Nadesłane: Rozwód traumą dzieci

       (...) Ostatnio w moim bliskim otoczeniu, dzieje się niejako na moich oczach historia, w której dorośli sprawiają, że cierpią dzieci. Dzieci jak dotąd wychowywane w cieplej, rodzinnej atmosferze, w domu gdzie nawet kasy jakoś nigdy nie brakowało, ale znowu bez przesady, zamożnymi ludźmi bohaterowie ci nie są. W każdym razie jak to bywa w różnych kochających się małżeństwach, tatusiowi znudziła się mamusia. Zaczął spotykać się z inną na boku, drogie prezenty, wysokie rachunki za telefon, zadłużona karta kredytowa, komornik na wypłacie za niezapłacony rachunek telefoniczny w wysokości 1800 zł. (pensja żony nawet nie osiąga takiej wysokości). Oczywiście żona zaczyna się domyślać, że coś nie gra. Pyta, żąda wyjaśnień. Odpowiada, że ma małe problemy finansowe, ale kochanki nie ma, to jej głupi wymysł. Żona wierzy, bo mąż nigdy jej nie oszukał, bo zawsze on zajmował się rachunkami i utrzymaniem domu. Już nie pamiętam jak, żona w końcu ma pewność. Nawet rozmawia z kochanką, która pyta ją kiedy ta ma zamiar się wyprowadzić z domu. Mąż wyśmiewa się żonie w twarz i mówi, że jest ostatnią, która się dowiaduje. I teraz zaczyna się piekło. 

       Skoro żona już wie, że on ma inną i jej nie kocha to się ma wynosić z domu, bo dom jest jego (konkretnie jego matki, budowali go w małżeństwie, ale na nieruchomości jej teściowej co okaże się bardzo istotne już za moment), mąż robi sobie tatuaż z wielkim imieniem kochanki na ręce i paraduje po domu przed żoną. Mąż wyzywa żonę od kurew, dziwek, zabrania matce żony odwiedzać ich dom (na marginesie pożyczył od niej za plecami żony 4 tysiące złotych mówiąc, że jest chory, a martwić żony nie chce, matka córce przyznaje się jej o pożyczce dopiero jak romans zięcia wychodzi na jaw, a po kasie nie ma już śladu), teściową też nawie kurwą, gdy ta mimo wszystko do swej córki przyjdzie. Odcina żonę od pieniędzy, żona utrzymuje siebie i dwójkę dzieci z pensji w wysokości ok 1300 zł. Mąż kasy nie daje, a wyjada jedzenie które kupi żona, swoją kasę nadal wydaje na kochankę i na nowe ciuchy dla siebie. Przychodzi zima, mąż nawet nie zatroszczy się o opał. Żona radzi sobie mimo tego. Pożycza pieniądze od rodziców, od teściów, składa pozew o rozdzielność majątkową, ze strachu, że mąż ma nowe długi. W między czasie mąż robi wszystko, żeby pozbyć się żony. Pakuje jej walizki i wystawia na dwór, nie chce jej wpuścić do domu po pracy, w środku nocy wchodzi do jej sypialni zapala światło odkrywa jej kołdrę, wyrzuca rzeczy z szafy, i tak kilkakrotnie w ciągu nocy. Kilku nocy. Nie są to zdarzenia jednostkowe. Dzieciom mówi, że matka zabiła ich braciszka. (stracili trzecie dziecko ok 3 lata wcześniej, zmarło podczas przedwczesnego porodu, żona była pod opieką lekarzy, przebywała w szpitalu od miesięcy, bo ciąża była zagrożona od początku). Żona nie daje rady, zaczyna wzywać policję z uwagi na przemoc psychiczną stosowaną wobec niej, policja generalnie daje dupy na całej lini, nigdy jej należycie nie pomogli. Z inicjatywy opieki społecznej dostaje niebieską kartę. Stara się zabierać dzieci do psychologa, żeby miały wsparcie, żeby umiały sobie z tym poradzić. Tatuś mówi im, że mama chce z nich zrobić wariatów i inne dzieci będą się z nich śmiały. Zresztą zaoszczędzone pieniądze syna (tysiąc złotych) zabiera i wydaje na kochankę, potem kupuje mu playstation, jak się okazuje później dostał je od polsatu cyfrowego za złotówkę, bo wziął drogi abonament telewizyjny. Zabiera synowi piłkę z podpisami piłkarzy Lecha Poznań i daje ją w prezencie synowi kochanki. Tak samo robi z rolkami i łyżwami. Nic, po prostu kochający tatuś.

              W między czasie składa pozew o rozwód, bez orzekania o winie. Cały czas chcąc wykopać żonę z domu, mówiąc jej między innymi, że nie ma godności siedząc w jego domu, mówiąc, że cała jego rodzina tak uważa. Ciągle trwa psychiczne maltretowanie. Żona ciągle wzywa policję. Dzieci to widzą, dzieci cierpią. I nagle następuje zwrot akcji w postaci, zmiany frontu rodziców tatusia. Teściom jest wstyd, że policja ciągle przychodzi, co powiedzą ludzie im się to nie podoba, oni rozkazują jej zaprzestać wzywania policji. Przestają ją wspierać. Mówią, że ma miesiąc, żeby się wyprowadzić. Bo dzieci nie mogą dłużej patrzeć na to co się dzieje.

       Upodlona, upokorzona straci wszelkie siły i wsparcie. Początkowo, odmawia, jest zameldowana jest matką dzieci, razem się dorabiali nie ma zamiaru się wyprowadzać. Jednak fakt, że i teściowie postawili się przeciw niej ją dobija, szuka mieszkania, zupełnie nieopodal, 3min pieszo od domu, bierze co jej i się wyprowadza. Dzieci zamierza zabrać jak się trochę ogarnie. Mieszkanie jest niskiego standardu, nie stać jej przecież, a czynsz i tak wynosi 800 zł. Zaczyna się walka o dzieci. Teściowie nagle robią wszystko, żeby wnuki zostały w domu rodzinnym. Dzieci są przekupowane, ciągle słyszą słowa pogardy o matce, jak będzie im się biednie i źle żyło z mamą. Córka (pierwsza klasa gimnazjum) mówi matce, że nie chce mieszkać w biedzie. I jest to jej jedyny argument. Kwestie materialne. Syn chce iść do matki, ojca nienawidzi, ale nie chce iść bez siostry. Kochanka rzuca męża, znajduje nową, wprowadza się ze swoim dzieckiem do męża. I dzieci tak sobie mieszkają z nową Panią i tatusiem.

Zaczyna się rozwód, ona odstępuje os orzekania o winie w nadziei, że rozwód szybciej się potoczy, dzieci szybciej będą z nią. Badania psychologiczne jednoznacznie wskazują, że matka wie więcej o dzieciach mimo, tego, że z nimi nie mieszka, że odwiedzają je w weekendy i w tygodniu. Ojciec stracił szacunek w oczach syna, córka chce po prostu mieszkać w domu, bez względu na to czy będzie w nim mama czy tata (mała materialistka dzięki babci), dzieci są ze sobą bardzo związane wzajemnie. Wyrok. Dzieci mają zamieszkać z matka, alimenty w wysokości 1000 zł. za oboje dzieci.

Mąż odwołuje się od wyroku, w międzyczasie zapładnia kochankę. Nawiasem mówiąc utrudnia żonie kontakty z dziećmi. Wyłącza ich telefony komórkowe, lub mówiąc, że dzieci śpią i nie mogą jeszcze do niej przyjść. Długie oczekiwanie na wyrok pełne jest różnych historii, związanych z barkiem współpracy ze strony męża. Babcia dzieci przy dzieciach mówi źle o matce, nakręca dzieci mówiąc, jak źle i biednie będą musiały żyć. Próbuje oczernić ją przed całą rodziną opowiadając niezwykłe historie na temat tego jaką złą była synową, a jak dobrze w porównaniu z nią prezentuje się zapłodniona konkubentka. Czas ma to do siebie, że zaciera wszystko, nawet obelgi ze strony syna i fakty których sama była świadkiem, w jaki sposób traktował żonę, długi jakie narobił, i fakt, że sama je spłacała za niego.

              Wyrok Sądu Odwoławczego. Podtrzymany. Opieka kuratora nad rodziną także podtrzymana. Wyrok jest prawomocny, żona idzie po dzieci. Zawiadomiła go wcześniej. Odmowa. Idzie na policję. Pokazuje prawomocny wyrok, policja nie ma obowiązku zadziałać. Policja nic nie robi. On także idzie na policję, mówi, że córka nie chce mieszkać z matką co ma zrobić? Troskliwy tatuś. Policja mówi, że wyrok jest prawomocny, dzieci musi oddać. Odszukuje kuratora, który jeszcze nie jest przyznany z imienia i nazwiska. Trafia do pana, który prawdopodobnie zostanie ich kuratorem, opowiada historię troskliwego taty, postawionym przed  niesprawiedliwym wyrokiem sądu, którego dzieci nie akceptują, bo nie chcą mieszkać z mamą. Dodam, że syn cały czas chce mieszkać z mamą, tylko ojciec go zastrasza. Kurator radzi mu nagrać dzieci jak mówią matce, że nie chcą z nią mieszkać. Ręce opadają.

            Matka idzie po dzieci, a tam scenka, ojciec w garniturze otwiera jej drzwi, konkubentka na schodach kręci filmik, i po kolei wychodzą dzieci mówiące mamo nie chcę z tobą mieszkać. Załamana odchodzi. Trafia do tego samego kuratora, który mówi jej, że on mu to poradził. Mówi, że ma złożyć wniosek o odebranie dzieci, ale to potrwa, bo to kolejna rozprawa. Czekanie. Polski wymiar sprawiedliwości. Dopiero teraz ma ogląd sprawy z dwóch stron, ale to dzięki jego radzie matka po tej zaaranżowanej scence musiała połknąć kilka tabletek na uspokojenie, żeby zasnąć.

Dodam, że jestem spokrewniona z mężem. Jest kuzynem mojego ojca. Nie mam przekazu tylko i wyłącznie ze strony matki, jesteśmy dużą rodziną, to co opowiada babcia tych dzieci, tym dzieciom i innym, a w zasadzie każdemu kto chce słuchać, w tej małej miejscowości trafia do mnie z każdej strony. Jestem też prawnikiem, dopiero na aplikacji, i razi mnie jak nieudolnie i wolno działa ten system. Jak ciężko tej matce uzyskać pomoc, od policji, od kuratora, w zasadzie tylko pomoc społeczna udzieliła jej pomocy dość szybko. Nie mam pretensji. Ja tylko ciągle szukam wyjścia z tej sytuacji i myślę jak jej pomóc. Ten syn naprawdę chce mieszkać z matką, ale wyraźnie się boi. A córka jest w wieku, w którym wydaje się jej, że wie wszystko, a tak naprawdę jej wiedza jest tak ograniczona do tego co powie babcia i ojciec,  do tego stopnia, że poszła z ojcem na policje złożyć doniesienie o tym, że jest maltretowana psychicznie przez matkę. "Dlaczego to zrobiłaś? - Bo tata powiedział, że dzięki temu zostanę w domu". "Tata miał prawo, nie chcieć z tobą mieszkać skoro już cię nie kochał". Wydaje mi się, że gdy to dziecko uświadomi sobie kiedyś co robiła, nie będzie wiedziała jak matkę przepraszać. Ta matka walczy dalej, ale widzę, jak traci siły. Jaka jest słaba, nadziei ma coraz mniej. Myślę, że wpada w depresję. Dzięki opieszałemu sądownictwu, ona mieszka już prawie rok bez dzieci.

Marta