Hej kolęda, kolęda...

Przed tym mieszkaniem jestem już chyba po raz dziesiąty. Typowe mieszkanie przerobione z budynku gospodarczego na obrzeżach miasta, gdzie właściciel co kilka miesięcy wynajmuje je różnym patolom za 400 złotych miesięcznie. Patole z reguły przestają płacić, a on ich wypierdala i przyjmuje następnych. I tak w kółko. Mieszkanie luksusów nie ma, tak naprawdę jest to jeden pokój z kuchenką na korytarzu i zlewem, z kiblem na zewnątrz budynku. Pokój wielkości około 10 metrów kwadratowych – łóżko, meblościanka, lodówka, telewizor.

Wpłynął mi wywiad z urlopowaniem dzieciaka na Święta Bożego Narodzenia. Wywiad jakich wiele. Patolka mi znana od wielu lat, tylko kurwa ten adres. Wędruje menelinda po różnych zakamarach gminy, przystając co chwile u nowego kochanka, zawsze menela i alkoholika, który po kilku miesiącach wypierdala ją z chałupy, bo nie chce siedzieć z babą która dupy daje na lewo i prawo. Ot, codzienny los menelówek, które przechlawszy swoje mieszkanie, szukają szczęścia w swym beznadziejnie prostym życiu.

Grudzień. Koło 18.00. Ciemno jak w dupie u afroamerykanina. Stoję pod drzwiami i słyszę odgłosy pijackiej imprezy. Zastanawiam się, wejść, nie wejść? W końcu dochodzę do wniosku że pierdole, co będzie to będzie. Jak ją zastanę najebaną, zrobię notatkę i nie będę musiał znowu tu przyłazić. Pukam.

- Cicho Stefan, cicho! – usłyszałem zza drzwi – Zamknij się Stefan! Ktoś puka!

- Krzyyyychuuu, to ty?! – usłyszałem pijackie wołanie

„Ja ci kurwa zaraz dam Krzycha” – pomyślałem i śmiać mi się chciało wiedząc, jaka minę zrobi gdy mnie zobaczy

Tym razem pukam mocniej.

- Ciiiichooooo! – menelówa uciszała swych kumpli – Zaraz!!!

Zgrzyt zamka i otwierają się drzwi do mieszkania. Menelówa mruży oczy próbując w półmroku dostrzec kto przyszedł ją odwiedzić. Ja w międzyczasie spojrzałem w głąb oświetlonego mieszkania i zauważyłem jeszcze dwie stare dziwki i dwóch meneli, obydwaj z wąsem. Tak, świadomie napisałem dziwki, ale o tym później.

- Pan kurator? – zapytała ni to stwierdziła zdziwiona.

- O, widzę że zabawa trwa, pani Jolu – z uśmiechem na ustach wpierdoliłem się do mieszkania. Dwaj wąsaci spojrzeli spode łba ale nic się nie odezwali.

- Wie pan, kolega imieniny ma – i pierdoli do znudzenia gadkę znana mi od wielu lat.

- To który z panów Bonifracy ma na imię, bo dzisiaj Bonifracego – wypierdoliłem ni z gruchy ni z pietruchy, ale żaden nie odpowiedział.

Patrzę na dwie inne patolki. Znane mi bardzo dobrze. Przy stole siedzi Krysia. Troje dzieci w rodzinie zastępczej, zobowiązanie do leczenia odwykowego. Druga to Mariola. Dziecko w Pogotowiu rodzinnym, bo zostawiła je pod opieką sąsiadów, wyjeżdżając gdzieś się kurwić do burdelu. Nawet tego nie ukrywa i twierdzi że to jest jej sposób zarobkowania. Trzecia to Jola, która synka z Bidula chciała do siebie na Święta zabrać.

- Pani Jolu, uuuuuu, nie tak miało być. Święta za tydzień, a tu pani imprezuje w najlepsze. I co teraz?

- Panie kuratorze! – nagle wrzask słyszę – Panie kuratorze!! – To Krysia, co niby zobowiązanie do leczenia ma. Patrzy na mnie swymi zapijaczonymi oczkami i mówi – Niech pan spojrzy, ja jestem trzeźwa. Ja mam herbatkę – i wstaje zataczając się w moim kierunku z wyciągniętym kubkiem, w którym jeszcze resztki jabola pływają.

- Siada pani, pani Krystyno, ja tu nie do pani przyszedłem.

- Allle kollledzy poś….yyy….świadczą – bełkocze w moja stronę – ja nie piję!

Ech, to już nawet nie jest śmieszne, to jest żałosne.

- Panie kuratorze – tym razem znowu Jolka doszła do głosu – nie pisze pan że piłam. Proszę pana, proszę nie pisać. – pada przede mną na kolana z rękami złożonymi do modlitwy. Na kolanach do Częstochowy iść powinna lub do innego Lichenia, a nie takie szopki mi odwalać. Klęczy tu w tym swoim pijackim zwidzie i powtarza w kółko jak mantrę: nie zabiera pan, nie zabiera….

„Nie zabiera?” – pomyślałem, co jej się kurwa popierdoliło?

- Ale ja pani nic nie zabieram! – odparłem w jej stronę, odsuwając się na pół metra, bo o mało co mi tych swoich rączek do modlitwy w jaja nie włożyła.

- Nie pisze pan że pije, nie pisze pan – tym razem już poprawiła swoją gadkę.

- Wstań Jola!! Miej swoją GODNOŚĆ!!! – tym razem odezwała się Mariola, dziwka o godności prawi. – WSTAŃ! Ja ci mówię, WSTAŃ!

O kurwa, robi się ciekawie. Jolka próbuje wstać. Straciła równowagę i wypierdoliła się na podłogę. Jeden z wąsaczy poderwał się z tapczanu, by pomóc jej się podnieść.

- Zdzichu! Kurwa, podnieś ją, kurwa, widziałeś, widziałeś? – to dziwka zaczyna się drzeć – to już kurwa kulturalnie się napić nie można? – drze tą pałę.

Teraz Krysia przypomniała o swoim istnieniu.

- ja nie piję, proszę pamiętać, ja nie piję – i macha tym kubeczkiem w moją stronę.

Ja pierdole kurwa mać. Cofam się drzwi, nie odwracając się plecami do nikogo. Wąsacz podnosi Jolkę, której trudno równowagę złapać. A jeszcze przed chwilą nawet prosto stała, jak mi drzwi otwierała.

Wyszedłem. Oczywiste jest to że dzieciaka nie dostała. Szkoda go, ale cóż. Mogłaby chociaż wytrzymać te kilka tygodni, jak wniosek złożyła. Niby to choroba, ale…..