Nadesłane: Angielska opowieść

Piękny to blog, piękny to portret polskiej patologii. Niejednokrotnie człowiek unosi brew zdumiony, że takie rzeczy, że za ścianą, że na mojej ulicy, że w XXI wieku. Własne podwórko to jedno. Czyjeś podwórko to inna sprawa.

     Pracuję jako tłumacz w dużym brytyjskim mieście. Kilka razy w tygodniu otrzymuję sygnały, że jestem potrzebny gdzieś w okolicy: w lokalnym szpitalu, żeby wesprzeć jakąś nieboraczkę, która nie potrafi sama wytłumaczyć lekarzowi, że ma pieprzyk pod piersią; żeby w urzędzie imigracyjnym przełożyć nieskładne wyjaśnienia gówniarza-kryminalisty i jego matki na normalny angielski, bo chcą go deportować; żeby użerać się z różnej maści jednostkami, które z różnych powodów nie potrafią się wysłowić w mowie kraju do którego przyjechali żeby żyć i niejednokrotnie doić z państwowych pieniędzy.

     Jak bardzo mam ochotę generalizować w temacie i zapakować wszystkich do jednego wora, mieszczącego barachło nie będące w stanie nauczyć się języka w stopniu ledwie komunikatywnym to prawda jest nieco inna. Są jednostki, które „dużo rozumieją, ale słabo mówią”, są takie, które „dopiero się uczą”, są osoby przypadkowe, które są tutaj na urlopie, bądź wizytują rodzinę. Jednak większość tego polskiego motłochu to osoby żyjące, pracujące, mieszkające i bawiące się tylko i wyłącznie w towarzystwie rodaków. Najlepsza droga do zbudowania polskiego getta zagranicą. Najlepsza, doprawdy. Raptem RAZ miło się zaskoczyłem, gdy tłumaczyłem faceta, który przyjechał do UK w wieku lekko przedemerytalnym i wykazywał żywe zainteresowanie krajem, językiem i obyczajami. Aktywnie uczył się języka, bratał z Brytyjczykami. Jednym słowem – asymilacja.

Zawodnik, o którym traktuje ta opowieść, oczywiście asymilować się zamiaru nie miał.

     Zadzwoniono swego czasu do mnie czy nie mógłbym pojawić się w miasteczku nieopodal, pomóc ludziom z pomocy społecznej dogadać się z Polakiem. Niecałe pół godziny później bieżyłem ulicami ów miasteczka w stronę wysokiego bloku, górującego nad niskimi, mało okazałymi budynkami. Bloki w UK bywają różne, ale najczęściej są ogrodzonymi, zmodernizowanymi wersjami potwornych kreacji rządów lewicowych z czasów powojennych. Sęk w tym, że to nie blok był moim celem. U podnóża bloku znajdował się szeregowy budynek przypominający urlopowy pawilon z czasów pracowniczych wczasów w Pobierowie czy innym Rewalu. Dramat, innymi słowy. Całość pomiędzy zgrupowaniem betonowych klatek, a motelem znanym z pierwszego lepszego, amerykańskiego filmu drogi. Wokół syf i brud, zaniedbane trawniko-rabatki, na piętrze, przed swoim apartamentem, stoi jakaś kaflara, pali papierosa, z mieszkania leci jakieś tanie gówno, a ona do tego gówna drze mordę, jakby myślała, że w jakimś kretyńskim programie dla idoli bierze udział. Staję pod bramą, czekam na moich pracodawców. Z piętra, opierając się o barierkę patrzy na mnie małe, brudne dziecko. Patrzy na mnie. Ja patrzę na nie. Patrzymy na siebie. Dziecko przemawia: „Zgubiłeś się?”. W zasadzie całkiem to trafna uwaga była – gdybym trafił tutaj sam, przypadkiem, to z pewnością uznałbym, że się zagubiłem, niczym Kazik Staszewski w swojej trylogii „Zagubiłem Się W Mieście”.

Nadchodzą moi dobrodzieje, zmierzają w moją stronę. Oboje pod trzydziestkę, ona będzie przepytywać nasz cel, jej kolega będzie spisywał co zostanie powiedziane. Ja będę jej pomagał wyciągnąć od naszego celu niezbędne informacje. Banał.

     Wchodzimy na piętro. Przy drzwiach apartamentów syf, brud, stare zabawki, jakieś butelki. Zmierzamy ku numerowi 987. Tamże dostrzegamy nasz cel. Stoi, Mariusz, napakowany, wytatuowany, wiek ze 32 lata, łysy i nie wyglądający zbyt przyjaźnie. Dwójka dzieci biega wokół niego w brudnych, znoszonych ciuchach, kolorowych gumiakach, przydługich włosach. Mariusz się bardzo cieszy, że nas widzi, uśmiecha się szeroko, zaprasza to środka, dłonie ściska, rzuca kilka karykaturalnie zniekształconych angielskich zwrotów. Wchodzimy. Mijamy po lewej stronie zasyfiony aneks kuchenny, przedpokój pełen wszystkiego i trafiamy do pokoju dziennego. W pokoju szaro, kiedyś było może i żółto, ale teraz tylko szaro i ciemno. Kanapy wyciągnięte pewnie ze śmietnika, na podłodze zabawki, ciuchy, w kącie sztanga z ławką. Przy ścianie oczywiście płaski telewizor, dumnie stoi niczym ołtarz, pośród tego brudu. Zasiadamy. Ona mu zadaje pytanie czy wie po co tu jesteśmy. Ten zaczyna się produkować tym swoim kaprawym angielskim. Interweniuję, mówię, żeby mówił do mnie, ja będę tłumaczył. Zaczynamy.

     Sytuacja jest prosta. On mieszkał z Magdą, Magda pukała się z innym typem, on typa postraszył, ona się wyprowadziła, chce Mariusza wyrzucić z mieszkania i wprowadzić się z nowym. Po tym straszeniu policja wpadła podobno o szóstej nad ranem, skuwając Mariusza na oczach dzieci i zabierając na komendę. Magda chce się pozbyć Mariusza. Tak twierdzi. On z kolei twierdzi, że już się pogodzili i ona zmieniła zdanie. Jak do niej zadzwonimy to na pewno potwierdzi. Rozmawiali o tym przecież.

     Koleś siedzi na zydlu, uśmiecha się nerwowo, bierze dziecko na ręce (drugie na czas rozmowy zniknęło z pola widzenia). Dziecko się uśmiecha, macha nam, on też się cieszy, wspaniała rodzina. Nie trzeba znać tego bloga, patologii i jej metod, żeby w mig zrozumieć, że koleś próbuję nas tym dzieckiem rozbroić, zbudować więź, przedstawić siebie w dobrym świetle. A to właśnie główny powód naszej wizyty – dzieci. Szkoła, zaniepokojona faktem iż te przychodzą zaniedbane od razu wysłała inspekcję w postaci mojej dwójki zleceniodawców.

     Dalej, standardowe pytania o picie, palenie, ćpanie. On ze dwa piwa po robocie wypije, ale nie więcej. Czasami coś przypali, ale przecież „tutaj wszyscy palą i piją”. Idziemy dalej – zatargi z sąsiadami. Tu ktoś komuś skopał samochód, tam ktoś parkuje na czyimś miejscu, a to znów Mariusz dostał 40 mandatów za parkowanie, bo sąsiedzi znają kobietę, która te mandaty hojnie rozdaje. A to dlatego, że on jest z Polski, dlatego go nie lubią. Dlatego ją na niego napuszczają.

     Gdzieś po 10 minutach czuję, że nadmiar informacji i stężenie patologii zaczyna mnie wyczerpywać psychicznie. Kompletnie mnie nie interesuje jego zasrany los, fakt że on Magdzie wybaczył, że pukała się z tamtych wariatem, że on chce żeby ona wróciła i żeby dzieci miały oboje rodziców. W pewnym momencie poczuł się pewniej i oznajmił, że powinien się tamtym typem konkretnie zająć wcześniej to by nie było problemu. Naprawdę, ciężko jest opisać jak bardzo brzydzę się ludźmi takiego pokroju. Popieram konserwatystów, którzy chcą taki imigrancki element wyplenić.

Nie zapominajmy oczywiście o najważniejszej kwestii – to się nie dzieje w Sosnowcu, to się nie dzieje w starym PGRze. To jest Wielka Brytania. Mieszkanie socjalne, dwójka dzieci gwarantująca stały i dosyć pokaźny dochód w postaci zasiłków. On pracuje (podobno), ona też. A wokół tylko smród i odór. Patologia nie zna granic. Zbudujmy sobie tutaj drugą Polskę. Tylko zamiast korbola pod sklepem wychlejmy litra najtańszej szkockiej i poprawmy blantem, którego przecież można bez żadnych problemów, niedrogo zdobyć na głównej ulicy w piątek wieczorem.

     Siedzi taki polski śmieć, pośród brytyjskich śmieci, doją państwo z pieniędzy, mnożą się na potęgę, zanieczyszczają swoją obecnością miasta, zarówno w skali mikro jak i makro. Te ich śmierdzące, kartonowo-betonowe dzielnice, te ich obrzydliwe mordy w LIDLu, ALDIm czy innych tanich marketach. W najlepszym wypadku robią po prostu tutaj drugą Polskę - getto. W najgorszym wpadają w brytyjską patologię, gdzie menel jest ubrany w Adidasa i nosi smartfona, ale widać i słychać, że jest przeżarty tanim jabcokiem i całym wachlarzem chemii, tak łatwo przecież dostępnej. To jest właśnie uderzające z początku, pozornie ich w ogóle nie widać. Jednak po pewnym czasie zaczyna człowiek odróżniać tych, którzy tylko stwarzają pozory normalności.

     Nasza wizyta u Mariusza nie przyniosła żadnego konkretnego rezultatu. On mówi jedno, ona mówi drugie. Wyszliśmy stamtąd bogatsi o wiedzę, która mi właściwie na nic się nie przydała (oprócz napisania tej notki) – że ludzie potrafią, w kraju uchodzącym za zachodni (czyt. cywilizowany), żyć w ten sposób. Żegnając się, dziewczyna z pomocy społecznej zapytała czy może zasięgnąć mojej rady. Profesjonalizm nakazuje zachować pełen obiektywizm, odciąć się od uprzedzeń, ale chętnie podzieliłem się z nią swoim rozeznaniem społeczno-kulturowym.

„Myślisz, że był teraz pod wpływem alkoholu?” - zapytała

„Nie. Myślę, że on po prostu ma na stałe zryty mózg.” - odparłem

PS. Mój angielski znajomy pracuje w pomocy społecznej i swoje widział. Mówi, do mnie, że ten kraj jest bardzo konserwatywny, że są za duże nierówności społeczne, że daleko nam do Europy. Nie wiedziałem za bardzo co mu odpowiedzieć. Głosuję na konserwatystów.

Autor: Krystian Damian