Walka z wiatrakami

Meliny. Te wspaniałe meliny, gdzie idąc na wywiad czujesz ten cholerny dreszczyk emocji, spowodowany skurwiałymi bytami ludzkimi, gdzie snujące się ludzkie barachła dogorywają w alkoholowej ekstazie. Sam moment kiedy podjeżdżasz samochodem skupia na tobie wzrok padlinożerców, wyczekujących aż podejdziesz blisko nich by zapytać czy masz drobne, w celu podratowania ich nędznych kieszeni uzupełniając monetami, które po uzbieraniu odpowiedniej ilości przeznaczone zostaną na najtańszego bełta. Żyjące instynktami, upodlone do granic możliwości istoty, świadome lub nie swej nędznej egzystencji.

Mijam takich dwóch, zamroczonych zapewne wynalazkiem alkoholowym. Patrzą na mnie swoimi niewidzącymi oczami i obserwują czy do nich podejdę. Nawet nie mam zamiaru. To nie ich szukam.

- Szeeefunio, masz drobne? – niewyraźny, przepity odgłos uderzył we mnie impetem wódczanego odoru.

- Nie mam – odpowiedziałem nawet nie odwracając głowy w jego kierunku. Bardziej koncentrowałem się na tym by nie wdepnąć w jakieś gówno i nie usmarować sobie butów.

Mijam drzwi baraków. Numer 5. Patolka z trójka dzieci. Już raz jej te kiedyś dzieciaki zabrałem, gdy najebana do nieprzytomności leżała pod drzwiami. Z powrotem je odzyskała bo zaszyła się. Ciekawe na jak długo.

Numer 6. Tu dzieci nie ma. Mieszka stary kryminał z kilkoma wyrokami i dziesięcioletniej odsiadce. Ma jakąś rentę, więc ma stały dochód – idealna partia dla zniszczonych alkoholiczek, które dając dupy lub przynosząc wódę, będą mogły przenocować. Niektóre zostają nawet jego oficjalnymi konkubinami, na kilka tygodni lub miesięcy.

Numer siódmy. Schizofrenik. Chce robić porządek. Pisze skargi, wzywa Policje, sadzi kwiatki, które następnego dnia są zdeptane i powyrywane. Nie zraża go to i sadzi kolejne. Ku uciesze miejscowej dzieciarni.

Numer ósmy. Ten którego szukam. Mój Alkoholik. Mieć sześćdziesiąt lat i spaść na dno. Wyższe wykształcenie, praca w mundurze, wysoka emerytura. Zabrzmi to dziwnie, ale lubię z nim rozmawiać. Umie prowadzić inteligentne dysputy, analizuje, kiedyś pisywał do gazet, był drukowany. Jego barakowe mieszkanko nie przypomina typowej meliny. Są w nim książki, firanki, odmalowane ściany. Na ścianach obrazy – to podobno jego była żona tak pięknie malowała. Zostawiła go.

Mój Alkoholik jest całkowicie rozjebany emocjonalnie. Zaczął uczęszczać na terapie i intensywnie mnie przekonuje że już nie pije. Nie wierze mu, bo z browarem go już złapałem. W ogóle inteligentni alkoholicy są trudni do upilnowania, bo ze mną, czyli kuratorem bawią się w pewien rodzaj gry. Ja go próbuje złapać jak jest pijany, a on się stara ukrywać. Jak kurwa jebane dzieci w ciuciubabkę. Na terapię mają wyznaczone dni i godziny, więc piją w te dni, kiedy nie uczęszczają, by potem wytrzeźwieć i na mitingu powiedzieć że zaliczyli kolejny dzień abstynencji.

Dziś miałem szczęśliwy dzień. Mój Alkoholik miał gości. Patolkę, która kiedyś mieszkała pod numerem szóstym przez kilka miesięcy i jej syna jak się okazało, dwudziestoletniego gówniarza bez żadnej szkoły. Stojąc w korytarzu mieszkania i widząc zmieszanie na twarzy Mojego Alkoholika mogłem powiedzieć tylko jedno.

- Przyjdzie Pan jutro do mnie na dyżur. Rano i trzeźwy.

Eh. Walka z wiatrakami.

A na zakończenie tego krótkiego posta, filmik o tym, co w głowie słyszy schizofrenik. Polecam mocno pogłośnione słuchawki i dotrwać do końca filmu :)