Miranda. Lat 36. Troche się nachlała.

     „Dlaczego Ja?”, „Trudne sprawy”, „Pamiętniki z wakacji”, produkcje telewizyjne o poziomie intelektualnym rozwielitki lub pantofelka, uświadamiające całej rzeczy ludzkości, że świat nie jest prosty a czasami i skomplikowany. Jaki to przepiękny obrazek spotykam, wchodząc do jednej czy drugiej chałupy, gdzie ustawiona na cały regulator kineskopowa rzeczywistość, kreuje wyimaginowane problemy ludzkie jakie słuszne i realne. Nawet kuratorzy sądowi przewijają się w tych obrazkach, ostatnio w postaci podstarzałego pana, co skulony z teczuszką chyłkiem umknął sprzed drzwi, w starej, ortalionowej kurteczce. Piękne, po prostu piękne.

     Co się dziwić. Seriale te kierowane są do najprostszej, nie wymagającej intelektualnego zacięcia publiczności, którzy widza w tym odzwierciedlenie swoich problemów. Kasia skurwiła się z Mieciem, który jest krypto gejem, a Pan Zdzisio kąpie się w wannie u Pani Helenki, która była na spacerze z psem. Do tego kilka dzieciaków, niechciane ciąże i happy end na końcu, żeby wszyscy byli szczęśliwi. Żal tylko tych pseudo-aktorów, którzy podobno za 500 złotych robią z siebie kompletnych idiotów.

     Mam taką wioskę, której nie cierpię. W sumie trzy domy na krzyż, w tym jeden czterorodzinny kwadraciak, za czasów prosperity PGR-u postawiony. Komizm tego bloku polega na tym, że mieszka tam tak naprawdę jedna rodzina – patolka Miranda Kowalska z konkubentem Zdzichem Malinowskim i trojgiem dzieci, druga patolka (siostra pierwszej) Izabela Kowalska z konkubentem Stanisławem Miauczyńskim i dwojgiem dzieci a trzecie w drodze. Obydwie rodziny zajmują mieszkania na piętrze, a na parterze zamieszkuje matka Mirandy i Izabeli oraz, UWAGA, Józefa Nowakowska z trojgiem dzieci, w tym jedno ze Stanisławem Miauczyskim. Komuna, jak w seksmisji normalnie. Dla wyjaśnienia – Józefa i matka nie piją, albo nie złapane jeszcze.

     Miranda Kowalska to ewenement na skalę powiatu. Jedno dziecko rodzi i zostawia w szpitalu, a za rok rodzi drugie i w przypływie matczynych uczuć, zabiera do domu. Zdzichu ma upośledzenie umiarkowane i klepie uznanie w urzędzie każde, jakie mu przytaszczy do domu. Ot, dobra dusza nie chłop. Robi za parobka u jakiegoś gospodarza, lecz nie szkodzi to, by fundusz płacił alimenty na trójkę jaka się ostała. Chodzą ploty, że jedno dziecko kiedyś sprzedała, lecz nikt oficjalnie nic nie zgłosił. Miranda w swej karierze zawodowej już raz dzieciaki do bidula wiozła – pochlało jej się na urodzinach mamusi, a że urodziny w lutym, a tu już maj za pasem, to trochę się przeciągnęło. Trybik pilny i do przodu. Zdzichu podobno po tygodniu zajarzył, że czegoś w domu brakuje – taki rozgarnięty chłop. Potrafił przez kilka dni nie wracać do domu, bo roboty u gospodarza dużo, a wieczorem wódę postawią i wracać do domu nie ma po co, bo i tak rano wstać trzeba.

     Wpadam kiedyś z ukradka do Mirandy, bo cynę od dzielnicowego dostałem, że podobno najebana po wsi łazi i facetów zaczepia, bo chcicę miała niebotyczną. Aż strach pojechać, ale te dzieciaki, całkiem niedawno z bidula z powrotem je dostała. Jeszcze południe, więc w miarę bez obaw podjeżdżam pod kwadraciak i kieruję swe kroki do jej mamusi, co by wypytać delikatnie co i jak z córeczką.

- No wie pan, ja jej pijanej nie widziałam – nawet pytania nie zdążyłem zadać, stojąc w drzwiach z tektury dykta oklejonymi i judaszem, który z powodu zasrania przez muszki gnojówki i tam nie spełniał swojej funkcji.

- Wie pani, takie informacje właśnie dostałem, że znowu zaczęła pić – uprzejmie, spokojnie, gram cwaniaka, by coś więcej wypaplała.

- Panie, ludzie na złość jej robią, jakby piła to bym powiedziała – bezzębnym uśmiechem odpowiedziała na moje pytanie a ja skupiłem wzrok na korytarzu jej mieszkania, gdzie zza framugi wyłoniła się ogorzała morda jakiegoś wiejskiego menela, z resztką tłustych włosów i wąsem, brązowym od nikotyny ze skręcanych papierosów.

- Może pani męża zapyta, o tam stoi za panią – wskazałem palcem, dobrze wiedząc że takowego nie ma, zmarło się biedaczkowi kilka lat temu na suchoty wątrobowe.

- To kolega – odpowiedziała Mamuśka – nie wolno mi gości zapraszać? – oburzona fuknęła w moją stroną, robiąc bardzo poważna minę, jakbym co najmniej pięć złotych jej z portfela wyszarpał.

- Widział pan Mirandę Kowalską!? – głośniej skierowałem słowa to wystającej twarzoczaszki zza framugi, która już w połowie znikała w czeluściach chyba-kuchni.

- Aaaa…, kkkttóóóra, to? – wybełkotała twarzoczaszka, aż poczerwieniała z wysiłku po uruchomieniu swoich kilkunastu komórek nerwowych. Tak skomplikowane procesy myślowe nie mogły zostać bez śladu na facjacie tego skąd inąd młodego, wyglądającego na 70 lat człowieka.

- Zamknij się! – mamuśka odwróciła głowę i jednym słodkim poleceniem, ostudziła skorego do jakże inteligentnej rozmowy menela, a mi odparła:

- Miranda poszła do sklepu i nie wiem gdzie jest – by potem jebnąwszy drzwiami, powrócić zapewne do rozmowy o poezji Szymborskiej tudzież analizy podmiotu lirycznego w „Bogurodzicy”.

No i kupa. Nie poddaje się. Idę do sąsiadki co to trojkę dzieci spłodziła, każde z innym i każde chyba tak naprawdę nie zna swojego tatusia, no chyba że to po sąsiedzku. Mimo że mam do pokonania 3 metry korytarza, to zdołałem potknąć się o jakiegoś wypasionego kundla, który pogardliwie spojrzał na mnie, z opuszczonym ogonem, merdającym koślawo w lewą stronę. Podejrzewam że ten pies był inteligentniejszy od menela, którego facjatę przed chwilą miałem okazję oglądać.

     „…trudne sprawy zniknęły gdzieś, niech Twoje serce…… trudne sprawy…” No tak. Godzina czternasta, więc oddawanie się przyjemności oglądania wysublimowanego intelektualnie programu telewizyjnego jak najbardziej wskazane. W głowie mi już kołacze „trudne sprawy…” Ja pierdole, nie pozbędę się muzyczki do wieczora. Pukam.

     Podobno połowa Polaków nie rozumie dziennika telewizyjnego czy wiadomości. Męczą ich programy publicystyczne, męczą filmy dokumentalne, męczy ich nawet, o zgrozo, telewizja śniadaniowa. Aczkolwiek, dzięki Bogu, wymyślono „Trudne sprawy” i inne tym podobne.

     Uchylają się drzwi i wysuwa się z nich głowa Józefy, a zabieg ten był potrzebny po to, by dwa małe kundle nie uciekły z mieszkania. Przedstawiam się i pytam po cichu o Mirande.

------------------------------------------------------------

Józefa lat 30. Boi się że uciekną jej psy

------------------------------------------------------------

- Wejdzie Pan do środka – równie po cichu szepce w moją stronę, schylając się w międzyczasie by złapać swoje pchlarze, które zaczęły ujadanie, jak tylko szerzej otwarły się drzwi. Wszedłem do środka i zamknąłem je za sobą. Mieszkanie, choć wyposażone w stare i zniszczone czasem meble, sprawiało wrażenie całkiem przytulnego. Józefa zaprosiła mnie do dużego pokoju i zaproponowała kawę.

- Nie dziękuje. W pracy jestem to nie pijam – żartobliwie i kulturalnie odmówiłem. Nie pijam żadnych kaw, herbat, ani niczego. Czasami szklankę wody, jak poczęstują a jest gorąco, ale to pod warunkiem że rodzina to nie patole. W sumie kawę to pije tylko w bidulu lub u zapoznanej już rodziny zastępczej. W innych warunkach odmawiam. Kiedyś nawet zapraszano mnie na grilla, tak trafiłem z wywiadem, z bólem serca odmówiłem.

- Widziała pani ostatnio Mirandę? Słyszałem że popija ostatnio? – zagadałem Józefę, będąc pod wrażeniem porządku który miała w mieszkaniu. Józefę znam z wcześniejszych wywiadów, kiedy to ograniczała, pozbawiała, zmieniała kontakty tatusiów z dziećmi. Mecząca była, aż do bólu, lecz musiałem gdzieś wypytać.

----------------------------------------------------

Józefa lat 30. Kolekcjonuje sprawy sądowe

----------------------------------------------------

- Zaraz, coś panu pokażę – złapała w ręce stos chyba 20 listów z Sądu Okręgowego i rejonówki i pokazuje mi różnego rodzaju zawiadomienia o wszczęciu postępowania. O kurwa. O kurwa, kurwa, kurwa.

- Bo wie pan, złożyłam wniosek o pozbawienie władzy rodzicielskiej ojca tej najstarszej, ale jak składałam wniosek o podwyższenie alimentów, to on złożył wniosek o ustalenie kontaktów z dzieckiem, bo nagle chce się z nią widywać. A ja go chce pozbawić, bo mała go nie pamięta i chcę zmienić jej nazwisko na swoje, bo w ogóle, to ma mieć wycieczkę i muszę wyrobić jej paszport, a on się nie zgadza i musze wniosek do sądu. Aha, nie zakończyła się jeszcze sprawa rozwodowa z moim ostatnim mężem, bo on nie stawił się na sprawę i sąd odroczył, a ja też chcę go pozbawić władzy rodzicielskiej. Najmłodsza, to nie jest jego, ale wie pan, jestem w związku małżeńskim i automatycznie wpisano męża, a ojcem jest Miauczyński, wie pan, ten z góry on powiedział że uzna ojcostwo, a jak nie to mu sprawę wytoczę o ustalenie ojcostwa, lecz wcześniej muszę o zaprzeczenie ojcostwa mojemu obecnemu mężowi…. Bla, b l a,  b  l  a  ,   b   l   a   ,    b    l    a    ,    b    l    a    .

- yhm – przytakuje jej słowom.

- …bo ja już mu powiedziałam, że nie kontaktuje……….. i złożę wniosek……

- tak niech pani zrobi.

- …ale wystąpię o zwrot kosztów…….

- powinna pani.

- …a najmłodsza to w ogóle nie chce chodzić…..

- Miranda pije?

- … to chuj nie ojciec……

- Widziała pani Mirandę?

- … i teraz paszport wyrób bo na jakąś wycieczkę….. pewnie pijana w domu śpi, od rana ją słychać…..

- Musze lecieć. Wpadnie pani do sądu na dyżur, powie mi pani co i jak, ale teraz nie mam czasu. Do widzenia. – uciekłem, normalnie uciekłem.

-------------------------------------------------------------

Kurator. Lat 18. Uciekł.

------------------------------------------------------------

     Szybciutko, po dwa stopnie po schodach. Mam cie, Az adrenalina skacze i pulsuje w moich żyłach. Cóż za radość, że Mirandunia moja wspaniała czeka tam na mnie, pewnie najebana, a ja upoluje ją i załatwię, tym razem na amen.

     Moi wspaniali obrońcy uciemiężonych pijaków i meneli, dokonujący wiwisekcji mojego stanu emocjonalnego i oceniający mnie jako bezdusznego, pełnego pogardy kuratora, wyżalcie się na forum pod spodem, ku uciesze gawiedzi. Proszę, im więcej studium indywidualnego przypadku, tym większy miód na moją duszę albo w mój żołądek lejecie. Please!!! No i Ci od literówek, przecinków i znaków ortograficznych. O Was też nie zapominam.

--------------------------------------------------------

Drzwi. Lat 30. Są zamknięte.

-------------------------------------------------------

Puk. Puk.

Cisza.

PUK. PUK.

Słychać dzieciaki.

PUK! PUK! PUK!

- Kto tam? – cieniutki głosik jakiegoś dziecka zapiszczał zza drzwi jakże szlachetnie tandetnych.

- Mamusia jest? – równie grzecznie i spokojnie zapytałem, spokojnym, stonowanym głosikiem.

- Mama śpi – głosik piskliwie odpowiedział

- Musze z nią porozmawiać, to pilne. Obudź mamę.

Nagle piskliwy głosik otworzył mi drzwi na oścież. Zaskoczyło mnie to, ale takiej okazji nie przepuszczę.

„Dzień dobry, cześć i czołem. Pytacie skąd się wziąłem?”

CDN…