Ciiiiiiiiiiiii..........

        Strugi deszczu wręcz lały się na przednią szybę samochodu, a zniszczone wycieraczki trzeszczały i skrzypiały machając w tą i we wtą  na maksymalnych obrotach. Mój cel był jeden – podjechać jak najbliżej bloku, w którym mieszkała nadzorowana, by po opuszczeniu wozu szybko przebiec do klatki schodowej.

„Kurwa mać” – zakląłem w duchu, gdy krople rzęsistego deszczu wpadły mi za kołnierz, powodując przeszywające uczucie zimna. Odruchowo schowałem zeszyt pod rozpięta połę kurtki. 20-30 metrów do pokonania i dopadnę klatki. Jeszcze domofon.

„Drrrryń” – wciskam przycisk pod numerem mieszkania. „drrrrrrrrryyyyyyyyyyńńńńńń” – ponownie wciskam, tym razem dłużej, czując w międzyczasie jak krople deszczu spływają mi po włosach, ściekając w wiadome miejsce po karku. „Kurwa, nawet daszku nie mogą tu zamontować”.

Oczywiście nikt nie raczył się odezwać. Nie odpuszczam,. Dzwonie pod następny numer.

- Halo – zachrypnięty głos w 3 sekundy po naciśnięciu odezwał się przez głośnik.

- Może Pani otworzyć, próbuje dostać się do mieszkania nr….. – wydzieram się zziębniętym głosem w stronę przycisków, za którymi pewnie ukryty jest mikrofon.

- A po co? – ten sam zachrypnięty głos zadaje mi pytanie, a ja mam ochotę odpowiedzieć „po gówno, bo co cie to obchodzi”.

- Może pani otworzyć, bo chce porozmawiać z Iksińską, a może domofon nie działa u niej – sile się być miły.

- Halo, a kto mówi? – chrypie mi ten domofon, a ja nie mam potrzeby tłumaczyć jakiejś wścibskiej babie, po co idę. Naciskam następny przycisk i po około kilku sekundach, tym razem meski głos pyta:

- Kto tam?

- Listonosz – odpowiadam i za chwile słyszę brzęczenie zamka elektrycznego w drzwiach. To zawsze działa.

        Wchodzę na trzecie piętro. Blok to typowy kwadraciak czteropiętrowy z dwoma klatkami. Wybudowany gdzieś z 50 lat temu, straszył swoja beznadziejnością. Strasznie wąska klatka schodowa, lamperia koloru brudno siwego i poręcz, obłożona na górze jakąś guma czy plastikiem, pozrywana i poprzecierana w wielu miejscach. Ogólnie panował bliżej nieopisany smród, cos jak stęchlizna starej, niedomytej szmaty, rzuconej gdzieś w kącie.

        Staje przed drzwiami. Typowe biało-szare drzwi z dykty, z judaszem. Dotykam zżółkniętego i poprzepalanego zapalniczka dzwonka do drzwi. Naciskam i nic nie słyszę. Nie działa. Pukam.

Chwila ciszy. Pukam raz jeszcze.

- Kto tam? – dziecięcy głos pyta mnie zza dykty.

- Jest mama? – zapytuje z kolei ja, po drugiej stronie.

Zgrzyt zamka i dykta otwiera się na oścież. Staje przede mną około 11-letnia dziewczynka. Pytam się jeszcze raz czy mama jest. Odpowiada twierdząco.

- Zawołaj mamę, dobrze? – proszę dziewczynkę, a sam wchodzę do mieszkania. Iksińska to moja nadzorowana od około pół roku. Kobiecina wraz z trójka dzieci uciekła od męża znecacza i szybko znalazła spokojna przystań u nowego konkubenta. Ona też miała ograniczona władze rodzicielską, bo podobno wypić lubiła czasami. W każdym bądź razie niejako z awansu jej i jej ówczesnemu mężowi ograniczono tą władzę poprzez nadzór.

        Dlatego znając środowisko jak i dzieciaki, ładuję się na pewnego do mieszkania i wchodzę do pokoju, który robił za tzw. stołowy. Na kanapie siedzi dwójka młodszych dzieci i patrzy na mnie. Starsza, co otwierała drzwi także weszła do pokoju i zamknęła drzwi.

„Co jest?” – pomyślałem.

- Gdzie jest mama? – zapytałem dziewczynek siedzących na kanapie, które jak na komendę zerknęły na starsza siostrę, stojąca nieopodal mnie.

- Mama poszła do sąsiadki – odpowiedziała mi 11-sto latka.

- Przecież mówiłaś że mama w domu – kieruję do niej słowa i rozglądam się po pokoju, jak głupek szukając śladu bytności matki.

- KTO TAM PRZYLAZŁ!!!?? – usłyszałem nagle zachrypnięty głos z drugiego pokoju, jawnie wskazujący że ten ktoś najebany był jak szpadel. W tym samym czasie dzieciaki przestraszone na kanapie skuliły się i spojrzały na mnie.

- Nikt nie przyszedł, spij! – jedenastolatka odkrzyknęła w stronę drzwi.

- Ciiiiiii – szepnęła do mnie najmłodsza z dziewczynek, przykładając palec do buzi.

Stoję na tym środku pokoju i bezradnie rozglądam się wokoło. Spoglądam to na jedna dziewczynkę, to na drugą, to na jedenastolatkę, która w bezruchu zastygła przy drzwiach, nasłuchując.

- KTO TAM JEST, KURWA! – znów pijacko – menelski głos zawył w kierunku pokoju, w którym się znajdowałem. Jak jakiś kurwa jebany matrix. Zaczynałem czuć strach, choć do mikrusów nie należę i w dzieciństwie nie jedna mordę na baletach się oklepało, to czułem strach, potęgowany jeszcze o bezpieczeństwo tych trzech dziewczynek. Tak przejąłem się sytuacją, że przestałem się odzywać.

Skrzypnięcie drzwi od drugiego pokoju. Głośne charkniecie i pijacki bełkot.

- ZOŚKA, TO TY!!!? – menel wytacza się z pokoju na przedpokój. W tym czasie zerkająca jedenastolatka przez uchylone drzwi wyskoczyła z pokoju w którym się znajdowaliśmy i podbiegła do pijaka.

- Idź spać, no już, nie ma nikogo, przecież mówię ci, nie ma – dziewczynka zaczyna szarpać się z najebanym lumpem, próbując wepchnąć go do pokoju.

- GDZIE TWOJA MATKA! – drze w jej stronę tą swoją pijacką i charczącą mordę, a ja ciągle stoję oniemiały, zastanawiając się co zrobić w tej sytuacji. Kurwa. Chujowo.

- No idź spać, mamy nie ma, tylko my jesteśmy – uspokaja go dziewczynka.

-  JA PIERDOLĘ, CISZEJ BĄDŹCIE TAM!!!! -  wydarł się po raz ostatni a ja usłyszałem odgłos zamykanych drzwi. Dwójka dziewczynek siedzących na tapczanie, wpatrywała się we mnie swoimi dużymi oczami. Gdy weszła najstarsza skierowały na nią wzrok. A ona wzięła, uśmiechnięta usiadła na kanapie koło rodzeństwa i powiedziała do mnie:

- Niech pan cicho mówi, to nie usłyszy.

- Zadzwońcie po mamę. Ma mama telefon przy sobie? – tylko tyle udało mi się powiedzieć, ściszając przy tym głos, będąc dalej przejętym całym zdarzeniem.

- Nie ma, wyszła do sąsiadki, zaraz przyjdzie – cichutko odpowiada mi, a ja usiadłem na kanapie, otworzyłem zeszyt i licząc że za chwile przyjdzie zacząłem robić na brudno notatkę. Jakoś nie mogłem tak wyjść i zostawić ich samych, a jednocześnie nie chciałem robić całej rozróby w domu z odbieraniem dzieci czy lataniem po sąsiadach w poszukiwaniu ich matki. Na szczęście, ledwo zacząłem pisać, wróciła Zośka i jak wryta stanęła w drzwiach pokoju, widząc moją skromną osobę w jej gościnnych progach. Jej pierwsze słowa były skierowane do najstarszej córki:

- Gdzie Stefan? – ostrym i oschłym tonem zapytała córki.

- Śpi, ale wstał bo słyszał jak pan przyszedł – odpowiedziała rezolutnie.

- Przyjdzie pani do mnie na dyżur, musimy porozmawiać. Do widzenia.

Wyszedłem.