam zadania. Żeby małolata skierować do MOW-u trzeba mu zrobić badanie w Rodzinnym Ośrodku Diagnostyczno-Konsultacyjnym, na które często czeka się nawet po kilka miesięcy. A w tym czasie ty udajesz ze pracujesz, udajesz że motywujesz, udajesz że się starasz by debil chciał zmienić swoje postępowania, a w głębi duszy odliczasz do momentu, gdy RODK napisze w swej opinii, ze gówniarz czy też inna gówniara nadaje się do umieszczenia w tym przybytku odosobnienia.

     Któregoś dnia poszedłem do miejsca zamieszkania gówniary-Zuzanny by przeprowadzić z nią jakże poważną rozmowę odnośnie Alvara i stosunków łączących ją z tym typem. Nie powiem, cały dzień tak mocno dawał mi się we znaki, że miałem zamiar odbębnić spotkanie, wygłosić standardowe formułkowi o szkole, powrotach systematycznych do domu i do nie zadawania się z menelami spod budki z piwem. Po wejściu do domu zostałem zaproszony do dużego pokoju gdzie usiadłwszy w fotelu zacząłem rozmowę z mamusią i jej córką, która ze spuszczoną głową chlipała cichutko.

- Bo wie pan – rzekła mamusia w moją stronę – ja jej chce dać szansę.

„ what the fuck?” – pomyślałem cichutko nie wierząc w to co słyszę.

- Ona mi obiecała poprawę – dokończyła swoją myśl rodzicielka.

O rzesz jego mać przenajświętsza Anielka. Matczyne uczucia do córki się odezwały. To ja się spuszczam, załatwiam jak najszybsze badanie w RODK, dzwonie, proszę, rozmawiam z sędzią, sporządzam notatki, bo przez ostatnie 3 miesiące matka na niej ostatnie psy wieszała, że łazi i się kurwi i ona już rady nie daje, a ta mi, że jej szanse daje. Naiwna i głupia, ale ma prawo. Matka to w końcu, rodzicielka co to stworzenie w swym łonie nosiła i w bólach porodowych wydalała na świat.

- Dobrze – odpowiedziałem.

Nielata podniosła głowę.

- To teraz będziesz systematycznie do szkoły chodziła, słuchała się mamy, odrabiała lekcje, nie zadawała się z lujami a w szczególności z Alvarem. Będziesz grzeczna, posłuszna i pomagała w pracach domowych. Nie będziesz malowała się jak tania dziwka z autostrady, skończysz z papierosami, alkoholem i z uśmiechem będziesz mówiła mi dzień dobry, jak do ciebie przyjadę. – wyrecytowałem formułkę i zadowolony podsunąłem jej czystą kartkę pod nos.

- Po co mi to? – zapytała

-Teraz mi to wszystko napiszesz, że bardzo zależy Ci na zmianie na dobrą i grzeczną dziewczynkę – z uśmiechem na twarzy podałem jej także długopis.

Pochyliło się dziewczę nad biała kartka i w swe drobne, wytipsowane paluszki wzięło długopis i….

- Ale co mam napisać?

- No pisz. Imię, nazwisko, data….. – dyktuję.

- Ale swoje?

Nie do cholery. Moje, mojego psa i sąsiada, który codziennie najebany kłania mi się w pas. W końcu postanawiam jej dyktować bo sama, jak widzę i czuję, nic konkretnego nie wymóżdży. Na koniec dałem do mamusi do podpisania i poinformowałem, że karteczka będzie w akta wpięta a Pani Sędzia szczególnie nad nią się pochyli i być może też zapłacze nad losem smutnej, biednej i poszkodowanej Zuzanny, co to nagle zapałała chęcią naprawienia się i wyprostowania.

Oczywistym jest, że nie wierzyłem. Za stary jestem na to i wiem, że jak raz nielat złamie tabu i pójdzie w długą, to zew natury będzie go ciągnął w patolę. Więc nie byłem zaskoczony, gdy po kilku dniach dzwoni do mnie mamusia i z płaczem mówi:

- Uciekła, nie ma jej od wczoraj, ukradła mi pieniądze na rachunki, 500 złotych – chlipie w słuchawkę – niech ona pójdzie do tego ośrodka.

I tak oto zakończyła się matczyna litość nad córeczką, która po niedługim czasie znów spróbować chciała meliny z całym dobrodziejstwem, jaką ta oferowała.

Zuzia wróciła dnia następnego, znów doprowadzona przez Policję. Tym razem matka zabrała ją do ginekologa, jak to powiedziała „by mieć pewność, że w ciąże nie zajdzie”. Nie wiem co zrobiła, nie wnikałem. W każdym razie niedługo odbyło się badanie w Ośrodku i małolata dostała do niego skierowanie. Przebywała tam 1,5 roku. Obecnie pracuje jako kasjerka w jednym z popularnych marketów i najlepsze jest to że zawsze, ale to zawsze mówi „dzień dobry” i pyta się co słychać. Jej uśmiech wtedy wydaje się być naprawdę szczery.