Nieznośna lekkość bytu

Śnieg. Wyjebiście dużo śniegu. W kurwę za dużo śniegu. Jebie mnie to, pierdolę, nie jadę, nie chcę ugrzęznąć w tej błotno-śniegowej mazi. Spojrzałem zza szyby w dal na majaczący domek, biały z czapą śniegu na dachu, spod której wystawał komin z ledwo widocznym unoszącym się dymem. „Pierdolę, dziękuje, dalej nie jadę” – zakołatało mi w głowie i zgodziłem się z moimi jakże subiektywnymi myślami. Buty mam nowe i też nie podejdę, o to to nie – całe 250 złotych mnie kosztowały, a z drżącą ręką je kupowałem. Kurwa, jak one mnie uwierają, choć naciskam tylko na pedały w samochodzie.

Stoję w miejscu, zatrzymałem się, w chwili desperacji w tej brei i to był mój błąd. Cholernie głupi błąd. Zawsze, ale to zawsze coś odwalę, coś spapram – to gdzieś wjadę, to gdzieś zahaczę, to przerysuje, to kurwa wgniotę lub połamie. Bóg nie powinien pozwolić mi jeździć samochodem, stanowczo! W sumie, mama też nie.

 Wsteczny i lekko gazu – koła boksują w miejscu, ochlapując blok samochodu. Hmm, skoro nie do tyłu, to do przodu spróbuję, co całkiem nieźle mi wyszło, przesuwając się o całe 10 cm. Teraz znowu wsteczny i 10 cm do tyłu. Jedynka i 15 cm do przodu, wsteczny i 15 cm do tyłu, jedynka 20 cm do przodu, wsteczny i 20 cm do tyłu, jedynka 25 cm do przodu i wsteczny 25 cm do tyłu, 30 cm do tyłu, 35 cm do tyłu…… delikatnie coraz więcej gazu i zapierdalam na wstecznym ile fabryka dała, nie przejmując się czy nawet prosto jadę. Byle kurwa do odśnieżonego asfaltu.

Patolka poczeka, do pierwszych roztopów. Nie płacą mi za wyciąganie samochodu z błotnisto-snieżnej mazi. Zresztą, strach linę do niego podczepić, jeszcze mi ramę wyrwie a koła w błocie utkną. Urok jeżdżenia starym trupem.

Kilka dni później, gdy słoneczko przygrzało na tyle, że mogłem zaryzykować pojawienie się w domku zamieszkałym przez patolkę, wyruszyłem zrobić tak zwane objęcie nadzoru. To takie pisemko, gdzie trzeba opisać co, jak, kiedy i dlaczego patolka została patolką i jakie będą tego konsekwencje dla dzieci, jak nie przestanie nią być. Ogólnie dużo pisania i planowania, jakie działania trzeba podjąć by wyszła na prostą tak jak Pan Bóg przykazał, Hare Kriszna i inni Zielonoświątkowcy.

Siedzisz, planujesz, myślisz, zaprzęgasz Ośrodek Pomocy Społecznej, asystenta rodziny, kontaktujesz się ze szkoła, byleby tylko pomóc rodzinie w miarę normalnie funkcjonować. To nie jest tak, że włazisz i pouczać jednego czy drugiego, że powinien żyć, jak ty tego chcesz i kodeks rodzinny i opiekuńczy. Starasz się pomóc – załatwiasz zasiłki celowe, dożywianie dzieciom w szkole, nie raz z pracownikiem socjalnym popierdalałem w teren, bo OPS nie ma własnego samochodu, a dożywianie maluczkich nie zrobione. Momentami do kurwy nędzy zastanawiasz się, że to tobie bardziej zależy, żeby te dzieciaki miały w miarę ogarnięte w domu, a nie przenajświętszej patolce, która czeka aż kurator załatwi. Wszyscy chuchają na nią, obnoszą się jak z jajkiem, proszą, zapraszają, by dostarczyła głupie  zaświadczenie ze jest zarejestrowana jako bezrobotna, bo nawet tego nie dopełni, żeby ubezpieczenie mieć zdrowotne. Łazi człek, prosi by wszywkę wzięła, lub zgłasza do Komisji Alkoholowej, jak odmawia. Na zimę trzeba jej węgla podrzucić z kasy gminnej, bo przecież zimno a małe dzieci są. Trwasz tak, pouczasz, kontrolujesz, pomagasz załatwiać różnego rodzaju sprawy, wozisz tych pracowników socjalnych, zaglądasz w lodówkę, rozmawiasz z nauczycielami, pedagogami, dzielnicowym i wszystkimi sąsiadami wokoło wraz z sołtysem, by czuła oddech na karku i wzięła się choć trochę w garść, bo przecież do kurwy nędzy, te dzieciaki maja matkę a często i ojca i to oni powinni choć trochę o nie zadbać.

Pytanie do ustawodawców. Dlaczego do cholery, w tym kraju można zaniedbywać dzieci, doprowadzając do skrajnych zaniedbań, że potem te dzieciaki są umieszczane w różnych bidulach i rodzinach zastępczych – brudne, zaniedbane, zagłodzone, zawszawione, z deficytami rozwojowymi i dlaczego te matki i tatusiowie za doprowadzenie do takich skrajności nie dostają bezwzględnej kary pozbawienia wolności? Dlaczego dzieci te, po opuszczeniu bidula, chcące często pracować i uczyć się, nie maja gdzie powrócić, bo tatuś i mamusia przecież maja mieszkanie, z którego zostały zabrane, ale nie wolno takich rodziców wyrzucić z zakazem zbliżania się, żeby tylko ten dzieciak czy rodzeństwo, mieli gdzie wrócić? Dlaczego nie eksmitować patoli, którym odebrano wszystkie dzieci, po to by inne, w takich tragicznych okolicznościach się znajdujące, miały mieszkania po opuszczeniu bidula? Czy to takie skomplikowane? Litujemy się nad matkami porzucającymi swoje dzieci, doprowadzającymi do skrajnych zaniedbań, mając w dupie co 18 – latek, zrobi po opuszczeniu bidula tak naprawdę. On wraca do tej chałupy, to tego menelstwa i przesiąka z powrotem życiem swoich rodziców, stając się zarzewiem następnej, pokoleniowej patologii.

Fuck. Starczy, bo ministrem mnie zrobią lub terenowym doradca wice-ministra i będę zarabiał więcej od swoich kuratorów okręgowych, a tego by nie znieśli. Nie będę się wymądrzał, bo nie jeden próbował, a teraz w pośredniaku gnije i porzeczki z krzaków rwie na czarno.

Kurewsko zimno. Opatulony w kurtkę, szalik, czapkę i zeszyt w twardej okładce, zbliżam się powolnym krokiem do drzwi chałupy, uważnie stąpając, by w żadne popierdolone błotko się nie wjebac. Ups, przekląłem – przepraszam szanownych czytelników za moje jakże niecenzuralne słownictwo. Kajam się i obiecuje że już nie rzucę żadna kurwą i chujem. Koniec i basta. Chuj.

Pukam do drzwi. Cisza. Pukam głośniej. Znowu cisza. Wiem ze ktoś jest, bo świeci się światło. Zresztą z tego co wiem mieszka tam jakieś 5 osób. Same menele a wśród nich jedno dziecko, pięcioletni chłopczyk. Mam ochotę kopnąć w te drzwi, aż w końcu ktoś się zorientuje że stoję tu, cały uwalony w błocie i marzę tylko o tym, żeby skończyć tak naprawdę na dziś.

- Kto tam – charkliwy głos zabrzmiał zza drzwi. Boshe, jak często to się zdarza w mojej pracy, gdy menelsko – przepity głos wydobywa się z otchłani ludzkiej beznadziejności, doprawionej tanim mózgojebem za 3,99 z Biedronki. Już wiem, jaki widok mnie zastanie, tylko, kurwa jego mac, tam jest dziecko?

- Otwierać, kurator z sądu do Iksińskiej!

- Otwarte!!! – wycharczała w moją stronę, jeszcze nie zauważona postać, a już miałem ochotę podpalić ten syf i polewać benzyna, by za szybko nie zgasło.

Dotknąłem klamki i lekko pchnąłem drzwi. Ocierały o podłogę i miałem problem z ich szerszym otwarciem. W środku było ciemno, a wejście do domu zasłaniała jeszcze stara, śmierdząca szmata. Te szmaty to ewenement na skale światową. Im większa meta, tym brudniejsza szmata, niepozwalająca zimnu wedrzeć się do środka a ciepłu uciec na zewnątrz. Odchyliłem ją długopisem, ustawiając się bokiem, by nie opadła na mnie i nie dotknęła mojej twarzy, cała swą śmierdzącą zajebistością. Na sama myśl o tym, aż się wzdrygnąłem. Śmierdzi kałem i moczem. Stęchlizna.

- Auć! – a w duszy „kurwa jego pierdolona mać” – zakląłem, bo walnąłem się o kant jakiegoś stołu, prosto w prawy bok. Czemu do cholery tu jest tak ciemno? – Ktoś tu jest!? – zawołałem.

- Jeeeeest, jeeest, ciszej, no kurwa, ciszej – wychrypiał głos z niedalekiej oddali, a ja odwróciłem się w półmroku w stronę tego straszliwego rzężenia.

- Jest tu światło? – zapytałem

- Yyyyyy, tam, jest, zapali pan…….

Pstryknąłem włącznik, który wymacałem na brudnej ścianie. Zamigotała żarówka 20 watowa (aż dziw że takie produkują). Rozjaśniło to trochę pomieszczenie, które było kuchnią, jak mi się wydawało. Pod sciana leżał stary materac, a na nim … Iksińska.

- To pani jest Róża Iksińska? – zapytałem w jej stronę.

Podniosła łeb, na którym kleiły się potłuszczone włosy. Ubrana w nieśmiertelną, czarna damska skórę i jakieś podobno białe spodnie, sprawiała wrażenie kloszarda. Usta bezzębne wykrzywiły się w moją stronę, szukając jakiejkolwiek odpowiedzi.

- Taaaaa, bo cooooo?

Gówno.

- Gdzie Jacek?

- Jaaaaki Jaaaacek? – wybałuszyła ślepia w moją stronę i mlasnęła językiem przez szczerbinę pomiędzy dwiema trójkami, zżartymi przez próchnicę. Charakterystycznie mlasnęła ustami, jakby chciała z dziur w zębach wydobyć jeszcze trochę smaku mózgojeba.

- Jak to jaki, Twój syn! – wierzcie mi, nie wytrzymywałem nerwowo, patrząc na leżąca patolkę, która nie potrafiła nawet się wysłowić, tak naćpana wódą i jabolem była. Ja kurwa wiem, że to człowiek, ale liczył się w danym momencie dzieciak dla mnie, nie ona i jej uzależnienie i upodlenie. Dla mnie był ważny dzieciak, co robi, gdzie jest, kto się nim zajmuje. W tym momencie ona jest dla mnie nie istotna. Może zachlać się na śmierć, ale gdzie jest kurwa dzieciak???

- Zdzichuuuuuu!!! – wycharczała w stronę drzwi, które znajdowały się nieopodal materaca. – Zdzichuuuuu!!!!!! – drze dalej tą mordę, nie zważając że brzmi jak tępa piła, rżnąca mokre drewno – Zdzichuuuu!!!! – jak mona mi jeszcze raz krzyknie Zdzichu, to podejdę i jej pierdolnę, jak bozie kocham, uszy mnie bolą.

- Czego? – otworzyły się drzwi i wyglądnęła z nich głowa, na oko 60-letnia, cała zarośnięta i szara z niedomycia. W zębach tliła się szklana fifka z wetkniętym chyba papierosem bez filtra. Na wąsiskach, w słabym świetle, widać było brązowe ślady od nikotyny, a jedno oko było przymknięte, ze względu na reakcję na unoszący się dym z tego niedopałka.

- Powieeeedz panu, ale kurwa, powiedz, bo ten pan, przyszedł………. – zaczyna mówić do niego

- Kurwa, no co chcesz, co mam powiedzieć, mów kurwa a nie mi tu………. – ponaglił ja Zdzisiek, kulturalnie zresztą.

- Bo wiesz…. On o Jacusia pyta…… o synka mojego……powiedz mu……. – z trudem wychodziło jej wysławianie. Cały czas leżała na tym swoim materacu, przykryta do połowy szmatą i charczała, raz w moja, to w Zdzicha stronę.

- Jacek jest z ojcem. Nie ma go tu – odpowiedział Zdzichu i chciał się schować, lecz ja byłem szybszy. Złapałem za klamkę i szerzej otwarłem drzwi do pokoju, z którego wyglądnęła głowa. Siedziało tam jeszcze z chyba 3 innych meneli, którzy w oparach tanich fajek i włączonego telewizora, oglądali cos w telewizji.

- Mówiłem że nie ma go tu – powtórzył Zdzisiek, widząc że rozglądam się po pomieszczeniu.

- Gdzie jest?

- Nie wiem, z ojcem, wyjechał. Nie mieszka tu już kilka tygodni. - wytłumaczył mi Zdzisiek, choć nie sprawiał wrażenia człowieka, co lubi się tłumaczyć.

- On do ojca pojechał, do jeeeego matki… - charczało z pomieszczenia kuchennego, lezące truchło matki, które tak wspaniale opiekowało się synkiem.

- Gdzie?

- Nie pamiętaaaam…….. – charczała dalej

- Mów mi gdzie jest dzieciak!!!!! – wydarłem się na nią, bo kurwa ciśnienie mi skoczyło. Gdzie jest ten pięciolatek??? – MÓW!!!! Bo zaraz Policji będziesz mówiła!!!!

- No mówię, kuuuuurwaaaaa, nie pamietammm……. Do maaatki pojechał…..

- Gdzie jest Jacek!!! Adres!!! – krzyczę już prawie.

- No daj kurwa ten adres!!! - Zdzichu włączył się do dyskusji.

- Nie jestem kurwą dla ciebie, szmaciarzu….. – Róża nie była dłużna.

- Macie numer telefonu do ojca? – próbuję zdobyć chociaż to.

- Proszę pana….. proszę pana…… - tym swoim charakterystycznym głosem, zwróciła się w moją stronę mamusia Jacusia.

- Tak?

- Aleeee, ja pamiętammmm ….. pan już tu był………..

- Byłem.

- Pamiętam pana………

-Zamknij się kurwa, numeru szukaj!! – Zdzichu przypomniał sobie, ze on ma tu najwięcej do powiedzenia.

- Weź mi tu w telefonie znajdź, bo ja…. Bo ja…. Okularów nie wzięłam….. – wyciągnęła łapę do Zdzicha, który tylko spojrzał na nią i miał ochotę jej przyjebać, jak wyglądało z jego wzroku.

- Weźmie pan, znajdzie – zwrócił się do mnie osmolony nikotyną brodacz.

Wziąłem aparat do reki. Lepił się z brudu i śmierdział. Naciskałem klawisze, by znaleźć imię faceta, jakiego mi podali a co za tym idzie, także jego numer telefonu

Znalazłem numer a za chwilę na wymiętolonej kartce znalazł brodacz jakiś adres. Wyszedłem  stamtąd, cały cuchnący ale i zlany potem, Sam i czterech meneli. Dom na odludziu, zmrok zapadał. Jak ja kocham tą adrenalinę.

Jacuś się znalazł, na drugim końcu Polski. Nadzór przekazano według właściwości. Tatuś też nie lepszy ochlej, ale przynajmniej zadbał o dziecko.